przystanek strażnik

Sygn. akt VW 1853/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 października 2016 r.
Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny
w składzie:
Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak
Protokolant: st. sekr. sądowy Beata Jachnis
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 sierpnia 2016 r., 13 września 2016 r. i 19 października 2016 r.
sprawy I. P. s. A. i A. ur. (...) w W.,
obwinionego o to że:
w dniu 16 lutego 2016r. ok. godz. 05.25 w W. na ul. (...), będąc kierowcą pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...)
zaparkował pojazd na przystanku (...) w odległości mniejszej niż 15 m od tablicy oznaczającej przystanek wykraczając
przeciwko porządkowi w ruchu drogowym,
tj. za wykroczenie z art. 97 kw w związku z art. 49 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym,
orzeka:
I. obwinionego I. P. uznaje za winnego tego, że w dniu 16 lutego 2016r. ok. godz. 05.25 w W. na ul. (...), będąc kierowcą
pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...) zaparkował pojazd w odległości mniejszej niż 15 m od słupka i tablicy
oznaczającej przystanek (...) oraz zatrzymał pojazd w całości na chodniku z dala od krawędzi jezdni tj. za winnego
popełnienia wykroczenia z art. 97 kw w związku z art. 49 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym
w zw. z art. 47 ust 2 ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 24
§ 1 i 3 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) złotych.
II. zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100
(sto) złotych tytułem kosztów postępowania.
Sygn. akt V W 1853/16
UZASADNIENIE
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 16 lutego 2016 r. około godz. 5:25 funkcjonariusze Straży Miejskiej T. R. i S. N. ujawnili pojazd marki S. o
numerze rejestracyjnym (...) zaparkowany na ulicy (...) w W. w odległości mniejszej niż 15 m od słupka (dowód: zdjęcie
pojazdu na płycie CD k. 41) i tablicy oznaczającej przystanek (...), w całości na chodniku. W powyższy sposób pojazd
został zaparkowany przez jego kierowcę - I. P..
I. P. zatrzymał pojazd w całości na chodniku z dala od krawędzi jezdni, na wysokości ciągnącej się wzdłuż krawędzi
jezdni żółtej linii. Linia ta kończy się 11,5 m (dowód: pomiary k. 48-49) od słupka przystanku - po stronie słupka, po
której pojazd w dniu 16.02.2016 r. zatrzymał I. P..
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego I. P. /k. 3 – 5, k. 34,/, zeznań
świadka T. R. /k. 34 - 35/, zeznań świadka S. N. /k. 43 – 44/, a także dokumentów w postaci: n/u /k. 1/, zdjęcia /k.
2, k/ 15 – 22/, zdjęcia z płyty CD /k. 40 – 41/, nagranie pomiarów /k. 48 – 49/.
Obwiniony I. P. zarówno przed Sądem jak i w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia
zarzucanego mu wykroczenia. Przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił, że zarówno on jak i inni
mieszkańcy bloku parkują pojazd na przystanku, ale w taki sposób, że nie przeszkadza to ani przechodniom ani
osobom korzystającym z przystanku. Dalej obwiniony wskazał, że taka sytuacja spowodowana była brakiem innego
miejsca dla zaparkowania pojazdu – miejsca w okolicy bloku są bowiem często zajmowane przez osoby przyjezdne,
wieloletni mieszkańcy bloku nie mają zatem możliwości pozostawienia nigdzie swoich pojazdów.
Przed Sądem obwiniony podtrzymał swoje stanowisko i dodał, że przystanek autobusowy kilka lat temu przez władze
dzielnicy O. został bardzo wyraźnie zaznaczony żółtą linią ok 30 – 32 metrową i na tym pasie nikt nie stawia
pojazdów. Dalej obwiniony podał, że ta żółta linia wyznacza przystanek, zaś on stał w pasie przy trawniku, nie w linii
przystanku. Obwiniony przedstawił wyniki dokonanych przez siebie pomiarów tej żółtej linii. Po stronie słupka, po
której obwiniony w dacie zdarzenia zaparkował samochód - w/g pomiarów obwinionego linia ta ciągnie się na długości
11,5 m od słupka przystanku (k. 48-49).
