u052 - BIP -Miasto i Gmina Nekla

UCHWAŁA Nr VIII/52/2015
Rady Miejskiej Gminy Nekla
z dnia 20 maja 2015 roku
w sprawie: nadania nazw ulicom w miejscowości Nekla
Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 594 z późn. zm.)
oraz art. 8 ust. 1a ustawy o drogach publicznych (tekst jednolity Dz. U.
z 2015 r., poz. 460) Rada Miejska Gminy Nekla uchwala co następuje:
§1 1. Ulicy gminnej bez nazwy w mieście Nekla, w skład której wchodzi
działka oznaczona nr geod. 590/3, nadaje się nazwę: ulica Jana Nowaka.
2. Ulicy gminnej bez nazwy w mieście Nekla, w skład której wchodzą
działki oznaczone nr geod. 593/12 i 612/29 i część działki nr 596, nadaje się
nazwę: ulica gen. Kazimierza Grudzielskiego.
3. Ulicy wewnętrznej bez nazwy w mieście Nekla, w skład której wchodzą
działka oznaczona nr geod. 593/5 oraz część działki nr 593/20, nadaje się
nazwę: ulica Walentego Piotrowskiego.
4. Ulicy wewnętrznej bez nazwy w mieście Nekla, w skład której wchodzą
działka oznaczona nr geod. 593/10 oraz część działki nr 593/20, nadaje się
nazwę: ulica Feliksa Walkowiaka.
5. Ulicy wewnętrznej bez nazwy w mieście Nekla, w skład której wchodzi
działka oznaczona nr geod. 593/35, nadaje się nazwę: ulica Stanisława
Hadady.
6. Usytuowanie oraz przebieg ulic, o których mowa w ust. 1, 2, 3, 4 i 5
określa załącznik do uchwały.
§2 Wykonanie uchwały powierza się Burmistrzowi Miasta i Gminy Nekla.
§3 Uchwała wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia jej ogłoszenia w
Dzienniku Urzędowym Województwa Wielkopolskiego
UZASADNIENIE
do Uchwały Nr VIII/52/2015
Rady Miejskiej Gminy Nekla
z dnia 20 maja 2015 roku
w sprawie: nadania nazw ulicom w miejscowości Nekla
W związku z powstaniem nowych terenów przeznaczonych pod
budownictwo mieszkaniowe jednorodzinne, oraz faktem ich zabudowania i
zamieszkania przez nowych właścicieli, zachodzi konieczność nadania nazw
ulicom nie posiadającym nazw. Proponowane nazwy ulic mają na celu
upamiętnienie wybitnych postaci Powstania Wielkopolskiego, które związane są
z Ziemią Nekielską.
Jan Nowak urodził się w 18 października 1881 roku w Łubowiczkach.
Podczas I wojny światowej został wcielony do służby wojskowej, którą odbywał
w 11 Kompanii Reserve Infanterie Regiment 51 w Głogowie. Posiadał stopień
podoficera. Wraz z pułkiem brał udział w bitwie pod Verdun. Tam w 1916 r.
zgłosił się na ochotnika z kompanią złożoną z żołnierzy pochodzenia polskiego
do akcji bojowej. Wraz z kompanią przeszedł linię frontu i poddał się w sierpniu
1916 r. do niewoli. Po zastosowaniu przez aliantów procedury weryfikacyjnej
wobec jeńca i pozytywnego jej wyniku zamieszkał w miejscowości Zutphen
(miasto w środkowej Holandii). Po zakończeniu I wojny światowej zamustrował
się jako palacz na statek handlowy i przez Gdańsk dostał się do Poznania.
Zgłosił się do dyspozycji w dowództwie sił zbrojnych byłego zaboru pruskiego.
Skierowano go do 1 pułku ułanów, dokąd przybył 25 stycznia 1919 r. Po
powstaniu wniósł o zwolnienie z wojska. Zdemobilizowany został w stopniu
sierżanta. Został przez hrabiego Ignacego Mielżyńskiego zatrudniony jako
kierownik tartaku parowego w Iwnie. Pracował także jako kierownik w
nekielskim tartaku. Należał do bractwa kurkowego. Działacz Stowarzyszenia
Kupców i Przemysłowców w Nekli. W dniu 6 lutego 1934 r. został wyznaczony
sołtysem komisarycznym Nekielki, po ustąpieniu Andrzeja Kosmali.
