wynająć samochód holowniczy

Sygn. akt I C 1010/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 listopada 2013 r.
Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków Wydział I Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Iwona Popiołek-Sikora
Protokolant: Katarzyna Wojciechowska
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 listopada 2013 roku we W.
z powództwa J. S.
przeciwko (...) Towarzystwo (...) S.A. w W.
o zapłatę
I. zasądza od strony pozwanej (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. na rzecz powódki J. S. kwotę 6 598,90 zł (sześć tysięcy
złotych pięćset dziewięćdziesiąt osiem złotych i dziewięćdziesiąt groszy) wraz ustawowymi odsetkami od 8 listopada
2012 roku;
II. zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1 547 zł kosztów procesu.
UZASADNIENIE
Powódka J. S. domagała się od strony pozwanej (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. zasądzenia kwoty 6.598,90 zł
wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 listopada 2012 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami
zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.
Uzasadniając swoje stanowisko wskazała, że dnia 10 sierpnia 2012 r. w kolizji drogowej uszkodzony został samochód
osobowy marki V. (...) nr rej. (...), będący własnością M. N. i W. K., wykorzystywany przez nich w życiu codziennym.
Sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy
pojazdów mechanicznych u strony pozwanej. W związku z kolizją i koniecznością naprawy samochodu, poszkodowana
M. N. w okresie od 28 września 2012 r. do 19 października 2012 r. wynajęła u powódki samochód zastępczy marki
F. (...) o nr rej. (...), uzgadniając stawkę dobową w wysokości 250 zł netto plus podatek VAT oraz wynagrodzenie
w wysokości 50 zł netto plus podatek od towarów i usług (...) za podstawienie pojazdu zastępczego do miejsca
wskazanego przez poszkodowaną oraz za odbiór pojazdu zastępczego z miejsca wskazanego przez poszkodowaną.
Tytułem wynajmu pojazdu zastępczego powódka wystawiła poszkodowanemu fakturę VAT na kwotę 6.924,90 zł.
Powódka wskazała, że strona pozwana uznała za zasadny okres jedynie 2 dni wynajmu, tj. 2 dni technologicznego
czasu naprawy. Strona pozwana obniżyła jednocześnie wysokość stawki dziennej do 163 zł brutto za dobę. Ostatecznie
strona pozwana wypłaciła więc poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 326 zł. W dniu 24 października 2012 r.
poszkodowani przelali na powódkę wierzytelność przysługującą im względem strony pozwanej.
W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. wniosła o oddalenie powództwa w
całości i zasądzenie od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową od
pełnomocnictwa. Stwierdziła, że ponosi odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 10 sierpnia 2012 r. Po zgłoszeniu
szkody przeprowadziła postępowanie likwidacyjne i wypłaciła odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego w
kwocie 326 zł. Wskazała, że powódka nie została bezpośrednio obciążona kosztami wynikającymi z najmu, zapłata za
wynajem nastąpiła bowiem w formie bezgotówkowej, poprzez cesję wierzytelności odszkodowawczej. Poszkodowana
ustalając stawkę dzienną najmu winna dążyć do minimalizacji szkody, a strona pozwana jest odpowiedzialna jedynie
za normalne zdarzenia powodujące szkodę. Kosztów podstawienia i odbioru pojazdu nie można natomiast uznać za
celowe
i ekonomicznie uzasadnione. Nadto, czas najmu samochodu zastępczego jest zawyżony i nieadekwatny do niezbędnej
naprawy pojazdu V. (...), który w ocenie strony pozwanej wynosi 2 dni robocze.
W dalszym toku postępowania strony pozostały przy swoich stanowiskach.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 10 sierpnia 2012 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został należący do poszkodowanych
M. N. i W. K. samochód osobowy marki V. (...) nr rej. (...). Sprawca kolizji był ubezpieczony u strony pozwanej (...)
Towarzystwo (...) S.A. w W..
Poszkodowani zawiadomili stronę pozwaną o szkodzie.
