przypisanie czyn

Sygn. akt X K 1070/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 29 lutego 2016 roku
Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym
w składzie:
Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska
Protokolant: Marta Filipiak
po rozpoznaniu w dniu 29 lutego 2016 roku
sprawy Ł. W. (1), syna Z. i J. z domu Z., urodzonego (...) oku w G.
prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 7 marca 2014 r. w sprawie X K 361/09
skazanego za następujące przestępstwa:
1) to, że w dniu 9 października 2008 r. w miejscowości P., wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, kopał
w głowę i tułowie J. C., w wyniku czego pokrzywdzony doznał stłuczenia powłok twarzy, zwłaszcza po prawej stronie,
z obecnością rany tłuczonej u nasady nosa oraz okolic tyłogłowia, a doznanym uszkodzeniom powłok towarzyszyło
złamanie kości nosa, ściany zatoki czołowej prawej oraz dolnej ściany oczodołu prawego, a także niewielki krwiak
przymózgowy w okolicy skroniowej prawej, a ponadto złamania żebra VIII po stronie prawej w linii pachowej tylnej
z bolesnością uciskową tej okolicy ciała, co spowodowało u pokrzywdzonego naruszenie czynności narządu ciała i
rozstrój zdrowia na czas trwający dłużej niż 7 dni, a podczas zdarzenia pokrzywdzony był narażony na wystąpienie
ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 kk,
tj. za czyn z art. 158 § 1 kk
2) tego, że w dniu 29 listopada 2008 r. w miejscowości P., znieważył słowami uznanymi powszechnie za obelżywe
funkcjonariuszy Policji st. sierż. T. T. i asp. S. R., podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych,
tj. za czyn z art. 226 § 1 kk
I. wymierza oskarżonemu Ł. W. (1) za pierwszy przypisany mu wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w
Gdańsku z dnia 7 marca 2014 r. czyn karę roku pozbawienia wolności;
II. wymierza oskarżonemu Ł. W. (1) za drugi przypisany mu wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w
Gdańsku z dnia 7 marca 2014 r. czyn karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,
III. na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego Ł. W. (1) w punktach I
(pierwszym) i II (drugim) wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzeka karę łączną roku pozbawienia
wolności,
IV. na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 632 pkt 2 k.p.k., art. 1, art. 2 ust 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca
1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego Ł. W.
(1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe: kwotę 8.378,74 zł (osiem tysięcy trzysta siedemdziesiąt osiem złotych
74/100) tytułem wydatków oraz kwotę 300,00 zł (trzysta złotych) tytułem opłaty.
Sygn. akt X K 1070/15
UZASADNIENIE
W pierwszej kolejności Sąd ustalił co następuje:
Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 7 marca 2014 r. w sprawie X K
361/09 Ł. W. (1) został uznany winnym popełniania przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. polegającego na tym, że w dniu 9
października 2008 r. w miejscowości P., wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, kopał w głowę i tułowie
J. C., w wyniku czego pokrzywdzony doznał stłuczenia powłok twarzy, zwłaszcza po prawej stronie, z obecnością rany
tłuczonej u nasady nosa oraz okolic tyłogłowia, a doznanym uszkodzeniom powłok towarzyszyło złamanie kości nosa,
ściany zatoki czołowej prawej oraz dolnej ściany oczodołu prawego, a także niewielki krwiak przymózgowy w okolicy
skroniowej prawej, a ponadto złamania żebra VIII po stronie prawej w linii pachowej tylnej z bolesnością uciskową
tej okolicy ciała, co spowodowało u pokrzywdzonego naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia na czas
trwający dłużej niż 7 dni, a podczas zdarzenia pokrzywdzony był narażony na wystąpienie ciężkiego uszczerbku na
zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 k.k. oraz przestępstwa kwalifikowanego z art. 226 § 1 k.k. polegającego na tym, że w
dniu 29 listopada 2008 r. w miejscowości P., znieważył słowami uznanymi powszechnie za obelżywe funkcjonariuszy
Policji st. sierż. T. T. i asp. S. R., podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych.
