Rekwizyty scenograficzne pistolety

III K 299/14
UZASADNIENIE
W dniu 12 grudnia 2013 roku funkcjonariusze Referatu Dochodzeniowo–Śledczego Urzędu Celnego II w W. D.
K. i M. W. w czasie przeprowadzania czynności służbowych dokonali kontroli informacji zamieszczonych na
stronie internetowej www.westerncasino.eu. Na stronie tej zamieszczona została reklama gier hazardowych: gry
karcianej black jack, gry cylindrycznej: rulety amerykańskiej oraz gry w kości. Reklama prowadzona była poprzez
rozpowszechnienie za pośrednictwem w/w strony internetowej nazw wspomnianych wyżej gier, oraz symboli
graficznych – zdjęć przedstawiających koło od wspomnianej rulety, kości do gry, karty, żetony.
Strona internetowa została założona przez J. D., który za jej pośrednictwem oferował organizację między innymi
imprez integracyjnych, obsługę konferencji i wynajem scenografii.
Strona internetowa była ogólnie dostępna dla wszystkich użytkowników Internetu, żeby zapoznać się z jej treścią nie
trzeba było się logować.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań D. K., wyjaśnień oskarżonego, oraz pozostały dokumentów
ujawnionych na rozprawie w dniu 16 października 2014 roku.
Oskarżony w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił, iż nie prowadzi gier hazardowych (informacja ta pojawiła się
także na stronie internetowej oskarżonego), a gry które się odbywają na organizowanych przez niego imprezach mają
charakter rozrywkowy, są jedynie symulacją prawdziwej gry, dodatkową uatrakcyjnioną poprzez scenerię i rekwizyty
z czasów tzw. „dzikiego zachodu”, amerykańskiej prohibicji, bądź też L.. Wyjaśnił nadto, iż prowadzi także szeroką
działalność w zakresie prowadzenia warsztatów z różnych dziedzin, wspiera domy dziecka, świetlice środowiskowe, zaś
swoją ofertę kieruje również do korporacji, instytucji, ministerstw. Wyjaśnił także, iż strona internetowa jaką umieścił
w Internecie, została założona na bazie darmowych szablonów W., gdzie nie było możliwości edycji udostępnionych
w nim zdjęć.
Na rozprawie oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, odmówił składania wyjaśnień,
potwierdził natomiast wyjaśnienia składane w postępowaniu przygotowawczym. Oskarżony oświadczył, że
zapoznawał się z treścią ustawy o grach hazardowych. Wyjaśniając oskarżony wskazywał, iż reklamował jedynie swoje
usługi, nie zaś gry hazardowe.
Sąd zważył, co następuje.
Materiał dowodowy, który został zgromadzony w przedmiotowej sprawie jest w zasadzie bezsporny, również
wyjaśnieniom oskarżonego Sąd dał wiarę w całości. Wyjaśnienia te są logiczne, spójne zarówno wewnętrznie, jak i w
zestawieniu z pozostałymi dowodami. Wskazać należy, iż oskarżony nie kwestionuje żadnych spośród udowodnionych
pozostałym materiałem dowodowym okoliczności, w szczególności, iż na stronie jaką umieścił w sieci Internet znalazły
się przedmiotowe grafiki i nazwy gier hazardowych.
Wskazać należy, iż oskarżony w wyjaśnieniach w głównej mierze broni się przed zarzutem, którego oskarżyciel
publiczny mu nie stawia. W sprawie niniejszej P. D. nie został oskarżony o urządzania czy prowadzenie gier
hazardowych, a o reklamę takich gier, która w ustawie, jak to zostanie dalej wykazane, jest rozumiana bardzo szeroko.