- bezsporne
Uszkodzony pojazd w celu naprawy został oddany w dniu 28 września 2012 r. do naprawy w autoryzowanej stacji
obsługi pojazdów marki C. - (...) sp. z o.o. Oddział B., który był czynny 8 godzin dziennie przez 5 dni w tygodniu.
W tym samym dniu dokonano oględzin pojazdu oraz sporządzono kosztorys naprawy, który został wysłany stronie
pozwanej do akceptacji.
W dniu 1 października 2012 r. strona pozwana częściowo zakwestionowała przedłożony kosztorys naprawy, w związku
z czym w piśmie z dnia 2 października 2012 r. poszkodowana wniosła o wyjaśnienie rozbieżności.
Samochód został poszkodowanym wydany w dniu 19 października 2012 r.
Dowód:
- oświadczenie (...) sp. z o.o., k. 19
- wiadomość email 28.09.2012 r., k. 20
- kalkulacja naprawy, k. 21
- pismo strony pozwanej z dnia 1.10.2012 r., k. 22
- kalkulacja naprawy wraz z jej weryfikacją, k. 23-25
- wiadomość email z 02.10.2012 r., k. 26
- ksero pisma z dnia 2.10.2012 r., k. 27
- pismo z dnia 18 października 2013 r., k. 85
- akta szkody nr 415770
W związku z koniecznością naprawy uszkodzonego pojazdu, poszkodowana M. N. wynajęła samochód zastępczy
marki F. (...) o nr rej. (...) u powódki J. S., prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...).com.J. S.”. Ustalono
stawkę dobową w wysokości 250 zł netto plus podatek VAT oraz wynagrodzenie w wysokości 80 zł netto plus
podatek od towarów i usług (...) za podstawie pojazdu zastępczego do miejsca wskazanego przez poszkodowanego i
wynagrodzenie w wysokości 50 zł netto plus podatek od towarów i usług (...) za jego odbiór. Poszkodowana korzystała
z najmowanego samochodu w okresie od 28 września do 19 października 2012 r.
Z tytułu najmu pojazdu zastępczego powódka wystawiła poszkodowanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 6.924,90 zł, w
tym 6.765 zł za wynajem pojazdu zastępczego oraz kwoty 98,40 zł i 61,50 zł za podstawienie auta do klienta i jego
odbiór.
Dowód:
- kontrakt wynajmu auta z 28.09.2012 r., k.28
- faktura VAT nr (...), k. 29
Najem samochodu przez poszkodowaną była uzasadniony koniecznością dojazdu do lekarza, a także dojazdu do pracy
przez jej męża.
Dowód:
- zeznania świadka M. N., k. 91
Pismem z dnia 24 października 2012 r. powódka wezwała stronę pozwaną do wypłaty odszkodowania z tytułu faktury
VAT nr (...).
W piśmie z dnia 7 listopada 2012 r. strona pozwana przyznała odszkodowanie za wynajem samochodu zastępczego
za okres 2 dni, wypłacając kwotę 326 zł.
Dowód:
- pismo z dnia 24 października 2012 r., k. 30
- pismo z dnia 7 listopada 2012 r., k. 31
Poszkodowani scedowali na powódkę wierzytelność, czyli wszystkie prawa przysługujące mu, w związku ze szkodą
powstałą w dniu 10 sierpnia 2012 r., z tytułu OC sprawcy posiadającego polisę w towarzystwie ubezpieczeniowym
strony pozwanej, która to szkoda została zarejestrowana pod nr (...), celem zaspokojenie wierzytelności Cesjonariusza
z tytułu wynajmu samochodu na czas naprawy samochodu zastępczego marki F. (...) o nr rej. (...) w okresie od 28
września 2012 r. do 19 października 2012 r. w wysokości 6.924,90 zł.
Dowód:
- umowa przelewu wierzytelności z dnia 24 października 2012 r., k. 39
Sąd zważył co następuje:
Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.
Bezsporne w niniejszej sprawie były zarówno okoliczności kolizji z dnia 10 sierpnia 2012 r., do której doszło z winy
sprawcy kierującego pojazdem ubezpieczonym z tytułu OC u strony pozwanej, jak i fakt odpowiedzialności strony
pozwanej za szkodę powstałą w pojeździe poszkodowanego. Kwestię sporną stanowiła natomiast długość okresu
potrzebnego do naprawy uszkodzonego pojazdu oraz związany z tym okres najmu samochodu zastępczego, a także
zasadność obciążenia ubezpieczyciela kosztami najmowanego pojazdu.
