1. Dwójka licząca Przerzutnik typu D łatwo jest przekształcić w

1. Dwójka licząca
Przerzutnik typu D łatwo jest przekształcić w przerzutnik typu T i zrealizować dzielnik modulo
2 - tzw. dwójkę liczącą. W tym celu wystarczy połączyć wyjście zanegowane Q z wejściem D.
Pojedyncza "dwójka" dzieli częstotliwość sygnału zegarowego na dwa, przy czym wypełnienie
przebiegu na wyjściu wynosi zawsze 50%. Łańcuch kaskadowo połączonych dwójek liczących
może być wykorzystany do wytworzenia naturalnego kodu dwójkowego – podstawowego kodu
wagowego używanego w technice cyfrowej.
Przerzutnik typu JK można przekształcić w dwójkę liczącą przez podanie stanu wysokiego na
oba wejścia J i K.
2. Licznikiem nazywamy układ logiczny sekwencyjny przeznaczony do zliczania impulsów
wejściowych.
Pojawienie się kolejnego impulsu wejściowego powoduje zmianę stanu licznika, przy czym
kolejnym stanom odpowiada liczba zliczonych do osiągnięcia tego stanu impulsów wejściowych.
Najczęściej zliczaniu podlegają impulsy zegarowe, a dodatkowe wejścia służą do programowania
sposobu liczenia.
Licznik nazywamy modulo n, jeżeli może on zliczyć n-1 impulsów, a impuls n-ty powoduje
powrót do stanu spoczynkowego.
Licznik liczy „do przodu”, jeżeli zwiększenie liczby zliczonych impulsów powoduje wzrost
wskazania
licznika. Licznik liczy „do tyłu”- jeżeli zwiększenie liczby impulsów powoduje zmniejszenie
wskazania licznika.
Licznik liczący „do przodu” albo „do tyłu” w zależności od sygnałów na wejściach dodatkowych
nazywamy licznikiem rewersyjnym.
Podział liczników:
Liczniki zbudowane są z pewnej liczby synchronicznych przerzutników, odpowiednio ze sobą
połączonych. Zerowanie licznika jest to ustawienie wszystkich przerzutników w stan 0.
Liczbę stanów przyjmowanych przez licznik w jednym pełnym cyklu nazywa się długością cyklu
lub pojemnością licznika. Jeżeli licznik składa się z n przerzutników, to jego pojemność zależna
od połączeń logicznych między poszczególnymi przerzutnikami, zawiera się w przedziale
<1,2n>. Jeżeli licznik ma p różnych stanów, przez które przechodzi cyklicznie, to określa się go
jako licznik modulo p.
Każdemu określonemu stanowi licznika odpowiada jedna określona kombinacja stanów
przerzutników tworzących licznik.
Licznik dwójkowy o pojemności 10 nazywa się licznikiem dziesiętnym lub dekadowym. Pełny
cykl pracy takiego licznika obejmuje 10 stanów.
Przydatność licznika do pracy w określonych systemach cyfrowych może być oceniona w
oparciu o
jego podstawowe parametry:
- szybkość działania
- czas ustalania zawartości licznika.
Szybkość działania określa się przez podanie maksymalnej dopuszczalnej częstotliwości fmax
impulsów zliczanych.
W liczniku asynchronicznym maksymalna częstotliwość impulsów wyjściowych występuje tylko
w pierwszym przerzutniku i nie może przekroczyć dopuszczalnej wartości fmax. Ponieważ
maksymalny czas ustalania się zawartości licznika jest sumą czasów propagacji tp wszystkich
przerzutników, to maksymalna częstotliwość wejściowa nie powinna przekroczyć wartości
gdzie:
n - liczba przerzutników wchodzących w skład licznika
tp - czas propagacji jednego przerzutnika
to - czas potrzebny na ustalenie się zawartości licznika po każdym impulsie zliczanym
W liczniku synchronicznym wejścia zegarowe wszystkich przerzutników są połączone, co
zapewnia jednoczesność zmian stanów przerzutników. Czas ustalania zawartości licznika
determinowany jest sumą czasów propagacji sygnału przez układy kombinacyjne, realizujące
zbiór funkcji przełączających dla wejść informacyjnych przerzutników licznika.
Ze względu na sposób realizacji tych funkcji wyróżnia się:
- liczniki synchroniczne z przeniesieniami równoległymi
- liczniki synchroniczne z przeniesieniami szeregowymi.