Sąd zważył, co następuje:
Sąd częściowo dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego - w tym zakresie, w którym obwiniony potwierdził, że w dniu
objętym zarzutem to on zaparkował pojazd marki S. o nr rej. (...) w sposób odzwierciedlony na dokumentacji
zdjęciowej. Powyższe w całości zostało bowiem potwierdzone pozostałym zebranym w sprawie materiałem
dowodowym. Natomiast ta część wyjaśnień obwinionego, w których wskazywał on na to, że jego samochód był
usytuowany w sposób zgodny z przepisami prawa o ruchu drogowym, jawi się jako niewiarygodna, przyjęta przez
obwinionego linia obrony, ukierunkowana na uniknięcie odpowiedzialności. Odtwarzając usytuowanie rzeczonego
pojazdu w dniu 16 lutego 2016 r., Sąd oparł się przede wszystkim na materiale ze zdjęć na płycie CD k. 41 – na jednym
ze zdjęć widoczny jest pojazd obwinionego zaparkowany na chodniku w miejscu na wysokości jeszcze ciągnącej się
wzdłuż krawędzi jezdni widocznej linii żółtej, o istnieniu której wskazał obwiniony, a która to linia jest widoczna także
na zdjęciach na k. 19-21. Obwiniony wskazał, że po tej stronie, po jakiej był zaparkowany jego pojazd - odległość od
słupka przystanku do końca tej linii wynosiła 11,50 m (zgodnie z tym co wskazał w opisie swoich pomiarów k. 49) W
sytuacji zatem, gdy pojazd obwinionego zaparkowany był jeszcze na wysokości tej linii, co jest widoczne na zdjęciu – to
była to odległość mniejsza niż 15 m od słupka przystanku, stąd nie są wiarygodne wyjaśnienia obwinionego jakoby jego
samochód był zaparkowany w odległości powyżej 15 m od słupka przystanku. Powyższe znajduje także potwierdzenia
w zeznaniach naocznego świadka T. R. strażnika miejskiego, który zeznał, że samochód obwinionego był zaparkowany
w odległości 10 – 12 metrów od słupka przystanku (a linia wskazywana przez obwinionego wyznacza dla oczekujących
strefę bezpiecznego oczekiwania). Jednakże Sąd ustalając Stan faktyczny oparł się wprost na dowodach ze zdjęć k. 41
na płycie CD, albowiem strażnik miejski na miejscu faktycznie nie mierzył odległości, a jedynie ją oszacował.
Także świadek S. N. strażnik miejski podał, że jako strażnicy mierzą odległości „na kroki”, przy czym podkreślił,
że nie odnosi się do linii żółtej na przystanku, gdyż interwencja dotyczyła postoju w odległości mniejszej niż
dozwolona od przystanku autobusowego. Zaznaczył przy tym, że bez wątpliwości była to odległość poniżej 10 metrów.
Zeznania funkcjonariuszy Straży Miejskiej co do ich przekonania, że odległość pojazdu obwinionego od przystanku
była mniejsza niż 15 m - potwierdza dokumentacja fotograficzna k. 41 (w toku oględzin zdjęć na płycie k. 41 na
rozprawie obwiniony przyznał - że widoczna jest na zdjęciu, linia wzdłuż krawędzi ulicy - na wysokości miejsca gdzie
zaparkowany jest pojazd obwinionego). Pomimo, że materiał ten jest ciemny, jeśli chodzi o barwę fotografii, to linia
jest widoczna. Pomocne okazały się również pozostałe zgromadzone źródła pozaosobowe z dokumentów w postaci n/u
/k. 1/, zdjęcia /k. 2, k/ 15 – 22/, zdjęcia z płyty CD /k. 40 – 41/. Szczególnie pomocne było nagranie pomiarów złożone
przez obwinionego /k. 48 / - pomiary te pozwoliły na ustalenie, jaka była odległość od słupka przystanku do końca linii
(11,5) m. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły
wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności. Z tym, że wskazania obwinionego co do sytuacji z dnia 16.02.2016 r. nie są
wiarygodne, albowiem przeczą im zdjęcia k. 41,na podstawie których Sąd ustalił, że odległość pojazdu obwinionego
od słupka przystanku była mniejsza niż 15 m, tym samym wbrew twierdzeniom obwinionego nie wynosiła 15,10 m.
Samochód obwinionego był bowiem zaparkowany w odległości mniejszej niż 15 m od słupka (na co wskazuje widoczna
na zdjęciu k. 41 obok jego samochodu linia, która ciągnie się w tym miejscu w odległości 11,5 m od słupka przystanku
ponadto na zdjęciu (co potwierdzają także wyjaśnienia obwinionego) widoczne jest, że obwiniony zatrzymał pojazd w
całości na chodniku z dala od krawędzi jezdni.
W świetle zatem załączonej dokumentacji zdjęciowej k. 41 i k. 49 oraz zasad logicznego rozumowania, uznać należało,
że bez wątpienia obwiniony swój pojazd pozostawił w odległości mniejszej niż 15 m od słupka i tablicy oznaczającej
przystanek (...) i jednocześnie w całości na chodniku, z dala od krawędzi jezdni. Reasumując, w ocenie Sądu nie
ma wątpliwości, że zarzucany obwinionemu we wniosku o ukaranie czyn rzeczywiście miał miejsce i że wypełnił on
wszystkie ustawowe znamiona wykroczenia realizującego ustawowe znamiona z art. 97 kw. Zgodnie z treścią art.
