Druk Nr 58-5

Uchwała Nr .........................
Rady Miejskiej w Słupsku
z dnia .................2010 roku
Druk Nr 58/5
w sprawie nadania nazwy ulicy w Słupsku
Na podstawie art.18 ust. 2 pkt 13 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym
(tekst jednolity: Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz.1591; z 2002 r. Nr 23, poz.220, Nr 62, poz. 558,
Nr 113, poz. 984, Nr 153, poz. 1271, Nr 214, poz. 1806; z 2003 r. Nr 80, poz.717; Nr 162,
poz.1568; z 2004 r. Nr 102, poz.1055, Nr 116, poz.1203; z 2005 r. Nr 172, poz.1441, Nr 175,
poz.1475; z 2006r. Nr 17, poz. 128, Nr 181, poz. 1337, z 2007r. Nr 48, poz. 327, Nr 138, poz. 974,
Nr 173, poz. 1218, z 2008r. Nr 180, poz. 1111, Nr 223, poz. 1458, z 2009r. Nr 52 poz. 420 , Nr 157
poz. 1241, z 2010 r. Nr 28 poz. 142 i 146, Nr 40 poz. 230, Nr 106 poz. 675 )
Rada Miejska w Słupsku
uchwala, co następuje:
§ 1.
Drodze gminnej, której przebieg oznaczono na załączniku do niniejszej uchwały, nadaje się
nazwę: ulica gen. Dezyderego Chłapowskiego.
§ 2.
Wykonanie uchwały powierza się Prezydentowi Miasta Słupska.
§ 3.
Uchwała wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym
Województwa Pomorskiego.
Przewodniczący
Rady Miejskiej w Słupsku
Zdzisław Sołowin
Uzasadnienie
1.Przedstawienie istniejącego stanu w dziedzinie, która ma być normowana.
Przebieg drogi publicznej zlokalizowanej pomiędzy ul. Sułkowskiego i ul. Racławicką w Słupsku,
jest zgodny z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego „Sułkowskiego”. Droga ta nie
posiada nazwy.
2.Potrzeba i cel podjęcia uchwały.
Właściciele działek przylegających do przedmiotowej drogi rozpoczynają realizować inwestycje
zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania – głównie zabudowa mieszkaniowa.
Z przyczyn oczywistych, przed ustaleniem numeracji porządkowej poszczególnych nieruchomości
(adresów), właściwym byłoby nadanie nazwy ulicy przy której są położone.
Dezydery Adam Chłapowski, herbu Dryja (ur. 23 maja 1788, zm. 27 marca 1879) – polski
generał, działacz gospodarczy, prekursor pracy organicznej.
Urodził się 23 maja 1788 we wsi Turew (dawniej Turwia). Jego ojcem był starosta kościański
Józef, a matką Urszula z domu Moszczeńska. W wieku 14 lat ojciec zapisał go do pułku dragonów
pruskich im. generała Briesewitza, stacjonującego w Wielkopolsce. Jednocześnie młody żołnierz
uczył się w instytucie oficerów inspekcji berlińskiej, który ukończył w 1805 uzyskując promocję na
porucznika. W 1806 roku wstąpił do gwardii honorowej cesarza Napoleona. W tym okresie zyskał
sobie względy u Napoleona. Podczas kampanii 1807 roku walczył w 9 pułku piechoty
dowodzonym przez generała Antoniego Pawła Sułkowskiego, za bitwę pod Tczewem, jako
dowódca półkompanii, otrzymał krzyż Virtuti Militari i Legię Honorową. Podczas oblegania
Gdańska trafił do niewoli pruskiej.
Po pokoju w Tylży i powrocie z Rygi, gdzie był internowany, awansowano go na kapitana
i przydzielono jako adiutanta generała Jana Henryka Dąbrowskiego. W lutym 1808 został wezwany
do Paryża, gdzie został oficerem ordynansowym Napoleona. Podczas tego pobytu ukończył studia
wojskowe na paryskiej szkole politechnicznej. U boku Napoleona przeszedł kampanie: hiszpańską,
i austriacką. Za udział w bitwie pod Ratyzboną nadano mu tytuł barona cesarstwa. W styczniu 1811
roku został mianowany szefem szwadronu polskiego 1 Pułku Szwoleżerów-Lansjerów Gwardii
Cesarskiej. Z nim odbył kampanię moskiewską (1812) i saską (1813). W trakcie tej ostatniej
poprosił o dymisję, którą uzyskał 19 czerwca. Decyzja była spowodowana rozgoryczeniem
Chłapowskiego wobec postawy Napoleona względem Polski (planów oddania Księstwa
Warszawskiego carowi w zamian za pokój) oraz trudami przebytych kampanii. Wśród weteranów
napoleońskich przysporzyła mu jednak złej sławy i oskarżeń o dezercję. Jako pułkownik w stanie
spoczynku wyjechał do Paryża. Po abdykacji Napoleona udał się do Wielkiej Brytanii. W czasie
"stu dni Napoleona" przez Paryż powrócił do Wielkopolski (1815).