Oskarżony, jak sam wskazał, że miał wiedzę, iż podobne sprawy toczą się z udziałem innych „przedsiębiorców z
branży”. Miał również poprzednio sprawę z art. 110a§2 k.k.s., w której Sąd uwzględnił wniosek o dobrowolne poddanie
się odpowiedzialności. Okoliczności te zdaniem Sądu, powinny szczególnie zwrócić uwagę oskarżonego, iż prowadząc
reklamę swoich usług z tego akurat, bardzo przecież wąskiego wycinka swojej działalności, powinien dołożyć większej
staranności, aby nie naruszyć przepisów ustawy, szczególnie, iż oskarżony wyjaśnił, iż zna przepis art. 29 ustawy w
tej materii.
Biorąc pod uwagę powyższe, oskarżony nie może zasłaniać się nieznajomością prawa. Wiedział jak ustawodawca
bardzo restrykcyjnie uregulował kwestię reklamy gier hazardowych.
Emocjonalna wypowiedź oskarżonego zawarta w wyjaśnieniach uzupełniających zasługuje na osobny komentarz.
Oskarżony próbując sprowadzić ad absurdum tematykę zakazu reklamy, wskazał, iż jeśli ktoś reklamuje pistolety, to
przecież nie reklamuje morderstwa, zaś reklamując noże, nie reklamuje od razu zbrodni. Oskarżony w tej wypowiedzi
zawarł swój pogląd na treść ustawy i przepisów odnoszących się do reklamy hazardu. Wskazać jednakże należy, iż
szukając analogii, powinno się raczej spojrzeć w stronę zakazu reklamy alkoholu, bądź też wyrobów tytoniowych.
Ponadto dodać należy, odnosząc się do kwestii skorzystania przez oskarżonego z darmowych edycji szablonów w W.,
to istnieje możliwość ich edycji, ewentualnie oskarżony, spośród wielu innych motywów, mógł wybrać taki szablon,
którego treść, nie będzie naruszała ustawy o grach hazardowych.
Zeznania świadka D. S. uznał za wiarygodne, ponieważ są zgodne z pozostałymi dowodami w sprawie.
Odnośnie pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie, w postaci dokumentów Sąd uwzględnił je przy ustalaniu
stanu faktycznego, nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich autentyczności ani prawdziwości zawartych w nich
treści.
Sąd już wcześniej podkreślał, że materiał dowodowy w przedmiotowej sprawie z zakresie okoliczności faktycznych był
bezsporny. Szczegółowego uzasadnienia wymagała jedynie kwestia prawna.
Sąd ustalił, że P. D., wbrew przepisowi z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych,
w dniu 12 grudnia 2013 roku w W., za pośrednictwem ogólnie dostępnej strony internetowej www.westerncasino.eu,
prowadził reklamę gier hazardowych w rozumieniu art. 29 ust. 6 ww. ustawy w postaci gry w karty: black jack, gry
cylindrycznej: tzw. rulety amerykańskiej i gry w kości, w ten sposób, że publicznie rozpowszechniał nazwy ww. gier i
ich symbole graficzne jak koło do ruletki, kości, karty, żetony, który to czyn uznał za wypadek mniejszej wagi, który
zakwalifikował jako wykroczenie skarbowe z art. 110a§1 i 3 k.k.s.
Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, zdaniem Sądu nie może budzić żadnych wątpliwości, że oskarżony umyślnie
popełnił przypisany mu czyn zabroniony. Sąd ustalił precyzyjnie, w ramach czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia,
na czym polegało jego przestępcze zachowanie.
Zgodnie z art. 2 ust. pkt 4-6 ustawy o grach hazardowych, grami hazardowymi (losowymi) są m.in. gry cylindryczne, w
których uczestniczy się w grze przez wytypowanie liczb, znaków lub innych wyróżników, a wysokość wygranej zależy
od określonego z góry stosunku wpłaty do wygranej, zaś wynik gry ustalany jest za pomocą urządzenia obrotowego,
gry w karty: black jack i gry w kości.
Przepis art.110a§1 k.k.s. jest przepisem o dyspozycji blankietowej, jako że zawiera ogólne ramy zachowania
zabronionego, a jego treść wypełniają zapisy przepisu innej ustawy, a mianowicie art.29 ustawy o grach hazardowych.