W pierwszej kolejności wskazać należy, że ustalając stan faktyczny Sąd oparł się przedłożonych przez strony
dokumentach, a zwłaszcza umowie przelewu wierzytelności z dnia 24 października 2012 r., kontrakcie wynajmu auta
i fakturze VAT nr (...), których wiarygodność nie budziła wątpliwości. Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania
świadka M. N., gdyż były spójne, logiczne i stanowcze, a także pozostawały w zgodności ze zgromadzonym w sprawie
materiałem dowodowym.
Legitymacja powódki do występowania w niniejszym procesie jest uzasadniona treścią art. 509 § 1 k.c., zgodnie
z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że
sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.
Podstawą prawną roszczenia powódki stanowi przepis art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach
obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych
(Dz.U.2013.392 j.t.), zgodnie z treścią którego z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje
odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania
za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała,
rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów
mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie
trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy).
Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem
mechanicznym (art. 36 ust. 1 ustawy).
Wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia OC jest zakreślona
granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. Do rozstrzygnięcia o odszkodowaniu
ubezpieczeniowym przy ubezpieczaniu OC koniecznym jest sięgnięcie do ogólnych reguł Kodeksu cywilnego
odnoszących się do zakresu odszkodowania, w szczególności do przepisu art. 361 § 1 i 2 k.c. Reguły te nakazują
przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego (por. np. uchwałę
Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSP 2002, z. 7-8, poz. 103, czy uchwałę z dnia 21 marca
2003 r., III CZP 6/03, OSNC 2004, z. 1, poz. 4). Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja,
co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem
wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Oceny, czy
poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, jak podkreślał
Sąd Najwyższy, należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności
sprawy (por. np. uzasadnienia wyroku z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 1273/00 niepubl. czy wyroku z dnia 16 maja
2002 r., V CKN 1273/00 niepubl.).
Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową. W piśmiennictwie
podkreśla się, że normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest bardzo często niemożność korzystania
z samochodu przez poszkodowanego, nie tylko w sytuacji jego uszkodzenia, ale również zniszczenia. Jeżeli więc
poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą
się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu.
Mając na uwadze powyższe rozważania oraz zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd doszedł do przekonania,
że szkoda jaką ponieśli poszkodowani w wyniku konieczności najmu samochodu zastępczego w okresie od dnia 28
września 2012 r. do 19 października 2012 r. pozostawała w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem z
dnia 10 sierpnia 2012 r. W pierwszej kolejności wskazać bowiem wypada, że zgodnie z zeznaniami świadka M. N.,
najem samochodu zastępczego był konieczny w celu dojazdu do lekarza, a także dojazdu do pracy przez jej męża.
Przytoczone przez świadka okoliczności oceniane przez pryzmat doświadczenia życiowego uzasadniają zdaniem Sądu
najem samochodu zastępczego. Zarówno konieczność dojazdu poszkodowanej do lekarza jak i dojeżdżanie przez męża
poszkodowanej do pracy uzasadnia korzystanie z samochodu zastępczego w okresie naprawy uszkodzonego pojazdu,
gdyż poszkodowana ma prawo do prowadzenia dotychczasowego trybu życia. Skoro przed wypadkiem poszkodowana
korzystała ze swojego samochodu wraz z mężem, brak jest podstaw do uznania, iż w czasie jego naprawy nie mogła
również korzystać z samochodu na koszt ubezpieczyciela. Stan ten nie doprowadził do bezpodstawnego wzbogacenia
poszkodowanej, ponieważ pozwolił jej jedynie na funkcjonowanie w zakresie, w jakim miało to miejsce przed
wypadkiem.