Osiadł w rodzinnej Turwi, gdzie uporządkował majątek i rozpoczął wprowadzanie nowoczesnej
gospodarki. Aby pogłębić swoją wiedzę ponownie udał się w podróż do Anglii (1818 – 1819),
gdzie między innymi praktykował pracując fizycznie w gospodarstwie. Dzięki temu majątek
w Turwii stał się w krótkim czasie jednym z najlepszych gospodarstw w Wielkim Księstwie
Poznańskim. Chłapowski m.in. wprowadził płodozmian zamiast trójpolówki, używał żelaznego
pługa i siał wzbogacającą glebę koniczynę. Sprawiło to, że Chłapowski był jednym z zaproszonych
na konferencję w Berlinie, gdzie opracowano plan uwłaszczenia chłopów w Wielkim Księstwie.
Sam ze swojej strony przeznaczył część swoich gruntów do parcelacji między chłopów. W 1821
ożenił się z Antoniną z Grudzińskich, siostrą księżny łowickiej Joanny, żony wielkiego księcia
Konstantego. W działalności politycznej zaznaczył swój udział będąc posłem na sejm prowincji
w latach 1827 i 1830, zaś w życiu gospodarczym jako współzałożyciel i działacz Ziemstwa
Kredytowego oraz Towarzystwa ubezpieczeń od ognia.
W momencie wybuchu powstania listopadowego przywdział ponownie mundur i przekroczył
granicę, zgłaszając się do polskiego wojska powstańczego. Opracował śmiały i interesujący plan
ofensywny działań, obejmujący m.in. zdobycie Brześcia nad Bugiem, lecz nie został
on zaaprobowany przez dyktatora powstania Józefa Chłopickiego, preferującego defensywną
taktykę. Dopiero po odsunięciu Chłopickiego Chłapowski otrzymał dowództwo brygady. Wziął
udział w bitwie pod Grochowem, w której sam stanął na czele szarży kawalerii powstrzymującej
rosyjską piechotę po wycofaniu polskiej piechoty. Następnie pod komendą generała Antoniego
Giełguda wziął udział w wyprawie na Litwę, podczas której został awansowany do stopnia generała
brygady. Mimo szeregu drobnych zwycięstw, niezdecydowanie Giełguda co do ofensywnych
planów Chłapowskiego szybkiego ataku na Wilno przed nadejściem większych sił rosyjskich
doprowadziło do klęski wyprawy na Litwę. Decyzją Rady Narodowej Chłapowski został w końcu
awansowany do stopnia generała dywizji i powierzono mu naczelne dowództwo na Litwie, lecz nie
dotarła ona na czas (Chłapowski dowiedział się o niej dopiero w Prusach). Oddział został zmuszony
do przekroczenia granicy prusko-rosyjskiej, gdzie Chłapowski jako poddany pruski został skazany
na rok więzienia. Uniknął konfiskaty majątku, zamienionej na wysoką grzywnę. Karę odbył
w twierdzy w Szczecinie, gdzie napisał podręcznik O rolnictwie.
Po wyjściu na wolność powrócił do Turwi. Związał się wówczas politycznie ze swoim byłym
podkomendnym Karolem Marcinkowskim. W latach 1838 – 1845 współpracował z Przewodnikiem
Rolniczo-Przemysłowym do którego pisał artykuły o tematyce rolniczej. Miał zamiar założyć
Akademię Rolniczą, do czego krokiem było kształcenie licznych praktykantów w turwijskim
majątku. Byli wśród nich późniejsi działacze tacy jak Maksymilian Jackowski. Był również
współzałożycielem i wydawcą Przeglądu Poznańskiego i Szkółki Niedzielnej. Całokształtem swojej
działalności kładł podstawy pracy organicznej, tym samym opierając się germanizacji. Wspierał
przedsięwzięcia jak Bazar poznański i Towarzystwo Pomocy Naukowej oraz towarzystwa
kredytowe. Był posłem do sejmu krajowego.
Podczas powstania wielkopolskiego 1848 roku w swoim powiecie organizował oddziały
powstańcze. Po upadku Wiosny Ludów został członkiem izby wyższej pruskiego parlamentu, Izby
Panów.
Pomimo swojej surowości i ultrakatolickich poglądów, które zniechęcały do niego wielu liberałów,
jego dokonania sprawiły, że był osobą powszechnie poważaną, o dużym wpływie na społeczność
Wielkopolski. Zmarł 27 marca 1879, a pochowany został w Rąbiniu. W 1899 jego syn, Kazimierz,
wydał pamiętniki ojca.
3.Wykazanie różnic między dotychczasowym i projektowanym stanem prawnym.
Nie dotyczy .
4.Charakterystyka przewidywanych skutków społecznych i gospodarczych.
Nie dotyczy .
5.Skutki finansowe.
Koszt zakupu i montażu tablicy z nazwą ulicy.
6.Źródła finansowania.
Środki finansowe Zarządu Dróg Miejskich w Słupsku.