The Use of Computer Navigation in Hip Arthroplasty: Literature

OTR 2011
/układ merytoryczny wydania marcowego /
1. Mr Shahid Punwar
The Use of Computer Navigation in Hip Arthroplasty: Literature Review and Evidence
Today Running Title: Hip Navigation
Abstract
Total hip replacement arthroplasty and hip resurfacing are two of the most successful
orthopaedic operations performed worldwide. Critical to the success of these operations is the
accurate placement of the components. Correct component alignment reduces mechanical wear
and the risk of dislocation. Traditionally, correct component alignment relies on the surgeon
referencing from the position of the patient on the table and anatomical landmarks. However, it
is now known that this leads to a wide variability in component position. Computer navigation
systems aim to optimise component placement. The purpose of this review is to describe the
different types of computer navigation systems available and their use in both total hip
arthroplasty and hip resurfacing.
Hip arthritis is a major cause of disability worldwide [1,2]. In the United States more than
200,000 total hip replacements are performed annually, a figure set to rise as the population
ages. Key to success is accurate alignment of the components as a poorly aligned acetabular
cup increases the risk of dislocation, reduces the range of motion and can also accelerate
component wear, leading to early prosthesis failure [3].
2. Grzegorz Kropczyński Marek Śliwa Piotr Styrkosz Roman Pawlas
Analiza długości przeżycia i pobytu w
okołokrętarzowym kości udowej (AO 31A1-A3)
szpitalu
chorych
ze
złamaniem
Streszczenie
Leczenie operacyjne chorych ze złamaniem okołokrętarzowym kości udowej jest metodą z
wyboru. Celem pracy była analiza długości przeżycia i pobytu w szpitalu chorych w zależności
od wyboru metody operacyjnej oraz wybranych czynników rokowniczych tj. : zmiany wartości
hemoglobiny (Hg), hematokrytu (Ht) oraz wieku i płci.
Analizie poddano 403 chorych ze złamaniem okołokrętarzowym operowanych w latach 20052008. Informacje o wieku, płci, rodzaju złamania oraz parametrach laboratoryjnych uzyskano z
historii chorób pacjentów. Daty zgonów uzyskano z Urzędu Statystycznego. Przeprowadzono
analizę przeżywalności metodą Kaplana-Meiera stosując test F Coxa, przeprowadzono
wielowymiarową analizę zależności przeżycia (analizę regresji ryzyka względnego Coxa) z
zastosowaniem korelacji porządku rang Spearmana jak również przeprowadzono analizę
regresji dla czasu hospitalizacji wyżej wymienionymi testami.
Zespolenie sposobem DHS wykonano u 255 (63%), gwoździem Gamma u 108 (27%), a płytą
kątową u 40 (10%) chorych. Rodzaj metody operacyjnej oraz płeć pacjentów nie miała
znaczenia istotnie statystycznego dla prognozowanej długości przeżycia. Czynnikami mającymi
zależność odwrotnie proporcjonalną na prognozowaną długość przeżycia były: wiek pacjenta,
różnica między wartością hemoglobiny (Hg) przy przyjęciu i Hg po zabiegu oraz związana z tym
liczba przetaczanych jednostek koncentratu krwinek czerwonych.
Czas hospitalizacji po zabiegu nie zależał w sposób statystycznie istotny od rodzaju
zastosowanego implantu oraz płci chorego. Wiek pacjenta oraz wartość Hg podczas przyjęcia
na oddział chirurgii urazowo-ortopedycznej determinowały czas pobytu w szpitalu.
1. Czynnikami mającymi znaczenie dla prognozowania czasu przeżycia chorych ze złamaniami
okołokrętarzowymi kości udowej są: wiek, spadek wartości Hg oraz ilość przetoczonych
preparatów KKCz podczas procesu leczniczego
2. Na długość pobytu w szpitalu decydujące znaczenie ma: wiek oraz wartość Hg podczas
przyjęcia pacjenta na oddział
3. Rodzaj metody operacyjnej oraz płeć pacjentów nie mają znaczenia prognostycznego dla
długości przeżycia oraz pobytu w szpitalu
Słowa kluczowe: złamanie okołokrętarzowe (Pertrochanteric Fracture), śmiertelność (Mortality),
czynniki ryzyka (Risk Factors)
Strona 1 z 4
3. Nowotny Janusz, Nowotny-Czupryna Olga, Brzęk Anna, Kowalczyk Anna, Czupryna Krzysztof
Postawa ciała a zespoły bólowe kręgosłupa
Streszczenie
Nieprawidłowa postawa ciała m.in. zaburza symetrię rozkładu sił ściskających i rozciągających
działających po obu stronach osi ciała i powoduje pojawienie się niekorzystnych sił ścinających.
