UZASADNIENIE

Sygn. akt X Ka 209/13
UZASADNIENIE
R. P. został oskarżony o to, że:
I. w bliżej nie określonym okresie czasu lecz nie wcześniej niż w dniu 01 stycznia 2011 i nie później niż w dniu 27
stycznia 2011r. w P., na terenie posesji nr (...) znajdującej się na ul. (...), wykorzystując nieobecność osób, dokonał
zaboru w celu przywłaszczenia kabli miedzianych oraz szlifierki kątowej o łącznej wartości 500 zł działając tym na
szkodę K. J. (1), przy czym czynu tego dopuścił się ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia
wolności za umyślne przestępstwo podobne,
tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. art. 64 § 1 k.k.;
II. w bliżej nie określonym czasie lecz nie wcześniej niż w dniu 27 stycznia 2011 i nie później niż w dniu 09 marca
2011r. w P. na terenie posesji nr (...) znajdującej się na ul. (...), wykorzystując nieobecność osób, dokonał zaboru w
celu przywłaszczenia dwóch tarcz kół (felg) oraz bębna koła do samochodu ciężarowego marki S. (...) powodując tym
straty w wysokości 900 zł na szkodę K. J. (1), przy czym czynu tego dopuścił się ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej
6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,
tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. art. 64 § 1 k.k.
III. w okresie czasu od dnia 09 marca 2011r. do dnia 10 marca 2011r. w P. na terenie posesji nr (...) znajdującej się
na ul. (...), wykorzystując nieobecność osób, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia tłoczyska hydraulicznego oraz
ośki hydraulicznej do pojazdu marki S. (...), powodując tym straty w wysokości 1650 zł na szkodę K. J. (1), przy czym
czynu tego dopuścił się ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne
przestępstwo podobne,
tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. art. 64 § 1 k.k.
IV. w bliżej nie określonym okresie czasu lecz nie wcześniej niż w dniu 10 marca 2011r. i nie później niż w dniu 30
marca 2011 r. w P. na terenie posesji nr (...) znajdującej się na ul. (...), wykorzystując nieobecność osób, dokonał zaboru
w celu przywłaszczenia dwóch akumulatorów 12V 190Ah o łącznej wartości 1000 zł działając tym na szkodę K. J. (1),
przy czym czynu tego dopuścił się ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za
umyślne przestępstwo podobne,
tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. art. 64 § 1 k.k.
Wyrokiem z dnia 29 października 2012 r. w sprawie V K 586/11 Sąd Rejonowy w P. orzekł:
I. oskarżonego R. P. (1) uznał za winnego tego, że:
1/ w dniu 9 marca 2011r. w P. na ulicy (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dwóch tarcz kół (felg) oraz bębna
koła do samochodu ciężarowego marki S. (...) o łącznej wartości 900 złotych na szkodę K. J. (1) i ustalił, iż czyn ten
wyczerpał dyspozycję art. 278 § 1 k.k.;
2/ w dniu 10 marca 2011r. w P. na ulicy (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia tłoczyska hydraulicznego oraz
ośki hydraulicznej do pojazdu marki S. (...) o łącznej wartości 1650 złotych na szkodę K. J. (1) i ustalił, iż czyn ten
wyczerpał dyspozycję art. 278§1 k.k., a nadto, iż w/w czyny oskarżonego stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art.
