interpretacja indywidualna Sygnatura IBPB-1-3/4510

interpretacja indywidualna
Sygnatura IBPB-1-3/4510-38/16/SK Data 2016.02.15
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach
W związku z zawartą przez Wnioskodawcę umową leasingu urządzeń
biurowych (drukarek, skanerów, kserokopiarek), Wnioskodawca, jako
korzystający z tych urządzeń wypłaca wynagrodzenie na rzecz spółki
holenderskiej, stanowiące należności licencyjne w świetle ustawy o podatku
dochodowym od osób prawnych oraz polsko – holenderskiej umowy
o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Tym samym, zgodnie z cyt. art. 26 ust. 1 updop, Wnioskodawca
zobowiązany jest do pobierania i odprowadzania zryczałtowanego podatku
dochodowego od dokonanych wypłat.
Jednakże wysokość tego podatku, zgodnie z posiadanym przez
Wnioskodawcę
certyfikatem
rezydencji
podmiotu
holenderskiego,
Wnioskodawca ma prawo obniżyć do wysokości 5% kwoty brutto należności
licencyjnych, zgodnie z art. 21 ust. 2 i art. 26 ust. 1 updop w związku z art. 12
ust. 2 umowy polsko – holenderskiej.
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U.
z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia
2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U.
z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra
Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 grudnia 2015
r., (data wpływu do tut. Biura 30 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa
podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie obowiązku
poboru i odprowadzania zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanego na rzecz
zagranicznego kontrahenta wynagrodzenia za leasing urządzeń biurowych – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 30 grudnia 2015 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów
prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób
prawnych, w zakresie obowiązku poboru i odprowadzania zryczałtowanego podatku dochodowego
od wypłacanego na rzecz zagranicznego kontrahenta wynagrodzenia za leasing urządzeń
biurowych.
We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Spółka zawarła z Firmą X z siedzibą w Holandii umowę leasingu urządzeń biurowych
(urządzeń wielofunkcyjnych: drukarek, kserokopiarek i skanerów). Urządzenia te są
wykorzystywane przez Spółkę, jako typowe urządzenia biurowe, wspomagające funkcjonowanie
pracy biura. Urządzenia biurowe w żadnym wypadku nie są wykorzystywane do celów
produkcyjnych. Firma X, świadcząca usługę leasingu na rzecz Spółki, nie posiada na terytorium
Polski oddziału, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, nie posiada w Polsce
oddziału w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych
(t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., winno być: t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm., dalej:
„updop”) oraz Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie
unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie
2
podatków od dochodów (Dz.U. 2003 r. Nr 216 poz. 2120, dalej: „umowa polsko-holenderską”).
Spółka dysponuje certyfikatem rezydencji podatkowej kontrahenta holenderskiego.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy w rozumieniu art. 26 ust. 1 pkt 1 updop, w przypadku dochodów uzyskanych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej przez podmiot z Holandii z tytułu leasingu urządzeń biurowych
(urządzenia wielofunkcyjne: drukarka, skaner, kserokopiarka), Spółka ma obowiązek pobrania
podatku u źródła...
Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka działająca, jako płatnik podatku dochodowego od osób
prawnych nie powinna pobrać i odprowadzić zaliczki na podatek w związku z uzyskaniem na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników o których mowa w art. 3 ust. 2 przychodów
z tytułu leasingu urządzeń biurowych, ponieważ wynagrodzenie wypłacane z tytułu leasingu
urządzeń biurowych, nie stanowi wynagrodzenia za użytkowanie urządzenia przemysłowego.
Zgodnie z art. 3 ust. 2 updop, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej
siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na
terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Jednakże, zgodnie z art. 21 ust. 1 updop, z tytułu niektórych
przychodów uzyskanych przez tych podatników na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, ustala się
podatek w wysokości 20% przychodów. Podatek ten jest pobierany i wpłacany przez podmioty
dokonujące wypłaty wymienionych w art. 21 ust. 1 updop przychodów. Jedną z kategorii
przychodów, od których pobiera się podatek u źródła na podstawie powyższego przepisu, jest
przychód z tytułu użytkowania urządzeń przemysłowych. Natomiast, stosownie do art. 21 ust. 2
updop, przepis art. 21 ust. 1 updop stosuje się z uwzględnieniem właściwej umowy o unikaniu
podwójnego opodatkowania. Zgodnie z art. 12 ust. 1 umowy polsko-holenderskiej, należności
licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce
zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym
drugim Państwie. Z kolei, na podstawie art. 12 ust. 2 umowy polsko-holenderskie należności, o
których mowa w ust. 1 mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym
powstają i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli odbiorca jest osobą uprawnioną do
należności licencyjnych, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty brutto
należności licencyjnych.
