D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koszalinie

Sygn. akt V Ka 157/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 kwietnia 2013 r.
Sąd Okręgowy w Koszalinie V Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący - Sędzia: SO Bogdan Lewandowski
Protokolant: sekr. sąd. Anna Andrzejewska
przy udziale oskarżyciela publicznego --po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2013 r.
sprawę I. S.
obwinionej z art. 51 §1 kw w zw. z art. 156 ustawy Prawo o ochronie środowiska
na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną
od wyroku Sądu Rejonowego w Kołobrzegu
z dnia 12 grudnia 2012 r. sygn. akt II W 2202/11
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 39 K.w. odstępuje od wymierzenia kary obwinionej
I. S. za przypisane wykroczenie,
II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,
III. zwalnia obwinioną od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie przed sądem I i II instancji.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Kołobrzegu, wyrokiem z dnia 12 grudnia 2012 roku, sygn. akt II W 2202/11, w sprawie I. S.,
obwinionej o to, że:
w dniach 02.07.2011 r. około godz.22.15, 09.07.2011 r. około godz.22.15, 10.07.2011 r. około godz.23.45, 11.07.2011
r. około godz.23.37, 12.07.2011 r. około godz.22.15, 15.07.2011 r. około godz.23.43, 28.07.2011 r. około godz.23.41,
29.07.2011 r. około godz.23.06, 29.07.2011 r. około godz.23.06, 30.07.2011 r. około godz. 23.52, 31.07.2011 r. około
godz.22.42, 01.08.2011 r. około godz.23.48 w U. przy ul. (...) na działce (...) w barze (...) u J. jako odpowiedzialna za
odtwarzanie muzyki dopuściła się jej głośnego odtwarzania czym zakłóciła spoczynek nocny G. P.,
to jest o czyn z art.51 § 1 k.w. w zw. z art.156 ustawy Prawo o Ochronie Środowiska,
orzekł:
I. uznał obwinioną I. S. za winną popełnienia zarzucanego jej obwinieniem czynu wypełniającego dyspozycję art.51
§ 1 k.w. w zw. z art.156 ustawy Prawo o Ochronie Środowiska i za to na podstawie art.51 § 1 k.w. w zw. z art.24 § 1 i
3 k.w. wymierzył jej karę grzywny w wysokości 300,00 złotych;
II. zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 100,00 złotych i wymierzył jej opłatę
w kwocie 30,00 złotych.
Od powyższego wyroku apelację wywiodła obwiniona osobiście, zarzucając mu naruszenie:
• art.51 § 1 k.w. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, podczas gdy fakt odtwarzania muzyki w okresach
wskazanych we wniosku o ukaranie w okolicznościach niniejszej sprawy przez obwinioną nie może być uznane
za „wybryk”,
• art.156 ustawy Prawo o Ochronie Środowiska poprzez uznanie, iż obwiniona naruszyła normy tego przepisu,
podczas gdy brak jest wskazania, jakie to zachowanie się obwinionej wyczerpuje dyspozycję tego przepisu,
• art.7 k.p.k. w zw. z art.8 k.p.w. mającą wpływ na treść orzeczenia, to jest naruszenie zasady swobodnej oceny
dowodów i dokonanie całkowicie dowolnej i jednostronnej oceny zebranych w sprawie dowodów poprzez uznanie
za niewiarygodne wyjaśnień obwinionej, zeznań A. K. (1) i R. S. oraz uznanie, iż zeznania A. K. (2), dokumenty
w postaci protokołu sesji Rady Gminy i nagrania na płycie CD wskazują, iż obwiniona zakłóciła spoczynek nocny
pokrzywdzonemu, podczas gdy w/w dowody nie pozwalają w żaden sposób na poczynienie takich ustaleń.
Obwiniona wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie jej od zarzucanego czynu, ewentualnie o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Apelacja obwinionej okazała się zasadna o tyle, o ile prowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie co do
wymierzonej jej kary.
Dokonana przez Sąd Rejonowy w Kołobrzegu analiza materiału dowodowego jest prawidłowa i w pełni odpowiada
dyrektywom określonym w art.4 k.p.k. w zw. z art.8 k.p.s.w. Za takie też należy uznać wyprowadzone z niej wnioski, w
tym ustalenia odnośnie stanu faktycznego sprawy, a także dokonaną ocenę prawną. Sąd w sposób logiczny uzasadnił,
dlaczego uwzględnił jedne dowody, a innym zaś nie dał wiary i na których oparł się dokonując w sprawie ustaleń.
Przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k.
w zw. z art. 8 k.p.s.w. i przekonująco uzasadnione. Poza sferą rozważań Sądu Rejonowego nie pozostały jednocześnie
żadne dowody ani też okoliczności istotne z punktu widzenia ostatecznego rozstrzygnięcia (art. 34 k.p.s.w.).
Wypływającym z powyższego, zaprezentowanym przez Sąd pierwszej instancji ocenom i poglądom, obwiniona
przeciwstawia w apelacji własne opinie, przy czym wywody te stanowią przyjętą przez nią w sprawie linię obrony i
nie zasługują na uwzględnienie.
Ustalając stan faktyczny Sąd I instancji prawidłowo oparł się przy tym na zeznaniach G. P., A. K. (2) – funkcjonariusza
Policji, jak i zgromadzonych w sprawie dowodach z dokumentów, w szczególności w postaci kopii protokołu
z posiedzenia Rady Gminy K., pisma Starostwa Powiatowego oraz płyt CD nagranych przez pokrzywdzonego.
Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zebranych dowodów nie budzi w ocenie Sądu Odwoławczego zastrzeżeń. G. P.
konsekwentnie wskazywał przy tym w swoich zeznaniach, iż obwiniona w lipcu 2011 roku w miejscowości U. poprzez
głośne puszczanie muzyki w barze (...) u J. kilkakrotnie zakłócała jego spoczynek nocny. Pokrzywdzony przedłożył
przy tym w toku postępowania wyjaśniającego w sprawie płyty CD, na których znajdują się wykonane przez niego
nagrania video rejestrujące dobiegające ze wskazanego baru odgłosy muzyki. Jednocześnie podkreślał, że goście,
którym wynajmował pokoje także skarżyli się na dochodzącą z tego baru w późnych godzinach nocnych muzykę.
Zeznania G. P. korelują przy tym z zeznaniami A. K. (2), który uczestniczył w interwencji związanej z naruszaniem
przez obwinioną w U. ciszy nocnej. Należy zatem podzielić stanowisko Sądu Rejonowego w Kołobrzegu, iż wskazane
osobowe źródła dowodowe, jak i dowody z dokumentów są w pełni wiarygodne, mając na względzie, że wnioski z nich
płynące korespondują ze sobą. Jednocześnie Sąd I instancji słusznie odmówił wiary wyjaśnieniom obwinionej I. S.,
która kwestionowała swoje sprawstwo do zarzucanego jej czynu oraz zeznaniom świadków A. K. (1) i R. S. uznając, że
ich treść miała pomóc obwinionej w uniknięciu odpowiedzialności za to wykroczenie. Zeznaniom wskazanych osób
przeczą bowiem dowody, którym Sąd dał wiarę w całości.
Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wykazał zatem, że I. S. odtwarzała w barze (...) u
J. muzykę na tyle głośno, że zakłóciła spoczynek nocny G. P., czym wyczerpała dyspozycję art.51 § 1 k.w. w zw.
z art.156 ustawy Prawo o Ochronie Środowiska. Muzyka była odtwarzana w późnych godzinach wieczornych, tj.
także po godzinie 23.00, co niewątpliwie zostało zarejestrowane na nagraniach video. Jednocześnie obwiniona,
mając świadomość uciążliwości odgłosów głośnej muzyki dla mieszkającego blisko baru (...), nie ściszyła jej po
godzinie 22.00 na tyle, aby nie zakłócać jego spoczynku nocnego. O ile potrzeba zabawy i słuchanie muzyki w
miejscowościach nadmorskich, w tym w szczególności w U. w okresie letnich wakacji przez osoby odwiedzające
te miejscowości znajduje niewątpliwie ogólne uznanie wśród społeczności tam mieszkającej. Okoliczność ta nie
powoduje, iż dopuszczalnym było wbrew obowiązującym normom prawnym naruszanie prawa poszczególnych osób
do nocnego odpoczynku. Wymaga podkreślenia, że obwiniona podejmując się prowadzenia działalności gospodarczej,
wiedząc o możliwości zakłócenia odpoczynku nocnego osób przebywających w pomieszczeniach mieszkalnych
znajdujących się w niewielkiej odległości od baru w miejscowości U. co najmniej godziła się na zaistnienie takiej
sytuacji. Nie podjęła przy tym żadnych starań, aby dojść do porozumienia z G. P. na zasadzie wzajemnych relacji
sąsiedzkich. Zwyczaj organizowania dość głośnych zabaw w okresie wakacji letnich nie może przy tym stanowić
okoliczności wyłączającej bezprawność zachowania obwinionej.
W ocenie Sądu Okręgowego w Koszalinie nie bez znaczenia w niniejszej sprawie pozostaje przy tym charakter
i okoliczności przypisanego obwinionej czynu. Podkreślenia bowiem wymaga, iż jedynie G. P. zdecydował się
zawiadomić KPP w K. o podejrzeniu popełnienia przez obwinioną wykroczenia. W rezultacie jest on jedyną osobą,
której I. S., odtwarzając głośno muzykę, zakłóciła w lipcu 2011 roku odpoczynek nocny, choć w pobliżu baru, jaki
prowadziła obwiniona znajdowało się wiele zabudowań. Jednocześnie Sąd miał na względzie, iż do zdarzenia doszło
w okresie letnich ferii, kiedy co do zasady społeczeństwo się bawi i jednocześnie w ten sposób w oderwaniu od
codziennych obowiązków odpoczywa.
Mając powyższe na uwadze, w tym dość niski stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinioną
wykroczenia oraz dodatkowo jej warunki osobiste, czy też to, że przed lipcem 2011 roku nie została ukarana za
popełnienie wykroczenia, Sąd Okręgowy w Koszalinie uznał, iż wystarczające w przedmiotowej sprawie będzie
poprzestanie na stwierdzeniu sprawstwa obwinionej z jednoczesnym odstąpieniem na podstawie art. 39 §1 k.w., od
wymierzenia jej kary.
Wobec powyższych okoliczności, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok na podstawie art.109 § 2 k.p.s.w. w zw. z
art.437 § 2 k.p.k., w ten sposób, że na podstawie art.39 § 1 k.w. odstąpił od wymierzenia obwinionej kary za przypisane
jej wykroczenie. W pozostałym zakresie natomiast utrzymano zaskarżony wyrok w mocy.
O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 119 k.p.s.w. w zw. z art. 634 k.p.k. i art. 624 k.p.k.,
a także art. 17 ust.1 i 2 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1973 r., Nr 27, poz.152 ze
zm.), uwzględniając sytuację materialną obwinionej oraz fakt, że apelacja prowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku
na jej korzyść. Sąd Okręgowy zwolnił przy tym obwinioną od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie
przed sądem pierwszej i drugiej instancji.