91 §1 k.k. i za to na podstawie art. 278§1 k.k. w zw. z art. 91 §1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 8 (osiem) miesięcy
pozbawienia wolności;
II. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres
zatrzymania w dniach 30 i 31 marca 2011 roku, przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równy dwóm dniom
kary pozbawienia wolności;
III. na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody poprzez wpłacenie na rzecz
pokrzywdzonego K. J. (1) kwoty 2 550 (dwa tysięcy pięćset pięćdziesiąt złotych);
IV. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił firmie Skup (...) w W. ul. (...) dowody rzeczowe w postaci czterech
formularzy przyjęcia odpadów, wyszczególnione w wykazie dowodów rzeczowych pod pozycjami 1 - 4 na karcie 28 akt;
V. uniewinnił oskarżonego od popełnienia czynów zarzuconych mu w punktach I i IV aktu oskarżenia;
VI. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata E. W. kwotę 844, 32 (osiemset czterdzieści cztery złoty trzydzieści
dwa groszy) tytułem wynagrodzenia za obronę sprawowaną z urzędu, w tym równowartość podatku od towarów i
usług VAT;
VII. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, które przejął na rachunek Skarbu Państwa.
Apelację od wyroku złożył obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok na korzyść oskarżonego w części co do
pkt I oraz III.
Obrońca oskarżonego w apelacji zarzucił wyrokowi:
1. obrazę przepisów prawa materialnego, tj.:
- art. 278 § 1 k.k. poprzez przyjęcie, że oskarżony R. P. dokonał zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów,
- art. 46 § 1 k.k. poprzez zobowiązanie oskarżonego do naprawienia szkody poprzez wpłacenie na rzecz
pokrzywdzonego K. J. (1) kwoty 2550 zł., mimo iż oskarżony odbywa karę pozbawienia wolności i nie ma dochodów
ani oszczędności. Oskarżony nie osiąga dochodów, nie posiada majątku, więc z uwagi natrudzą sytuację finansową i
rodzinną nie jest on w stanie tych kosztów ponieść.
- art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. poprzez ich niezastosowanie.
2. obrazę przepisów postępowania tj. :
- art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez załamanie nakazu rozstrzygania wszelkich wątpliwości, których nie da się
usunąć na korzyść oskarżonego poprzez dokonanie oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób
dowolny, a nie swobodny oraz poprzez takie zinterpretowanie materiału dowodowego zebranego w sprawie, aby
obciążał oskarżonego, czym Sąd Rejonowy naruszył jedna z zasad postępowania.
Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I oraz III i
uniewinnienie oskarżonego od popełniania zarzucanych mu czynów, ewentualnie o zawieszenie wykonania orzeczonej
wobec oskarżonego kary na okres próby oraz nie zasądzenie na rzecz pokrzywdzonego obowiązku naprawienia szkody
z uwagi na trudną sytuację finansową i rodzinną oskarżonego ewentualnie uchylenie wyroku w części co do pkt I i III
i przekazanie sprawy sądowi rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Apelację od powyższego wyroku wywiódł również oskarżony.
Oskarżony zaskarżył przedmiotowy wyrok w części co do pkt I I III i orzeczeniu temu zarzucił:
Obrazę przepisów prawa materialnego tj.
art. 46 § 1 k.k. poprzez zobowiązanie oskarżonego do naprawienia szkody pomimo odbywania kary pozbawiania
wolności i trudnej sytuacji finansowej
art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. poprzez ich niezastosowanie.
Podnosząc powyższe zarzuty oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I i III poprzez zawieszenie
wykonania kary pozbawienia wolności na okres 3 lat próby, nie zasądzanie na rzecz K. J. (1) obowiązku naprawienia
szkody z uwagi na trudną sytuację materialną. Ponadto oskarżony wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu z uwagi na popełnienie przez funkcjonariuszy
Policji przestępstwa w postępowaniu przygotowawczymi sądowym.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Wniesione w sprawie apelacje należało uznać za oczywiście bezzasadne, a podnoszone w nich argumenty nie mogły
skutecznie podważyć stanowiska sądu I instancji. Zważyć przy tym należało, iż wniesione przez oskarżonego i jego
obrońcę środki odwoławcze w zasadzie koncentrują się wokół kwestii wymiaru kary. Co prawda obrońca podnosi
zarzut naruszenia prawa materialnego i procesowego skutkujący przypisaniem oskarżonemu sprawstwa jednakże,
poza lakonicznym i ogólnikowym stwierdzeniem zaistnienia takowych nie zgłasza konkretnych okoliczności , których
zaistnienie uzasadniałoby twierdzenia obrońcy.
