OKO NIGDY NIE ŚPI – PROLOG Gość specjalny – Bogdan

OKO NIGDY NIE ŚPI – PROLOG
Galeria Miejska bwa w Bydgoszczy;
Program:
1.
21.06-25.06.2016
Wystawa fotografii Bogdana Dziworskiego „Podchody i inne gry towarzyskie”
Wystawa grafiki i kolaży Andrzeja Kaliskiego „Methamorphoses”
2.
24.06.2016 godz.18.00
Pokazy filmów Bogdana Dziworskiego oraz spotkanie z reżyserem
3.
25.06.2016 godz.19.00
Oficjalne zamknięcie wystawy (finisaż)
Chór Społeczny Czarnego Karła/ Grzegorz Pleszyński Orkiestra
„antydepresyjna opera oko nigdy nie śpi”
Banquet, Bankett, Bankiet
przyjęcie konsumpcyjne z muzyką Jarosława Majewskiego, Jacka Buhla i Maxa
Gwincińskiego.
Gość specjalny – Bogdan Dziworski
1. Wystawa fotografii Bogdana Dziworskiego „Podchody i inne gry towarzyskie” w ramach
prologu do spotkań nie-przypadkowych „oko nigdy nie śpi”
„Czasem uda się zrobić zdjęcie warte, jak ktoś powiedział 1000 słów”, mówi w jednym z
wywiadów Bogdan Dziworski.
W bydgoskim BWA zaprezentowane zostaną fotografie z wystawy „Podchody i inne gry
towarzyskie” – te bardziej znane, które wpisały się już w historię fotografii polskiej, a także te odkryte
przez polskiego przedstawiciela Leiki w bogatym archiwum Artysty.
Tematyka wystawy to relacje damsko-męskie, ich niuanse i subtelności, pierwsze uczucia i
zaloty uchwycone nadzwyczaj czujnym okiem fotografa, obserwacja prostych zachowań zwykłych
ludzi, istota męskości i kobiecości, świat uczuć, który Bogdan Dziworski odkrywa dla widza jakby na
nowo, emocje, pokazane prostym, zrozumiałym dla każdego językiem. Te kadry to obowiązkowa
lekcja fotografii z wybitnym nauczycielem.
Dziworski nazywany jest polskim Cartier Bressonem. We wstępie do albumu 1/250 Tadeusz
Konwicki tak napisał o jego zdjęciach: „Na pierwszy rzut oka robią wrażenie fotografii reporterskich.
Wyzute z pokusy estetyzowania, malarskich nastrojów, tego natrętnego artyzmu, który czai się w
aparacie fotograficznym. Są często nawet brutalne. Po chwili wszakże doznaję olśnienia, spostrzegam
morał, przesłanie, niezwykłość zaobserwowanej chwili naszego życiorysu. I tak jak w wierszu
rozkoszuję się metaforą, hiperbolą czy poetyckim symbolem ukrytym w zgrzebności naszego
powszedniego bytu”.
Wystawa jest efektem współpracy Autora z polskim przedstawicielem Leiki (który objął
opieką archiwum fotograficzne Dziworskiego), oraz z Krakowskim Festiwalem Filmowym (na którym
Dziworski był wielokrotnie nagradzany).