Bez odczytania tego ostatniego przepisu, bez odwołania się do niego nie jest możliwe ustalenie czy określone
zachowanie wyczerpuje dyspozycję art.110a§1 k.k.s. Odpowiedzialności z art.110a§1 k.k.s. podlega osoba, która, wbrew
przepisom ustawy - ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych - zleca lub prowadzi reklamę lub promocję
gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych lub gier na automatach, umieszcza reklamę
takich gier lub zakładów wzajemnych lub informuje o sponsorowaniu przez podmiot prowadzący działalność w
zakresie takich gier lub zakładów. Odpowiedź na pytanie, czym jest zabroniona reklama lub promocja, jak też, co
stanowi informowanie o sponsorowaniu definiuje przepis art.29 ustawy o grach hazardowych. Ustęp 6 artykułu 29
ustawy o grach hazardowych wprost wskazuje co rozumie pod pojęciem reklamy, otóż zgodnie z tym przepisem przez
reklamę gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych lub gier na automatach rozumie się
publiczne rozpowszechnianie znaków towarowych lub symboli graficznych i innych oznaczeń z nimi związanych, a
także nazw i symboli graficznych podmiotów prowadzących działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty,
gier w kości, zakładów wzajemnych lub gier na automatach oraz informacji o miejscach, w których takie gry lub zakłady
są urządzane, i możliwościach uczestnictwa.
Definicja ta ma dwie cechy charakterystyczne: po pierwsze wykracza poza tradycyjne ujmowanie reklamy, obejmując
częściowo swoim zakresem również pokrewne do reklamy, aczkolwiek wyodrębniane pojęcie, tzw. informacji
handlowej, po drugie zaś całkowicie abstrahuje od strony podmiotowej, czyli celowościowego ukierunkowania
zachowań obejmowanych pojęciem „reklamy”.
W realiach niniejszej sprawy szczególnie ta druga cecha warta jest szerszego ujęcia. Otóż zarówno w doktrynalnych,
jak i normatywnych definicjach reklamy wyraźnie eksponowany jest jej cel, jakim jest krótko mówiąc kształtowanie
pozytywnych postaw potencjalnych konsumentów w stosunku do reklamowanego produktu lub usługi.
W zawartej w ustawie o grach hazardowych definicji reklamy występują jednakże elementy czysto przedmiotowe. Są
nimi publiczne rozpowszechnianie różnych oznaczeń gier i zakładów oraz podmiotów, które je prowadzą a ponadto –
informacji o miejscach urządzania tych gier i zakładów oraz możliwościach w nich uczestnictwa. Zatem w ustawowej
definicji reklamy gier hazardowych element perswazyjny, celowościowy nie występuje, jest nią natomiast publiczne
rozpowszechnianie samych znaków, nazw czy symboli oraz wspomniane „informowanie” o miejscach i możliwościach
uczestnictwa. Nie muszą, one zatem być ukierunkowane na „zachęcanie” i mieć charakter „perswazyjny”, jak ma to
miejsce w potocznym rozumieniu pojęcia reklamy.
Jak już wspomniano, oskarżony znając art. 29 ustawy o grach hazardowych, zdaje się przyjmować inną niż wskazana
wprost w ustawie definicja reklamy. Zdaniem Sądu jest to działanie nieuprawnione, o ile nawet konkretny podmiot
prowadzący działalność z taką definicją się nie zgadza, to jest obowiązany stosować się do niej, albowiem ustawa
obowiązuje wszystkich.
Dodatkowo wskazać należy, iż ograniczenia w zakresie reklamy i promocji hazardu są instrumentami polityki
publicznej, której celem jest przede wszystkim ochrona gracza-konsumenta przed niekorzystnymi skutkami, jaki może
nieść dla niego nadmierna konsumpcja usług hazardowych. Wskazuje się na analogie do ograniczeń reklamy tzw.
„produktów sensytywnych”, którym to określeniem zwykło się posługiwać w odniesieniu do takich produktów jak:
wyroby tytoniowe, napoje alkoholowe, produkty farmaceutyczne, itp. Tym samym za ograniczeniami reklamy hazardu
stoi cel ochrony zdrowia.