97 kw karze grzywny do 3.000 złotych lub karze nagany podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na
drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza
przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na
jej podstawie. Ta ogólnie sformułowana norma prawna wymaga dopełnienia przez wskazanie konkretnego naruszenia
przepisów określających porządek i bezpieczeństwo na drogach. W przypadku zarzutu postawionego obwinionemu
dopełnieniem tym jest art. 49 ust 1 pkt 9 ustawy prawo o ruchu drogowym oraz art. 47 ust. 2 tej ustawy. Art. 49 ust. 1
pkt 9 ww. ustawy stanowi, że zabrania się zatrzymania pojazdu w odległości mniejszej niż 15 m od słupka lub tablicy
oznaczającej przystanek, a na przystanku z zatoką - na całej jej długości oraz art. 47 ust 2 ustawy, który wskazuje, iż
dopuszcza się zatrzymanie lub postój na chodniku przy krawędzi jezdni samochodu osobowego pod warunkiem że
szerokość chodnika pozostawionego dla pieszych jest taka, że nie utrudni im ruchu i jest nie mniejsza niż 1,5 m. Z
tego względu Sąd w stosunku do zarzutu uzupełnił opis czynu i kwalifikację prawną. Nie ulega wątpliwości, że I. P.
winien mieć świadomość, że parkując pojazd w okolicy przystanku powinien uczynić to w taki sposób, aby zastosować
się do obowiązujących przepisów prawa o ruchu drogowym. W świetle całej zebranej dokumentacji zdjęciowej (i
obecności linii żółtej widocznej na zdjęciu k. 41 na wysokości zaparkowanego pojazdu obwinionego – przeczy, aby
obwiniony pojazd ten zaparkował w odległości większej niż 15 m od słupka przystanku, skora linia ta w tym miejscu
ciągnie się na odległość 11,5 m od słupka przystanku, co wynika z pomiaru wykonanego przez obwinionego k. 48-49
jasnym jest, że odległość usytuowania pojazdu obwinionego od słupka i tablicy oznaczającej przystanek była mniejsza
niż 15 m, a co więcej pojazd obwinionego znajdował się w całości na chodniku i nie był zaparkowany przy krawędzi
jezdni tylko z dala od niej). Sam fakt, przy tym, że w okolicy miejsca zamieszkania obwinionego jest stosunkowo mała
ilość miejsc parkingowych i inni mieszkańcy bloku w podobny sposób parkują swoje pojazdy w żaden sposób nie
umniejsza winy samego obwinionego. Wszakże nie ulega wątpliwości, że wszystkich uczestników ruchu drogowego
obowiązują te same przepisy, zaś obwiniony winien się do nich bezwzględnie stosować nawet jeżeli łączyłoby się to z
dyskomfortem w postaci konieczności pokonania znacznej odległości od prawidłowo zaparkowanego samochodu do
miejsca zamieszkania.
W konsekwencji sad uznał obwinionego za winnego tego, ze w dniu 16 lutego 2016r. ok. godz. 05.25 w W. na ul. (...),
będąc kierowcą pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...) zaparkował pojazd w odległości mniejszej niż 15 m od
słupka i tablicy oznaczającej przystanek (...) oraz zatrzymał pojazd w całości na chodniku z dala od krawędzi jezdni
tj. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 97 kw w związku z art. 49 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo
o ruchu drogowym w zw. z art. 47 ust 2 ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym.
Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw oraz szczególnie w art. 24 § 1 i
3 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej
szkodliwości czynu jako średni w zakresie wyczerpania znamion wykroczenia, a także cele kary w zakresie społecznego
oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Wykroczenie wskazane w art. 97 kw
zagrożone jest karą grzywny do 3.000 złotych lub karą nagany. Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości
200 zł, uznając tę karę za adekwatną, w ocenie Sądu wymierzona kara będzie stanowiła odpowiednią dolegliwość dla
obwinionego, która w ocenie Sądu skłoni obwinionego do krytycznego zastanowienia się nad swoim postępowaniem
i powstrzyma obwinionego przez podobnym zachowaniem w przyszłości. W ocenie Sądu orzeczona kara będzie
oddziaływać wychowawczo na obwinionego oraz pozwoli na osiągnięcie celów kary na płaszczyźnie społecznego jej
oddziaływania, ugruntowując słuszne społeczne przekonanie, że sprawcy wykroczeń drogowych muszą liczyć się z
odpowiednimi konsekwencjami niezgodnego z zasadami prawa o ruchu drogowym postępowania.
Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd wydał na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z §
1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych
wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o
wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach
karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania, które w sprawie
o wykroczenie, rozpoznanej na rozprawie wynoszą 100 zł i wymierzył obwinionemu opłatę w wysokości 30 zł.