Bogdan Dziworski - absolwent wydziału operatorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej
Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi z 1965 roku; dyplom operatorski otrzymał w 1967. Realizował
filmy w łódzkiej Wytwórni Filmów Oświatowych. Wykładowca i dziekan Wydziału Radia i TV
Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach oraz Warszawskiej Szkoły Filmowej. Autor albumu
fotograficznego 1/250 sek. (2000).Bogdan Dziworski był wielokrotnie nagradzany na festiwalach
filmowych (przede wszystkim filmów sportowych), ale nie tylko. M.in. otrzymał nagrodę główną
"Złoty Smok" na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie za Kilka
opowieści o człowieku (1983). Otrzymał także nagrodę za zdjęcia do filmu fabularnego Grzegorza
Królikiewicza Wieczne pretensje (1974) na Festiwalu w Gdańsku w 1975. Bogdan Dziworski to
twórca rozpoznawalny. I jako autor zdjęć, i jako reżyser. Niewielu jest w polskim kinie, zarówno
fabularnym jak i dokumentalnym, osób mających tak wyraźny program artystyczny i tak
konsekwentnie realizujących go. Porównuje się go z innymi twórcami dokumentu, Wojciechem
Wiszniewskim i z Grzegorzem Królikiewiczem, z którym zresztą jako autor zdjęć współpracował przy
filmach Na wylot (1972) i Wieczne pretensje (1974) oraz widowiskach telewizyjnych - Trzeci Maja
i Faust (1976). Bogdan Dziworski jest także artystą fotografikiem. Po ukończeniu w 1990 roku filmu
"The Prisoner" Dziworski-reżyser milczał przez 25 lat. W międzyczasie pracował m.in. jako operator
filmów dokumentalnych Pawła Pawlikowskiego– razem zrealizowali takie obrazy jak "Z Moskwy
do Pietuszek z Wieniediktem Jerofiejewem" (1990) i "Tripping with Zirinovski" (1995), jedne z
najlepszych filmów w dokumentalnym dorobku reżysera "Idy". W 1998 roku jako operator
zrealizował wraz z Tomem Robertsem dokument "The Death Train".Dziworski zaangażował się
jednocześnie w działalność pedagogiczną, prowadząc zajęcia ze studentami wydziału operatorskiego
Uniwersytetu Śląskiego i wykładając na Warszawskiej Szkole Filmowej. Jego uczniami byli m.in.
Marcin Koszałka i Paweł Dyllus, twórcy, z którymi Dziworski współpracował przy kolejnych filmach.
Był operatorem kamery w dokumentalnym filmie "Deklaracja nieśmiertelności" Koszałki, a także
jednym z operatorów w jego "Będziesz legendą człowieku". Gdy po 25-letnim milczeniu powrócił
do reżyserii, by zrealizować film "Plus minus czyli podróże muchy na Wschód" za kamerą stanęli
właśnie jego dawni studenci – Dyllus (który przygotowuje też
dokumentalny portret Dziworskiego) i Koszałka. Film Dziworskiego był fantasmagorycznym
dziennikiem z podróży śladami Józefa Stalina oraz opowieścią o kulcie, który go otaczał.
Fabularyzowany dokument Dziworskiego miał swoją polską premierę w czerwcu 2015 roku podczas
55. Krakowskiego Festiwalu Filmowego, imprezy, na której rok wcześniej reżyser otrzymał nagrodę
Smoka Smoków za dorobek życia. Przy produkcji filmu współpracowała bydgoska grupa Czarny
Karzeł. Kolejnym dokumentalnym projektem Dziworskiego będzie filmowa biografia Andy’ego
Warhola, nad którą pracuje od kilku lat. Film o życiu i twórczości mistrza pop-artu będzie kolejnym
(po głośnym "Hommage à Beksinski") dokumentem Dziworskiego interpretującym twórczość
słynnego artysty. Do współpracy przy filmie została zaproszona grupa Czarny Karzeł.
