Poznajemy mieszkańców domu Boga – świętych Spotkanie w grupie

Poznajemy
mieszkańców domu Boga – świętych
Spotkanie w grupie
Prowadzący przygotowuje salę, w której dzieci mogą
swobodnie usiąść i stanąć w kręgu wokół świecy, świecę, karton lub biały
arkusz papieru pakunkowego z napisem: kościół; karton lub papier koloru
żółtego lub niebieskiego z napisem: niebo; obrazki aniołków; obrazki Maryi i
świętych (patrona kościoła parafialnego, patronów dzieci i innych świętych);
elementy do „zagospodarowania” nieba, kartoniki wielkości obrazka, kartoniki
na imiona uczestników, pisaki lub kredki, szablony do napisania modlitwy,
napisy: ŚWIĘTYCH OBCOWANIE; dom Boga – w nim sprawujemy liturgię i
jest on domem modlitwy. Jest widocznym znakiem prawdziwego domu Ojca;
dom Boga, Dom Ojca – mamy w nim przygotowane najpiękniejsze mieszkanie.
____
Modlitwa
 Prowadzący prosi, aby wszyscy stanęli w kręgu. Wybrana osoba zapala
świecę. Uczestnicy otwierają zeszyty na stronie z Modlitwą do Ducha
Świętego.
Chwila ciszy
Wszyscy, wspólnie odmawiają Modlitwę do Ducha Świętego.
Śpiew np.: Duchu Święty przyjdź …
Ćwiczenie wstępne
 Prowadzący kładzie przed uczestnikami spotkania duży karton (lub biały
arkusz papieru) z napisanym u góry słowem kościół (koniecznie z małej litery!)
i narysowanym na nim konturem kościoła (Warto narysować kontur kościoła z
nawami bocznymi. Będzie później więcej miejsca na przymocowywanie
obrazków ze świętymi – patronami dzieci). Wręcza dzieciom kredki lub pisaki
i prosi je, aby „zagospodarowały” ten kościół - dorysowały w nim wszystko to,
co jest w każdym kościele – tabernakulum, ołtarz, krzyż przy ołtarzu, świece,
ambonka, chrzcielnica (w starych kościołach jest przy wejściu i tak byłoby
najlepiej ją zaznaczyć), ołtarze boczne, ławki lub krzesła. Dzieci mogą rysować
symbolami – nawet zaznaczać prostokątami z wpisaną wewnątrz nazwą.
Można też przygotować (albo wykorzystać z jednego z poprzednich spotkań)
gotowe elementy do przyklejenia. Gdy praca jest gotowa, prowadzący wiesza
ją w widocznym miejscu.
 Prowadzący daje dzieciom kolorowe karteczki (mogą mieć one jakiś miły
kształt, kwiatuszka, gwiazdki…). Prosi, aby każdy napisał na niej swoje imię i
– przyklejając ją na tym rysunku – znalazł swoje miejsce w tym „naszym
symbolicznym” kościele. Karteczki mogą zachodzić na siebie, ale nie wolno
zasłaniać imienia kolegi lub koleżanki. Być może chłopcy, którzy
przygotowują się do funkcji ministranta umieszczą swoje imiona w
prezbiterium, może ktoś przy ambonce, dziewczęta – przyszłe scholistki,
zobaczą siebie na jakimś miejscu dla scholi. Nie należy ingerować w to, ani
komentować, by nie przedłużać niepotrzebnie spotkania. Będzie można tę
planszę wykorzystać w czasie innego spotkania.
 Gdy wszyscy już „umieszczą siebie w kościele” prowadzący nawiązuje do
polecenia z poprzedniego spotkania, aby każdy przygotował krótką informację
o swoim patronie i przyniósł jego obrazek. Tym, którzy nie mają obrazków
patrona należy dać kartonik wielkości obrazka, aby tam napisali jego imię.
Pyta, czy wszyscy „domownicy” są już zaznaczeni w tym domu Boga na tej
planszy. Oczekuje odpowiedzi, że brakuje na niej aniołów (choćby naszych
aniołów stróżów) i świętych.
 Prowadzący prosi, aby każdy kolejno podszedł do planszy, nakleił na niej
swojego anioła stróża (obrazki aniołków prowadzący kładzie na stole),
opowiedział króciutko o swoim świętym patronie i nakleił jego obrazek
(obrazki należy naklejać masą do klejenia, nie taśmą, czy klejem, aby dzieci
mogły je odzyskać). Jeśli dziecko nic nie wie o swoim patronie należy samemu
coś o nim powiedzieć. Trzeba zaproponować dzieciom, aby obrazki patronów
stanowiły jakby boczne ołtarze w tym kościele. Dlatego, że tak przecież jest w
kościołach, i dlatego, aby nasza plansza była jakoś czytelna.
