D - Sąd Rejonowy dla Wrocławia

Sygn. akt I NS 478/12
POSTANOWIENIE
Dnia 25 września 2013 r.
Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Krzyków we Wrocławiu Wydział I Cywilny
w składzie:
Przewodniczący: SSR Karolina Gruszczyńska
Protokolant: Magdalena Kaliszewska
po rozpoznaniu w dniu 18 września 2013 r. we Wrocławiu
sprawy z wniosku A. L.
o stwierdzenie zasiedzenia własności ruchomości
postanawia
I. oddalić wniosek;
II. nie obciążać wnioskodawczyni kosztami postępowania obciążając nimi Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Wnioskodawczyni A. L., w ostatecznie sprecyzowanym stanowisku, wniosła o stwierdzenie zasiedzenia samochodu
marki P. (...) o nr VIN (...). Uzasadniając swoje stanowisko wskazała, że w dobrej wierze zakupiła z Komisu V. W. K.
przy ul. (...) we W. wskazany powyżej pojazd. Okazało się, że pojazd był skradziony, a prokuratura zabrała jej samochód
do ekspertyzy. Następnie samochód został jej oddany, lecz dotyczące go dokumenty zabrane, gdyż nie były zgodne z
pojazdem. Przed zabraniem samochodu przez prokuraturę użytkowała go przez okres ponad 3 lat.
Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:
Wnioskodawczyni A. L. kupiła w dniu 23 lipca 2007 r. od W. K., prowadzącego działalność gospodarczą od nazwą
Autokomis (...) W. K., samochód osobowy marki P. (...), nr rej. (...), nr VIN (...), za kwotę 20.000 zł.
Dowód:
- faktura VAT nr (...), k. 6
Od dnia 24 lipca 2007 r. powyższy pojazd był zarejestrowany na wnioskodawczynię w Urzędzie Miejskim W.. Z uwagi
na sprzeciw Prokuratury Okręgowej z O. z dnia 2 marca 2010 r. wznowiono postępowanie rejestracyjne, w wyniku
którego decyzją z dnia 21 maja 2010 r. wyrejestrowano pojazd z ewidencji.
Dowód:
- zaświadczenie Urzędu Miejskiego W., k. 13
- postanowienie Urzędu Miejskiego W. z dnia 18 marca 2010 r., k. 11
Na podstawie postanowienia prokuratora Prokuratury Okręgowej z dnia 15 stycznia 2010 r., w sprawie V Ds. 58/06,
samochód wnioskodawczyni został poddany ekspertyzie biegłego, w celu stwierdzenia czy numery identyfikacyjne
nadwozia i silnika są oryginalne. W sporządzonej opinii ustalono, że przerobiono znaki identyfikacyjne nadwozia.
Dowód:
- postanowienie o zasięgnięciu opinii, k. 4 verte
Pojazd marki P. (...) nr rej. (...) został skradziony na terenie Republiki Federalnej Niemiec w dniu 25 czerwca
2004 r. Nie stanowił jednak dowodu rzeczowego w sprawie o sygn. akt V Ds. 58/06, w związku z czym wezwano
wnioskodawczynię do jego odebrania.
Dowód:
- powiadomienie z dnia 22 marca 2010 r., k. 5
- postanowienie w przedmiocie dowodów rzeczowych, k. 12
- pismo prokuratora Prokuratury Okręgowej, k. 58
Sąd zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności wskazać należy, że ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na przedłożonych przez
wnioskodawczynię dokumentach, a zwłaszcza fakturze VAT nr (...), postanowieniu z dnia 26 lutego 2010 r. oraz piśmie
z dnia 14 listopada 2012 r., których wiarygodność nie budziła wątpliwości.
Zgodnie z art. 174 k.c. posiadacz rzeczy ruchomej nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada rzecz
nieprzerwanie od lat trzech jako posiadacz samoistny, chyba że posiada w złej wierze.
Jak wynika z cytowanego przepisu, posiadacz samoistny rzeczy ruchomej może nabyć jej własność po upływie
określonego czasu, jeżeli posiada ją w dobrej wierze i nie jest jej właścicielem. A contrario nie ma możliwości
nabycia własności rzeczy ruchomej przez zasiedzenia, jeżeli jest się jej właścicielem. Wskazany truizm wynika z istoty
instytucji zasiedzenia, która wyraża się w nabyciu z mocy ustawy prawa własności rzeczy ruchomej, której do upływu
terminu zasiedzenia nie było się właścicielem, a jedynie posiadaczem. W sytuacji natomiast, w której osoba nabywa
prawo własności określonej rzeczy przed upływem terminu zasiedzenia lub przed rozpoczęciem jego biegu, instytucja
zasiedzenia nie znajdzie zastosowania. Na tak przyjętym stanowisku stanął Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 19
stycznia 1999 r., sygn. akt II CKN 196/98, w którym wskazał, iż zasiedzenie jest instytucją mającą umożliwić nabycie
prawa własności samoistnemu posiadaczowi, któremu nie przysługuje to prawo. Posiadacz będący właścicielem nie
może nabywać prawa własności jeszcze raz.