Chór Społeczny Czarnego Karła/ Grzegorz Pleszyński Orkiestra
„opera antydepresyjna oko nigdy nie śpi”
Grupa Artystyczna Czarny Karzeł składa się z przedstawicieli różnych zawodów
nieartystycznych, skupionych na realizacji projektów związanych z szeroko rozumianą sztuką
wizualną ( filmy, taniec, kostiumy, scenografia, działania parateratralne, hepeningi, instalacje,
sympozja naukowe i.in.). Grupa Czarny Karzeł jest zawodowo interdyscyplinarna. Skupia
ludzi młodych, w średnim wieku oraz seniorów. Powołanie Chóru Społecznego Czarnego
Karła stało się polem do implementacji współczesnej myśli realizatorskiej reprezentowanej
m.in. Heinera Goebbelsa czyli socjalizacji (demokratyzacji) muzyki. „Muzyka jawi mi się
przede wszystkim jako transformacja innej, minionej muzyki, nie jest już medium
indywidualnej wypowiedzi, lecz porządkiem od dawna przypisanym przez instancje naszej
muzycznej socjalizacji. Kompozytor nie jest już wynalazcą, panem swoich dźwięków, to one
o wiele bardziej dominują nad komponującym je podmiotem, ponieważ są przed nim już
wcześniej”. Dzieje świadomej działalności człowieka przeniknięte są nieprzepartą chęcią
muzykowania, choć wielu z nas nie posiada wiedzy ani talentu muzycznego. Kwestia
demokratyzacji oraz uspołecznienia muzyki, zarówno w aspekcie kompozytorskim, jak
również wykonawczym, to tak naprawdę przełamanie granicy dzielącej amatorów i
profesjonalistów. Nasze działanie ma głębokie uzasadnienie społeczne oraz artystyczne i
edukacyjne. Kluczowa dla zrozumienia tego rodzaju działań jest estetyka niemieckiego
kompozytora Hannsa Eislera (1898–1962), a także wybitnego kontynuatora jego myśli
Heinera Goebbelsa. Źródeł demokratycznego grania w duchu Hansa Eislera trzeba szukać w
działalności „Tak Zwanej Radykalnie Lewicowej Orkiestry Dętej”, którą Heiner Goebbels
współtworzył w latach 70. Zespół liczył około dwudziestu osób, wśród których znaczną część
stanowili amatorzy. Goebbels odkrywał wówczas sens apoteozowanej przez Eislera
współpracy profesjonalistów z dyletantami.
Będziemy wspólnie z kompozytorem i dyrygentem szukać przestrzeni pomiędzy systemami,
językami dźwiękowymi, idiomami i estetykami wykonawczymi.
Andrzej Kaliski „Methamorphoses” wystawa grafiki i kolaży
Andrzej Kaliski, zawodowo adwokat, jest członkiem Fundacji Kultury Rozruch i
uczestnikiem jej projektów artystycznych. Jego zainteresowania skupiają się wokół sztuk
wizualnych. Interesuje się zwłaszcza filmem i fotografią eksperymentalną. Mikrowystawa
Methamorphoses prezentuje głównie grafiki i kolaże z wykorzystaniem starych zdjęć, które
nie chciane już przez
nikogo wylądowały na śmietniku. Za pomocą nowoczesnych narzędzi zostały one
przetworzone i zyskały zaskakujące, nowe życie.
Organizatorzy :
Współpraca:
Zadanie finansowane ze środków
spotkania nie-przypadkowe / oko nigdy nie śpi / lubostroń / 30.06.2016-03.07.2016
oko nigdy nie śpi to nazwa projektu realizowanego przez Fundację Kultury Rozruch oraz
Grupę Anty Artystyczną Czarny Karzeł, który jest pretekstem do spotkania w Zespole
Pałacowym Lubostroń oraz podczas prologu w Galerii Miejskiej bwa w Bydgoszczy.