 Ostatnią osobą, która podchodzi do planszy jest prowadzący. Mówi o
swoim patronie, nakleja siebie, swojego anioła stróża i obrazek swojego
patrona oraz mówi o patronie każdego kościoła (kościoła, w którym dzieci
adorują Pana Jezusa) i o aniołach, którzy strzegą kościołów. Nakleja
odpowiednie obrazki i proponuje:
1
Śpiew
Spotkanie ze słowem Bożym
 Prowadzący prosi wybranego w grupie lektora o przeczytanie tekstu z
Pisma Świętego: Ap 7,9.14-15
Z Apokalipsy św. Jana Apostoła: Potem ujrzałem: a oto wielki tłum,
którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i
języków, stojący przed tronem i przed Barankiem. Odziani są w białe szaty, a w
ręku ich palmy. «To ci, którzy […] opłukali swe szaty, i w krwi Baranka je
wybielili. Dlatego są przed tronem Boga i w Jego świątyni cześć Mu oddają we
dnie i w nocy (Ap 7,9.14-15).
 Prowadzący wyjaśnia dzieciom, że Księga Apokalipsy jest ostatnią Księgą
w Piśmie Świętym i zawiera to, co Pan Bóg objawił św. Janowi, gdy ten
przebywał na wyspie Patmos i proponuje wyjaśnienie słów, których użył w
tekście Apostoł:
 Tron – miejsce przebywania Boga
 Baranek – Pan Jezus
elementy do przyklejenia: tron Boga, napis Bóg Ojciec, Baranek, znak Ducha
Świętego, obrazki Maryi, aniołów i świętych (wskazane, aby byli wśród tych
obrazków również patronowie dzieci).
 Prowadzący zwraca uwagę dzieciom (dzieci same mogą to zauważyć przy
robieniu planszy), że tych samych świętych umieściliśmy w kościele i w
niebie. Pyta, czy to nie błąd. Z lekcji religii i z poprzednich spotkań dzieci
powinny znać już pojęcie: świętych obcowanie. Jeśli nie, należy krótko je
wyjaśnić i między planszami nakleić pasek łączący plansze z napisem:
ŚWIĘTYCH OBCOWANIE.
 Prowadzący pyta uczestników spotkania, czy pamiętają z jednego z
wcześniejszych spotkań, czym jest kościół. Jeśli tak – dzieci przypominają,
jeśli nie – odczytują z karteczki wklejonej do zeszytów. Prowadzący nakleja
pod planszą z kościołem napis: dom Boga – w nim sprawujemy liturgię i jest on
domem modlitwy. Jest widocznym znakiem prawdziwego domu Ojca. Pod drugą
planszą nakleja napis: Dom Boga, dom Ojca – mamy w nim przygotowane
najpiękniejsze mieszkanie.
 Prowadzący prosi o wklejenie podsumowania do zeszytów:
Zapamiętam!
 Białe szaty – symbol niewinności, świętości
W niebie Bóg mieszka z aniołami i ze świętymi.
 Palmy – symbol męczeństwa
 Opłukać swe szaty i wybielić je we krwi Baranka – jest to znak śmierci
męczeńskiej, którą umierający ponosili w zjednoczeniu ze śmiercią Pana
Jezusa na krzyżu. Ale trzeba też powiedzieć dzieciom, że krew Pana Jezusa
zmywa nasze grzechy w sakramencie pokuty i gdy przyjmujemy Komunię
świętą (tutaj: grzechy lekkie). Tekst ten dotyczy więc zawsze tych, którzy
zostali uwolnieni od grzechu przez krew Pana Jezusa przelaną na krzyżu.
 Gdy już tekst nie zawiera niezrozumiałych dla dzieci określeń, prowadzący
pyta: Co opisuje tekst, który został przeczytany? Dzieci zapewne powiedzą, że
opisuje niebo.
 Prowadzący wiesza obok planszy z kościołem karton (papier) tej samej
wielkości, w kolorze żółtym lub niebieskim, zatytułowany: niebo i proponuje
uczestnikom spotkania symboliczne „zagospodarowanie tego nieba”. Ponieważ
rysowanie przedłużyłoby mocno spotkanie, prowadzący kładzie przed dziećmi
Wśród nich jest również św. …………………………………..…,
moja patronka/mój patron, która/który opiekuje się mną od dnia chrztu
świętego (mój ukochany święty).
