Rodzina katolicka - Mama jest szczęśliwa

Rodzina katolicka - Mama jest szczęśliwa
poniedziałek, 02 marca 2009 15:53
Jak się pierwszy raz trzyma dziecko na rękach, to można góry przenosić – mówi Katarzyna
Juroszek, która razem z mężem Franciszkiem adoptowała dwójkę dzieci.
A Katarzyna wie, co mówi, używając tej metafory, bo mieszka w górach, w Jaworzynce. To
prawie koniec świata, tzw. trójstyk granic – polskiej, słowackiej i czeskiej. Jechaliśmy tam w
prawdziwej śnieżnej zamieci. Jaworzynka liczy 3130 mieszkańców. Wśród nich od 7 listopada
2006 jest Karinka, a od 20 marca 2008 – Franuś. – To imię daliśmy mu po tacie i po dziadku –
tłumaczy mama.
Dom się doczekał
Kiedy Franciszek Juroszek zaczął wznosić dom, w którym mieszkają, jeszcze nie byli
małżeństwem. Ale już się znali. Sam, budowlaniec, dobrze wszystko obmyślił – pokój dla gości
z kominkiem, pokoiki dla dzieci. Od początku planowali, że będzie ich kilkoro. Kasia miała
piątkę rodzeństwa, Franek – czwórkę, a oboje – kilkanaście ciotek i wujków. Ale pojawiły się
problemy z zajściem Kasi w ciążę. Najgorsze były powroty do pięknego, pustego domu.
Jeszcze bardziej czuli, że jest tam tyle miejsca dla dzieci. – Na rodzinnych imprezach
spotykaliśmy tyle dzieciaków, tylko my byliśmy ciągle sami – wspomina Kasia. Dziś, kiedy
Franek senior przez przypadek potrąca Patrycję, porzuconą lalkę Karinki, słychać jej
gaworzenie. Zabawki „odzywają” się też w rączkach rozbawionych Karinki i Frania. Cały dom
gra ich głosami.
Złota rybka Karinki
Niespełna 3-letnia Karinka przerywa zabawę, bierze mnie za rękę i nie znoszącym sprzeciwu
tonem zachęca: „pani, chodź”. Prowadzi do swojego pokoiku, gdzie ze ścian śmieją się
bohaterowie „Kubusia Puchatka”, a potem do wspólnej sypialni. Pokazuje stojące pośrodku
łóżko rodziców, po lewej – swoje mniejsze, a z drugiej strony całkiem małe z siatką. – Tu śpi
Franuś – wyjaśnia. Przed zaśnięciem rodzice opowiadają jej ulubioną „Bajkę o rybaku i złotej
rybce”. – Każdy ma swoją wersję – śmieje się mama. Franek słucha ich jednym uchem, bo do
snu wystarczy mu butelka z mlekiem. Karinka lubi rysować, tańczyć do góralskiej muzyki, tak
jak mama, która występowała w zespole „Istebna”, słuchać bajek i… rozmawiać. – Jaka jest
mama? – pytam ją. – Szczęśliwa – odpowiada z tajemniczym uśmiechem. – A tata? – Duży… –
A Franuś? – Malutki … – mówi. – A co mówisz tatowi? – podpytuje mama. – Bo ona jest
1/3
Rodzina katolicka - Mama jest szczęśliwa
poniedziałek, 02 marca 2009 15:53
„tatowa”. – Kocham cię – mała ściska ojca za szyję. Rozmawiamy o zwierzętach, których
dawno dzieciaki nie widziały, bo nie wychodziły na dwór z powodu halnego. – Babcia Janka ma
krówkę, świnkę – wylicza Karinka. – My konika – pokazuje konia na biegunach. – A na balkonie
„ćwir-ćwir” – biegnie do okna, za którym widać karmnik dla wróbli i sikorek. Wszędzie
towarzyszy jej ponadroczny Franuś. – To są po prostu nasze dzieci – mówi mama. – W ogóle
człowiek się nie zastanawia, że to nie ja rodziłam.