W ciągu czterech dni i nocy prezentowane będą filmy, prowadzone rozmowy z twórcami i
teoretykami sztuki i naukowcami, realizowane prace (instalacje, performance, koncerty) oraz
wyjątkowe wystawy. To dzisiaj luksusowe i rzadkie. Najważniejszym elementem naszych
działań jest spotkanie (wspólnie spędzony czas) wraz ze współuczestnictwem,
współdziałaniem, współbyciem, a może nawet współistnieniem. Pragniemy naszą obecnością
ożywić pałac, wielohektarowy park, stworzyć atmosferę do twórczej rozmowy, usiąść w
parku, napić się herbaty i zjeść ciasteczko…
oko nigdy nie śpi to interdyscyplinarny projekt, który przybliża twórczość powstającą poza
głównym nurtem: efemeryczną, transgresywną, nieoczywistą, która torując własne ścieżki
wymyka się jakiejkolwiek definicji lub podlega resygnifikacji (zmianie znaczenia,
„redefinicji”). Konwencja projektu nawiązuje do surrealistycznego postulatu estetycznego,
który podkreśla rolę przypadkowych spotkań. Projekt łączy formułę przeglądu filmowego,
panelu dyskusyjnego, sympozjum naukowego, wystaw, spektakli teatralnych i happeningów.
Wywodząca się z surrealizmu idea „miłości szalonej” będzie punktem wyjścia trzeciej edycji
spotkań nie-przypadkowych. Miłości nie tylko pojmowanej w kontekście uczucia, ale w
wielu innych kontekstach, często niezauważalnych i niebezpośrednio wynikających z działań
artystycznych, prowadzonych badań czy obszaru zainteresowań naukowych.
Trzecia edycja spotkań to kolejna transformacja i transgresja. Immanentną częścią
poprzednich spotkań oprócz wykładów, prezentacji artystycznych, realizacji filmowych była
swobodna dyskusja. W 2016 roku powołujemy do życia w ramach spotkań panel dyskusyjny sympozjum. Zaprosiliśmy do udziału w naszym panelu wybitnych przedstawicieli nauki,
sztuki, krytyki artystycznej. Zachęcamy naszych gości do niestandardowej formy prezentacji
oraz wykładów(wystąpień).
Do udziału w projekcie zostali zaproszeni wyjątkowi artyści, których twórczość w pewnym
sensie dotyka interesującej nas tematyki. Są wśród nich fotograficy, malarze, pisarze,
performerzy, reżyserzy (filmowi i teatralni), kompozytorzy, muzycy, operatorzy filmowi,
aktorzy… Połączy ich wspólne miejsce i idea. Artyści zrealizują podczas spotkań projekty,
które będzie można zobaczyć, o których będzie można porozmawiać, w których będzie
można aktywnie uczestniczyć, a także współtworzyć.
„…Dwie poprzednie edycje spotkań ujawniły przestrzeń nieograniczonego przenikania się
różnorakich działań, w każdym aktywowanym przez nas obszarze. W tym roku pomyśleliśmy
o sposobach, systemach, zasadach, maskach symbolizujących różne formy prezentacji oraz o
wymieszaniu ich miedzy sobą w ramach spotkań. W sposób świadomy chcemy wprowadzić
pojęcie dramatu w całościową strukturę spotkań. Chcemy spojrzeć na nasze spotkania jak na
formę teatralną, spektakl dramatyczny. Spektakl zakorzeniony w różnorodnych rytuałach z
udziałem nieskończonej ilości masek. Chcemy zrealizować ideę bycia w spektaklu
(spotkaniu), bycia spektaklem (spotkaniem) i zarazem byciem obserwatorem oraz kreatorem
(reżyserem) spektaklu (spotkania, dramatu). Chcemy obserwować i uczestniczyć w
procesach zachodzących pomiędzy uczestnikami (nami) oraz różnymi formami uczestnictwa
(maski). Nie wiemy dokąd nas to zaprowadzi. Nie wiemy, czy to, co próbujemy osiągnąć jest
możliwe. Wiemy, że współczesne formy komunikacyjne, formy przekazu i prezentacji
informacji dają nam możliwość łatwiejszego bycia zarazem „wewnątrz” i „na zewnątrz”.
