Fiszka nr 32

Fiszka nr 32
2015-09-13
strona 1/1
Kamienie w ogródku
Pielgrzymka, czyli podróż do określonego
miejsca jest najczęstszą formą okazywania w różnych religiach świata pobożności. Zawsze wiąże
się z opuszczeniem dotychczasowego miejsca zamieszkania i udaniem się w drogę, w podróż, która
niesie ze sobą wysiłek, poświęcenie, zmęczenie
a nawet utratę życia. Wędrówka ma znaczenie
symboliczne, może być metaforą ludzkiego życia,
drogą do poznania samego siebie, odkrycia tego,
co nieznane i spotkania z innymi. Pielgrzymi podróżują samotnie, rodzinnie, grupowo. Motywacje
do pielgrzymowania do miejsc świętych rodzą się
z pobudek religijnych – próśb, podziękowań,
a czasem z chęci sprawdzenia swojej kondycji fizycznej, przeżycia przygody, poznania.
W chrześcijaństwie udział w pielgrzymce
oznacza wysiłek podejmowany w celu bliższego
spotkania z Bogiem, przeżyciu „bycia w drodze”.
Taki jest sens teologiczny tego wysiłku. Czy zawsze pielgrzymowanie czy też udział w pielgrzymce do świętego miejsca ma charakter religijny czy jest wędrówką w celach turystycznych
bądź krajoznawczych – zależy wyłącznie od człowieka.
Wzorców pielgrzymów dostarcza nam judaizm. Abraham, ojciec Narodu Wybranego zostaje
wezwany przez Boga do wyjścia ze swego rodzinnego kraju i udania się do ziemi, którą mu wskaże
Pan. Można wyobrazić sobie duchowe zmagania
patriarchy, podeszłego w latach, dobrze zadomowionego w Ur Chaldejskim, postawionego przed
rozstrzygnięciem o przełomowym znaczeniu. Pomimo wahań wyrusza w drogę. Inna scena ze Starego Testamentu – to moment opuszczenia przez
Żydów ziemi egipskiej, o czym czytamy w Księdze Wyjścia. Sam moment opuszczenia stanowił
symboliczną granicę pomiędzy tym, co dotychczasowe i tym, co nadchodzi – pomiędzy życiem
w niewoli a życiem człowieka wolnego. Hebrajskie słowo Pesach oznacza „przejście”, początkowo chodziło o żydowskie święto przaśników, później połączono je z wyjściem Izraelitów z Egiptu.
Nazwa przypomina o ocaleniu Żydów, gdy przez
Egipt przeszedł Anioł Śmierci, zabierając wszystkie pierworodne stworzenia. Pascha była jednym
z trzech wielkich świąt (obok Święta Tygodni,
czyli Pięćdziesiątnicy, i Święta Namiotów), na
które każdy Izraelita miał obowiązek udać się
w pielgrzymce do świątyni jerozolimskiej.
Mieszkający w Galilei, ze względu na dużą
odległość od świątyni, udawali się do Miasta
Świętego raz w roku na święto Paschy. Obowiązek
ten mieli tylko mężczyźni. Jednak pobożne rodziny, ze względu na rodzinny charakter świąt, najczęściej pielgrzymowały do Jerozolimy wspólnie.
Warto także pamiętać, iż do takiej corocznej pielgrzymki byli zobowiązani mężczyźni od 13 roku
życia. Dopiero bowiem po ukończeniu 12 roku życia chłopiec stawał się dojrzałym i był zobowiązany do przestrzegania całego Prawa. Pobożne jednak rodziny żydowskie, chcąc przyzwyczajać
dziecko do wypełniania nakazów Prawa, już
wcześniej zabierały młodych chłopców ze sobą do
Jerozolimy. Można zatem powiedzieć, iż Maryja
i Józef byli niezwykle pobożnymi rodzicami. Była
to rodzina gorliwa religijnie i pełna miłości do
świątyni. Co więcej, Ewangelista podkreśli, iż wyruszyli oni do Jerozolimy jak co roku. A zatem
owa pobożność i gorliwość religijna nie była w tej
rodzinie czymś nowym, dziwnym. Wręcz można
powiedzieć, iż owo wyruszenie ku Jerozolimie było dla nich czymś tradycyjnym i oczywistym.
Czymś, co od zawsze im towarzyszyło.
Chrześcijaństwo przejęło tradycję żydowską,
stąd też chrześcijanie od najdawniejszych czasów
wędrowali do Ziemi Świętej, a gdy muzułmanie
zdobyli te ziemie, udawali się do grobu św. Jakuba
w Hiszpanii, nawiedzano także groby apostołów
Piotra i Pawła w Rzymie. Jan Paweł II napisał, że
„Człowiek tęskni za spotkaniem z Bogiem, a pielgrzymki kierują jego myśli ku przystani, do której
można zawinąć na szlaku swoich religijnych poszukiwań. Wraz z Psalmistą może w nich wyśpiewać swój głód i pragnienie Boga: «Boże, Ty Boże
mój, Ciebie szukam, (...) łaska Twoja lepsza jest
od życia» (Ps 63, 2. 4)”. U początku pielgrzymki
chrześcijanina powinny stać zamiary pielgrzyma
osiągnięcia nowej pewności życia i umocnienia
wiary. A zatem w drogę do Jerozolimy, Asyżu, Fatimy, Loreto, Lourdes …
Bernadeta Urszula Nowak
Koło Stowarzyszenia Rodzin Katolickich przy parafii Świętej Rodziny w Piekarach Śląskich.
przewodniczący: Michał Kapek
sekretarz: Dominika Kołodziej
skarbnik:
Beata Locher
opiekun: ks. Damian Gatnar
e-mail redakcji: [email protected]
e-mail koła: [email protected]
Zespół Szkół Katolickich Stowarzyszenia Rodzin Katolickich Archidiecezji Katowickiej
41-940 Piekary Śląskie, ul. Bytomska 81A, telefon: 724 704 741