Otóż sąd rejonowy ustalając stan faktyczny w tej sprawie oparł się na całokształcie materiału dowodowego,
rozstrzygając przy tym kwestię wiarygodności poszczególnych dowodów, zaś pisemne uzasadnienie wskazuje na
motywy takiej decyzji. Nie sposób zgodzić się z obrońcą, jakoby zaistniały w tej sprawie wątpliwości co do
sprawstwa oskarżonego, bowiem prawidłowo oceniony materiał dowodowy w sposób kategoryczny przesądza to
zagadnienie. Opierając się w tym zakresie na wyjaśnieniach samego oskarżonego, który poza przyznaniem się
do winy, szczegółowo opisał przebieg podejmowanych przez siebie działań, jak również posiłkując się w tej w
kwestii zeznaniami pokrzywdzonego, oraz dokumentacją i wypowiedziami pracownika Skupu (...) – P. K., można
w sposób niewątpliwy odtworzyć przebieg inkryminowanych zdarzeń. Tym dowodom sąd I instancji przyznał walor
wiarygodności i to one stały się podstawą rekonstruowanego stanu faktycznego w tej sprawie. Ocena pozostałych
dowodów zgromadzonych w toku postępowania, w tym „wątpliwych”- jak nazywa je obrońca - zeznań funkcjonariuszy
policji, została zaakceptowana przez sąd II instancji. Nietrafnie domaga się skarżący ekskulpacji oskarżonego
w oparciu o wykazaną przez sąd meriti „nierzetelność” dokonujących czynności funkcjonariuszy, w sytuacji gdy
pozostałe dowody zgromadzone w sprawie w sposób kategoryczny potwierdzają sprawstwo oskarżonego w zakresie
ustalonym zaskarżonym wyrokiem. Zważyć wszak należy, iż sąd wyrokujący w sprawie uniewinnił oskarżonego
od popełnienia tych czynów, co do których istniały istotne wątpliwości sugerujące brak sprawstwa po stronie
oskarżonego.
Z tych też powodów sąd odwoławczy uznał nietrafność zgłaszanej przez obrońcę argumentacji zmierzającej do
podważenia orzeczenia w części rozstrzygnięcia o winie R. P..
Przechodząc do kwestii wymiaru kary – co stanowi podstawę każdej z apelacji - sąd okręgowy uznał, iż kara
wymierzona oskarżonemu R. P. za przypisane mu przestępstwa popełnione w ramach instytucji z art. 91§1 kk wbrew
stanowisku skarżących nie nosi cech rażącej surowości.
Sąd rejonowy miarkując karę uwzględnił wszelkie okoliczności w sprawie, w szczególności fakt, iż był on dotychczas
wielokrotnie karany, w tym także za przestępstwa przeciwko mieniu, zaś uprzednio wymierzone kary wraz ze środkiem
probacji nie spełniły podstawowego celu, jakim było zapobieżenie powrotowi sprawcy na drogę przestępstwa.
Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, zatem w granicach sankcji
przewidzianej przez naruszony przez niego przepis. Za przestępstwo popełnione przez oskarżonego przepis art. 278 §1
kk przewiduje, bowiem możliwość orzeczenia przez sąd kary pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5, przy czym
górna granica ustawowego zagrożenia ulega podwyższeniu, zgodnie z treścią art. 91§ 1kk o połowę. Na marginesie
zauważyć należało zatem, iż wymierzona oskarżonemu kara 8 miesięcy pozbawienia wolności niewątpliwie oscyluje
w dolnej granicy zagrożenia.
Odnosząc się do zarzutu podnoszonego w apelacji dotyczącego kwestii warunkowego zawieszenia wykonania
orzeczonej kary pozbawienia wolności wskazać należy, iż zgodnie z art. 69 kk sąd może warunkowo zawiesić
wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat pozbawienia wolności, jeżeli jest to
wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.