Stajemy się kreatorami i kreowanymi. Wydaje się, że spotkania, włączając w to sympozjalne
i artystyczne prezentacje, posiłki, przygotowania organizacyjne, wyjazdy, przyjazdy, stają się
„scenografią i planem filmowym” - miejscem, w którym dzieje się „dramat”, dzieje się
„spektakl”, staje się „aktor” i „widz”...” (Bydgoskie OKO/Czasopismo Sztuk Wizualnych)
Wykaz artystów:
Terry Bucholz; Markus Mussinghof; Kaye Winwood; Sarah Baker; Joern Burmester; Kuba
Elwertowski; Anna Maciejewska; Jarosław Majewski; Sławomir Szudrowicz; Tomasz Licak; Bartek
Kapsa; Marcin Roszczyniała; Magdalena Franczuk; Artur Chrzanowski; Karolina Ford; Marta
Filipiak; Łukasz Owczarzak; Grzegorz Pleszyński; Maks Gwinciński; Piotr Kaliski; Andrzej Kaliski;
Grzegorz Pleszyński; Daniel Stopa; Artur Maćkowiak; Kamil Kusy; Emilia Malczyk; Diana
Ronnberg; Kordian Lewandowski; Kamil Milewski; Grupa Anty Artystyczna Czarny Karzeł; Grupa
Teatralno-Filmowa Współ.gra.
Wykaz gości sympozjum:
1.Agnieszka Taborska (artystka, pisarka) - wykłada w Rhode Island School of Design w USA.
Autorka
kilkunastu książek tłumaczonych na angielski, francuski, niemiecki, hiszpański, japoński, chiński i
koreański, m. in. ważnej rozprawy o surrealizmie „Spiskowcy wyobraźni. Surrealizm”; „Abecadła
Topora”; „Okruchów amerykańskich”; zbiorów opowiadań („Wieloryb, czyli przypadek
obiektywny”
i „ Nie tak jak w raju”); literackich mistyfikacji („Niedokończone życie Phoebe Hicks” i „Senny
żywot
Leonory de la Cruz”). Tłumaczka Spaldinga Graya, Giselle Prassinos i Philippe’a Soupaulta. Jej
„Licho i Inni” zostało uhonorowane nagrodą Najlepszej Polskiej Książki dla Dzieci 2014. Niebawem
ukaże się jej „Poradnik surrealistyczny”.
2.dr Arkadiusz Tabero– Uniwersytet Mikołaja Kopernika, psychoterapeuta, filozof, dyplomowany
nauczyciel Hatha Jogi. Posiada rekomendacje Polskiego Towarzystwa Psychologii Procesu,
ukończył
I fazę Programu Licencyjnego i uzyskał uprawnienia do prowadzenia terapii i pracy z grupami pod
stałą superwizją dyplomowanego nauczyciela psychologii zorientowanej na proces. Jest członkiem
Polskiego Towarzystwa Psychologii Procesu.
3.Prof. Bogdan Dziworski - polski operator filmowy, fotograf i reżyser. Przez wiele lat związany z
łódzką Wytwórnią Filmów Oświatowych gdzie stworzył wiele znakomitych filmów
dokumentalnych.
Niektóre jego dzieła uzyskały po kilkanaście nagród i wyróżnień na najbardziej liczących się
festiwalach, np.: Hokej i Olimpiada. Były dziekan Wydziału Radia i Telewizji na Uniwersytecie
Śląskim w Katowicach. Jest autorem ok. 40 filmów krótkometrażowych, średniometrażowych i
fabularnych oraz wystaw i albumów fotograficznych.
4.dr Daniel Sobota – filozof, adiunkt Instytut Socjologii i Filozofii PAN, adiunkt w Zakładzie Nauk
Społecznych Wydziału Zarządzania Uniwersytet Technologiczno Przyrodniczy w Bydgoszczy.
