Pytania do osobistej i wspólnotowej refleksji Piękno i Nowa

zmarginalizowanych i znienawidzonych, z którymi tak bardzo się identyfikował.
Jesteśmy wezwani do stworzenia wspólnoty, do zbudowania rodziny, która jest
zakorzeniona i daje wielkie, konkretne wyrazy swojej hojności, dawania z siebie,
delikatności, pasji, pięknej miłości, która jest sercem Trójcy Świętej, do
przekazywania tej miłości w każdy możliwy sposób, kreatywnie korzystając z
darów i talentów, które są odbiciami piękna i czynów Boga w nas i w naszym
świecie.
Pytania do osobistej i wspólnotowej refleksji
 Czy dajemy sobie czas na kontemplację piękna stworzeń Boga z
zachwytem i wdzięcznością?
 Czy naprawdę wierzymy, że jesteśmy pięknie stworzeni na obraz i
podobieństwo Boga? Jak to wpływa na nasz stosunek do nas
samych, do innych, do Boga – w codzienności?
 Czy nasza relacja z pięknem jest szczerze ludzka, szczerze
całościowa, szczerze w służbie naszej i innych ludzkiej godności
czy też nasze serca potrzebują uwolnienia w jakikolwiek sposób z
przywiązania do piękna, które zniewala, piękna, które prowadzi
ostatecznie do śmierci bardziej niż do życia?
 Czy paradoksalne piękno miłości Chrystusa ciągle przeszywa I
dotyka głęboko naszego serca czy też w jakiś sposób
potrzebujemy odzyskać zdolność głębokiego i osobistego
poruszenia przez tą niezwykłą miłość?
 W jaki sposób jesteśmy zaproszeni do kreatywnego i hojnego
korzystania z naszych darów i talentów, aby przekazać piękno
miłości Chrystusa innym?
 Czy nasze serca potrzebują oczyszczenia, aby być w stanie
dostrzegać paradoksalne piękno Chrystusa w ubogich, cierpiących,
zmarginalizowanych, odrzuconych, i aby zaangażować się w
towarzyszenie i służbę Jemu w najmniejszych z Jego braci i sióstr?
Rory Hanly SAC, Rzym
____________________________________________________
Segretariato Generale, Unione dell’Apostolato Cattolico
Piazza San Vincenzo Pallotti 204, Roma, Italia [email protected]
Piękno i Nowa Ewangelizacja
Kochaj piękno, które jest cieniem Boga we wszechświecie.
(Gabriela Mistral, chilijski poeta, 1889-1957, Dekalog Artysty)
Jest coś w pięknie, co ma moc, żeby dotknąć nas głęboko, zaskoczyć nas i
zadziwić, poruszyć nas do głębi naszego istnienia. Piękno słońca promieniuje
przez chmury, przez rozgwieżdżone niebo w przejrzystą noc, przez jaskółki
mknące bez wysiłku przez letnie niebo, przez szum fal uderzających o brzeg,
przez poezję lub muzykę, lub dzieło sztuki, które mówi do nas w sposób
wykraczający poza nasze rozumienie, przez prawie nieskończoną różnorodność
osób różnych kształtów i rozmiarów, i cech.
Dla tych, których serca są dopasowane, piękno stworzenia jest znakiem
wskazującym poza sobą. W „Braciach Karamazow” Fiodor Dostojewski wzywa:
„Kochaj wszystkie stworzenia Boga, całość i każde ziarenko piasku. Kochaj
każdy liść, każdy promień Bożego światła. Kochaj zwierzęta, kochaj rośliny,
kochaj wszystko. Jeśli kochasz wszystko, dostrzeżesz Boską tajemnicę w
rzeczach.”