Odnosząc się zaś do wyroku wraz z uzasadnieniem, które obrona złożyła do akt, to wskazać należy, że Sąd absolutnie
nie podziela zajętego w nim stanowiska. Przepis art. 29 ust. 6 ustawy o grach hazardowych jest jednoznaczny, a ratio
legis powyższego uregulowania wskazał powyżej.
Sąd w niniejszej sprawie nie wychodząc poza granice oskarżenia, w którym określone zostały wszystkie znamiona
przestępstwa skarbowego, doprecyzował okoliczności faktyczne popełnionego przez oskarżonego czynu zabronionego.
Sąd w niniejszej sprawie przyjął, iż czyn oskarżonego stanowi wypadek mniejszej wagi, a tym samym zakwalifikował
go jako wykroczenie skarbowe. Zgodnie z art. 53§8 k.k.s. wypadek mniejszej wagi zachodzi w szczególności gdy czyn
zawiera niski stopień społecznej szkodliwości, sposób i okoliczności popełnienia czynu zabronionego nie wskazują
na rażące lekceważenie przez sprawcę porządku finansowoprawnego lub reguł ostrożności wymaganych w danych
okolicznościach.
Sąd dał wiarę tym wyjaśnieniom oskarżonego, w których wskazał, iż jego celem nie było ani urządzanie gier
hazardowych, zaś w czasie „symulacji” jakie przeprowadzane były na organizowanych przez niego imprezach nie było
możliwości wygrania nagród pieniężnych bądź też rzeczowych.
Sąd uwzględnił też podnoszoną przez oskarżonego okoliczność, iż przedmiotem jego legalnie prowadzonej działalności
gospodarczej są warsztaty i animacje dla dzieci, wspieranie (...) świetlic środowiskowych, zaś penalizowana w
przedmiotowym postępowaniu czynność stanowi niewielki ułamek jego działalności.
Ponadto, jak wynika z akt sprawy, oskarżonemu początkowo proponowany był mandat karny kredytowany, którego
przyjęcia oskarżony odmówił zgodnie z przysługującym mu prawem. W świetle tej okoliczności, zdziwienie budzi fakt,
iż oskarżyciel publiczny następnie zakwalifikował czyn w akcie oskarżenia jako przestępstwo skarbowe.
Powyższe okoliczności wskazują, iż oskarżony nie lekceważył rażąco porządku finansowoprawnego lub reguł
ostrożności, co przemawia za uznaniem czynu popełnionego przez oskarżonego za wykroczenie skarbowe określone
w art. 110a§1 i 3 k.k.s.
Sąd powyższe okoliczności uwzględnił również na korzyść oskarżonego przy wymiarze kary.
Wśród okoliczności niewątpliwie obciążających oskarżonego należy wymienić w szczególności, fakt, iż oskarżony w
2011 roku dobrowolnie poddał się odpowiedzialności za czyn z art. 100a§2 k.k.s. Okoliczność ta, biorąc oczywiście od
uwagę, iż oskarżony pozostaje w świetle prawa osobą nie karaną, wskazuje, iż P. D. miał świadomość, iż reklama akurat
tej spośród prowadzonych przez niego działalności, obostrzona jest szerzej niż pozostałych i pomimo tego ponownie
popełnił podobny czyn zabroniony.
W tym stanie, za adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości i stopnia winy Sąd uznał karę grzywny w
wysokości 800 złotych. Zdaniem Sądu orzeczona kara grzywny w takiej wysokości będzie stanowić dolegliwość
o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez oskarżonego
porządku prawnego.
Uwzględniając sytuację materialną i finansową oskarżonego (otrzymywanie stałego dochodu), Sąd zasądził od
oskarżonego koszty sądowe wraz z opłatą, stwierdzając, że oskarżony jest w stanie i powinien ponieść koszty
poniesione przez Skarb Państwa przy rozpoznaniu jego sprawy.
Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.