W ramach wskazanego orzeczenie Ł. W. (1) wymierzono również kary za przypisane mu występki, jednak w tym
zakresie wyrok Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 7 marca 2014 r. w sprawie X K 361/09 został
uchylony wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 17 września 2014 roku w sprawie X K 681/14 i przekazany
do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
W związku z powyższym w dniu 28 stycznia 2015 roku wobec Ł. W. (1) Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku
wydał wyrok w sprawie o sygnaturze akt X K 957/14, jednakże wyrok ten, jako rozstrzygający ponownie w przedmiocie
winy Ł. W. (2) i tym samym wydany z naruszeniem art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k. został w toku kontroli instancyjnej uchylony
wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 22 października 2015 roku wydanym w sprawie V Ka 889/15. Sąd
Okręgowy w Gdańsku zaznaczył przy tym, iż Sąd Rejonowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy powinien orzec
wyłącznie w zakresie orzeczenia o karze (celem wyeliminowania błędu, jaki dotknięty był wyrok Sądu Rejonowego
Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 7 marca 2014 r. w sprawie X K 361/09 polegającego na niezastosowanie art. 85
k.k.).
W konsekwencji wystąpienie opisanych wyżej okoliczności Sąd orzekając w niniejszej sprawie ograniczył się do
wymierzenia Ł. W. (2) kar oraz kary łącznej za przypisane mu prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego GdańskPołudnie w Gdańsku z dnia 7 marca 2014 r. w sprawie X K 361/09 występki.
W tym względzie Sąd zważył, iż przestępstwo z art. 158 § 1 k.k., którego dopuścił się skazany Ł. W. (1), zagrożone
jest karą pozbawienia wolności do lat 3, zaś za czyn z art. 226 § 1 k.k. grozi kara grzywny, ograniczenia wolności albo
pozbawienia wolności do roku. Rozważając kwestię kary dla Ł. W. (1) za przypisane mu czyny, Sąd miał na uwadze
również przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k.
Te właśnie zasady kodeksu karnego Sąd miał na uwadze, uznając karę 1 roku pozbawienia wolności za czyn z art. 158
§ 1 k.k. oraz karę 3 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 226 § 1 k.k., za sprawiedliwe względem Ł. W. (1).
W ocenie Sądu, wymierzone Ł. W. (1) kary są bowiem adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia
społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów. Tak ukształtowane kary uwzględnią okoliczności łagodzące winę
skazanego. W pierwszym zatem rzędzie – przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu, a także jego postawę w
toku postępowania, tj. okazanie skruchy i wyrażenie chęci poddania się odpowiedzialności karnej. Wzięta pod uwagę
została też zmiana postawy skazanego po popełnieniu przestępstw – poddanie się przez niego terapii odwykowej,
podjecie starań celem odbudowania relacji rodzinnych. Na niekorzyść skazanego przemawiał natomiast fakt, iż
obydwu przypisanych mu czynów dopuścił się z winy umyślnej, tym samym świadomie łamiąc obowiązujący porządek
prawny. Okolicznością obciążającą skazanego stanowi również w ocenie Sądu jego uprzednia karalność, jak i fakt,
iż każdorazowo znajdował się on pod wpływem alkoholu. Zachowania skazanego będące przedmiotem wyrokowania
stanowiło ponadto przejaw niczym nieuzasadnionych, bezmyślnych wybuchów agresji, co również przemawiało na
niekorzyść Ł. W. (1). Jako okoliczność obciążającą należy poczytać oskarżonemu również dotkliwość skutków jego
działania, jakie poniósł pokrzywdzony J. C.. Tym samym, biorąc pod uwagę zagrożenie karne za przypisane skazanemu
czyny, zasadnym było wymierzenie Ł. W. (1) kary 1 roku pozbawienia wolności za pierwszy z nich oraz 3 miesięcy
pozbawienia wolności za drugi.