W cudownie poruszającym fragmencie, św. Wincenty także mówi o tym
sakramentalnym wymiarze stworzenia: Bóg „dał nam przeto światło osobliwie
dlatego, że pragnie, byśmy dążyli do widzenia i oglądania na wieki
niedostępnego światła, jakim jest sam Bóg. Ciemności nocy, które przynoszą
nam spoczynek po trudach dziennych, dał nam także po to, by nas
przysposobić do wiecznego odpocznienia w niebie. Dał nam zapachy
kwiatów, byśmy się zwracali do wiecznej słodyczy Bożej w Bogu. Dał
nam rozmaitość dźwięków i melodii, by nas zapalić miłością do wiecznych
hymnów w chwale świętych. Dał nam nieprzeliczoną rozmaitość smaków
w pokarmach i napojach, by nas przepoić miłością do wiecznych rozkoszy
w Bogu. Dał nam ubiory i stroje różnorodne także w tym celu, byśmy się
poczuwali do obowiązku stałego przyoblekania duszy we wszystkie cnoty,
zdolne usposobić ją do tego, by w niebie przyodziana była w wieczną
chwałę. Dał nam bogactwo: złoto, srebro, klejnoty, perły kosztowne, by w
nas obudzić dążenie do wiecznych bogactw, którymi jest sam Bóg w
objawieniu swej chwały. Wszystkie zaś te rzeczy dał nam jako doczesne,
ulegające zepsuciu i ograniczone, aby w nas obudzić dążność do tego, co
wieczne i nieśmiertelne, nieskończone, niezmierzone i niepojęte, a czym
właśnie jest Bóg.
Według najmędrszych zatem planów Twej nieskończonej miłości i
nieskończonego miłosierdzia Twego stworzyłeś wszystkie rzeczy widzialne i
dałeś mi je do użytku przede wszystkim po to, abym z nich korzystał w celu
poznania Ciebie, Wszechmogącego Stworzyciela wszechrzeczy oraz w celu
posiadania Ciebie, Dobro nieskończone, niezmierzone i niepojęte w całej
swej Istocie i we wszystkich nieskończonych doskonałościach, przez całą
wieczność. Ty pragniesz także, by wszystko co widzialne, służyło mi do tego,
bym w duszy mojej żywo i nieprzerwanie zachowywał pomnażające się
królestwo Twej świętej miłości i tak doszedł do stanu, w którym cały będę
zanurzony i jakby przemieniony w boską Twoją nieskończoną miłość i w
całego Ciebie. (Bóg Miłość Nieskończona, Medytacja VI)
Jesteśmy zaproszeni do bycia troskliwymi o to piękno także w naszych
wysiłkach niesienia Ewangelii innym. Kardynał Godfried Danneels powiedział,
że nasz współczesny świat „wątpi w prawdę, opiera się dobru, ale jest
zafascynowany pięknem”. Na najgłębszym poziomie naszego istnienia, już
„rozbrzmiewamy współczuciem” piękna, ponieważ my sami jesteśmy pięknie
stworzeni na obraz i podobieństwo Boga, źródła wszelkiego piękna (von
Balthasar). „Stwierdzenie, że Bóg jest autorem piękna, nie znaczy tylko, że
stworzył wszystkie piękne rzeczy na świecie, ale także, że stworzył samo
poczucie piękna, dając miłość i zdolność rozpoznawania jej w sercach istot
ludzkich… Chciał, aby piękno (razem z dobrem) było drabiną, po której można
się do niego wspiąć, „tym, co przyciąga”, magnesem” (Kontemplując Trójcę,
Raniero Cantalamessa, str. 75).
Arcybiskup Rino Fisichella, przewodniczący Papieskiej Rady ds. Nowej
Ewangelizacji, mówi, że „nie możemy być zdziwieni, jeśli znajdziemy odbicie na
pięknie umieszczonym w temacie Nowej Ewangelizacji. Sposób piękna należy
do uprzywilejowanej drogi misji głoszenia Ewangelii, jako że miłość, ze swojej
natury, jest wyrażona przez piękno… Piękno przekazuje tajemnicę wiarę lepiej
od innych form” (Nowa Ewangelizacja, str. 113, 115).