Niekorzystnie też zmieniają się momenty obrotowe sił mięśni antygrawitacyjnych. Może to
prowadzić do rozwoju tzw. zespołu przeciążeń powolnych, ciasnoty otworów międzykręgowych,
ucisku na korzenie nerwowe i rozwoju zespołów bólowych. W patogenezie tych ostatnich nie
bez znaczenia jest wykonywanie rozmaitych czynności zawodowych w nieergonomicznych
pozycjach.
jest pokazanie związku pomiędzy występowaniem zespołów bólowych kręgosłupa a jakością
postawy ciała, w tym w kontekście ergonomii pracy.
Badaniami objęto 125 osób, w tym 39 osób dorosłych, u których w wieku rozwojowym
rozpoznano skoliozę oraz 39 położnych i 47 fizjoterapeutów. U wszystkich oceniono postawę
ciała, a u położnych i fizjoterapeutów oceniano układ ciała podczas wykonywania czynności
zawodowych. Do oceny częstości i stopnia natężenia bólu posłużono się schematem Jacksona i
Moskowitza.
Okazało się, że ponad 80% badanych skarży się na dolegliwości bólowe kręgosłupa.
Najczęściej były to dolegliwości występujące okresowo, w odcinku lędźwiowym. Występowanie
bólu nie zależało bezpośrednio od tego jakiego rodzaju nieprawidłowości układu kręgosłupa
przeważały w pozycji roboczej, ani od jakości postawy położnych i fizjoterapeutów. Dolegliwości
te odnotowano też u ok. 85% osób z wcześniej rozpoznaną skoliozą.
Nieprawidłowa postawa ciała (a zwłaszcza skolioza) usposabia do występowania dolegliwości
bólowych. Sprzyja temu też wykonywanie czynności zawodowych w nieergonomicznych
pozycjach.
Słowa kluczowe: postawa ciała, skoliozy, położne, fizjoterapeuci, ergonomia pracy, bóle kręgosłupa
4. Justyna Hanuszkiewicz i wsp.
Postawa ciała a czynność mięśni tułowia kobiet po leczeniu raka piersi
Słowa kluczowe: rak piersi, dynamometria czynnościowa, postawa ciała, tułów
Streszczenie
Leczenie raka piersi może powodować nieprawidłowe ukształtowanie krzywizn przednio –
tylnych kręgosłupa, co w konsekwencji prowadzi do zaburzeń czynnościowych mięśni tułowia.
Celem pracy było określenie zależności pomiędzy czynnością mięśni tułowia a typem postawy
ciała kobiet leczonych z powodu raka piersi.
50 kobiet po leczeniu raka piersi. Średni wiek badanych wyniósł 61 lata (±8,67), średnia
wysokość ciała 157, 5 cm (±5,49) i średnia masa ciała 74 kg (±13,10). U 84% badanych
przeprowadzono zmodyfikowaną radykalną mastektomię, natomiast u 16% - zabieg
oszczędzający. Średni czas od zabiegu chirurgicznego wyniósł 6,4 roku (±5,15). Dodatkowo
90% kobiet zostało poddanych leczeniu uzupełniającemu.
U wszystkich badanych wykonano pomiar parametrów siłowo – prędkościowych mięśni
zginaczy i prostowników tułowia przy prędkościach kątowych ruchu 60°/s i 120°/s na stanowisku
do badań izokinetycznych oraz fotogrametryczną ocenę krzywizn przednio – tylnych kręgosłupa.
Na podstawie wielkości wskaźnika kompensacji (µ) badaną grupę podzielono na 3 podgrupy
postawy ciała: kifotyczną (K), lordotyczną (L) i równoważną (R).
