Streszczenie

STABILITY OF URINARY LOW MOLECULAR WEIGHT PROTEIN
a decreased level of α1M in few native urine samples
when stored at 4°C for 30 days or frozen, stored and
then thawed. Degradation of α1M observed in our experiment, can be probably attributed to the procedure
of freezing and thawing per se of urine samples [38]. In
the study of Tencer et al. [38], degradation of α1M was
related to the specificity of urine samples and the level
of metallo‑proteinases. These effects, however, can be
prevented by the buffer composed with inhibitors of serine‑ and metallo‑proteinases and an antimicrobial agent
[40].
In addition, several studies involving individuals with
various types of renal disorders suggest that α1M might
be a less sensitive marker of proximal tubular dysfunction than RBP and probably also less specific in that α1M
is more often elevated in both tubular and glomerular
diseases [29,37,41]. For instance, in patients with burn
injury-induced tubular damage, Yu et al. [41] reported
weaker correlations between α1M and β2M or RBP than
between β2M and RBP. The three proteins usually followed the same pattern of increase, but the magnitude of
changes in RBP and β2M was two to three times greater
than that of α1M. For these reasons, urinary α1M could
be more useful for screening of tubular or mixed proteinuria rather than for a very sensitive and specific assessment of the proximal tubule function integrity.
The stability of proteins may be influenced by several parameters, which may be different for different sets
of urine samples [42,43]. For example, protein in high
urinary concentrations may not be affected by various
storage conditions, whereas this may not be true for low
concentrations [38]. The positive effect of creatinine
concentration in urine samples was found only for β2M
stability. Thus indirect confirming thesis of Herber [43]
that creatinine concentration of 0.7 g/L can be regarded
as the threshold level for deciding whether or not urine
can be analysed for β2M.
The presented study confirms that α1M is the most resistant protein in acid urine, however, acid ranges of pH
in the native urine are found only occasionally; by contrast, this protein was more sensitive to longer storage
in alkaline buffer and to freezing and thawing. Thus,
concerning at least the type of urine samples (pH) in the
present investigation, the following conclusions seem to
be rational and of practical value: concentrations of β2M,
RBP and α1M are stable in native urine stored for 24 h at
pH 6.0 or pH 9.0; storage of alkalised native urine for
© Copyright by the Polish Society of Toxicology, 2005
Original Papers
91
T. Hałatek, W. Wąsowicz, A. Bernard
STABILNOŚĆ BETA2-MICROGLOBULIN, BIAŁEK
WIĄŻĄCYCH RETINOL I ALFA1‑MICROGLOBULIN
W RÓŻNYCH WARUNKACH PRZECHOWYWANIA
MOCZU
Streszczenie
W warunkach narażenia zawodowego, środowiskowego i w badaniach klinicznych wielkość wydalania niskocząsteczkowych
białek z moczem jest biomarkerem nefrotoksyczności. Ocenę
wydalania z moczem β2-microglobuliny (β2M), białka wiążącego retinol (RBP) i α1-microglobuliny (α1M) powszechnie
stosuje się do określenia sprawności funkcji kanalików proksymalnych nerek. W praktyce laboratoryjnej ważnym problemem
wiarygodności testów jest sposób obchodzenia się z różnymi
próbami moczu i ich przechowywania.
Przeprowadzono serię badań, definiując zakres zmienności
i mechanizm nietrwałości białek β2M, RBP i α1M w moczu patologicznym. Szacowano, jaki wpływ na stężenie białek w próbach moczu mają zmiany pH, przechowywanie w różnych
temperaturach oraz cykle zamrażania i odmrażania. Stężenia
β2M, RBP i α1M w moczu oznaczano z zastosowaniem metody
lateksowo-immunologicznej.
Wyniki badań potwierdzają, że z ww. białek najbardziej
odporna na kwaśny odczyn moczu jest α1‑microglobulina.
Stwierdzono też, że α1‑microglobulina jest mniej odporna na
długie przechowywanie w moczu buforowanym zasadowo,
oraz jest wrażliwa na cykle zamrażania i odmrażania. W uogólniającym wnioskowaniu dotyczącym wyników różnych badań
nad stabilnością białek w moczu należy zachować ostrożność.
β2‑microglobulina degradowała się w patologicznym moczu
przy pH 6,0 w 37°C oraz przy pH 5,5 w temperaturze pokojowej, ale na jej stabilność miały wpływ własności moczu pacjentów.
Na stabilność białek w moczu może wpływać wiele parametrów i mogą być one różne dla różnych zestawów prób
moczu. Otrzymane wyniki sugerują, że najbardziej prawdopodobnym powodem obserwowanej zmienności jest degradacja
enzymatyczna. Ponieważ pacjenci różnią się stopniem wydalania różnych enzymów, badający powinni uwzględniać zmiany
stabilności niskocząsteczkowych białek w moczu pacjentów
i wcześniej zdefiniować warunki gromadzenia moczu do dalszych badań.
Acta Toxicologica 2005;13(2):85–93