D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy

Sygn. akt XI W 1870/14
WYROK ZAOCZNY
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 1 października 2015 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Agnieszka Bazyluk
Protokólant: A. U.
w obecności oskarżyciela K. Ś.
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 października 2015 roku w W.
sprawy przeciwko W. H.
synowi J. i H.
urodzonemu dnia (...) w W.
obwinionemu o to, że:
w dniu 23.01.2014 r. ok. godz. 13:00 w W. przy ul. (...) w sklepie „H&M” po uprzednim uszkodzeniu dokonał kradzieży
mienia o łącznej wartości 249,80 zł na szkodę w/w sklepu
to jest o wykroczenie z art. 119§1 kw
orzeka
I obwinionego W. H. uznaje za winnego tego, że:
1. w nieustalonym czasie, nie wcześniej niż w dniu 22 stycznia 2014 roku i nie później niż w dniu 23 stycznia 2014
roku w W., w sklepie H&M przy ul. (...) ukradł bluzę jeansową z kapturem o wartości 149,90 zł na szkodę tego sklepu,
co stanowi wykroczenie z art. 119§1 kw;
2. w dniu 23.01.2014 r. ok. godz. 13:00 w W. przy ul. (...) w sklepie „H&M ukradł szalik o wartości 99,90 zł, na szkodę
tego sklepu, co stanowi wykroczenie z art. 119§1 kw
i za to na podstawie art. 17§2 kw w zw. z art.9§2 kw odstępuje od wymierzenia kary;
II podstawie art. 618 § 1 punkt 11 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. M. kwotę
288 (dwieście osiemdziesiąt osiem ) złotych podwyższoną o podatek od towarów i usług, tytułem zwrotu kosztów
pomocy prawnej udzielonej z urzędu obwinionemu W. H.;
III na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk zwalnia obwinionego w całości od ponoszenia kosztów sądowych,
przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.
Sygn. akt XI W 1870/14
UZASADNIENIE
Na podstawie całokształtu okoliczności faktycznych ujawnionych w toku rozprawy Sąd ustalił
następujący stan faktyczny:
W. H. w nieustalonym bliżej czasie jednak nie wcześniej niż w dniu 22 stycznia 2014 r. i nie później niż w dniu 23
stycznia 2014 r. w sklepie H&M położonym przy ul. (...) w W. ukradł bluzę jeansową z kapturem o wartości 149,90 zł.
W dniu 23 stycznia 2014 roku W. H. wszedł do sklepu marki H&M położnego przy ul. (...) w W.. Powyższy mężczyzna
zwrócił uwagę J. T. pełniącego w wskazanym wyżej sklepie funkcję pracownika ochrony, który z uwagi na powyższe
podjął jego obserwację. W. H. w sklepie przebywał około 2 godzin nic nie kupując, chodząc między półkami. Około
godziny 13:00 W. H. zjechał z 2 piętra sklepu na I piętro i udał się do przymierzalni znajdującej się w dziale z odzieżą
damską, niosąc ze sobą szalik. Po czym po pewnej chwili wyszedł z przymierzalni i szybkim krokiem zaczął kierować
się do wyjścia. Za linią bramek J. T. zatrzymał W. H. i zaprowadził do pokoju socjalnego, gdzie przy zatrzymanym
ujawniono szalik o wartości 99,90 zł z dziurą po wyrwanym klipsie zabezpieczającym oraz bluzę jeansową, która miała
wycięte wszystkie metki wewnętrzne. Ten model bluzy znajdował się jedynie w sklepie H&M położonym w sklepie
przy ul. (...) w W. w jednym egzemplarzu. W dniu 22 stycznia 2014 r. powyższa bluza znajdowała się jeszcze na stanie
sklepu. W dniu 23 stycznia 2014 r. po sprawdzeniu przez pracowników sklepu stwierdzono jej brak.
Poczytalność obwinionego w chwili popełnienia obu czynów była ograniczona w stopniu znacznym. Na miejsce
zdarzenia zostali wezwani funkcjonariusze Policji.
Powyżej opisany stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: wyjaśnienia obwinionego W. H. (k. 86 i k. 10 akt),
zeznania świadka J. T. (k. 86 – 87, k. 90, k. 5v – 6, zeznania świadka B. K. (k. 75 – 76 i k. 87 akt) ,protokołu przyjęcia
ustnego zawiadomienia o wykroczeniu (k. 4), protokołu ujęcia (k. 2), upoważnienia (k. 3) protokołu oględzin (k. 7),
pokwitowania (k. 8), karty karnej (k. 11), zaświadczenia (k. 29), opinii sądowo – psychiatrycznej (k. 39, k. 67 – 68 od
słów „wypowiadając się” do słów „sądowo-psychiatryczną”), kserokopii zaświadczenia lekarskiego (k. 84).
