Sylabus przedmiotu

Sylabus przedmiotu
Przedmiot:
Polska eseistyka XX wieku
Kierunek: Filologia polska, II stopień [4 sem], stacjonarny, ogólnoakademicki, rozpoczęty w: 2013
Rok/Semestr: I/1
Liczba godzin: 15,0
Nauczyciel: Kaliszuk, Przemysław, mgr
Forma zajęć: konwersatorium
Rodzaj zaliczenia: zaliczenie na ocenę
Punkty ECTS: 2,0
5,0 Godziny kontaktowe z prowadzącym zajęcia realizowane w formie konsultacji
15,0 Godziny kontaktowe z prowadzącym zajęcia realizowane w formie zajęć
dydaktycznych
15,0 Przygotowanie się studenta do zajęć dydaktycznych
10,0 Przygotowanie się studenta do zaliczeń i/lub egzaminów
15,0 Studiowanie przez studenta literatury przedmiotu
Godzinowe
ekwiwalenty punktów
ECTS (łączna liczba
godzin w semestrze):
Poziom trudności: podstawowy
• e-learning
Metody dydaktyczne: • konsultacje
• objaśnienie lub wyjaśnienie
Tematy:
1.
2.
3.
4.
Zakres tematów: 5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
Forma oceniania:
Niedefiniowalność eseju – rozważania teoretyczne T.W.Adorno, M.P.Markowskiego, R.Sendyki
„Klasycy” dwudziestolecia: B.Miciński, T.Peiper, S.Brzozowski, K.Irzykowski
Stempowski – prekursor culture studies?
Eseistyka jako klucz do poezji Miłosza
Śródziemnomorskość Herberta
Czym jest klasycyzm? Rymkiewicz, Przybylski
Bilanse krytycznoliterackie: Błoński, Sławiński, Kwiatkowski
Eseistyka Lema
Nowofalowe programy: Zagajewski-Kornhauser, Barańczak, Chwin-Rosiek
Sylwy-dzienniki: Herling i Gombrowicz
Eseistyczna niechęć pisarzy i wyjątki od reguły: Stasiuk i in.
Profesjonalizacja. Literaturoznawcze czytanie kultury: W.Panas, M.P.Markowski, S.Chwin
• obecność na zajęciach
• ocena ciągła (bieżące przygotowanie do zajęć i aktywność)
1. R. Sendyka, Nowoczesny esej. Studium historycznej świadomości gatunku, Kraków 2006.
2. M.P. Markowski, Czy możliwa jest poetyka eseju?, [w:] Poetyka bez granic, red. W. Bolecki i W.
Tomasik, W-wa 1995.
Literatura:
3. Kosmopolityzm i sarmatyzm. Antologia powojennego eseju polskiego, wstęp i oprac. D. Heck,
Wrocław 2003.
4. Wybory tekstów eseistycznych poszczególnych autorów.
Zajęcia oscylują wokół prezentacji wybitnych (lub ważnych z rozmaitych względów) osiągnięć
polskiej eseistyki XX wieku, przy czym unika się unifikacji omawianych tekstów w formule
„polska szkoła eseju”. Esej, jako forma „pogranicza” gatunkowego, transgresywna, jest uchwytny
jedyne w idiomatycznych realizacjach. Zarazem stanowi gatunek, przy pomocy którego można w
Dodatkowe informacje:
pełni dostrzec skomplikowanie postaw artystycznych czy filozoficznych poszczególnych autorów,
jak też „ducha epoki”. Pojmowany może być wówczas jako medium krystalizacji zagadnień
nieartykuowalnych, niewyrażalnych w inny sposób. Esej wpisuje się tym samym w obszar
nowoczesnych problemów, idei, światopoglądowych aporii.