Pobierz - Środowiskowy Dom Samopomocy Kamyk

SPRAWOZDANIE KOŃCOWE
Z REALIZACJI ZADANIA Z ZAKRESU POMOCY SPOŁECZNEJ¹
Środowiskowy Dom Samopomocy „Kamyk” – wsparcie dla osób niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu
głębszym ze sprzężonymi zaburzeniami
(nazwa wykonywanego zadania)
termin realizacji zadania w okresie od 01.01.2010 roku do 31.12.2010 roku,
określonego umową o realizację zadania z zakresu pomocy społecznej, zawartą w dniu 31.12.2009 roku, Nr
umowy ZSS/806/2009, pomiędzy
Miastem Poznań reprezentowanym przez Pana Jerzego Stępnia - Zastępcę Prezydenta Miasta Poznania
(nazwa podmiotu zlecającego)
a Stowarzyszeniem Na Tak reprezentowanym przez Natalię Marciniak – p.o. kierownika ŚDS „Kamyk”
(pełnomocnictwo od p. Haliny Grzymisławskiej - Słowińskiej Prezesa Stowarzyszenia i p. Władysława
Zacharczuka – z-cy Prezesa Stowarzyszenia)
(nazwa podmiotu uprawnionego)
Data złożenia sprawozdania: 30.01.2011 r.
Okres sprawozdawczy obejmuje okres od 01.01.2010 roku do 31.12.2010 roku.
Część I. Sprawozdanie merytoryczne
1. W jakim stopniu planowane cele zostały zrealizowane
„Kamyk” jest środowiskowym domem samopomocy przeznaczonym dla 20 osób niepełnosprawnych
intelektualnie (dom typu B). „Kamyk” objął wsparciem osoby najbardziej najczęściej marginalizowane w
systemowej pomocy. Takimi osobami są osoby z ciężkimi uszkodzeniami centralnego układu nerwowego i
głębszym upośledzeniem umysłowym oraz dodatkowymi schorzeniami (fenyloketonuria, autyzm, epilepsja).
Plan postępowania wspierająco–rehabilitacyjnego ŚDS został dostosowany do wsparcia osób niepełnosprawnych
intelektualnie w stopniu głębszym, w szczególności nie potrafiących komunikować się za pomocą mowy, z
dodatkowymi zaburzeniami sprzężonymi, takimi jak: epilepsja, autyzm, uszkodzenia wzroku, dysfunkcja
narządu ruchu, fenyloketonuria.
Celem zadania było:
a) podtrzymywanie i rozwijanie umiejętności użytkowników niezbędnych do możliwie jak najbardziej
samodzielnego życia i integracji społecznej,
b) pomoc w zaspokajaniu ich podstawowych potrzeb życiowych i przezwyciężaniu ich trudnych sytuacji
życiowych,
c) pomoc w osiągnięciu poprawy funkcjonowania, jakości życia i powstrzymanie postępującej regresji.
Zakładane cele zostały osiągnięte dzięki zindywidualizowanej pracy adekwatnymi metodami prowadzącymi
przede wszystkim do zwiększenia samodzielności, niezależności i możliwości korzystania z fundamentalnych
praw człowieka, tj. praw do komunikacji i samostanowienia.
W okresie sprawozdawczym zakres wsparcia obejmował:
1. Rehabilitację społeczną, w tym:
a) trening samodzielności i zaradności życiowej, w trakcie którego rozwijane są następujące umiejętności:
− ubieranie się, rozbieranie,
1
− zakładanie i ściąganie obuwia i odzieży drobnej (np. szalika, czapki, biżuterii),
− dbanie o higienę osobistą w możliwie największym zakresie samodzielności,
− spożywanie posiłków,
− obsługa urządzeń (np. komputera, kserokopiarki, zmywarki, narzędzi kuchennych).
b) trening umiejętności społecznych i interpersonalnych – w trakcie którego prowadzone są zajęcia
utrwalające somatognozję (poczucie świadomości własnego ciała, jego schematu i orientacji w przestrzeni, w
tym na przykład zajęcia przed lustrem: wskazywanie na siebie; wskazywanie części ciała, ćwiczenia na małą
motorykę z wykorzystaniem przedmiotów do masażu, tworzyw o różnych fakturach, a także dbanie o własny
wygląd), rozwijanie umiejętności przebywania w grupie i dzielenia przestrzeni z innymi, nawiązywania bliskiego
kontaktu z innym poprzez wykonywanie czynności podczas grupowych zajęć stosując się do zasad grupowych i
form grzecznościowych. W ramach tego treningu wykorzystywana jest również możliwość udziału w
różnorodnych wydarzeniach społecznych i kulturalnych w roli odbiorcy (biernego i/lub czynnego).