Zaznaczyć nadto trzeba, że po oddaniu uszkodzonego pojazdu do warsztatu w dniu 28 września 2012 r. sporządzono
kosztorys naprawy, który wysłano stronie pozwanej. Został on jednak przez nią zakwestionowany w piśmie z
dnia 1 października 2012 r. Strona pozwana stwierdziła również, że korekta kalkulacji kosztów naprawy nie
oznacza przyjęcia jej odpowiedzialności za powstałą szkodę. W samym piśmie jak i w dołączonym do niego
poprawionym kosztorysie nie uzasadniono przyjęcia odmiennych stawek i ceny za hak holowniczy, ograniczając
się do przekreślenia kwot wskazanych w pierwotnym kosztorysie i wpisania obok kwot niższych. Z uwagi na
tak lakonicznie sformułowane zastrzeżenia poszkodowana w piśmie z dnia 2 października 2012 r., przesłanym
stronie pozwanej za pośrednictwem warsztatu, wniosła o wyjaśnienie przyjętego stanowiska i ponowną kalkulację.
Wydłużenie okresu naprawy uszkodzonego pojazdu było więc spowodowane działaniem strony pozwanej, która
zakwestionowała przedstawiony kosztorys, nie uzasadniając należycie swojego stanowiska. Za bezzasadne należy przy
tym uznać zarzuty strony pozwanej, iż warsztat mógł od razu przystąpić do naprawy pojazdu. Nie można bowiem
pozbawiać poszkodowanej możliwości obiektywnej oceny zaistniałej sytuacji. Przed zleceniem naprawy pojazdu
miała prawo skonsultowania się z ubezpieczycielem w celu oceny czy koszty naprawy przyjęte przez ubezpieczyciela
odbiegają od kosztów naprawy przyjętych przez warsztat. W ocenie Sądu nietrafne są jednocześnie zarzuty strony
pozwanej odnoszące się do niepodejmowania przez poszkodowaną czynności zmierzających do minimalizacji szkody.
Poszkodowana oddała pojazd do autoryzowanego serwisu, a więc podmiotu profesjonalnego, od którego mogła
oczekiwać obsługi wysokiej jakości. Sporządzenie kosztorysu i przesłanie go stronie pozwanej nastąpiło natomiast już
w pierwszym dniu oddania pojazdu do warsztatu. W działaniu omawianego podmiotu nie można zatem dopatrzeć
się opieszałości, a wydłużenie okresu naprawy przedmiotowego samochodu, co zostało powyżej wskazane, było
konsekwencją kwestionowania przez stronę pozwaną kosztorysu naprawy.
W ocenie Sądu stawka dzienna przyjęta w umowie z dnia 28 września 2012 r., w odniesieniu do cen stosowanych
na rynku, nie jest rażąco wygórowana. Strona pozwana zakwestionowała rozmiary tych kosztów, wnosząc o
przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Zdaniem Sądu powyższy wniosek nie był zasadny. Zważyć
bowiem należy, że Sąd dopuszcza dowód z opinii biegłego w sytuacji, gdy w sprawie wymagane są widomości specjalne.
Nie sposób przyjąć, by okoliczności na które domagała się strona pozwana opinii biegłego sądowego wymagały
specjalnych wiadomości. Powódka wykazała, przedkładając stosowane faktury, umowę z dnia 29 września 2012 r.
oraz potwierdzenia przelewów (k. 41 i 44), że poszkodowana wynajmując samochód marki F. (...) ustaliła stawkę
w wysokości 250 zł netto dziennie, a także wykazała, że stawka ta nie jest zbyt wygórowana. Zacytować w tym
miejscu należy stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 lutego 2002r., V CKN 903/00 (OSNC
2003, nr l, póz. 15), zgodnie z którym kosztami „ekonomicznie uzasadnionymi" są koszty ustalone wg cen, którymi
posługuje się wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny te
odbiegają (na korzyść lub niekorzyść zobowiązanego) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług na rynku.
