wyrok uzasadnienie
Transkrypt
wyrok uzasadnienie
Sygn. akt V Ka 791/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 grudnia 2013r. Sąd Okręgowy w Koszalinie V Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący – Sędzia: SO Grzegorz Polewiak (spr.) Sędziowie: SO Renata Rzepecka- Gawrysiak SO Sławomir Przykucki Protokolant: sekr. sąd. Magdalena Iskrzycka przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. Małgorzaty Siwek- Sokólskiej po rozpoznaniu w dniu 23 grudnia 2013 r. sprawy S. M. i W. R. oskarżonych z art. 35 ust. 1 a i 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Koszalinie z dnia 20 września 2013r. sygn. akt X K 500/13 1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: a) na podstawie art. 35 ust. 3 a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt, orzeka wobec S. M. i W. R. zakaz posiadania zwierząt na okres 3 ( trzech) lat, b) za podstawę prawna orzeczonego w punkcie IX przepadku przedmiotu przyjmuje art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt, 2. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, 3. zwalnia oskarżonych obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Sygn. akt V Ka 791/13 UZASADNIENIE S. M. i W. R. zostali oskarżeni o to, że: w dniu 29 czerwca 2012 roku w C., gm. M. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami znęcał się ze szczególnym okrucieństwem nad zwierzęciem – psem rasy husky w ten sposób, że poprzez uderzenie siekierą w głowę psa spowodował u niego ranę tłuczoną głowy w okolicy czołowej powodując uszkodzenie kości czaszki, tj. o czyn z art. 35 ust. 1a i 2 ustawy o ochronie zwierząt. Sąd Rejonowy w Koszalinie wyrokiem z dnia 20 września 2013 roku sprawie X K 500/13: I. uznał oskarżonego S. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu oskarżeniem czynu z art. 35 ust. 1a i 2 ustawy o ochronie zwierząt i za czyn ten na podstawie art. 35 ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk orzeczoną wobec oskarżonego S. M. w punkcie I wyroku karę pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 lat próby, III. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu S. M. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres jego zatrzymania w dniu 17 lipca 2012 roku przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności, na wypadek zarządzenia jej wykonania, IV. na podstawie art. 35 ust. 5 ustawy o ochronie zwierząt orzekł od S. M. nawiązkę w kwocie 1000 złotych na rzecz Towarzystwa (...) w S. ul. (...) na cel związany z ochroną zwierząt, V. uznał oskarżonego W. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu oskarżeniem czynu z art. 35 ust. 1a i 2 ustawy o ochronie zwierząt i za czyn ten na podstawie art. 35 ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, VI. na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk orzeczoną wobec oskarżonego W. R. w punkcie V wyroku karę pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 lat próby, VII. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu W. R. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres jego rzeczywistego zatrzymania w dniu 17 lipca 20132 roku przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności, na wypadek zarządzenie jej wykonania, VIII. na podstawie art. 35 ust. 5 ustawy o ochronie zwierząt orzekł od W. R. nawiązkę w kwocie 1000 złotych na rzecz Towarzystwa (...) w S. ul. (...) na cel związany z ochroną zwierząt, IX. na podstawie art. 44 § 2 kk orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) na karcie 109 akt pod pozycją 1 poprzez zniszczenie, X. zwolnił oskarżonych od obowiązku ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym nie wymierzył im opłat. Apelację od tego wyroku wniósł prokurator, który na podstawie art. 425 § 1 kpk, art. 427 § 1 kpk in principio i art. 444 kpk zaskarżył powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonych S. M. i W. R. w części co do środka karnego. Na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt 4 kpk wyrokowi temu zarzucił niezastosowania wobec oskarżonego S. M. i W. R. środka karnego na zasadzie art. 35 ust. 3a ustawy o ochronie zwierząt – zakazu posiadania zwierząt, gdy jego zastosowanie jest obligatoryjne w przypadku uznania, że oskarżeni popełnili przestępstwo z art. 35 ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt. Podnosząc ten zarzut, na podstawie art. 427 § 1 in fine i art. 437 § 2 kpk wniósł o orzeczenie w stosunku do S. M. i W. R. posiadania zwierząt na okres do 3 lat i ewentualnie zmianę podstawy prawnej orzeczenia o przepadku dowodów rzeczowych z art. 44 § 2 kk na art. 35 ust. 4 ustawy o ochronie zwierząt oraz pozostawienie pozostałych rozstrzygnięć w mocy. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja jest zasadna. W myśl art. 35 ust 3a ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt, w razie skazania za przestępstwo z art. 35 ust. 2 tej ustawy, sąd obligatoryjnie orzeka tytułem środka karnego zakaz posiadania zwierząt na okres od roku do lat 10. Skoro zatem oskarżonych skazano za przestępstwo z art. 35 ust. 1a i 2 ustawy o ochronie zwierząt, to należało orzec wobec nich wymieniony środek karny. Mając na uwadze sposób działania oskarżonych i rozmiar cierpień przysporzonych zwierzęciu, Sąd Okręgowy orzekł wobec S. M. i W. R. zakaz posiadania zwierząt na okres 3 lat. Sąd Okręgowy zmienił również zaskarżony wyrok w części dotyczącej podstawy prawnej orzeczonego przepadku narzędzia służącego do popełnienia przestępstwa. Wprawdzie zupełnie nie wiadomo, jakie jest ratio legis odrębnej regulacji tej kwestii, zawartej w art. 35 ust. 4 ustawy o ochronie zwierząt, skoro jednak ustawodawca taką regulację zawarł to przepis ten ma niewątpliwie charakter szczególny wobec art. 44 § 2 kk. Tym samy podstawą przepadku powinien być art. 35 ust. 4 wymienionej wyżej ustawy. Wobec powyższego orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku. Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonych od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, uznając, że względy słuszności sprzeciwiają się obciążaniu ich kosztami, które są konsekwencją błędu Sądu I instancji.