c) trening umiejętności spędzania czasu wolnego – w trakcie którego rozwijana jest aktywność własna
uczestnika w zakresie jego zainteresowań i pasji (np. zajęcia zręcznościowe, gry ruchowe lub logistyczne,
stymulacje polisensoryczne, przeglądanie czasopism etc). Uczestnikowi proponowane są również nowe formy
spędzania czasu wolnego (np. jazda konna, teatr, basen).
d) trening komunikacyjny – w trakcie którego terapeuta dobiera indywidualne cele komunikacyjne dla danego
uczestnika. Główną metodą, na której bazujemy w trakcie realizacji treningu komunikacyjnego jest AAC –
komunikacja alternatywna i wspomagana. Wśród obszarów, które aktywizujemy w bieżącym roku jest
decyzyjność (utrwalanie uświadamiania sprawczości komunikatów, organizowanie sytuacji wymagających
wyboru i konsekwentnym poszanowaniu każdej decyzji, stawianie w sytuacji wyboru „chcesz jeszcze?”,
doświadczanie konsekwencji swoich wyborów), uprzedzanie (stosowanie sygnałów uprzedzających przed
rozpoczęciem każdej czynności), zwiększanie częstotliwości stosowania ruchów, gestów w celach
komunikacyjnych (w tym stosowanie przekazu wspomagającego przez wszystkich pracowników placówki),
organizowanie sytuacji prowokujących do komunikacji, utrwalenie utrzymania kontaktu wzrokowego (głównie u
osób autystycznych), nawiązywanie i utrzymanie relacji z terapeutą oraz nawiązanie kontaktu z innymi
uczestnikami.
e) trening likwidowania zachowań trudnych i zagrażających) – każdy uczestnik ma zdiagnozowaną listę
zachowań trudnych, nieakceptowanych społecznie i/lub zagrażających jemu lub jego otoczeniu. Pedagog wraz z
psychologiem opracowują strategię likwidowania lub zmniejszania tych zachowań i wdrażają ją systematycznie
do codziennej pracy placówki.
2. terapię zajęciową realizowana w pracowniach:
a) gospodarstwa domowego, w której uczestnicy poznają produkty i rządzenia gospodarstwa domowego oraz
ich desygnat, mają dostarczane bodźców wzrokowo-węchowo-smakowo-dotykowe podczas przygotowania
różnych prostych posiłków, doświadczają poczucia sprawstwa i konsekwencji swoich wyborów w trakcie
samodzielnej realizacji zadań, a także utrwalają czynności mycia rąk przed przyrządzaniem i spożywaniem
posiłków. Uczestnicy w ramach tej pracowni wspierają terapeutę przy zachowywaniu czystości w
pomieszczeniach, a także w robieniu zakupów rzeczy niezbędnych do funkcjonowania pracowni.
b) plastycznej, która obejmuje zajęcia indywidualne i grupowe. Efektem zajęć grupowych często jest praca
zbiorowa, w której każdy uczestnik ma swój udział. Miejscem realizacji zadania jest: pracownia plastyczna,
plener, galerie.
Głównym celem pracy z uczestnikiem jest powodowanie doświadczenia poczucia sprawstwa. Jest to niezwykle
istotne dla osób, których funkcjonowanie motoryczne jest na niskim poziomie, u których występują liczne
zaburzenia sensoryczne i nie osiągnęły odpowiedniego poziomu dojrzałości neuromięśniowej wymaganej w
czasie chwytania, malowania, koncentracji uwagi. Działania plastyczne poprzez wyzwalanie aktywności
pozwolą na kształtowanie i doskonalenie pewnych umiejętności, kompensowanie braków i ograniczeń
psychofizycznych, minimalizowanie zachowań niepożądanych.