Zamieszkali wraz z rodziną w Nekielce. Jan Nowak został rozstrzelany na
Rynku w Kostrzynie w zbiorowej egzekucji wraz z wieloma powstańcami
wielkopolskimi w dniu 20 października 1939 r. o godz. 16:20. 29 lipca 1947 r. w
Kostrzynie Wlkp. odbyły się uroczystości pogrzebowe ofiar egzekucji z 20
października 1939 r. Po uprzedniej ekshumacji i identyfikacji ofiary pochowano
w pojedynczych mogiłach, w alei powstańców wielkopolskich i ofiar II wojny
światowej.
Gen. Kazimierz Grudzielski urodził się 9 maja 1856 roku w Turwi koło
Kościana. Od 31 marca 1878 r. zawodowo służył w Armii Niemieckiej. Karierę
wojskową skończył służbą w Montjoie (Monschau) od 1910 r. jako szef
obwodowej komendy uzupełnień a po wybuchu wojny w 1914 r. także szef
obwodu landwery w Monschau, komendy straży granicznej i komendy etapów.
Służbę zakończył w dniu 2 września 1917 r. Osiadł we wrzesińskim Opieszynie.
W chwili wybuchu Powstania Wielkopolskiego późniejszy generał Grudzielski
natychmiast stawił się do dyspozycji władz polskich. Powiatowa Rada Ludowa
powierzyła mu funkcję polskiego kontrolera przy landracie we Wrześni. Był
przez pewien czas komendantem Straży Ludowej na powiat wrzesiński.
Doceniono jego doświadczenie wojskowe i mianowano go dowódcą frontu
północnego - nadnoteckiego. W ten sposób był bezpośrednim przełożonym
nekielskich powstańców. Kierował działaniami powstańców pod Szubinem i
jego trafne decyzje zadecydowały o zwycięskiej bitwie o miasto 11 stycznia
1919 r. Został dowódcą 2 Dywizji Strzelców Wlkp., którą sam organizował.
Następnie objął funkcję inspektora piechoty na Wielkopolskę. W listopadzie
1919 r. mianowany zastępcą dowódcy Dowództwa Okręgu Generalnego w
Poznaniu. W dniu 3 stycznia 1921 r. awansowano go na stopień generała
porucznika (gen. dywizji). Został odznaczony: Orderem Św. Stanisława,
Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari za działania w czasie
powstania wielkopolskiego, Krzyżem Niepodległości z Mieczami i
Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym - nadanie pośmiertne. Zmarł 31 marca
1921 roku. Jego pogrzeb, który początek miał w Poznaniu a zakończył się w
Gozdowie, przerodził się w potężną manifestację.
Stanisław Hadada urodził się 11 kwietnia 1887 roku w Nekli. Podczas I
wojny światowej służył w wojsku niemieckim. Podczas walk został ranny w
maju 1917 r. Był pierwszym dowódcą Kompanii Nekielskiej. Przeszedł jako
dowódca plutonu szlak bojowy kompanii na froncie nadnoteckim. Uczestnik
wojny polsko - bolszewickiej. Zdemobilizowany w stopniu sierżanta. W okresie
międzywojennym pracował jako dekarz i między innymi świadczył usługi dla
PKP. W czasie II wojny nękany rewizjami, bity i katowany przez Niemców,
zabrany jako zakładnik do Fortu VII, cudem uratowany przed rozstrzelaniem w
Małej Górce, gdzie będąc skierowany do rozstrzelania znalazł się w grupie
zwolnionej. Założyciel Towarzystwa Powstańców i Wojaków w Nekli i jego
komendant. w dniu 9 października 1921 r. koła Związku Inwalidów Wojennych
w Nekli. Posiadacz odznaki strzeleckiej 1934 r. Zweryfikowany przez ZG ZPW
w dniu 9 lipca 1935 r. pod numerem 7389. Był członkiem Związku Powstańców
Wielkopolskich oraz nekielskiego koła Związku Weteranów Powstań
Narodowych R.P. od 20 stycznia 1935 r. Zmarł w dniu 10 stycznia 1945 r. i
został pochowany na nekielskim cmentarzu.