40% (20 kobiet) badanych cechowała postawa równoważna – o jednakowo zaznaczonych
krzywiznach piersiowej i lędźwiowej, 30% (15 kobiet) kifotyczna – o przewadze krzywizny
kifotycznej nad lordotyczną, natomiast 30% lordotyczna (15 kobiet)– o przewadze krzywizny
lordotycznej nad kifotyczna. Kobiety o lordotycznej postawie ciała osiągnęły najwyższe wartości
korelacji pomiędzy czynnością mięśni tułowia przy obciążeniu 60°/s i 120°/s a postawą ciała w
płaszczyźnie strzałkowej, z kolei znikome korelacje odnotowano w przypadku grupy kobiet o
równoważnej sylwetce.
1. Największe zaangażowanie mięśni tułowia wykazano w przypadku postawy lordotycznej. 2.
Postawa równoważna nie wykazała związków czynności mięśni i parametrów
charakteryzujących tę postawę.
Strona 2 z 4
5. Białoszewski D., Zaborowski Grzegorz
Przydatność terapii manualnej w rehabilitacji przewlekłego uszkodzenia stożka
rotatorów stawu ramiennego.
6. Andrzej Myśliwiec, Edward Saulicz, Michał Kuszewski, Mirosław Kokosz, Tomasz Wolny
Ocena wpływu wyciągu Saundersa oraz przezskórnej stymulacji nerwowo mięśniowej
na siłę chwytu u pacjentów z dolegliwościami bólowymi szyjnego odcinka kręgosłupa
Streszczenie
Dolegliwości bólowe kręgosłupa są jedną z najczęstszych przyczyn pogorszenia samopoczucia.
Długotrwale utrzymujące się przeciążenie, doprowadza do krytycznego zmniejszenia się
odległości pomiędzy sąsiadującymi kręgami i radializacji objawów. Celem pracy była ocena
wpływu wyciągu szyjnego oraz metody TENS na wielkość siły chwytu niebolesnego oraz siłę
maksymalną zginaczy ręki.
Analizie poddano 45 pacjentów w wieku od 21 do 66 lat z zespołem bólowym szyjnego odcinka
kręgosłupa spowodowanym przeciążeniem. U pacjentów tych, zastosowano usprawnianie z
wykorzystaniem wyciągu Saundersa oraz metody TENS. Siłę ciągu dawkowano w taki sposób,
aby pacjent odczuwał wyraźny ale niebolesny ciąg. Zabieg TENS wykonano metodą
konwencjonalną. Zabiegi wykonywane były w 3 grupach eksperymentalnych. W grupie 1
zastosowano wyciąg Saundersa, w grupie 2, wykonano trakcję i TENS, zaś w 3 grupie,
wykonano wyłącznie TENS. Każdy pacjent był poddany 10 zabiegom z przerwą nie
przekraczającą 3 dni.
Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono największą poprawę w zakresie wzrostu
wartości siły niebolesnego chwytu ręki. Wartość siły maksymalnej wzrosła jedynie po stronie
lewej w grupie, w której wykonano jedynie zabieg trakcji.
Zastosowanie wyciągu szyjnego Saundersa wpływa na zwiększenie siły
chwytu ręki nie wywołującego dolegliwości bólowych u pacjentów z dolegliwościami bólowymi
szyjnego odcinka kręgosłupa. Wykonanie obu zabiegów nie wpływa znacząco na zwiększenie
siły maksymalnej chwytu ręki.
Słowa kluczowe: szyjny odcinek kręgosłupa, trakcja, TENS
7. A. Fujak, C. Kopschina, F. Gras, R. Forst, J. Forst
Contractures of the lower extremities in spinal muscular atrophy type II.
Descriptive clinical study with retrospective data collection
Summary
Early development of contractures and progressive scoliosis with pelvic obliquity are the
most significant orthopaedic problems for children with the intermediate form of spinal muscular
atrophy, SMA type II. This study deals with the restrictions of the passive range of motion and
the development of contractures of the lower extremities in these patients.
We followed up 143 patients, 74 female and 69 male, with SMA type II for an average
of 5.3 years (±4.0, 0.2 – 18.7). Their average age at the first examination was 8.4 years (±6.6,
0.1 – 34.1) and at the last examination 12.3 years (±6.5, 0.7 – 37.1). The passive range of joint
motion was determined using a goniometer. According to Johnson et al. (1992), we calculated
the relative contracture index (CI).