Cele realizowane są podczas zajęć plastycznych dobierane są indywidualnie do każdego uczestnika, a
sprowadzaja się głównie do wzmacniania poczucia sprawstwa, rozwijania koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz
koordynacji ruchowej obu rąk, stymulacji percepcji dotykowej, usprawniania manualnego, wydłużania okresu
koncentracji uwagi, nauki bądż doskonalenia samodzielności w posługiwaniu się przyborami plastycznymi,
2
kształtowania orientacji przestrzennej, rozwijania i doskonalenia pracy w konturze, rozbudzania aktywności
twórczej, rozwijania komunikacji alternatywna bądź wspomaganej.
Do realizacji zakładanych celów stosowane są różnorodne techniki plastyczne, wykorzystujące podstawowe
aktywności manualne, tj: malowanie palcami, pędzlem, gąbką, wałkiem na powierzchniach gładkich i
fakturowych, zabawa ryżem ,ziarnami fasoli i grochu połączonymi z kisielem bądź pastą do zębów,
stemplowanie pieczątkami z ziemniaka, kapusty, korka, zmiętego papieru, rysowanie kredkami świecowymi,
pastelami tłustymi, obrysowywanie szablonów, darcie, zgniatanie papieru, rozdmuchiwanie farby za pomocą
rurki, cięcie nożyczkami i naklejanie kolorowego papieru, foli, praca w miękkiej glinie i masie solnej
ugniatanie, wałkowanie, turlanie, wyciskanie kształtów za pomocą foremek, modelowanie prostych form
przestrzennych, zabawa mokrym piaskiem, rozmazywanie plasteliny na powierzchni gładkiej i fakturowej.
Zastosowane techniki mają być proste, a przy tym ich rezultat ma być interesujący, estetyczny, efektowny. Jest
to jeden z warunków zwiększenia poczucia własnej wartości i zrealizowania potrzeby samorealizacji.
Prace uczestników są ważnym elementem wystroju ścian naszego ośrodka. Budzą zainteresowanie wśród osób
je oglądających (rodzice uczestników, pracownicy i goście), sprawiając, że wizerunek osoby niepełnosprawnej
na tym zyskuje, a proces integracji staje się możliwy.
c) muzycznej, w której terapeuci posługują się muzyką lub jej elementami w celu poprawy funkcjonowania osób
z różnorodnymi problemami natury emocjonalnej, fizycznej lub umysłowej. Podstawowym środkiem
oddziaływania jest dźwięk, muzyka i taniec, które często są wyzwalaczem i katalizatorem przeżyć i emocji. W
tej pracowni realizowana jest muzykoterapia aktywna – fizycznie angażująca uczestnika w trakcie zajęć (śpiew,
gra na instrumentach, ruch przy muzyce, improwizacja) oraz muzykoterapia receptywna, której podstawą jest
słuchanie muzyki i relaksacja. Efektów muzycznych powstających w czasie sesji muzykoterapii nigdy nie
oceniamy w kategoriach artystycznych czy estetycznych.
d) usprawninia ruchowego prowadzonej przez fizjoterapeutę, który opracowuje indywidualne cele
rehabilitacyjne dla każdego uczestnika. Głównym celem pracowni jest maksymalne usprawnienie fizyczne
uczestnika, a także zmniejszenie dyskomfortu i bólu związanych ze specyficznymi schorzeniami.
W grudniu 2010 r. wprowadzono również w program merytoryczny placówki nową metodę rehabilitacyjnopedagogiczną wpracy z osobami ze sprzężoną niepełnosprawnością – stymulacja bazalna. Jest to jeszcze mało
popularna w Polsce metoda pracy z osobami z głębszą niepełnosprawnością intelektualną i schorzeniami
dodatkowymi. Pozwala w krótkim czasie stworzyć warunki dla maksymalnej aktywności własnej osoby o
głębokiej niepełnosprawności w kontakcie z własnym ciałem i światem zewnętrznym. W celu jak
najpełniejszego wykorzystania możliwości tej metody - przeorganizowano pomieszczenia w ośrodku –
utworzono zindywidualizowane kąciki terapeutyczne wyposażone w materac, blokomoduły i pomoce
terapeutyczne.
e) stymulacja polisensoryczna tj. Poranny Krąg i Żywioły) – to codzienne zajęcia na otwarcie i zamknięcie
dnia, podczas których uczestnikom dostarcza się specjalnie dobrane, wyselekcjonowane bodźce zewnętrzne.