3. Asynchroniczny licznik dwójkowy można realizować tworząc łańcuch szeregowy dwójek
liczących, w których wejście zegarowe C każdego przerzutnika połączone jest z wyjściem Q
poprzedniego, jak to pokazano na rys.
Aby otrzymać zliczanie w przód przerzutniki muszą zmieniać swój stan przy zmianie impulsu
zegarowego z 1 na 0. Warunek ten jest spełniony przy zastosowaniu przerzutników JK master –
slave, przy ustawionych J=K=1 . Licznik ten można dowolnie rozszerzać . W przedstawionym
układzie można również zastosować przerzutniki wyzwalane dodatnim zboczem impulsu
zegara, czyli np. przerzutniki D wyzwalane zboczem.
Przy połączeniach takich jak na rys. otrzymamy licznik zliczający wstecz. Aby zrealizować
zliczanie w przód, należy dokonać inwersji sygnału zegarowego, lub prościej - wejścia zegarowe
przerzutników połączyć z wyjściami ~Q poprzedzających przerzutników. Zliczanie wstecz
oznacza, że wartości liczbowe odpowiadające kolejnym stanom są malejące.
Asynchroniczny licznik dziesiętny ze sprzężeniem zerującym
Liczniki asynchroniczne zaprojektowane w ten sposób mogą działać nieprawidłowo w
przypadku, gdy czas opóźnienia (propagacji) między wejściem zerującym przerzutnika a jego
wyjściem ma różną wartość dla poszczególnych przerzutników. Wówczas impuls zerujący,
równy najmniejszemu z czasów opóźnień, może trwać zbyt krótko, aby wyzerować licznik. W
celu wyeliminowania tego niepożądanego
zjawiska należy zastosować dodatkowo
przerzutnik RS ustawiany w stan 1
zdekodowanym stanem licznika, a zerowany
impulsami wejściowymi.
Asynchroniczny licznik dziesiętny z
zerującym układem sprzężenia
zawierającym przerzutnik RS.
4. W liczniku synchronicznym sygnał wejściowy jest jednocześnie podawany na wejścia
zegarowe wszystkich przerzutników. Na wejścia J i K pierwszego przerzutnika są podane na
stałe jedynki logiczne. Pod wpływem każdego impulsu wejściowego w przerzutniku następuje
zmiana jego stanu. Na wejścia J i K każdego następnego przerzutnika jest podawany iloczyn
logiczny stanów wyjść wszystkich poprzednich przerzutników. Jeżeli na wyjściu pierwszego
przerzutnika istnieje stan niski, to stan przerzutnika drugiego nie zmieni się – jeśli istnieje stan
wysoki, stan przerzutnika zmieni się pod wpływem impulsu podanego na wejście zegarowe. Jeśli
iloczyn wszystkich stanów wyjść poprzedzających dany przerzutnik wynosi 1, to stan danego
przerzutnika zmieni się (gdy 0 pozostanie bez zmian). Jeśli w podanym liczniku pod wpływem
impulsu wejściowego następują zmiany kilku przerzutników, to następują one w tym samym
momencie – dlatego licznik taki nazywamy synchronicznym.
Różnica pomiędzy licznikiem synchronicznym z przeniesieniami równoległymi, a licznikiem z
przeniesieniami szeregowymi polega na sposobie uzyskiwania iloczynu logicznego stanów wyjść
poprzedzających przerzutników. Zamiast stosować bramki o coraz większej ilości wejść stosuje
się bramki dwuwejściowe.
6. Opierając się na zasadzie działania liczników synchronicznych buduje się liczniki rewersyjne
mogące liczyć do przodu i do tyłu. Na rysunku przedstawiono licznik rewersyjny zbudowany z
przerzutnika JK. Oprócz wejścia dla zliczanych impulsów posiada również wejście WE R dla
określenia kierunku liczenia. Jeśli na wejściu WE R jest 0 logiczne, wtedy stan pierwszego
przerzutnika – podobnie jak przy liczeniu do przodu – zmienia się pod wpływem każdego
impulsu wejściowego. Dalsze przerzutniki zmieniają swój stan pod wpływem impulsu
wejściowego, gdy na wyjściach Q przerzutników poprzedzających są zera logiczne. Taka logika
zmian stanów wyjść powoduje, że licznik liczy do tyłu zmniejszając swoją zawartość.
W tym liczniku można też zastosować przeniesienia szeregowe, stosując przy dalszych
przerzutnikach zamiast bramek NAND o coraz większej ilości wejść – trójwejściowe bramki
NAND.