Niewątpliwym jest, iż sąd I instancji decydując o wymiarze kary, właściwie zastosował dyrektywy wyrokowania w tej
mierze prawidłowo oceniając zarówno stopień winy oskarżonego, stopień społecznej szkodliwości czynów, potrzeby
w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak również cele zapobiegawcze
i wychowawcze, jakie powinna ona spełnić. Kluczowym zatem warunkiem przy zastosowaniu tego środka
probacyjnego jest strona podmiotowa, a kryterium wyznacza konkretne zachowanie się sprawcy przed popełnieniem
czynu jak i po jego dokonaniu. (VIDE 2002.01.24 wyrok s. apel. II AKa 267/01 Prok. i Pr. 2004/4/18 w Łodzi).
Ani rodzaj dobra naruszonego przestępstwem, ani skutki przestępczego zachowania nie mogą mieć wpływu na ocenę
sądu, czy oskarżony zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary. Zgodnie, bowiem z
treścią art. 69 k.k., warunkowo zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy,
jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa (§
2), a także ocenia, czy warunkowe zawieszenie kary będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a
w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa (§ 1). Innymi słowy, na warunkowe zawieszenie wykonania
orzeczonej kary zasługują jedynie sprawcy, co, do których istnieje pozytywna prognoza resocjalizacyjna na przyszłość.
Dotychczasowa postawa i sposób życia muszą, zatem wskazywać na to, że mimo niewykonania kary zostaną osiągnięte
cele kary,
a w szczególności, iż sprawca nie powróci ponownie na drogę przestępstwa.
Analizując postawę oskarżonego, o czym już wcześniej traktował sąd odwoławczy, a w szczególności fakt jego
uprzedniej wielokrotnej karalności, w tym za przestępstwo tożsame, jak również dostrzegając, iż orzeczone wcześniej
kary nie uchroniły go przed popełnieniem kolejnych przestępstw, uznać należało, iż jedynie kara 8 miesięcy
pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania jest karą sprawiedliwą, adekwatną do stopnia
winy oskarżonego, charakteru zarzucanych mu czynów, a także realizującą społeczny i indywidualny cel kary.
Co do kwestionowanego przez obu skarżących środka karnego jaki został wymierzony w pkt. III wyroku, sąd
odwoławczy nie podzielił ich stanowiska.
Otóż art. 46 §1kk zakłada, że w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby
uprawnionej orzeka, obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości albo w części lub
zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.
W toczącym się postępowaniu pokrzywdzony K. J. zeznając na rozprawie w dniu 1 lutego 2012r – vide k. 202 zgłosił
żądanie naprawienie szkody, zatem w świetle przywołanej powyżej regulacji sąd I instancji zobligowany był do wydania
rozstrzygnięcia w tej kwestii.
Jednocześnie w czasie kontroli odwoławczej Sąd Okręgowy nie dopatrzył się zaistnienia bezwzględnych przesłanek
odwoławczych wskazanych w art. 439 k.p.k.
Uwzględniając sytuację finansową i życiową, w jakiej obecnie znajduje się oskarżony oraz okoliczność, iż wymierzona
została mu kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, sąd II instancji, kierując
się zasadą słuszności wyrażona w art. 624 §1kpk zwolnił go od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego
przejmując te na rachunek Skarbu Państwa.
Z uwagi na fakt, że oskarżony R. P. korzystał w instancji odwoławczej z pomocy obrońcy z urzędu, Sąd Okręgowy
na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat E. W. kwotę 420 zł powiększoną
o stawkę VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej oskarżonemu z urzędu. Wynagrodzenie obrońcy
zostało przyznane zgodnie z minimalnymi stawkami za czynności adwokackie, określonymi w §2 i §14 ust.2 pkt. 4
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku (Dz.U. 2002, nr 163, poz 1348 z późn. zm.)w
sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej z urzędu.