Decyzja. Po raz pierwszy w ostatnich dniach atmosfera

Decyzja.
Po raz pierwszy w ostatnich dniach atmosfera w gabinecie Istomina oczyściła się: jak
gdyby przed chwilą rozpętała się tu i przewaliła bezgłośna nawałnica, przynosząc tak długo
oczekiwane rozładowanie napięcia. Nie było już po co dyskutowad. Lepszego komandosa niż
Hunter nie było; jeśli on też zginie w tunelach, sewastopolczykom zostanie tylko jedno.
– Wydad polecenie przygotowania operacji? – pierwszy spytał pułkownik wiedząc, że
naczelnik stacji i tak zacznie o tym mówid.
– Trzy doby powinny ci wystarczyd – Istomin szczęknął zapalniczką i zmrużył oczy. –
Dłużej nie możemy na nich czekad. Jak myślisz, ilu ludzi będzie potrzeba?
– Jedna grupa uderzeniowa czeka na rozkazy, zajmę się resztą; zostało jeszcze około
dwudziestu ludzi. Jeśli pojutrze od nich – pułkownik wskazał głową w stronę wyjścia – nie
będzie żadnych wieści, ogłaszaj powszechną mobilizację. Będziemy starali się przebid.
Istomin podniósł brwi, ale zamiast coś powiedzied, głęboko zaciągnął się trzaskającym
skrętem. Denis Michajłowicz zgarnął kilka walających się po stole pokreślonych kartek
papieru i zbliżając do nich oczy krótkowidza zaczął wyrysowywad na nich tajemnicze
schematy i wpisywad w kółeczka nazwiska i pseudonimy.
Przebid się? Naczelnik stacji patrzył ponad siwą głową pułkownika i poprzez gęsty
tytoniowy dym na wielki plan metra wiszący za plecami starca. Pożółkły i zatłuszczony,
upstrzony znaczkami: strzałkami przerzutów wojsk i kółkami oblężeo, gwiazdkami
posterunków i wykrzyknikami oznaczającymi strefy zamknięte plan ten był kroniką ostatniej
dekady – dziesięciolecia, w którym nie było spokojnego dnia.
Poniżej Sewastopolskiej zapiski urywały się zaraz za Jużną: za pamięci Istomina nikt
stamtąd nie wrócił. Długa, pełznąca w dół niczym rozgałęziony korzeo linia pozostała
dziewicza. Zdobycie Linii Sierpuchowskiej okazało się ponad siły sewastopolczyków; wątpliwe
czy wystarczyłoby na to wszystkich sił osłabionej chorobą popromienną ludzkości.
Teraz siwy dym niewiadomej spowijał również ten odcinek ich linii, który z uporem
parł do góry, do Hanzy, do ludzi. Nikt z tych, którym pułkownik rozkaże gotowad się do walki,
nie odmówi. Na Sewastopolskiej wojna na wyniszczenie człowieka, która zaczęła się ponad
dwadzieścia lat wcześniej, nie ustawała nawet na chwilę. Kiedy przez wiele lat żyje się w
obliczu śmierci, strach przed umieraniem ustępuje obojętności, fatalizmowi, przesądom i
zwierzęcym instynktom. Lecz kto wie, co czekało ich tam, między Nachimowskim
Prospektem a Sierpuchowską? Kto wie, czy można było w ogóle przebid tę zagadkową
blokadę i czy było się dokąd przebijad?
Wspomniał swój ostatni pobyt na Sierpuchowskiej: stragany na bazarze, legowiska
włóczęgów i rozpadające się parawany, za którymi śpią i kochają się zamożniejsi mieszkaocy.
Nie hodowano tam nic własnego, nie było szklarni ani zagród dla zwierząt. Cwani, obrotni
mieszkaocy Sierpuchowskiej żyli ze spekulacji, odsprzedawali zleżały towar kupiony za
bezcen od spóźnionych karawan i świadczyli obywatelom Linii Okrężnej usługi, za które w
domu czekałby ich sąd. To nie była stacja, tylko pasożytniczy grzyb, narośl na potężnym
cielsku Hanzy.
Związek bogatych handlowych stacji Linii Okrężnej, celnie ochrzczony Hanzą, jako
ostatnie wspomnienie o swoim niemieckim pierwowzorze, pozostał ostoją cywilizacji w
pogrążającym się w otchłani barbarzyostwa i nędzy metrze. A Hanza… Hanza to była
regularna armia, światło elektryczne nawet na najbiedniejszych stacyjkach i gwarantowany
Dmitry Glukhovsky Metro 2034. Tłumaczenie: Paweł Podmiotko. www.metro2033.pl
kawałek chleba dla każdego, kto miał w paszporcie drogocenną pieczątkę oznaczającą
obywatelstwo. Takie paszporty kosztowały na czarnym rynku majątek, ale jeśli posiadacza
fałszywki udało się przyłapad pogranicznikom Hanzy, płacid musiał głową.
Oczywiście bogactwo i potęga były udziałem Hanzy dzięki jej położeniu: Linia Okrężna
opasywała wiązkę wszystkich pozostałych nitek, poprzez stacje przesiadkowe dawała dostęp
do każdej z nich i łączyła je w jedno. Straganiarze wiozący herbatę z WOGN-u i drezyny
dostarczające amunicję z fabryk na Baumaoskiej, wszyscy woleli zdad towar w najbliższym
punkcie celnym Hanzy i wracad do domu. Lepiej już dostad mniej pieniędzy niż w pogoni za
zyskiem porywad się na wyprawę przez całe metro, wyprawę, która w każdym momencie
mogła skooczyd się tragicznie.
Hanza przyłączała czasem przylegające do niej stacje, ale częściej były one zostawiane
własnemu losowi i za jej zgodą stawały się szarą strefą, gdzie prowadzono te interesy, na
których nie chcieli byd przyłapani hanzeatyccy bonzowie. Stacje promieniste były oczywiście
pełne szpiegów i agenci Hanzy od samego początku mieli je w kieszeni, lecz formalnie
pozostawały niezależne. Tak właśnie było z Sierpuchowską.
Dmitry Glukhovsky Metro 2034. Tłumaczenie: Paweł Podmiotko. www.metro2033.pl