5.Ewa Kuryluk– artystka, malarka, pisarka, poetka, studiowała na warszawskiej Akademii Sztuk
Pięknych. Uczestniczyła w ruchu "O poprawę", współtworzyła grupę "Śmietanka". Założyła fundację
"Amici di Tworki", współpracowała z Amnesty International. W 1981 przeprowadziła się do
Nowego
Jorku. W 1982 współtworzyła w USA kwartalnik "Zeszyty Literackie", który rok później znalazł swą
siedzibę w Paryżu (jest do dziś członkiem redakcji). Jej książka Goldi. Apoteoza zwierzaczkowatości
w 2005 została zakwalifikowana do finału Nagrody Literackiej Nike. W 2009 powstał francuski film
dokumentalny o artystce pt: Vera Icon, Ewa Kuryluk (reż. Cederic Schiltz; francuska premiera
odbyła
się 29 czerwca 2009 w Paryżu, polska – 21 października 2009 w Warszawie). W 2010 nominowana
do Nagrody Literackiej Nike za Frascat.
6. dr Grażyna Świętochowska – (filmoznawczyni) Katedra Wiedzy o Filmie i Kulturze
Audiowizualnej Uniwersytet Gdański, redaktorka czasopisma sztuk wizualnych Panoptikum
7.dr Kuba Mikurda - studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim i w Szkole Nauk Społecznych przy
Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Od 2012 roku doktor filozofii. Wiceszef Redakcji Filmowej
Canal+, współredaktor i jeden z prowadzących "Aktualności Filmowe" Canal+. Redaguje "Linię
Filmową" w Wydawnictwie Korporacja Ha!art. Współzałożyciel think-tanku "Restart".
Współpracował m.in. z Katedrą Kultury Współczesnej (Instytut Kultury Uniwersytetu
Jagiellońskiego), MFF T-Mobile Nowe Horyzonty, Krytyką Polityczną i Biurem
Literackim.Trzykrotnie nominowany do nagrody Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej (w kategoriach
książka o filmie i audycja radiowa lub program telewizyjny). W 2008 roku zwycięzca polskiej edycji
konkursu "International Young Screen Entrepreneur" organizowanego przez British Council.
8.Maciej Bączyk - ukończył kulturoznawstwo na Uniwersytecie Wrocławskim. Zajmuje się
dźwiękiem
i obrazem, zarówno w praktyce jak i w teorii. Nagrywał płyty i koncertował z zespołami: AGD,
Robotobibok, Małe Instrumenty. Aktualnie rozwija formułę solo + magnetofon pod szyldem
NAGRA
oraz współpracuje z zespołem Kristen. W 2006 roku wystawą "Niewidzialna mapa Wrocławia"
debiutował w BWA Wrocław, galeria Awangarda. Efektem projektu była publikacja przewodnika
po
Wrocławiu w całości opartego na refleksji i wiedzy niewidomych mieszkańców. Rozwija działania i
projekty w obszarze wielu mediów i na ich przecięciu: malarstwo, film eksperymentalny, instalacja,
sound art. W pracy teoretycznej tropi dźwięk zawarty w obrazie i obraz ukryty w falach i strukturach
dźwiękowych. Preferuje tradycyjne, analogowe techniki pracy. Jest doktorantem w Katedrze Sztuki
Mediów Wrocławskiej ASP.
9.Prof. dr hab. Marcin Giżycki- historyk sztuki i filmu, krytyk, reżyser. Profesor w PolskoJapońskiej
Akademii Technik Komputerowych. Wykładowca w Rhode Island School of Design w Providence
(USA). Dyrektor artystyczny Międzynarodowego Festiwalu Filmów Animowanych „Animator” w
Poznaniu. Autor książek z zakresu historii sztuki i filmu, m.in.: „Koniec I co dalej? Szkice o
postmodernizmie, sztuce współczesnej i końcu wieku” (2001), „Słownik kierunków, ruchów i
kluczowych pojęć sztuki II połowy XX wieku” (2002), i „Wenders do domu! Europejskie filmy o
Ameryce i ich recepcja w Stanach Zjednoczonych” (2006). Zrealizował m.in. następujące filmy:
"Providence to ja! Opowieść o H. P. Lovecrafcie i jego mieście” (1997), "Wyspa Jana Lenicy"
(1998);
„Podróże Daniela Szczechury” (2005), „Sycylijska Pchła” (2008), „Alfred Schreyer z Drohobycza”
(2010), „Aquatura” (2010), „Kinefaktura” (2012), „FFF1” (2013), „Magiczne życie” (2014), „Stone
Story” (2016)