Dostojewski powiedział znane słowa: „piękno uratuje świat”, ale od razu
zapytał: „Jaki rodzaj piękna?”. Piękno jest niejednoznaczne: „jest piękno, które
może uratować świat i piękno, które może prowadzić do wiecznego potępienia”
(Cantalamessa, str. 77), piękno może działać jak trampolina do wolności,
unosząc nas od samych siebie i przyciągając nas do niezepsutego Piękna i do
głębszego wymiaru ludzkości. Jest także piękno, które może nas uwieść i
zniewolić, i prowadzić do poniżenia siebie i innych. Dostojewski odnosi się do
„zbawczego Piękna Chrystusa. Musimy nauczyć się dostrzegać Go. Jeśli Go
znamy, nie tylko w słowach, ale jeśli jesteśmy przeszyci strzałą Jego
paradoksalnego piękna, będziemy Go szczerze znać, i to znać nie tylko
ponieważ słyszeliśmy jak inni o Nim mówili. Wtedy znajdziemy piękno Prawdy,
Prawdy, która zbawia” (The Feeling of Things, the Contemplation of Beauty,
kardynał Józef Ratzinger, 2002).
Syn Boży przyszedł w ciele, aby uczyć nas, gdzie leży prawdziwe piękno. Z
miłości pozwolił się obedrzeć z całego zewnętrznego piękna podczas swojej
Męki (por. Iz 53, 14), I w ten sposób zbawił same piękno, odkrywając, że jest
“coś ponad miłością piękna i że tym czymś jest piękno miłości” (Cantalamessa, str.
83).
Miłość Chrystusa pokazana jest w całej swojej pełni na Krzyżu, który
najgłębiej odkrywa piękno miłości, która jest wieczną komunią Świętej Trójcy.
To piękno tej nieskończonej miłości Boga, której szukamy, aby wcielić w nasze
prywatne i wspólnotowe życie, której szukamy, aby porozumieć się z innymi, co
jest możliwe tylko, jeśli pozwolimy naszym sercom być szczerze ujętymi,
ponieważ tylko nasze serca i wspólnoty mogą zapalić serca innych.
To piękno Ewangelii zachowuje paradoksalną jakość, ponieważ Chrystus,
Boskie piękno staje się jednym z nas, identyfikuje się z tym, co wydaje się być
dalekie od pięknego przez zwykłe standardy: z biednymi, cierpiącymi,
zagubionymi, odrzuconymi, zmarginalizowanymi, grzesznikami – a więc i my
jesteśmy zaproszeni do szukania piękna Boga w tych samych nieoczekiwanych
miejscach – i do pozwolenia pięknu miłości Chrystusa przyjść w konkretnym
wyrazie w każdej sytuacji i w każdej relacji.
Św. Wincenty był niezwykle świadomy tej prawdy i starał się przekazywać
piękno tej Boskiej miłości innym w każdy możliwy sposób; ale najpierw i przede
wszystkim poprzez swoje palące zaangażowanie w uczynienie wszystkiego, co w
mocy jego miłości, aby dotknąć i przemienić swoje własne życie i życie innych.
Był także bardzo świadomy mocy namacalnych znaków, które głębiej
przyciągają ludzi do relacji miłości, zlecając namalowanie obrazów Maryi
Królowej Apostołów i Matki Pięknej Miłości, a także organizując popularne
uroczystości, przede wszystkim Oktawą Epifanii, aby pomóc ludziom w
doświadczeniu namacalnych dróg i doświadczeniu głębokiego wejścia w
tajemnicę miłości.
My także jesteśmy zaproszeni do naśladowania go z sercami dzieci tą
ścieżką piękna, aby kontemplować odnowione piękno, które nas otacza i
pozwolić, aby przyciągnęło nas ono do Tego, który sam jest Pięknem, aby
pozwolić naszym sercom na odnowienie i uzdrowienie przez paradoksalne
piękno ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego Chrystusa i umożliwienie
spojrzenia na Niego i służenia Jemu także dzisiaj w biednych i cierpiących,