2.4 Pozycja Ciała i Praca Ciała Terapeuty 2.5 Kontakt Słowny

Zasady Główne Torowania
likwidowania problemów pacjenta zaistnieje potrzeba
zastosowania innego rozwiązania, typowe ułożenie
rąk może ulec zmianie.
2.4
Pozycja Ciała i Praca Ciała Terapeuty
Cele Terapeutyczne
— Umożliwia terapeucie skuteczną kontrolę ruchu
wykonywanego przez pacjenta.
— Ułatwia kontrolę kierunku, w którym stosowany
jest opór.
— Ułatwia terapeucie dawkowanie oporu bez wywoływania jego zmęczenia.
Johnson i Saliba rozwinęli, jako pierwsi, przedstawione w tej książce zagadnienie dotyczące pozycji ciała
terapeuty. Zaobserwowali oni, że terapeuta znacznie
lepiej kontroluje ruch pacjenta, jeśli stoi w torze wykonywanego ruchu. Jeśli zmieni się pozycja ciała terapeuty, dojdzie do zmiany kierunku oporu i w wyniku tego
nastąpi zmiana ruchu wykonywanego przez pacjenta.
Wykorzystując tę wiedzę, stworzyli oni wytyczne dotyczące postawy ciała terapeuty (G. Johnson i V. Saliba,
materiały niepublikowane):
— Terapeuta powinien być ustawiony w linii wykonywanego ruchu czy stosowanej siły. W celu odpowiedniego ustawienia się w linii ruchu, jego barki
i miednica powinny być skierowane w kierunku wykonywanego ruchu. Również kończyny górne i ręce
terapeuty powinny być ustawione w tym samym
ˆ Ryc. 2.6. Pozycja terapeuty podczas wykonywania wzorca
kończyny dolnej: zgięcie – odwiedzenie – rotacja wewnętrzna.
11
2
kierunku. W przypadku gdy terapeuta nie może
trzymać właściwej pozycji, jego ręce i kończyny
górne – dłonie i ramiona powinny być ułożone
w prostej linii do osi ruchu (ˆ Ryc. 2.6).
— Przykładany opór pochodzi z ciała terapeuty, podczas gdy ręce i kończyny górne pozostają w znacznym stopniu rozluźnione. Wykorzystanie ciężaru
ciała pozwala terapeucie na dłuższe stosowanie
oporu bez uczucia zmęczenia. Rozluźnione ręce pozwalają terapeucie odczuwać odpowiedzi pacjenta.
Ważne jest nie tylko ustawienie i praca ciała terapeuty. Duże znaczenie ma też pozycja, w której leczony
jest pacjent. Na pozycję ciała pacjenta wpływa nie
tylko cel terapeutyczny, ale i wiele innych czynników.
W procesie wyboru odpowiedniej pozycji wyjściowej
do prowadzenia ćwiczeń z pacjentem należy wziąć pod
uwagę jego potrzeby, napięcie i siłę mięśniową, objawy
bólowe, możliwości stabilizacyjne oraz uwarunkowania terapeuty.
2.5
Kontakt Słowny (Komendy)
Cele Terapeutyczne
— Pomoc w rozpoczęciu ruchu lub skurczu mięśniowego.
— Wpływ na siłę skurczu mięśniowego.
— Umożliwienie korygowania czynności pacjenta.
Zastosowanie komend słownych pozwala na wyjaśnienie pacjentowi, co i kiedy ma on robić. Terapeuta powinien zawsze pamiętać, że polecenie skierowane jest
do pacjenta, a nie do części jego ciała ćwiczonej w danym momencie. Instrukcje przygotowawcze powinny
być proste, zwięzłe i łatwe do zrozumienia. Mogą być
połączone z biernym poprowadzeniem ruchu, w celu
ułatwienia nauki danej czynności.
W celu skoordynowania reakcji pacjenta z pracą
rąk terapeuty i zastosowanym oporem ważne jest, aby
polecenia wydawane były we właściwym czasie. Ułatwi
to rozpoczęcie ruchu i skurczu mięśniowego. Pomaga
to też pacjentowi w korygowaniu ruchu lub utrzymaniu stabilnej pozycji.
Szczególne znaczenie ma zgranie w czasie polecenia słownego z wykorzystaniem odruchu na rozciąganie. Komenda akcyjna powinna być wydana tuż przed
rozciąganiem taśmy mięśniowej w celu skoordynowania świadomego wysiłku pacjenta z odpowiedzią