Mając na uwadze powyższe rozważania oraz zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd doszedł do przekonania, że
wnioskodawczyni w chwili zakupu samochodu marki P. (...) uzyskała prawo własności, w konsekwencji czego nie
było możliwości nabycia go przez nią w drodze zasiedzenia. W myśl bowiem art. 169 k.c. jeżeli osoba nie uprawniona
do rozporządzania rzeczą ruchomą zbywa rzecz i wydaje ją nabywcy, nabywca uzyskuje własność z chwilą objęcia
rzeczy w posiadanie, chyba że działa w złej wierze (§ 1). Jednakże gdy rzecz zgubiona, skradziona lub w inny sposób
utracona przez właściciela zostaje zbyta przed upływem lat trzech od chwili jej zgubienia, skradzenia lub utraty,
nabywca może uzyskać własność dopiero z upływem powyższego trzyletniego terminu. Ograniczenie to nie dotyczy
pieniędzy i dokumentów na okaziciela ani rzeczy nabytych na urzędowej licytacji publicznej lub w toku postępowania
egzekucyjnego. W przedmiotowej sprawie, jak wynika z postanowienia z dnia 26 lutego 2010 r. (k. 12) oraz pisma
prokuratora Prokuratury Okręgowej z dnia 14 listopada 2012 r. (k. 53), zakupiony przez wnioskodawczynię pojazd
został skradziony na terenie Republiki Federalnej Niemiec w dniu 25 czerwca 2004 r. Następnie w dniu 23 lipca
2007 r. został on sprzedany wnioskodawczyni, co wynika z faktury VAT nr (...). Od czasu kradzieży do czasu zakupu
samochodu przez wnioskodawczynię upłynął okres ponad 3 lat, liczony zgodnie z art. 112 k.c. in principio. Przepis ten
stanowi, iż termin oznaczony w tygodniach, miesiącach lub latach kończy się z upływem dnia, który nazwą lub datą
odpowiada początkowemu dniowi terminu. Okres 3 lat od kradzieży samochodu upłynął więc w dniu 25 czerwca 2007
r. Wskazana okoliczność wyłącza zastosowanie § 2 art. 169 k.c., który odnosi się jedynie do sytuacji nabycia rzeczy
ruchomej przed upływ lat trzech od jej zgubienia, kradzieży lub utracenia. Stosowanie do § 1 omawianego artykułu
wnioskodawczyni uzyskała zatem własność z chwilą objęcia rzeczy w posiadanie, czyli w dniu 23 lipca 2007 r.
Wskazać w tym miejscu należy, że zgodnie z art. 7 k.c. jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej
wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary. W niniejszej sprawie wnioskodawczyni zakupiła pojazd od W. K.,
prowadzącego działalność gospodarczą od nazwą Autokomis (...) W. K.. Jako konsument mogła zatem wnioskować,
iż samochód ten został przez niego nabyty legalnie, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Brak jest
jednocześnie okoliczności przemawiających za przyjęciem złej wiary wnioskodawczyni, jak również dowodów, z
których wynikałoby, iż w okresie między kradzieżą a sprzedażą przedmiotowego pojazdu, został on nabyty przez
inną osobę niż W. K.. W toku postępowania podjęto szereg czynności mających na celu ustalenie ewentualnych
właścicieli samochodu. Zwrócono się do W. K., zobowiązując go do przedłożenia w wszelkich dokumentów na
okoliczność ustalenia poprzedniego właściciela samochodu. Wystąpiono do Prokuratury Okręgowej oraz do Sądu
Okręgowego w Koninie w celu ustalenia czy prowadzone przed nimi postępowania dotyczą pojazdu marki P. o nr
VIN (...). Zamieszczono także ogłoszenie w gazecie „Rzeczpospolita”, w którym wezwano wszystkie osoby posiadające
jakiekolwiek informacje o właścicielach przedmiotowego pojazdu, aby w terminie 3 miesięcy od daty ukazania się
ogłoszenia przekazały je do tutejszego Sądu. Wskazane czynności nie doprowadziły jednak do ujawnienia informacji
związanych z poprzednimi właścicielami samochodu.
Zważywszy na powyższe, Sąd w pkt I postanowienia oddalił wniosek wnioskodawczyni o stwierdzenie zasiedzenia
samochodu marki P. (...), gdyż nabyła ona jego własność w dniu 23 lipca 2007 r. i jako właściciel pojazdu nie może
wnosić o nabycie jego własności w drodze zasiedzenia.
Sąd w pkt II postanowienia odstąpił od obciążenia wnioskodawczyni kosztami procesu na podstawie art. 113 ust.
4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Wydatki związane z zamieszczeniem
ogłoszenia w gazecie, poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa, wynikały bowiem z uregulowania art. 609 § 2
k.p.c., a nie z czynności podjętych przez wnioskodawczynię.
Z/:
1) odnotować,
2) odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem,
3) kal. 14 dni.