D - Sąd Okręgowy w Poznaniu

WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 czerwca 2014 r.
Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Dariusz Śliwiński
Protokolant: prot. sąd. N. K. (1)
po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2014 r.
sprawy A. W.
obwinionej z art.. 119 § 1 kw.
na skutek apelacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego
od wyroku Sądu Rejonowego w Wągrowcu, Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w C.
z dnia 27.02.2014 r. sygn. akt VII W 181/13
1. utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy;
2. kosztami postępowania odwoławczego obciąża oskarżycielkę posiłkową i wymierza jej opłatę za II instancję w
kwocie 60 złotych.
D. Ś.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 27 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy w Wągrowcu VII Zamiejscowy Wydział Karny z/s w C. uniewinnił
obwinioną A. W. od tego, że w dniu 29 grudnia 2012 r. ok. godzi. 8.00 w C. przy ul. (...) z mieszkania dokonała kradzieży
odzieży w postaci kurtki skórzanej, sukienki, marynarki o łącznej wartości 210 zł, działając na szkodę N. K. (2),
tj. od popełnienia wykroczenia z art. 119 § 1 kw.
O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 118 § 2 kpw obciążając nimi Skarb Państwa.
Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej zaskarżając go w całości na niekorzyść
obwinionej i zarzucając:
1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych z podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść zaskarżonego wyroku
przez niezasadne ustalenia na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że obwiniona zarzucanego jej czynu nie
dopuściła się, a w szczególności nieuzasadnione uznanie paragonu za wystarczający dowód zakupu przez obwinioną
określonego typu kurtki skórzanej, mając na uwadze, że dane widniejące na paragonie mają charakter ogólnikowy,
nie zawierają danych indywidualizujących dany towar ani osobę, równie nieuzasadnione uznanie faktury za dowód
zakupu przez obwiniona marynarki przez H. M. od sprzedawcy, natomiast nie wynika z niej, iż obwiniona tę marynarkę
kupiła od H. M., a ponadto pominięcie zeznań świadków dotyczących włamania, które miało miejsce w domu
obwinionej, nie wyjaśnienie okoliczności, czy obwiniona o tym włamaniu zawiadamiała organy ścigania, podając jakie
rzeczy zostały skradzione;
2) rażącą obrazę przepisów postępowania, w szczególności przez naruszenie:
- zasady obiektywizmu (art.4 kpk w zw. z art. 8 kpw) przez wyłącznie uwzględnienie okoliczności i dowodów
przemawiających na korzyść obwinionej, z jednoczesnym pominięciem okoliczności i dowodów na korzyść
oskarżycielki posiłkowej,
- przez nie wykazanie, że w sprawie występują wątpliwości, które należy wyjaśnić na korzyść obwinionej.
W konkluzji pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Wągrowcu VII Zamiejscowy Wydział Karny z/s w C..
W odpowiedzi na apelację obrońca oskarżonej wniósł o jej nieuwzględnienie i o utrzymanie zaskarżonego wyroku w
mocy.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej okazała się bezzasadna i nie zasługiwała na uwzględnienie.
Przed przystąpieniem do analizy zarzutów apelacji Sąd Okręgowy pragnie zauważyć, iż orzeczenie wydane w
przedmiotowej sprawie jest oparte na całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie, który został poddany
wnikliwej analizie bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów. Analiza ustaleń poczynionych przez Sąd
Rejonowy znajduje pełne odzwierciedlenie we wnioskach zawartych w uzasadnieniu wyroku, które czyni zadość
wymogom art. 424 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpw, co w pełni pozwala na przeprowadzenie kontroli instancyjnej.
Odnosząc się do meritum zarzutów apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej warto zauważyć na wstępnie,
iż w mniejszym postępowaniu to nie na obwinionej ciążył ciężar dowiedzenia, iż wskazane przez oskarżycielkę
posiłkową rzeczy były jej własnością. Bezsporne było, iż obwiniona zabrała ww. rzeczy z domu oskarżycielki posiłkowej,
jednak to oskarżycielka winna wykazać w sposób pewny, iż odzież ta należała do niej. Tylko wtedy można byłoby
bowiem stwierdzić, iż sprawstwo obwinionej zostało wykazane w sposób nie budzący wątpliwości. W przedmiotowej
sprawie poczynienie takich pewnych ustaleń w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie było możliwe, czego
skarżący zdaje się nie zauważać.
Sąd Rejonowy słusznie uznał, iż na korzyść żadnej ze stron nie mogło działać w większym stopniu domniemanie
własności rzeczy wynikające z ich posiadania. Zarówno obwiniona jak i oskarżycielka posiłkowa przedstawiła dowody,
z których wynikało, iż były widywane w przedmiotowej odzieży.