Obwiniony W. H. przesłuchany na etapie czynności wyjaśniających (k. 9 - 11) przyznał się do popełnienia zarzucanego
mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.
Sąd ocenił przyznanie się obwinionego, jako wiarygodne. Przyznanie obwinionego do popełnienia kradzieży obu
ujawnionych przy nim rzeczy zarówno bluzy jeansowej jak i szalika w świetle pozostałych przeprowadzonych dowodów
nie budzi wątpliwości. Wyjaśnienia obwinionego w szczególności korespondują z zeznaniami świadka J. T., które w
ocenie Sądu zasługują na danie im wiary. Świadek przesłuchiwany na rozprawie wskazał co prawda, że nie pamięta
już samej kradzieży, co w ocenie Sądu jest uzasadnione wobec znacznego upływu czasu od zdarzenia. Natomiast
świadek po odczytaniu mu wcześniej złożonych zeznań zaczął przypominać sobie poszczególne fragmenty zdarzenia
i potwierdzał swoje pierwotne zeznania. Ponadto wskazać należy, że świadek nie miał żadnego interesu w składaniu
niekorzystnych dla obwinionego zeznań.
Świadek zeznając odnośnie kradzieży szalika w sposób rzeczowy i jasny przedstawił przebieg zdarzenia z dnia 23
stycznia 2014 roku. Zeznania złożone na rozprawie korespondowały z poprzednio składanymi zeznaniami na etapie
przeprowadzania czynności wyjaśniających oraz postępowania sądowego.
Natomiast zeznając odnośnie kradzieży bluzy jeansowej świadek wskazał, że bluza znaleziona przy obwinionym w
dniu 23 stycznia 2014 r. znajdowała się w asortymencie jedynie tego sklepu H&M przy ul. (...) w W. oraz, że w dniu
22 stycznia 2014 r. była jeszcze w sklepie. Na podstawie wskazanych wyżej okoliczności oraz w świetle wyjaśnień
samego obwinionego należy przyjąć, że obwiniony dopuścił się kradzieży również tej bluzy w bliżej nieustalonym dniu,
jednakże pomiędzy 22 a 23 stycznia 2014 r.
Zeznania B. K., chociaż wiarygodne, nie wniosły nic do sprawy, ponieważ świadek nie pamiętał zdarzenia będącego
przedmiotem postępowania.
Sąd ocenił, jako wiarygodną opinię biegłego z zakresu psychiatrii. Powyższa opinia jest spójna rzeczowa została
sporządzona przez osobę legitymującą się wiadomościami specjalnymi i nie była kwestionowana przez żadną ze stron.
Biegły potrzymał swoje wnioski w ustnej uzupełniającej opinii złożonej przed Sądem na rozprawie.
Za wiarygodne uznać należało również wszystkie nieosobowe dowody (wyszczególnione na karcie 88). Sporządzone
zostały one przez powołane do tego osoby, zajmujące się tym rutynowo i ich zgodność z prawdą nie była poddawana
w wątpliwość w toku postępowania przez strony procesowe.
Sąd zważył, co następuje:
Czyn opisany w art. 119 § 1 Kodeksu wykroczeń popełnia ten, kto kradnie lub przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą,
jeżeli jej wartość nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia. Ustawodawca wobec sprawcy tego wykroczenia
przewidział możliwość wymierzenia kary aresztu ograniczenia wolności albo grzywny.
Kodeks wykroczeń nie wyjaśnia pojęcia kradzieży, posługuje się tylko określeniem „kradnie”. Oznacza to, że do
rozumienia tego przepisu należy odwołać się do treści art. 278§1 kk. Kradzież, zgodnie z rozumieniem przepisu art.
278 § 1 Kodeksu karnego jest zaborem rzeczy w celu jej przywłaszczenia. Zachowaniem polegającym na zaborze
będzie przejęcie władztwa nad rzeczą, czyli w powszechnym rozumieniu objęcie rzeczy w posiadanie z jednoczesnym
wyjęciem jej spod władztwa właściciela, objawiające się w przypadku przedmiotów materialnych jako wzięcie rzeczy
do ręki czy włożenie jej na przykład do kieszeni odzieży, torby czy plecaka. Niekiedy do umieszczenia rzeczy w miejscu
znajdującym się poza władztwem jej właściciela potrzebne jest przemieszczenie jej na pewną odległość. Znamieniem
czynu polegającego na kradzieży jest także działanie w celu przywłaszczenia, czyli podjęcie przez sprawcę już po
zaborze zachowania ukierunkowanego na postąpieniu z rzeczą jak z własną, poprzez wyrażenie w jakikolwiek sposób
chęci na przykład posiadania jej, używania, podarowania komuś lub zbycia.
