Olga Menzel Był sobie kiedyś męczyzna, który pewnej nocy, na

Olga Menzel
Był sobie kiedyś mężczyzna, który pewnej nocy, na przyjęciu, pomiędzy daniem głównym a
deserem, poszedł na piętro i zamknął się w jednej z sypialni w domu gospodarzy.
Była sobie kiedyś kobieta, która spotkała tego mężczyznę trzydzieści lat wcześniej i znała go
przez blisko dwa tygodnie w środku lata, kiedy oboje mieli po siedemnaście lat. Nie widziała
go od tego czasu, chociaż jeszcze przez kilka lat sporadycznie wymieniali kartki świąteczne i
inne temu podobne dowody uprzejmości.
A teraz kobieta, która miała na imię Anna, stała przed zamkniętymi drzwiami sypialni, za
którymi teoretycznie znajdował się mężczyzna o imieniu Miles. Uniosła rękę z dłonią gotową
do – do czego? Pukania? Dyskretnego zastukania? Ten piękny, idealnie wykończony,
doskonale nudny i pozbawiony charakteru dom nie zniósłby hałasu: każde skrzypnięcie było
dla niego zniewagą, a w dodatku jego właścicielka stała tuż za nią, emanując dezaprobatą. Ale
to ona znalazła się tu pierwsza, zamierając w bezruchu i w swojej postawie do złudzenia
przypominając rewolucjonistę, szykującego się by robić coś, hm, zdecydowanie nie cichego.
Walić. Łomotać. Tłuc. Raz za razem.
Dziwne wyrażenie, „raz za razem”. Raz za razem a zarazem raz. Niewiele o nim pamiętała,
ale połączyło ich właśnie wzajemne upodobanie do tego typu niewyszukanych gier słownych.
Czy był, nie tak jak Anna, osobą która wiedziałaby co powiedzieć, stojąc przed zamkniętymi
drzwiami i próbując nakłonić kogoś znajdującego się w środku do otworzenia ich? Osobą,
która zainteresowałaby się rozciągniętą na schodach dziewczynka, opierającą bose stopy o
podłogę parteru a głowę o trzymane na stopniach dłonie, która obserwowałaby ją i chętnie
opowiedziała jakiś dowcip (jak się czuje ogórek w śmietanie? mizernie!) albo rozpoczęła
rozmowę o skomplikowanych grach słownych (raz za razem a zarazem raz!)?
Stojąca za Anną kobieta westchnęła. Ciężko, głęboko. Cisza stała się jeszcze bardziej
drażniąca. Anna odchrząknęła.
- Miles - zwróciła się do drzwi. - Jesteś tam?
Wypowiedziawszy te słowa poczuła się jeszcze gorzej. Dzięki Bogu za dziecięcą bezczelność
i brak skrępowania. Właśnie tego było trzeba. Dziewczynka zerwała się ze schodów i
podbiegła do drzwi, sprawiając wrażenie, że zaraz załomocze w nie z całej siły.
Łup, łup, łup.
Każde uderzenia Anna odczuwała jak rozchodzący się po ciele wstrząs, jakby dziecko waliło
w jej klatkę piersiową.
- Wyłaź, gdziekolwiek jesteś – wrzasnęła dziewczynka.
Nic się nie wydarzyło.
- Sezamie, otwórz się – wyskandowała. Zanurkowała pod ramieniem Anny by zapukać i
spojrzała na nią z dołu.
- To sprawia, że otwiera się tajemne przejście w skale – wyjaśniła. – W tamtej bajce to
działało.
Dziewczynka przytknęła usta do drzwi i spróbowała ponownie, tym razem bez krzyków.
- Puk, puk – wyszeptała. – Kto tam?
Kto tam?
W tamtym czasie w życiu Anny Hardie istniało kilka powodów by zastanowić się, co
właściwie znaczyło dla niej być tam.