Zgodnie z art. 12 ust. 4 umowy polsko-holenderskiej, określenie „należności licencyjne”
oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania
wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami
dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii,
lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia
przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informację dotyczące doświadczenia w
dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa, należy określić, czy wynagrodzenie płacone przez
Spółkę mieści się w zakresie wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop oraz art. 12 ust. 4 umowy
polsko-holenderskiej. Koniecznym jest zatem ustalenie, czy wynagrodzenie stanowi zapłatę za
prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego. Zdaniem Spółki, uiszczane przez nią
należności z tytułu leasingu urządzeń biurowych na rzecz firmy X nie są wynagrodzeniem za
użytkowanie urządzeń przemysłowych ponieważ urządzenie biurowe, o których mowa we wniosku
nie są urządzeniami przemysłowymi. W tym miejscu Spółka zwróciła uwagę, że zarówno przepisy
updop (za wyjątkiem stwierdzenia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, który stanowi, że przez
urządzenie przemysłowe należy rozumieć także środek transportu), jak również postanowienia
powołanej umowy polsko-holenderskiej nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego. W
związku z brakiem odpowiedniej definicji legalnej wyjaśniającej pojęcie „urządzenie przemysłowe”
należy posłużyć się definicją słownikową tego pojęcia. I tak, według Słownika Języka Polskiego
(PWN Warszawa 1996 r., tom III, str. 575) urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem
elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę.
Przymiotnik „przemysłowy” oznacza natomiast dotyczący przemysłu, związany z przemysłem,
3
stosowany w przemyśle. Przemysł to produkcja materialna polegająca na wytwarzaniu produktów
w sposób masowy przy zastosowaniu urządzeń mechanicznych (Mały słownik języka polskiego,
PWN Warszawa 1995 r.). W świetle powyższego, „urządzeniem przemysłowym” będzie takie
urządzenie, które przeznaczone jest do wykorzystania w przemyśle i jego zastosowanie ściśle
wiąże się z tą dziedziną.
Stanowisko Spółki potwierdzają liczne już orzeczenia sądów administracyjnych i Naczelnego
Sądu Administracyjnego. WSA we Wrocławiu w wyroku z 10 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Wr
1336/12 stwierdził jednoznacznie, że (...) użyte w tych przepisach pojęcie „urządzenie
przemysłowe” należy rozumieć jako „składnik majątku pełniącego pomocniczą funkcję w ramach
procesu przemysłowego rozumianego jako ciąg działań mechanicznych lub chemicznych
służących do masowej produkcji towarów”.
Nie budzi więc wątpliwości że w świetle powyższej definicji, sprzęt biurowy używany przez Spółkę
jest „urządzeniem”, jednak nie można go określić jako urządzenie przemysłowe, ponieważ nie
dotyczy przemysłu, nie jest związany z przemysłem, nie ma zastosowania w przemyśle, ani nie
jest powiązany z urządzeniem ściśle przemysłowym biorącym udział w procesie produkcji.
Urządzeniem przemysłowym jest bowiem urządzenie wykorzystywane w przemyśle, a „przemysł”
to „rodzaj produkcji materialnej, która polega na wydobywaniu z ziemi bogactw naturalnych i
wytwarzaniu produktów w masowym wymiarze, przy wykorzystywaniu urządzeń mechanicznych i
zasobu podziału pracy, gwarantującym ciągłość procesów wytwórczych i powtarzalność
wyrobów”. W związku z powyższym, w ocenie Spółki urządzenia biurowe, takie jak urządzenia
wielofunkcyjne (drukarki, skanery i kserokopiarki) nie mieszczą się w definicji urządzenia
przemysłowego. Urządzenia biurowe wykorzystywane przez Spółkę ograniczają się wyłącznie do
prac administracyjno-biurowych oraz mają za zadanie ułatwiać pracę w biurze. Zdaniem Spółki,
nie sposób przyjąć, że wykorzystywanie urządzeń w pracy biurowej lub administracyjnej jest
równoznaczne z „masowym wytwarzaniem powtarzalnych wyrobów przy zagwarantowaniu
ciągłości procesów wytwórczych”.