Zajęcia te mają trzy podstawowe cele. Po pierwsze, podczas stymulacji wyizolowanymi bodźcami zewnętrznymi
np. tylko dźwiękowymi czy tylko zapachowymi dochodzi do pobudzenia izolowanych obszarów mózgu,
natomiast połączenia czynnościowe między tymi obszarami pozostają nieaktywne. Stymulacja polisensoryczna
polega na jednoczesnej stymulacji wielu zmysłów – wzroku, słuchu, węchu, smaku, dotyku. Jest to próba
integracji wrażeń zmysłowych, próba aktywizowania obszarów asocjacyjnych mózgu. Pobudzanie neuronów do
aktywności prowadzi do utrwalania istniejących i tworzenia nowych połączeń między nimi. Po drugie jest to
czas rozbudzania możliwości percepcyjnych uczestników po nocnym śnie, a przed właściwymi zajęciami, jakie
je czaka w ciąg dnia (Poranny Krąg), a także wyciszania zmysłów pobudzonych w trakcie intensywnego dnia w
ośrodku (Żywioły). Po trzecie stosowanie różnorodnych bodźców jest środkiem do celu, jakim jest spotkanie
terapeuty i uczestnika oraz uczestników ze sobą nawzajem. Spotkanie, którego istotą jest budowanie zaufania i
poczucia bezpieczeństwa. W czasie zajęć polisensorycznych spotykamy się z uczestnikami jak najpełniej,
przynosząc im poczucie bezpieczeństwa, przyjemność i zadowolenie. Aby było to możliwe, konieczne jest
stworzenie odpowiedniego klimatu spotkania. Temu właśnie służy utworzenie kręgu, ciepły nastrój panujący w
pomieszczeniu, zapalona świeca, znajomy zapach. Reguły zajęć są wszystkim dobrze znane, gdyż ich
harmonogram jest stały. W trakcie tych zajęć niepewność została zredukowana do minimum, ponieważ każdy
element jest przewidywalny, a więc bezpieczny. Z uwagi na fakt, że komunikowanie się naszych uczestników
3
często musi wykraczać poza sferę werbalną, musi obejmować całą osobę ze wszystkimi jej możliwościami
percepcyjnymi, zajęcia mają na celu oddziaływać nie tylko na jej umysł, ale może przede wszystkim na jej
emocje i uczucia.
W drugiej części roku do pracy ŚDS została włączona metoda Snoezelen. Zajęcia odbywają się w
nowoutworzonej Sali Doświadczania Świata - specjalnym pomieszczeniu wyposażonym w elementy dające
bogatą ofertę pobudzania zmysłów (wzroku, słuchu, czucia głębokiego, równowagi, węchu). Snoezelen to
metoda stworzono z myślą o osobach z głęboką niepełnosprawnością. Za Snoezelen stoi multifunkcjonalna
koncepcja: w szczególnie przyjemnie urządzonej sali, oddziałuje się na zmysły za pomocą światła, dźwięku i
elementów dźwiękowych, zapachów oraz muzyki. Celami Snoezelen są ogólnie: aktywizacja do przyśpieszenia
procesów rozwoju i nauki, percepcja podstawowych bodźców, pośredniczenie w doświadczaniu środowiska i
gotowości życiowej, rozbudowa elementarnych związków oraz umiejętności komunikacji niewerbalnej,
integracja w strukturach społecznych oraz tworzenie możliwości odprężenia. Uczestnicy otrzymują tu bodźce
wizualne i słuchowe, czuciowe i wibracyjne, kinestetyczne i proprioceptyczne, jak również zapachowe i
ewentualnie smakowe. W aspekcie pedagogicznym Snoezelen wyróżnia się szczególną swobodą i
samodzielnością w doborze działania, stają się niezależni, działają wolicjonalnie i rozszerzają swój potencjał.
Snoezelen jest interwencją o cechach terapeutycznych, która w zależności od diagnozy i narzędzi
terapeutycznych, znajduje zastosowanie albo terapeutyczne, albo pedagogiczne w pracy z osobami ze sprzężoną
niepełnosprawnością.