Wyrok ten odnosi się co prawda do wyboru miejsca naprawy auta, jednak w ocenie Sądu znajduje analogiczne
zastosowanie do wyboru miejsca najmu samochodu zastępczego. Nie można bowiem wymagać od poszkodowanej
znalezienia najtańszej oferty na rynku, a ocena Sądu winna się ograniczać do sprawdzenia, czy zawarta umowa odbiega
w sposób znaczący od ofert innych podmiotów zajmujących się wynajmowaniem samochodów. W przedmiotowej
sprawie stawka 250 zł netto za dzień najmu nie jest zdaniem Sądu wysoce wygórowana, a przeprowadzenie w
tym względzie opinii biegłego prowadziłoby jedynie do nieuzasadnionego generowania kosztów postępowania i jego
przedłużenia. Wniosek o dopuszczenie opinii biegłego na okoliczność czasu niezbędnego do naprawy przedmiotowego
samochodu również nie był zasadny. Powódka przedłożyła bowiem oświadczenie (...) sp. z o.o., z którego wynika
okres w jakim uszkodzony samochód był w warsztacie. Poszkodowana nie mogła więc nim dysponować, co wiązało
się z koniecznością wynajęcia samochodu od powódki. W ocenie Sądu wysokość należnego odszkodowania należy
obliczać przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności faktycznych sprawy, a nie jedynie stwierdzenia, że zgodnie
z wyliczeniami strony pozwanej naprawa pojazdu poszkodowanej powinna zająć dwa dni. Jak zostało wskazane
we wcześniejszych rozważaniach, poszkodowana oddała pojazd do autoryzowanego warsztatu, który niezwłocznie
przystąpił do wyceny szkody, zawiadamiając o tym stronę pozwaną. Zgodnie zaś z pismem (...) sp. z o.o. z dnia 18
października 2013 r. czas dzienny pracy serwisu wynosił 8 godzin, a warsztat był czynny od poniedziałku do piątku.
Nie występowały więc nieuzasadnione przestoje, które wydłużyłyby czas naprawy. Poszkodowana dochowała zatem
należytej staranności oddając samochód do serwisu i korespondując ze stroną pozwaną, a wynajęcie przez nią pojazdu
na okres naprawy było uzasadnione. Ostatecznie podnieść również wypada, że fakt, iż poszkodowana „fizycznie” nie
uiściła kwoty za wynajem, ale dokonała przelewu wierzytelności o jej zapłatę, ma znaczenie jedynie dla określenia
podmiotu, któremu strona pozwana winna zapłacić przedmiotową należność.
Mając na uwadze powyższe, w punkcie I wyroku Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 6.598,90
zł, stanowiącą różnicę pomiędzy kwotą wypłaconą przez stronę pozwaną a rzeczywistym kosztem najmu samochodu
zastępczego w okresie od dnia 28 września 2012 r. do dnia 19 października 2012 r.
Okres od którego zasądzone zostały odsetki od całości dochodzonego roszczenia wynika z uregulowań art. 481
§ 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może
żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem
okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie natomiast z przepisem art. 817 § 1 k.c., jeżeli
nie umówiono się inaczej, zakład ubezpieczeń obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie dni trzydziestu, licząc
od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Zgodnie z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności
koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe,
świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności
wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Sąd uznał, że w momencie przyznania odszkodowania za okres najmu
samochodu zastępczego w dniu 7 listopada 2012 r. ubezpieczyciel winien był ustalić je w prawidłowej wysokości,
dysponował bowiem wszelkimi niezbędnymi informacjami w tym zakresie. Od dnia następnego pozostawał zatem w
opóźnieniu.
Orzeczenie o kosztach procesu Sąd wydał na podstawie przepisu art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca
sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw
i celowej obrony. Strona pozwana jako strona przegrywająca proces jest więc zobowiązana do zwrotu w całości
przeciwnikowi procesowemu tych wszystkich kosztów, które poniósł on dla celowego dochodzenia obrony swych praw
przed Sądem. Na poniesione przez powódkę koszty składa się: opłata od pozwu w wysokości 330 zł, koszty zastępstwa
procesowego w wysokości 1.200 zł (§ 6 pkt 4 rozp. Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez
radcę prawnego ustanowionego z urzędu) oraz opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł – łącznie 1.547 zł.
Z/:
1) odnotować,
2) odpis wyroku wraz z uzasadnieniem według wniosku,
3) kal. 14 dni.