The loss of range of motion (ROM) and the contractures of the joints of the lower extremities
(hip, knee and ankle) develop early and increase progressively with age. Marked restriction of
motion with severe flexion contractures in some cases was observed in the knee followed by the
hip and ankle joint. The findings of this study give us more information about the development of
contractures and deformities of the joints of the lower extremities and aim to help to improve the
quality of orthopaedic care of patients with SMA type II.
8. Konrad Sebastian Wronka, Hatem Salama , Balasundaram Ramesh
Management of Displaced Ankle Fractures in Elderly Patients – Is it worth to perform
osteosynthesis of osteoporotic bone?
Strona 3 z 4
Abstract
Ankle fractures in the elderly with osteoporotic bones are often difficult to manage. There is an
argument of whether we should treat such fractures conservatively, surgically, or even plan
primary arthrodesis. Furthermore, there is risk of difficult or failed fixation.
The study was a retrospective evaluation of the management and follow up of 126 patients
presented with displaced ankle fracture between 2001 and 2007. All patients were above 60
years at the time of injury.
About 75% of our patients underwent open reduction and internal fixation (ORIF). The remaining
had closed manipulation under anaesthesia (MUA) performed. Some patients had multiple comorbidities including diabetes (14% of patients). The results of fixation were satisfactory. Early
complications included superficial wound infection (13% of patients), one chest infection. There
was no difference in diabetic patients. Metal work failure occurred in one case only. Satisfactory
union of fracture was achieved in all patients. Amongst patients who underwent MUA, more than
22% had chronic ankle pain. Significant ankle deformity was reported in 9% of patients.
Key words: Ankle fracture, Osteoporotic fracture, Ankle Fixation
9. Alessandro Geraci, Antonio Sanfilippo, Michele D’Arienzo
The treatment of wrist fractures with Epibloc System
Have not been included funding for the realization of this work
Summary
Fractures of the distal extremity of the radius are the most common bone lesions of the superior
extremity of the body, representing 17% of the fractures treated in First Aid. The restoration of
anatomical relationships in the radiocarpal joint is considered to be a prerequisite for good
functional recovery. There are numerous methods of treatment about these fractures. Epibloc
system is a percutaneous endomedullary synthesis alternative to plaster apparatus in wrist
fracture treatment.
The Authors describe their experiences in 81 fractures (63 type A2-3 fractures and 18 type C1)
of the wrist treated with Epibloc System (ES). The results is evaluated clinically, functionally and
radiographic in the 7th, 14th, 35th, 90th day. Gartland and Werley score modified by Sarmiento is
used for the functional assessment of the wrist injuries.
There are 29 patients (35,8%) who had excellent results, 43 (53,1%) patients who had good
results. 47 of the patients (58%) had ROM of 100% of normal, with a dorsiflexion-palmarflexion
(DF-PF) arc of 120 degree or more. Seven (8,6 %) of the patients developed Sudeck’s
osteodystrophy. A “very moderate” or “moderate” malunion was observed in 19 cases (23.4%)
1.The ES is a surgical technique for the treatment of numerous wrist fractures. These fractures
can result in excellent mobility as well as a low rate of complications and secondary loss of
reduction. 2. This method satisfies a precocious function recovery with low incidence of rigidity
and algodistrofia. 3. This technique is best indicated for AO type A2-3 and type C1. 4. The ES is
inadequate for patients with severe osteopenia and markedly comminuted intra-articular
fractures.
Key Words: distal radius fracture, wrist fracture, epibloc system, percutaneous synthesis,
percutaneous pinning
10. Kalenderer Onder,
Post-traumatic heterotopic ossification of the cruris a case report
Summary
The formation of mature lamellar bone at an ectopic site in the body is called heterotopic
ossification.
We reported a 28 year-old patient with heterotopic ossification (HO) in the left cruris. He
complained difficulties with walking and limited ROM of the ankle joint. At surgery, the incision
was made through the center of HO that is palpable. After, HO was removed, no change in
ROM of the ankle joint was observed. A decision was made to lengthen the Achilles tendon.
After the lengthening of Achilles tendon, an increased ROM of the ankle joint was determined.
Lengthening surgery of Achilles tendon following the removal of post-traumatic HO at cruris is a
safe and effective procedure; if ROM of ankle joint is restricted.
Strona 4 z 4