W pracy grupowej bierze się pod uwagę przede wszystkim dobro uczestnika, jego indywidualne potrzeby,
motywacje i umiejętności. W trakcie zajęć grupowych, oprócz osób odpowiedzialnych za funkcjonowanie
pracowni, udział bierze pedagog i pomoc terapeuty. Praktykowane jest to z kilku ważnych powodów:
• Pracownicy współpracują nad procesem usamodzielniania uczestników; plan pracy w pracowni
opracowywany jest w konsultacji z całym zespołem wspierająco-rehabilitacyjnym;
• W trakcie zajęć w pracowniach współrealizowany jest trening w zakresie samodzielności, komunikacji,
spędzania czasu wolnego, zmniejszenia natężenia zachowań trudnych oraz funkcjonowania w grupie,
których cele opracował pedagog specjalny w porozumieniu z zespołem wspieająco-rehabilitacyjnym;
• Pedagog specjalny i/lub pomoc terapeuty mają okazję poznać uczestników swojej grupy w
funkcjonowaniu na różnorodnych zajęciach;
• Uczestnicy mający problem z pracą grupową oraz mający problem z koncentracją uwagi wymagają
większego zaangażowania osobowego kadry.
3. Działania na rzecz integracji – w trakcie realizacji zadania zamierzamy działać w kierunku integracji
społecznej naszych uczestników. Wykorzystujemy do tego okazje do spotkań z sąsiadami i osobami dzielącymi z
nami przestrzeń publiczną. W ramach tej działalności „Kamyka” zorganizowano m.in.:
Hipoterapia dzięki współpracy ze Stowarzyszeniem na Rzecz Hipoterapii Korekcji Wad Postawy i Ekologii
„Lajkonik” uczestnicy „Kamyka” raz w tygodniu w miesiącach kwiecień-lipiec korzystali z dwugodzinnych
zajęć hipoterapeutycznych. W czasie rehabilitacji udało nam się przemycać chwile beztroski i zabawy.
Letni obóz w Kołobrzegu Podczelu – ciągle jeszcze wracamy myślami do beztroskich chwil na plaży, spacerów
wzdłuż brzegu, gofrów na promenadzie, trochę zbyt mocno kołyszącego się statku, czy wieczornych spotkań
przy karaoke – wszystko to w trakcie tygodniowego obozu letniego w sierpniu 2010 r. To był dla nas wszystkich
szczególny czas. Znów na chwilę udało się zapomnieć o codziennych problemach, wypocząć, nabrać sił na
kolejny rok pracy.
Run of spirit – 24.05.2010 wzięliśmy udział w maratonie „Run of spirit” w Berlinie organizowanym przez
współpracującą z nami fundację Evangelisches Johannestift. To niezwykłe doświadczenie – brać udział w
zawodach, w których nie ma znaczenia sprzężona niepełnosprawność naszych uczestników. Każdy mógł
korzystać z pomocy, jakiej potrzebował – wózka, roweru czy pomocy przyjaciół. Zwycięstwo nie miało
znaczenia, choć warto pochwalić się, że zawodniczka „Kamyka” zdobyła 3 miejsce!
Kilka wariacji na temat integracji – staramy się korzystać z kulturalnych i rekreacyjnych możliwości, jakie daje
nam nasze miasto. Wychodzimy do kina, na wystawy, do kawiarni, do parków i innych zielonych zakątków
Poznania, tak by jak najpełniej integrować uczestników „Kamyka” ze społecznością poznańską.
4
4. konsultacje lekarskie (lekarz rodzinny, dermatolog, gastrolog, dietetyk, seksuolog) w przypadku problemów
zdrowotnych uczestników. W tym zakresie starania placówki sprawiły, że jakość życia uczestników i ich rodzin
znacznie się polepszyła, np. poprzez mediacje z lekarzem chirurgiem i gastrologiem na temat odżywczego
żywienia dojelitowego dla uczestnika po ciężkim przebiegu odmy płucnej. W okresie od kwietnia do lipca
uczestnicy Kamyka skorzystali z konsultacji dietetyka, czego efektem jest stworzenie programów dietetycznych
dla wszystkich, mających problemy żywieniowe uczestników. Wielu uczestników Kamyka choruje na skórne
infekcje (np. łupież pstry), których leczenie zostało zainicjowane i prowadzone przez kadrę „Kamyka”. Od
września do grudnia w „Kamyku” co tydzień superwizował pracę seksuolog. Specjalista indywidualnie poznawał
potrzeby seksualne uczestników, dotąd bagatelizowane, trudne, przemilczane. Co tydzień seksuolog prowadził
konsultacje grupowe dla kadry ośrodka oraz przeprowadził indywidualne spotkania dla rodziców uczestników.