W związku z tym, że Ł. W. (1) dopuścił się popełnienia dwóch przestępstw, zanim w stosunku do któregokolwiek z
nich zapadł wyrok, Sąd w punkcie III uzasadnianego orzeczenia połączył orzeczone względem niego kary i orzekł karę
łączną jednego roku pozbawiania wolności – przy zastosowaniu zasady absorpcji. W ocenie Sadu za wymierzeniem
oskarżonemu kary łącznej we wskazanym wymiarze przemawiała okoliczność, iż wszystkich zarzucanych mu czynów
skazany dopuścił się w stosunkowo krótkich odstępach czasu, każdorazowo działał też pod wpływem silnego
wzburzenia znajdując się pod wpływem alkoholu i zachowując w związku z tym agresywnie. Sąd zważył przy tym, iż
choć zachowania skazanego skierowane były przeciwko różnym dobrom chronionym prawem, niezasadnym byłoby
zastosowanie przy łączeniu orzeczonych wobec Ł. W. (1) kar zasady aspiracji, czy tym bardziej – pełnej kumulacji.
Powyższe, w ocenie Sądu nie pozwoliłoby bowiem na realizację wobec skazanego celów kary wskazanych w art. 85a k.k.
tj., celu prewencyjnego i wychowawczego. Kara wymierzona powyżej dolnej granicy określonej na podstawie art. 86 § 1
k.k. w ocenie Sądu byłby zbyt wysoka i tym samym działałaby na skazanego demotywująco, czy wręcz demoralizująco.
W tym miejscu wyjaśnić należy, dlaczego Sąd w niniejszej sprawie zastosował przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu
karnego w brzmieniu obowiązującym po dniu 01 lipca 2015 r. W związku z tym, że przepisy kodeksu karnego
obowiązujące w czasie popełnienia przez oskarżoną przypisanych jej czynów zostały w istotny sposób zmienione
ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396),
należało rozstrzygnąć kwestię tzw. konkurencji ustaw, czyli rozstrzygnąć, która z ustaw byłaby dla oskarżonej
względniejsza. Stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni
podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia
okoliczności konkretnej sprawy (vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr
1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł, iż generalnie sytuacja Ł. W. (1)
w obu stanach prawnych jest tożsama - zagrożenie karne przewidziane w art. 158 § 1 k.k. oraz w art. 226 § 1 k.k.
nie zmieniło się bowiem w wyniku rzeczonej nowelizacji. Mając zatem na uwadze, iż zasadą jest stosowanie ustawy
obowiązującej w momencie orzekania, Sąd zastosował wobec skazanego przepisy obecnie obowiązujące, uznając, że
przepisy obowiązujące poprzednio nie byłyby względniejsze – w istocie, przyjęcie każdego ze wskazanych porządków
prawnych prowadzi do tego samego rozstrzygnięcia, zasadnym było zatem wyrokowanie w oparciu o przepisy kodeksu
karnego w brzmieniu z dnia 01 lipca 2015 roku.
Z uwagi na wcześniejszą wielokrotną karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa podobne (z art. 280§1 k.k.),
Sąd uznał, iż wobec oskarżonego nie zachodzi pozytywna prognoza, która umożliwiałaby przekonanie, iż w razie
warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary oskarżony nie popełni przestępstwa ponownie. Dlatego też
Sąd wymierzył oskarżonemu bezwzględną karę pozbawienia wolności, na podstawie przepisów Kodeksu karnego w
aktualnym brzmieniu.
Sąd zdecydował również na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 632 pkt 2 k.p.k., art. 1, art. 2 ust 1 pkt 4
ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) o
zasądzeniu od skazanego na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym 8.378,74 zł tytułem wydatków oraz 300 zł
tytułem opłaty. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania zgodnie z
którą, każdy kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do
poniesienia jego kosztów. Skazany jest osobą młodą i zdolną do pracy zarobkowej, nadto w warunkach wolnościowych
zarabiał około 2.000 zł miesięcznie, brak jest zatem podstaw do przyjęcia, że uiszczenie kosztów procesu byłoby dla
niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację majątkową czy osobistą.
ZARZĄDZENIE
1) odnotować w rep. K i kontrolce uzasadnień;
2) odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem;
3) przedłożyć z wpływem lub za 14 dni.
G., dnia 13 kwietnia 2016 r.