Przedstawione powyżej stanowisko w pełni potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w
interpretacji indywidualnej z 19 czerwca 2012 r., Znak: ILPB3/423-405/09/12-S/DS, w której organ
podatkowy stwierdził, że: z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że
przedmiotem wynajmu jest sprzęt IT służący do wykonywania konkretnych czynności (sprzęt IT
dotyczy: desktopów (komputerów stacjonarnych), laptopów (komputerów przenośnych), drukarek
skanerów, monitorów, stabilizatorów napięcia). Wnioskodawca podkreślił, iż urządzenia te są
wykorzystywane w pracy biurowej oraz przy realizacji procesów serwisowych sprzętu
telekomunikacyjnego. Zatem nie ulega wątpliwości, że sprzęt wynajmowany przez Spółkę należy
zaliczyć do urządzeń, jednakże przy interpretacji powołanych przepisów, nie można go zaliczyć do
urządzeń przemysłowych. Wobec powyższego, wynajmowany przez Spółkę sprzęt nie jest
urządzeniem przemysłowym, gdyż nie jest ze swej istoty przeznaczony do procesu masowej
produkcji. Sprzęt ten jest urządzeniem ułatwiającym pracę, ale nie można go uznać za urządzenie
przemysłowe. Reasumując, w rozumieniu art. 26, art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku
dochodowym od osób prawnych, w przypadku dochodów uzyskanych na terytorium
Rzeczpospolitej Polskiej przez podmiot z Niemiec z tytułu wynajmu sprzętu Spółka nie ma
obowiązku pobrania podatku u źródła.
Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane również w wyroku NSA z 21 lutego 2012 r. sygn.
akt II FSK 1476/10, w którym to wyroku Sąd wskazał, że: wynajmowany przez Spółkę sprzęt
(biurowy) nie jest urządzeniem przemysłowym, gdyż nie jest ze swej istoty przeznaczony do
procesu masowej produkcji. Niewątpliwie każde urządzenie przemysłowe jest urządzeniem
ułatwiającym pracę, ale nie każde urządzenie ułatwiające pracę jest urządzeniem przemysłowym.
Wobec powyższych argumentów stwierdzić należy że urządzenia biurowe będące przedmiotem
leasingu, nie stanowią "urządzeń przemysłowych" w myśl w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop oraz 12 ust.
4 umowy polsko-holenderskiej, co powoduje, że Spółka nie jest zobowiązana do pobrania
zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów uzyskiwanych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej przez Holenderską Spółkę z tytułu wynagrodzenia za leasing sprzętu
biurowego.
4
Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:
Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób
prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu
tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - ograniczony
obowiązek podatkowy.
W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez
podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim
dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów
zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 updop.
W art. 3 ust. 2 updop wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której
państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne
prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie
dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego
podmiotu – opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym
powstały.
W myśl art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z
odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków
towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za
udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do
użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego
lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej,
handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.
Art. 21 ust. 2 updop, stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie
zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania
szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić
z umową.
Stosownie do art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości
prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów
wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z
zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od
tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki
podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie
podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby
podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.
Obowiązek pobrania podatku „u źródła” wynika z faktu dokonania wypłaty należności na rzecz
podmiotu mającego siedzibę lub zarząd za granicą. Dla rozstrzygnięcia kwestii obowiązku
pobrania podatku nie ma znaczenia miejsce wykonania usług określonych w art. 21 ust. 1 pkt 1
ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, lecz miejsce siedziby odbiorcy tych
należności.
Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym
terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej
umowy w sprawie zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki
podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe
pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym
od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji
podatkowej.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka zawarła z holenderską
Firmą X umowę leasingu urządzeń biurowych, tj. urządzeń wielofunkcyjnych: drukarek,
5
kserokopiarek oraz skanerów. Urządzenia te wykorzystywane są przez Spółkę jako urządzenia
wspomagające funkcjonowanie pracy biura.
W myśl art. 12 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w
sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w
zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Warszawie 13 lutego 2002 r. (Dz.U. z 2003 r. Nr
216, poz. 2120, dalej: „umowa polsko-holenderska”), należności licencyjne, powstające w
Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w
drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ust. 1 tego artykułu, mogą być także
opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego
ustawodawstwem, ale jeżeli odbiorca jest osobą uprawnioną do należności licencyjnych, to
podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności
licencyjnych (art. 12 ust. 2 umowy polsko-holenderskiej).
W myśl art. 12 ust. 4 umowy polsko-holenderskiej, określenie „należności licencyjne” użyte w tym
artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do
użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego,
włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu,
tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania
urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące
doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
Ponadto, zgodnie z art. 12 ust. 5 umowy polsko-holenderskiej, postanowienia ust. 1 i 2 tego
artykułu nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych, mająca
miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim
Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność gospodarczą
poprzez zakład w nim położony, bądź wykonuje wolny zawód w oparciu o stałą placówkę tam
położoną, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, faktycznie
wiążą się z działalnością tego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosuje się
odpowiednio postanowienia art. 7 lub art. 14.