10. Paweł Passini - polski reżyser teatralny, twórca i dyrektor neTTheatre. Zdobywca nagrody im.
Konrada Swinarskiego dla najlepszego reżysera w sezonie 2012/2013 za przedstawienie
Morrison/Śmiercisyn. W 2004 roku ukończył Wydział Reżyserii Akademia Teatralna im.
Aleksandra
Zelwerowicza w Warszawie. Został jednym z prekursorów nurtu teatru interaktywnego w Polsce,
w
którym – w odróżnieniu od teatru tradycyjnego – wykorzystywane są media. Za swoją działalność
Paweł Passini dwukrotnie był nominowany do nagrody Paszport „Polityki”. Laureat Festiwalu
Prapremier w Bydgoszczy.
11.Prof. dr hab. Zbigniew Mikołejko - kierownik Zakładu Badań nad Religią i profesor
nadzwyczajny
w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN w Warszawie, członek Amerykańskiej Akademii w Rzymie
(1996), profesor Warszawskiej Wyższej Szkoły Humanistycznej im. Bolesława Prusa (2001–2011),
wykłada również filozofię i logikę w Wyższej Szkole Informatyki Stosowanej i Zarządzania, a
także
wstęp do wiedzy o religii na Podyplomowym Studium Wiedzy o Kulturze przy Instytucie Badań
Literackich PAN.
12.Wit Karol Wojtowicz – historyk sztuki, dyr. Muzeum-Zamku w Łańcucie; członek International
Council of Museums, Członek Rady Muzeum w Wilanowie, Kozłówce, Lublinie, Pszczynie,
Rzeszowie i Przemyślu, członek Rady ds. Muzeów przy Ministrze Kultury i Dziedzictwa
Narodowego.
13. dr Joanna Lessing-Pernak( psycholog) adiunkt w Katedrze Psychologii Klinicznej Instytutu
Psychologii Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy.
14. Daniel Stopa – artysta sztuk wizualnych
15. Jolanta Ciesielska – krytyczka sztuki
16. Kamil Kusy – wykładowca Zakład Wzornictwa Uniwersytet Technologiczno Przyrodniczy
Bydgoszcz, artysta performer.
17. Kuba Woynarowski - Artysta-kurator. Twórca komiksów, esejów wizualnych, filmów
oraz instalacji. Autor projektów z pogranicza teorii i praktyki wizualnej, w tym instalacji
w
Pawilonie Polskim na Biennale Architektury w Wenecji w 2014 r. Studiował na Wydziale
Grafiki (dyplom w Pracowni Filmu Animowanego prof. Jerzego Kuci, 2007) oraz w
Międzywydziałowej Pracowni Intermediów ASP w Krakowie. Prowadzi zajęcia w
Pracowni Rysunku Narracyjnego na macierzystej uczelni.
Grupa Anty Artystyczna Czarny Karzeł
Kiedyś Czarny Karzeł (CK) nie istniał. Dzisiaj Czarny Karzeł (CK) jest filmowcem. Nie wiadomo co
Czarnemu Karłu (CK) przyniesie jutro.
CK (Czarnego Karła) trudno opisać, gdyż cały czas się zmienia.
CK jest odzwierciedleniem stanów psychofizycznych kilkudziesięciu różnych osób. Łączą nas
wspólne idee, wyzwania, projekty i realizacje. Skład grupy jest zmienny i niejednorodny. Grupę
tworzą przedstawiciele najróżniejszych artystycznych i nieartystycznych profesji.