Pan Jezus przygotował dla mnie w niebie najpiękniejsze mieszkanie.
Śpiew
Modlitwa słowem Bożym
 W tym spotkaniu zamiast tradycyjnej modlitwy słowem jest przygotowanie
modlitwy na adorację. Prowadzący wyjaśnia to dzieciom i prosimy o otwarcie
w zeszytach szablonu do napisania tej modlitwy.
2
Panie Jezu, dziękuję Ci za świętą/świętego..………………………………….
która/który jest moim patronem od chrztu (którego bardzo kocham).
Dziękuję Ci …………………………………………………………………….
…………………………………………………………………………………..
…………………………………………………………………………………..
Proszę Cię przez jej/jego wstawiennictwo ……………………………. ………
…………………………………………………………………………………..
…………………………………………………………………………………..
 Szablon, zwłaszcza w przypadku młodszych dzieci bardzo ułatwia dzieciom
prawidłowe napisanie tekstu, a prowadzącemu pomoc dzieciom w pisaniu. Jeśli
dzieci potrafią mogą zrezygnować z szablonu.
 Zanim dzieci rozpoczną pracę prowadzący starannie wyjaśnia dzieciom, co
mają napisać, dlaczego modlitwa jest do Pana Jezusa (bo będziemy nią modlić
się w czasie adoracji) i co znaczą słowa: przez jego wstawiennictwo.
 Prowadzący tłumaczy dzieciom, że pisanie modlitwy nie jest – jak na
języku polskim – pisaniem jakiegoś tekstu. Jest ich modlitwą do swojego
świętego patrona takim bardzo osobistym spotkaniem z nim. Mówi im
również, że mogą w każdej chwili zwrócić się do niego o pomoc w tej pracy.
 Prosi wszystkich o powstanie i wspólną modlitwę do Maryi, Królowej
Wszystkich Świętych o pomoc. Wszyscy odmawiają: Pod Twoją obronę…
 Dzieci siadają w ciszy, mogą usiąść w innym miejscu sali, tam, gdzie będą
jak najbardziej same i piszą. Prowadzący pomaga tym, którzy tej pomocy
potrzebują. Sprawdza też dyskretnie, czy tekst napisany przez dzieci jest
poprawny gramatycznie i pod względem treści. Po zakończeniu pracy przez
wszystkie dzieci i sprawdzeniu tekstów dzieci wklejają je do zeszytów.
Wszyscy siadają w kręgu.
Przygotowanie adoracji
Organizacja adoracji. Prowadzący bardzo starannie przygotowuje dzieci do
adoracji (patrz: spotkanie pierwsze). Ustala sposób zachowania się przed
ołtarzem, gdy będą kładły tam obrazek swojego świętego. Przypomina im, że
przygotowana przez nie modlitwa stanie się modlitwą całej wspólnoty i to jest
ich służba. Ustala i ćwiczy śpiew na adorację. Przypomina o tym, co jest ważne
przy wchodzeniu do kaplicy i w czasie adoracji.
Omówienie znaku. Znakiem będzie postawienie przed ołtarzem adoracji
portretu swojego patrona. Jest to wyraz naszej wiary w tajemnicę świętych
obcowania. Wierzymy, że nasza patronka / nasz patron wraz z nami adoruje
Pana Jezusa i wstawia się za nam u Bożego tronu. W czasie śpiewu pieśni
uczestnicy adoracji podchodzą do ołtarza i – po chwili cichej modlitwy –
ustawiają przyniesiony przez siebie (przygotowany przez prowadzącego)
portret świętego wielkości A5. Po zakończeniu pieśni mogą głośno odmówić
(przeczytać) modlitwę, którą napisali w czasie spotkania.
Śpiew:
Zakończenie
 Nawiązując do tematu spotkania prowadzący proponuje odmówienie cząstki
różańca z części chwalebnej: Wniebowstąpienie Pana Jezusa. W króciutkim
rozważaniu prowadzący podsumowuje spotkanie, nawiązuje do przeczytanego
tekstu z Apokalipsy i przypomina rozważany na jednym ze spotkań tekst
Ewangelii św. Jana: W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie
było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce.
Rozpoczyna: Ojcze nasz... Dzieci kolejno rozpoczynają: Zdrowaś Maryjo.
 Prowadzący dziękuje dzieciom za spotkanie, prosi o uważne przeczytanie
tego, co zostało wklejone do zeszytu (dzieci młodsze mogą przeczytać głośno,
wspólnie) i zaprasza do kaplicy adoracji.
Zgaszenie świecy
Śpiew
3