5. wsparcie i poradnictwo socjalne, także dla opiekunów użytkownika – obejmowało pomoc w załatwianiu
spraw socjalnych, nabyciu specjalistycznego sprzętu, lekarstw, środków higienicznych, udzielanie informacji o
możliwościach uzyskania pomocy socjalnej. Ponadto umożliwiliśmy rodzicom indywidualne konsultacje
specjalistyczne z dietetykiem i seksuologiem.
6. dowóz do placówki.
7. Kompleksowy remont i adaptacja budynku Środowiskowego Domu Samopomocy „Kamyk” – czyli jak
udało się marzenia zmienić w rzeczywistość.
Od sierpnia do końca roku 2010 w „Kamyku” trwał kompleksowy remont. Ocieplone zostały ściany i
wyremontowany dach budynku, zdewastowaną elewację pokryto nowym kolorowym tynkiem. Wewnątrz
wymieniona została cała instalacja elektryczna do tej pory zagrażająca bezpieczeństwu podopiecznych.
Poprawiono wentylację pomieszczeń, odmalowano wnętrze budynku. Sanitariaty dostosowano do potrzeb osób
niepełnosprawnych (wymiana urządzeń sanitarnych: muszli, umywalek, montaż poręczy). Ponadto
pomieszczenie piwniczne – do tej pory brudne i zawilgocone zaadoptowaliśmy na potrzeby Sali Doświadczania
Świata. Dziś w przytulnym pomieszczeniu odbywają się zajęcia z terapii Snoezelen, z których mogą korzystać
nawet najgłębiej niepełnosprawne osoby. Aby ułatwić osobom niesprawnym dojście do piwnicy zamontowana
została prosta winda – podnośnik pionowy dla osób niepełnosprawnych. Dzięki staraniom wielu osób i
przychylności decydentów – mogliśmy także utworzyć ogród wokół budynku. Wyasfaltowany plac służący jako
nieoficjalny parking i śmietnisko został częściowo ogrodzony i zamieniony w „przyośrodkowy” ogródek. Już od
wiosny nasi podopieczni będą mogli tam wypoczywać a nawet korzystać z zajęć rehabilitacyjnych.
8. Współpraca z uczelniami i szkołami
Chcemy czerpać wiedzę z ośrodków naukowych i jednocześnie dzielić się naszymi praktycznymi
doświadczeniami. Ponadto chcemy zaszczepiać w młodych ludziach chęć pomagania najbardziej wykluczonym –
osobom ze sprzężoną niepełnosprawnością. Dlatego współpracujemy z:
1. Uniwersytetem im. A. Mickiewicza w Poznaniu, Wydziałem Studiów Edukacyjnych:
- superwizje pracy w ośrodku w miesiącach wrzesień-grudzień przez pracowników naukowych Uniwersytetu,
- 16.02.2010 wygłoszenie przez kierownika ”Kamyka” wykładu pt. „Problematyka wsparcia dorosłych osób ze
sprzężoną niepełnosprawnością” dla Akademicka Grupa Inicjatyw Koło Naukowe Studentów Pedagogiki
Specjalnej UAM w Poznaniu,
- hospitacji studentów w ośrodku.
2. Medycznym Studium Zawodowym:
- organizacji praktyk zawodowych dla kierunku „terapeuta zajęciowy” w miesiącach wrzesień 2010-czerwiec
2011,
- ewaluacji pracy uczniów Medycznego Studium Zawodowego.
9. Współpraca z wolontariuszami – czyli jak zamienić entuzjazm w pomoc.
Naszą pracę wspierają wolontariusze. Trafiają do nas indywidualne osoby, które pomagają w organizacji imprez,
wyjściach na spacery, do teatru, jeżdżą jako opiekunowie na obozy.