Moment w którym CK pojawił się po raz pierwszy został zarejestrowany w niekonwencjonalnym
dokumencie lub jak kto woli nietypowej fabule zatytuowanej „Sny Mani” z 2009 roku. To wtedy
grupa osób zaproszona przez Martę Filipiak, po specjalnych przygotowaniach ( strój, makijaż, fryzura)
zasiadła przy stole i zaczęła rozmawiać o snach. Gospodyni miała nadzieję nakręcić scenę jak z
filmów Felliniego ( którego jest wielbicielką), ale wyszło coś zupełnie nieoczekiwanego. Powstał
obraz w którym widzimy jak rodzi się Karzeł. Nikt jeszcze wówczas nie przeczuwał, że Karzeł będzie
Czarny.
Od tamtej pory CK zaczyna zyskiwać świadomość siebie, pokazuje też swoje różne oblicza.
Najbardziej rozpoznawalna jest twarz filmowca. Ponieważ jest samoukiem i wszystko poznaje od
podstaw, jego filmy przypominają filmy z początku XX wieku (sposób narracji, gra aktorów, dźwięk).
Melies, Murnau, Wiene, Corman- to artystyczni przewodnicy Czarnego Karła filmowca.
CK zajmuje się tym na co ma ochotę, niezależnie od aktualnie panujacych trendów w sztuce, których
nawet dokładnie nie zna. Co nie oznacza, że jest ignorantem. Po prostu nie rozpatruje swoich działań
w kategoriach sztuki (aczkolwiek nie wyklucza tego). Nie ma to dla niego znaczenia. W
przeciwieństwie do udanego pikniku nad rzeką, do którego pieczołowicie się przygotowuje. Udany
piknik jest dla niego równie ważny jak udany film, obraz, zdjęcia itp. Ważny jest dla niego proces, do
efektu nie jest aż tak bardzo przywiązany.
CK jest w pewnym sensie odmiennym stanem świadomości, który łączy wszystkich znajdujących się
w jego polu. W jego obrębie wszystko staje się możliwe, zwłaszcza spełnianie marzeń.
Reasumując: z praw fizyki wynika, że ewolucja Czarnych Karłów trwa tyle, ile istnieje wszechświat,
co może oznaczać, że jest on młody i stary oraz wieczny zarazem. Istnieje prawdopodobieństwo , że w
Czarnym Karle jest wszystko.
Realizacje w Czarnym Karle lub Czarnego Karła:
2009 „Sny Mani”- paradokument
2010 „Sny Mani” c.d.-etiuda kostiumowa
2011 „Życie jest snem”-podsumowanie projektu „Sny Mani”
2011 „Banalna historia”-fotokast nagrodzony wyróżnieniem na festiwalu Camera
Obscura 2011
2012 Balthus- etiuda filmowa z cyklu „Ruchome obrazy”
2012 „Gazolina”-etiuda z podróży
2012 „Anima Animals”-projekt społeczno-psychologiczny z cyklu „Ruchome obrazy”
2012 „Sobotnia Góra”-film zrealizowany pod opieką artystyczną Fundacji Bez Nazwy w ramach
projektu „Bajkomania”
2016 – powołanie do życia Chóru Społecznego Czarnego Karła oraz projekt realizacji Opery
Antydepresyjnej wg. libretta Grzegorza Pleszyńskiego
2015-2016- Theatrum Magikum – realizacja filmu w reż. Marcina Giżyckiego –
producent/ projekt finansowany przez Państwowy Instytut Sztuki Filmowej w Warszawie
2015-2017- Andy Warchol – realizacja filmu w reż.Bogdana Dziworskiego- coproducent/ projekt
finansowany przez Państwowy Instytut Sztuki Filmowej w Warszawie