Wątpliwości i radości
Propozycję zapłodnienia in vitro odrzucili ze względów moralnych. – Niby się chce urodzić
człowieka, a to wszystko takie odczłowieczone – analizuje Katarzyna. – Przerażało mnie, że
wszystko tam jest osobno – mąż, żona, a poczęte dziecko ogląda się w próbówce i pod
mikroskopem. Po decyzji o adopcji pojechali zgłosić się do ośrodka adopcyjnego w
Bielsku-Białej. O procedurze dowiedzieli się od znajomych, po latach sami zachęcili do adopcji
przyjaciół. – Rodzice się boją, chcą wiedzieć, co ich czeka – opowiadają. Przy pierwszym
spotkaniu zaznaczyli płeć i wiek dziecka. – Można podać kolor włosów, oczu, ale im większe
wymagania, tym dłużej się czeka – wtrąca Franciszek. Przeszli przygotowujące szkolenia z
psychologiem, z kuratorem. Byli po wymaganych 5 latach małżeństwa, oboje pracowali. –
Obawiałem się, czy to dziecko u nas się zadomowi – zwierza się tata. – Czy je pokocham, bo to
nie nasze. I jak to będzie z wychowaniem, bo przecież mogą odezwać się geny – przypominają
swoje wątpliwości. Ale kiedy w domu dziecka w Gliwicach siostra zakonna przyniosła im
3-miesięczną Karinkę, od razu wiedzieli, że to na nią czekali. – Takie to było malutkie.
Rozpłakałam się… Jeszcze nie miała włosków, tylko te niebieskie oczka…– wzrusza się Kasia.
Najpierw mieli możliwość widywania ją 4 razy w tygodniu po 2 godziny, a potem rezygnacji do 4
tygodni od wzięcia do domu. Ale nawet nie przyszło im to do głowy.
Ciepło wśród zasp
Nie ukrywali adopcji, wszyscy wiedzieli, że przywożą córeczkę. Po drodze witali ją dziadkowie w
Istebnej, a już w domu odwiedzali sąsiedzi. – To się u nas nazywa „nowiecka” – opowiada
Franciszek. – Goście przychodzą z prezentami, przy pierwszym dziecku przynoszą więcej
ubranek, ale i zabawki. Teraz Karinka w św. Szczepana na tak zwane połazy przychodzi do
nich z rewizytą i śpiewa: „Pan Jezusek płakał w żłobeczku, a nas wysłał do tego domeczku” –
dodaje. Rodzice co roku świętują urodziny jej i braciszka, ale też dzień ich przybycia do domu.
Żeby któregoś roku przy tej okazji powiedzieć im, że są adoptowani. 5-miesięcznego Franusia
przywieźli z Gliwic rok później. – Miał już trochę blond włosków, też niebieskie oczka –
wspomina mama. – Jak go wzięliśmy na ręce, wiedzieliśmy, że to nasz synek. Katarzyna
zrezygnowała z pracy. Franciszek ma robotę wyjazdową. Kiedy wraca, dzieci czekają w
2/3
Rodzina katolicka - Mama jest szczęśliwa
poniedziałek, 02 marca 2009 15:53
przedpokoju. Potem jest ich wspólny czas – zabawy w konika, w pieski i kanapkę, podczas
której jeden kładzie się na drugiego udając kromki chleba, ser, kiełbasę. Na koniec kolacja i
kąpiel. – To nasze spełnione marzenia – mówi Kasia, a dzieci, jakby wiedziały, że tak trzeba,
wyciągają do niej buzie z pocałunkiem. Za oknem fury śniegu, a tu ciepło. – Co jest dla was
najważniejsze? – pytam. – Rodzina – mówi Kasia. – Rodzina – jak echo powtarza Franciszek.
Barbara Gruszka-Zych
Źródło: Gość Niedzielny
3/3