Dalej zarówno oskarżycielka posiłkowa jak i obwiniona przedstawiła dowody zakupu przedmiotowej odzieży. Skarżący
w apelacji podniósł, iż dowody przedstawione przez obwinioną nie są dość silne, aby uznać, że to obwiniona nabyła
przedmiotową odzież. Tyle że dowody własności tych rzeczy, którymi dysponowała oskarżycielka posiłkowa wcale nie
były bardziej przekonujące.
Oskarżycielka posiłkowa na poparcie swoich twierdzeń o pochodzeniu zabranej z jej domu przez obwinioną skórzanej
kurtki, marynarki i sukienki odwoływała się do zeznań swojej matki E. K. oraz koleżanki N. P.. Skórzaną kurtkę oraz
sukienkę matka N. K. (2) miała kupić w sklepie z używaną odzieżą w C.. Zakup ten nie został potwierdzony przez
paragon fiskalny. O zakupie marynarki zeznawała N. P., wskazując na wspólne zakupy w Galerii (...) w P.. Świadek
nie potrafił jednak wskazać dokładnej daty zakupu, ani nazwy konkretnego sklepu. N. K. (2) nie dysponował również
paragonem fiskalnym potwierdzającym tą transakcję.
W świetle tych dowodów materiał przedstawiony przez obwinioną na poparcie jej linii obrony przedstawiał się
zdecydowanie korzystniej. Zakup sukienki w sklepie (...)potwierdziła znajoma obwinionej K. K.. Warto podkreślić,
iż w przeciwieństwie do N. P.K. K.wskazała sklep, w którym obwiniona w jej towarzystwie kupowała sukienkę.
Zakup skórzanej marynarki obwiniona potwierdziła paragonem fiskalnym ze sklepu wraz z imiennym potwierdzeniem
sprzedaży w bazie stałych klientów sklepu. Skarżący kwestionował w tym zakresie moc dowodową paragonu
podkreślając, iż nie potwierdza on tożsamości osoby nabywcy. Nie mniej jednak nie odniósł się zupełnie do informacji
z bazy klientów sklepu, z której wynikało, że tego konkretnego zakupu dokonała A. W.. Jeśli chodzi natomiast o zakup
marynarki wyjaśnienia obwinionej potwierdziła H. M.. Świadek ten miał kupić marynarkę w komplecie ze spodniami
we W.na specjalne zamówienie obwinionej. Zakup odzieży we W.potwierdzała natomiast faktura wystawiona przez
włoskiego sprzedawcę. Co prawda świadek przyznał, iż odzież tej marki można było kupić w jednym ze sklepów w
(...)(A. R.), jednak co znamienne ani oskarżycielka posiłkowa ani N. P.nie potrafiły podać jego nazwy.
Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy w pełni podziela zapatrywanie Sąd I instancji, iż wyjaśnienia obwinionej
powołującej się na własność odzieży, której kradzież jej zarzucono, zostały poparte materiałem dowodowym, którego
nie sposób podważyć. Innymi słowy nie można wykluczyć, że odzież ta była własnością obwinionej.
Nie przekonywał również argument skarżącego wskazujący na fakt, iż oskarżycielka posiłkowa nie zgłosiłaby kradzieży
na Policji, gdyby odzież ta do niej nie należała. Również obwiniona złożyła zawiadomienie o kradzieży popełnionej
na jej szkodę przez oskarżycielkę posiłkową, w którym zarzucała jej kradzież tej m.in. tej samej odzieży. W takim
kontekście złożenie zawiadomienia przez oskarżycielkę posiłkowa w niniejszej sprawie mogło być jedynie działaniem
uprzedzającym działanie A. W.. N. K. (2) mogła bowiem sobie założyć, iż brak reakcji z jej strony na zachowanie
obwinionej z dnia 29 grudnia 2012 r. może być odczytany jako przyznanie faktu, że odzież znajdująca się u niej w
mieszkaniu należała do A. W..
Jeżeli chodzi natomiast o wskazywaną przez skarżącego możliwość utraty przez obwinioną skórzanej kurtki,
marynarki i sukienki w czasie włamania do jej domu podkreślenia wymaga, iż ani obwiniona ani jej konkubent nie
potwierdzili, że w ich domu miało miejsce jakiekolwiek włamanie. Zatem twierdzenia oskarżycieli posiłkowej oraz jej
rodziny w tym zakresie uznać należało za niczym niepotwierdzone insynuacje.
Podsumowując, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie
pozwalał na przypisanie sprawstwa obwinionej i należało ja od zarzuconego jej czynu uniewinnić. Zarzuty apelacji
pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej miały charakter jedynie polemiczny. Skarżący nie podniósł argumentów, które
potwierdzałyby, że rozumowanie Sądu Rejonowego w przedmiocie oceny zgromadzonego materiału było nielogiczne
i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw i § 3 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz
wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. (Dz. U. Nr 118, poz.
1269) oraz art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. t. jedn. z 1983 r.
Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądzając od oskarżycielki posiłkowej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem
zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia za postępowanie przed sądem drugiej instancji
i wymierzając jej opłatę za drugą instancję w kwocie 60 zł.
SSO Dariusz Śliwiński