Feliks Walkowiak urodził się 8 listopada 1903 roku w Środzie
Wielkopolskiej. Po ukończeniu szkoły powszechnej został skautem. Mając
zaledwie 15 lat, 28 grudnia 1918 r. wstąpił w szeregi powstańców. Otrzymał
przydział do oddziału średzkiego, który później otrzymał nazwę 2 Kompanii
Średzkiej pod dowództwem Antoniego Pośpieszalskiego. W dniu 14 kwietnia
1919 r. wcielony do tworzonego wówczas 8 Pułku Strzelców Wielkopolskich.
Brał udział w wojnie bolszewickiej. W styczniu 1920 r. został awansowany na
stopień starszego strzelca w piechocie. Po wojnie bolszewickiej wrócił w
rodzinne strony. W późniejszym okresie dokształcał się. Został telegrafistą
kolejowym, asystentem kolejowym, dyżurnym ruchu, zawiadowcą na stacji w
Nekli, zastępca naczelnika stacji PKP w Nekli. Udzielał się społecznie.
Wchodził w skład komitetu przekazania sztandaru Kompanii Nekielskiej do
poznańskiego muzeum, był działaczem kombatanckim. Był bohaterem i wzorem
patrioty, członkiem organizacji
skupiających byłych powstańców
wielkopolskich, zweryfikowany 10 września 1936 r. przez ZG ZWPN w
Poznaniu pod numerem 19515. Pełnił zaszczytną funkcję sekretarza Związku
Weteranów Powstań Narodowych R.P. w nekielskim kole, do którego wstąpił
21 stycznia 1935 r. Był organizatorem patriotycznych uroczystości. To właśnie
jego działalność patriotyczna stała się powodem aresztowania i skazania. Feliks
Walkowiak został rozstrzelany na Rynku w Kostrzynie w zbiorowej egzekucji
wraz z wieloma powstańcami wielkopolskimi w dniu 20 października 1939 r.
o godz. 16:10. Pochowano go w pojedynczej mogile, w alei powstańców
wielkopolskich i ofiar II wojny światowej.
Walenty Piotrowski urodził się 30 stycznia 1896 roku w Barczyźnie, gdzie
w młodości pracował w gospodarstwie rolnym swojego ojca. W 1907 r. jego
ojciec, Stanisław sprzedał gospodarstwo rolne i kupił z rąk niemieckich
gospodarstwo na Zawodziu. Walenty udał się do pracy do Westfalii, gdzie
pracował w przemyśle. Wdał się w sprzeczkę z Niemcem i oskarżony o pobicie,
został zmuszony do ucieczki z Westfalii i ukrywania się. Na sygnał o powstaniu
zbrojnym, wraz z braćmi Ignacym i Józefem, wstąpił do tworzącej się Kompanii
Nekielskiej Zdzisława Beutlera. Z nią udał się na front północny w rejon
Szubina. Podczas jednej z licznych bitew o Rynarzewo został w dniu 28
stycznia 1919 r. ugodzony serią siedmiu kul. Ciężko raniony został
przewieziony do szpitala polowego w Szubinie gdzie nie udało się go uratować.
Zmarł w szpitalu, a jego ciało w eskorcie wojskowej przewieziono do Nekli.
Pochowany został w grobie powstańczym, wraz z innymi współtowarzyszami.
Zgodnie z art. 8 ust. 1a ustawy o drogach publicznych podjęcie przez radę
gminy uchwały w sprawie nadania nazwy drodze wewnętrznej wymaga
uzyskania pisemnej zgody właścicieli terenów, na których jest ona
zlokalizowana. Warunek ten został spełniony poprzez dostarczenie pisemnej
zgody na proponowane nazwy ulicom wewnętrznym.
Przyjęcie zatem przedmiotowej uchwały jest celowe i uzasadnione.