Od półtora roku współpracujemy ściśle z uczniami Gimnazjum Akademickiego Da Vinci oraz Szkoły
Podstawowej nr 62. Dziewczęta i chłopcy brali udział w kwestach na rzecz „Kamyka”, sprzedawali
5
własnoręcznie wykonane znaczki i ozdoby świąteczne, pomagali w sprzedaży kalendarzy-cegiełek, roznosili listy
z prośbą o wsparcie obozu rehabilitacyjnego. Młodzi ludzie dzięki swojemu zaangażowaniu zyskali tytuł
Ambasadorów „Kamyka”.
2. Opis zrealizowanego zadania (zgodnie z porządkiem działań zawartym w ofercie podmiotu i
umowie)2
Dom działał w oparciu o plany pracy – rocznej, codziennej i indywidualnej (Indywidualne Plany Wspierająco –
Rehabilitacyjne).
W okresie sprawozdawczym zostały zrealizowane następujące działania wynikające z rocznego planu
pracy:
o 01/2010 – zostały zaktualizowane i wdrożone indywidualne plany wspierająco-rehabilitacyjne;
o 01-12/2010 – prowadzone były codzienne zajęcia wspierająco–rehabilitacyjne, a indywidualne plany
wspierająco-rehabilitacyjnych były na bieżąco monitorowane i modyfikowane.
o organizowane były zajęcia dodatkowe:
- 23 maja 2010 odbył się wyjazd do Berlina na maraton „Run of spirit” organizowany przez fundację
Evangelisches Johannestift;
- w miesiącach maj-lipiec ŚDS podjął współpracę ze Stowarzyszeniem na rzecz Hipoterapii, Korekcji Wad
Postawy i Ekologii LAJKONIK, które raz w tygodniu organizowało zajecia hipoterapeutyczne dla
uczestników „Kamyka”;
- w sierpniu uczestnicy i kadra „Kamyka” wyjechała na siedmiodniowy obóz treningowo-wypoczynkowy
do Kołobrzegu-Podczela;
- od sierpnia do listopada uczestnicy ŚDS „Kamyk” zmienili miejsce zajęć z uwagi na trwający na ul.
Zakątek remont; sierpień spędziliśmy w Szkole „Zakątek”, a kolejne miesiące w Poradni Rozwoju Dzieci
i Młodzieży „Jaskółka”;
- codzienna praca metodą komunikacji alternatywnej i wspomaganej AAC powiązane ze ścisłą współpracą,
wymianą doświadczeń i superwizjami ze Stowarzyszeniem Rehabilitacyjne Centrum Rozwoju
Porozumiewania z Kwidzynia i Społeczną Szkołą Specjalną „Zakątek”.
- 17 grudnia odbyło się spotkanie opłatkowe dla rodziców uczestników ŚDS;
- w grudniu wdrożono metodę Snoezelen i stymulację bazalną w pracę ośrodka.
o 06/2010 – została dokonana ocena postępów uczestników w I półroczu i aktualizacja indywidualnych planów
wspierająco-rehabilitacyjnych
o 01-12/2010 – odbyły się 4 spotkania z rodzinami uczestników.
o 01-12/2010 – sukcesywnie dokonywano zaopatrzenia w najbardziej potrzebne pomoce terapeutyczno –
dydaktyczne i materiały programowe.
o 01-12/10 – 1 x w tygodniu odbywały się 3- godzinne zebrania zespołu rehabilitacyjno-wspierającego
(których tematem naprzemiennie były sprawy organizacyjne i doszkalanie personelu oraz superwizje
dotyczące prowadzenia zajęć terapeutycznych).
Kadra merytoryczna placówki wzięła udział w szkoleniach:
1. styczeń 2010 - „AAC – komunikacja alternatywna i wspomagająca” – w szkoleniu wzięli udział wszyscy
terapeuci
2. kwiecień 2010 - „Stymulacja bazalna” – 2 pedagogów specjalnych i rehabilitant
3. wrzesień 2010 - szkolenie połączone z superwizją „AAC – komunikacja alternatywna i wspomagająca”–
w szkoleniu wzięli udział wszyscy terapeuci
4. wrzesień 2010 - „Integracja sensoryczna” - 1 rehabilitant
5. listopad 2010 „Prowadzenie zajęć rewalidacyjno-wychowawczych z dziećmi upośledzonymi umysłowo
w stopniu głębokim” – 2 pedagogów specjalnych
6
6. listopad 2010 – diagnostyka obrazowa narządu ruchu – 1 rehabilitant
7. listopad 2010 – szkolenie połączone z warsztatami z pracy z osobami niepełnosprawnymi w fundacji
Evangelisches Johannenstift w Berlinie – kierownik, 1 pedagog specjalny.