Rzecz opisana w art. 119 § 1 kw ma być cudza – sprawca nie może zatem mieć wyłącznego tytułu do jej pełnej
własności. Przedmiotem czynności wykonawczej ma być rzecz ruchoma, zgodnie z terminologią prawa cywilnego, a
więc przedmiot materialny nie będący nieruchomością (a więc również pieniądze). Wreszcie w przypadku kradzieży
opisanej w kodeksie wykroczeń wartość skradzionej rzeczy nie może przekraczać czwartej części minimalnego
wynagrodzenia w czasie czynu i orzekania. W czasie orzekania wartość ta, określona w Rozporządzeniu Rady
Ministrów z dn. 11 września 2014 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2015 roku wynosi
1750 zł, wobec czego wartość przedmiotu kradzieży penalizowanej w art. 119 § 1 kw nie może przekraczać kwoty 437,50
złotych, zaś w czasie czynu kwoty 420 (czterysta dwadzieścia ) złotych.
W świetle ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości, że W. H. w nieustalonym bliżej
czasie jednak nie wcześniej niż w dniu 22 stycznia 2014 r. i nie później niż w dniu 23 stycznia 2014 r. ukradł bluzę
jeansową z kapturem o wartości 149,90 zł oraz w dniu 23 stycznia 2014 r. ukradł po uprzednim usunięcia klipsa
zabezpieczającego szalik o wartości 99,90 zł na szkodę sklepu H&M prowadzonego przy ul. (...) w W..
Dodać ponadto należy, iż obwiniony wypełnił także ustawowe znamię winy, rozumiane jako możliwość przypisania
mu popełnienia wykroczenia. Zachodzi przesłanka pozytywna w postaci osiągnięcia przez sprawcę określonego
przez ustawę wieku. Jednocześnie brak jest negatywnych przesłanek, których zaistnienie wykluczałoby możliwość
przypisania W. H. winy, takich jak na przykład niemożliwość rozpoznania znaczenia swojego czynu lub pokierowania
swoim postępowaniem wskutek choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego lub innego zakłócenia czynności
psychicznych. W tym miejscu wskazać należy, że ograniczona nawet w stopniu znacznym możliwość rozpoznania
znaczenia czynu nie wyłącza winy, a jedynie może wpływać na wymiar kary lub odstąpienie od jej wymierzenia.
Przechodząc do uzasadnienia rozstrzygnięcia o karze wskazać należy, że zgodnie z art. 9 § 2 k.w. jeżeli jednocześnie
orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych
w przepisie przewidującym najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie
innych naruszonych przepisów. Natomiast zgodnie z art. 17 § 2 k.w. jeżeli w czasie popełnienia wykroczenia zdolność
rozpoznawania znaczenia czynu lub kierowania postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona, można
odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego.
Odstąpienie od wymierzenia kary jest fakultatywne. Rozstrzygnięcie o zastosowaniu lub niezastosowaniu
dobrodziejstwa wynikającego z art. 17 § 2 k.w. jest rozstrzygnięciem w kwestii wymiaru kary i jako takie musi
uwzględniać wszystkie ogólne dyrektywy wymiaru kary zawarte w art. 33 k.w., czyli również cele kary w zakresie jej
społecznego oddziaływania (wyrok SN z 21 października 1972 r., III KR 175/72, OSNKW 1973, nr 2-3, poz. 30).
Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego W. H. tempore criminis miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność
rozpoznania znaczenia swojego czynu. Z uwagi na powyższą okoliczność, a także uprzednią niekaralność obwinionego
oraz fakt, że obwiniony podjął stosowne leczenie w Ośrodku Pomocy dla Osób Uzależnionych „Radość” Sąd uznał,
że zasadnym będzie odstąpienie wobec obwinionego od wymierzenia kary. Wskazać również należy, że wartość
skradzionego mienia, która wynosiła 249,80 zł nie była znaczna i tym samym również stopień społecznej szkodliwości
czynu nie był znaczny.
Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. M. kwotę
288,00 zł podwyższoną o podatek od towarów i usług tytułem pomocy prawnej udzielonej obwinionemu W. H. z
urzędu.
Z uwagi na treść art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd, zwolnił obwinionego w całości od ponoszenia kosztów
sądowych. Sąd uznał, iż warunki rodzinne i materialne obwinionego nie pozwalają na uiszczenie przez obwinionego
kosztów sądowych, mimo tego, iż został uznany winnym popełnienia wykroczenia.
Z tych wszystkich względów, Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji wyroku.