W art. 3 ust. 2 umowy polsko-holenderskiej wskazano, że przy stosowaniu niniejszej konwencji
przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie
zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się zgodnie z prawem
tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza konwencja, przy czym
znaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa będzie miało
pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.
W tym miejscu wskazać należy, że polskie przepisy podatkowe nie definiują pojęcia urządzenia
przemysłowego.
Zatem, aby wyjaśnić sens tego pojęcia, należy sięgnąć do języka potocznego wyrażonego w
określeniach słownikowych. I tak, według „Słownika Języka Polskiego” (PWN Warszawa 1996 r.
tom III, str. 575), urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów,
służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie
przeładunkowe, transportowe. Przymiotnik „przemysłowy” oznacza natomiast dotyczący
przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały słownik języka polskiego; PWN
Warszawa 1995 r.).
W efekcie, można postawić tezę, że pojęcie urządzenia przemysłowego należy rozumieć
maksymalnie szeroko, ma ono bowiem charakter sformułowania ogólnego, mieszczącego w sobie
wszelkie możliwe urządzenia stanowiące zespół elementów technicznych. Nie można go zatem
zawężać do urządzeń wykorzystywanych bezpośrednio przy produkcji. Jednocześnie, należy
zauważyć, że szerokie rozumienie „urządzenia przemysłowego” prowadzi do wniosku, że w
zakresie tego pojęcia mieszczą się wszelkie wytwory przemysłowe, w tym także urządzenia
biurowe, tj. drukarki, skanery, kserokopiarki.
W świetle zaprezentowanego rozumienia omawianego terminu, uzasadniony jest pogląd, że
ww. sprzęt biurowy jest zespołem elementów i służy do wykonywania określonych czynności, tym
samym, należy traktować go jako urządzenie przemysłowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1
6
updop oraz jednocześnie w art. 12 ust. 4 umowy polsko – holenderskiej, zgodnie z przywołanym
art. 3 ust. 2 ww. umowy.
Ponadto, wskazać należy, że w ocenie tut. Organu, przyjęcie przez Wnioskodawcę „wąskiego”
rozumienia pojęcia „urządzenia przemysłowego”, jakie przedstawił w uzasadnieniu własnego
stanowiska, prowadziłoby do wyłączenia z opodatkowania dochodów uzyskiwanych w Polsce
przez osoby zagraniczne z tytułu używania przez krajowe podmioty gospodarcze różnego rodzaju
urządzeń służących działalności przemysłowej, stanowiących własność kontrahentów
zagranicznych, co byłoby sprzeczne z ratio legis art. 3 ust. 2 i art. 21 updop.
Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że w związku z zawartą przez
Wnioskodawcę umową leasingu urządzeń biurowych (drukarek, skanerów, kserokopiarek),
Wnioskodawca, jako korzystający z tych urządzeń wypłaca wynagrodzenie na rzecz spółki
holenderskiej, stanowiące należności licencyjne w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób
prawnych oraz polsko – holenderskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Tym
samym, zgodnie z cyt. art. 26 ust. 1 updop, Wnioskodawca zobowiązany jest do pobierania i
odprowadzania zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonanych wypłat. Jednakże
wysokość tego podatku, zgodnie z posiadanym przez Wnioskodawcę certyfikatem rezydencji
podmiotu holenderskiego, Wnioskodawca ma prawo obniżyć do wysokości 5% kwoty brutto
należności licencyjnych, zgodnie z art. 21 ust. 2 i art. 26 ust. 1 updop w związku z art. 12 ust. 2
umowy polsko – holenderskiej.
W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.
Odnosząc się do powołanych we wniosku o wydanie interpretacji wyroków – wspierających
argumentację Wnioskodawcy – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu
Ministra Finansów, ze względów wskazanych w powyższym uzasadnieniu, nie podziela
prezentowanego w nich stanowiska. Zauważyć bowiem należy, że postępowanie w sprawie dot.
wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter
uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji
podatkowej. W jego wyniku, organ wydając interpretację, przedstawia swój pogląd dotyczący
rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do
sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę. Powołane przez Wnioskodawcę wyroki
zostały potraktowane jako element stanowiska w sprawie, którego ze względów wskazanych w
niniejszej interpretacji tut. Organ nie podziela.
Zauważyć ponadto należy, że powołana we wniosku interpretacja indywidualna z 19 czerwca
2012 r., Znak: ILPB3/423-405/09/12-S/DS została wydana w wyniku konieczności uwzględnienia
wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 21 lutego 2012 r. sygn. akt I
SA/Wr 1857/09 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 21 lutego 2012 r. sygn. akt II FSK
1476/10. Wcześniejsze stanowisko organu podatkowego było zbieżne z poglądami wyrażonymi w
niniejszej interpretacji.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego
obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.