8. Traumatologia sportowa 3d – 4 moduły – 1 rehabilitant
3. Informacje o uczestnikach (liczebność i charakterystyka ze względu na istotne dla realizacji
zadania cechy, np. wiek, płeć, miejsce zamieszkania, status materialny)
Do ŚDS „Kamyk” w okresie sprawozdawczym uczęszczało łącznie 18 osób (6 kobiet i 12 mężczyzn) w wieku
od 20 do 59 lat z niepełnosprawnością intelektualną (w stopniu znacznym) oraz dodatkowymi schorzeniami, w
tym: 3 osoby autystyczne, 1 z cechami autyzmu, 8 osób z mózgowym porażeniem dziecięcym, 3 osoby z
Zespołem Downa w tym 1 całkowicie niewidoma, 1 osoba z fenyloketonurią. Z powyższych osób 6 cierpi
dodatkowo na epilepsję, a 5 osób porusza się na wózkach inwalidzkich. Jedna osoba żywiona jest dojelitowo.
W 2010 roku liczba miejsc w ŚDS „Kamyk” uległa zwiększeniu o 4 w stosunku do roku 2009. Do uczestników
dołączyło 3 mężczyzn i jedna kobieta.
Większość uczestników mieszka na terenie miasta Poznania. Dwie osoby są spoza Poznania – jedna ze
Skórzewa, jedna z Lubonia. Wszyscy uczestnicy nie mogą podjąć pracy zarobkowej.
4. Rezultaty realizacji zadania (zgodnie z informacją zawartą w ofercie podmiotu)
W kolejnym roku działalności ŚDS uczestnicy domu brali udział w regularnych zajęciach, dostosowanych do ich
potrzeb i możliwości, w rezultacie których wzrastały ich możliwości samodzielnego pełnienia dostępnych im ról
życiowych. Wybrane przez nas metody zostały dostosowane do potrzeb i możliwości osób ze sprzężoną
niepełnosprawnością.
Uczestnicy zajęć wspierająco–rehabilitacyjnych w ŚDS systematycznie zwiększali swoje możliwości w
dziedzinie:
- samodzielności: samoobsługi i zaradności życiowej
- umiejętności społecznych i interpersonalnych
- umiejętności aktywnego spędzania wolnego czasu
- umiejętności komunikacyjnych
- zmniejszania ilości zachowań trudnych i zagrażających.
Ponadto rezultatem zadania było:
- umożliwienie samodzielnego zaspokajania swoich potrzeb przez osoby ze złożoną niepełnosprawnością,
wzrost podmiotowości i poczucia sprawstwa,
- poprawa samooceny i umożliwienie doznania poczucia sukcesu;
- zwiększenie uczestnictwa w życiu społecznym
- podniesienie jakości życia całych rodzin poprzez adekwatna pomoc w rozwiązywaniu sytuacji
kryzysowych, takich jak: konieczność leczenia specjalistycznego, trudności materialne, zaopatrzenie w
sprzęt, zapewnienie dowozu do placówki.
Rezultaty dokumentowane są za pomocą: indywidualnych plany postępowania wspierająco-rehabilitacyjnego,
dzienników oraz oceny postępów uczestnika sporządzona przez asystenta prowadzącego raz na pół roku.
5. Rola innych podmiotów w realizacji zadania (z uwzględnieniem organów administracji publicznej)
Nie dotyczy.
6. Liczba osób objętych pomocą w okresie sprawozdawczym z uwzględnieniem podziału na kobiety,
mężczyzn i dzieci:
Mężczyźni: 13
Kobiety: 7 Dzieci: 0
7
Podsumowanie wydatkowania środków z dotacji na realizowane zadania
Kwota dotacji określona w umowie
Przekazana łączna kwota dotacji
Poniesione łączne wydatki pokrywane z dotacji
Kwota środków do zwrotu (niewykorzystane środki + odsetki)4
[ 316680,00zł ]
[ 316680,00zł ]
[ 316680,00zł ]
0,00 zł
Sporządziła:
Natalia Marciniak
31 stycznia 2011r.
8