Czyste Sumienie: 4. Symptomy chorego serca i

Czyste Sumienie:
4. Symptomy chorego serca i oznaki jego zdrowia
Oznaki chorego serca
Serce sługi może być chore i poważnie zepsute, podczas gdy pozostaje on
niepomny jego kondycji. Może ono nawet umrzeć bez jego wiedzy.
Symptomem schorzenia serca, czy oznaką jego obumierania, jest to, że jego
właściciel nie jest świadomy szkody wyrządzanej me przez złe uczynki, ani nie
jest wstrząśnięty swoją ignorancją wobec prawdy czy swoimi fałszywymi
wierzeniami.
Żyjące serce doświadcza bólu z powodu jakiejkolwiek brzydoty, którą
napotka, i z powodu rozpoznania swojej niewiedzy o prawdzie (do stopnia
odnoszącego się do poziomu jego świadomości), jest w stanie rozpoznać
początek rozkładu – i zwiększyć dawkę lekarstwa, potrzebnego do jego
zatrzymania, – ale z kolei czasem woli ono cierpieć niż przechodzić przez
trudny okres leczenia!
Jedną z wielu oznak chorego serca jest rezygnacja z dobrego jedzenia i
konsumpcja szkodliwego jedzenia, odrzucenie dobrego lekarstwa i znoszenie
wstydliwej choroby. Zdrowe serce woli to, co jest korzystne i lecznicze, aniżeli
to, co jest szkodliwe; chore serce woli odwrotnie. Najkorzystniejszym
utrzymaniem dla serca jest wiara, a najlepszym lekarstwem jest Qu'ran.
Oznaki zdrowego serca
Aby serce było zdrowe, powinno się pozostawić ten świat i przybyć do
Następnego świata, i osiedlić się tam, tak jakby się było jednym z jego ludzi;
powinno się przebywać na tym świecie tylko, jako przechodzień, biorąc
jedynie potrzebną prowizję i powracając do domu. Tak jak Prorok (saw)
powiedział do Abdullah ibn Umar(raa), „Bądź na tym świecie jakbyś był
obcym albo przechodniem.”(Al-Bukhari, Kitab ar-Riqaq,11/233) Im bardziej
serce jest chore, tym bardziej pożąda doczesności; żyje w niej, aż staje się
jednym z jego ludzi.
To zdrowe serce kontynuuje wyrzuty swojemu właścicielowi, aż powróci on
do Allah, i jest z Nim w pokoju, i połączy się z Nim, jak kochanek kierujący się
obowiązkiem, który wreszcie dociera do tego, kogo kocha. Poza swoja
miłością do Niego, nie potrzebuje on niczego innego, i po wezwaniu Go, nie
wzywa nikogo innego. Służenie Mu uniemożliwia służbę komukolwiek
innemu.
Jeśli to serce opuści swój przydział recytacji Qu'ranu i wzywania Allah (swt),
albo wypełnienia jednego z obowiązkowych aktów czci, jego właściciel cierpi
więcej niedoli, aniżeli ostrożny człowiek, który cierpi z powodu utraty swych
pieniędzy lub utraty okazji do ich pomnożenia. Pragnie on służyć Mu (swt)
tak, jak wygłodzona osoba pragnie jedzenia i picia.
Yahya ibn Mu’adh powiedział: „Ktokolwiek jest zadowolony ze służenia Allah,
wszystko będzie zadowolone, żeby służyć jemu; i ktokolwiek znajdzie
przyjemność w kontemplacji Allah, wszyscy ludzie znajda przyjemność w jego
kontemplacji.”
Serce to zajęte jest jedynie tym, żeby wszystkie jego uczynki i wewnętrzne
myśli oraz wypowiedzi były posłuszne Allah (swt). Jest ono ostrożniejsze, jeśli
chodzi o swój czas, aniżeli skąpi ludzie ze swoimi pieniędzmi, żeby nie został
on marnie spędzony. Gdy owo serce rozpoczyna modlitwę, wszystkie jego
doczesne zmartwienia i pragnienia znikają, i znajduje ono komfort i błogość w
podziwie swego Pana. Nie przestaje ono wspominać Allah, nie meczy się
służąc Mu, i nie znajduje poufnego towarzystwa z nikim innym jak z osobą,
która kieruje je do Allah i która mu o Nim przypomina.
Jego uwaga na poprawność jego czynów jest ważniejsza niż zważanie na same
czyny. Jest ono skrupulatne w upewnianiu się, ze intencje stojące za czynami
są szczere i czyste, i że wynikają z nich dobre uczynki.
Tak jak, a także pomimo tego wszystkiego, nie tylko zaświadcza ono o
hojności Allah (swt) w dawaniu mu okazji do wykonywania takich czynów, ale
zaświadcza też swoją własną niedoskonałość i braki w ich wykonywaniu.
Powody choroby serca
Pokusy, na które wystawione jest serce, są powodem jego choroby. Należą do
nich skłonności do kaprysów i pożądań. Powodują one korupcje intencji i woli,
a to jest powodem zachwiania wiedzy i wiary.
Hudhayfa ibn al-Yamani (raa) powiedział: „Wysłannik Allah (saw) rzekł:
‘Pokusy są przedstawiane sercu, jedne za drugimi. Którekolwiek serce je
przyjmie, zostanie splamione czarną plamą, a którekolwiek serce je
odrzuci, zostanie ze znakiem czystości, więc są serca dwojakiego typu:
ciemne serce, które odwróciło się i stało się jak przewrócone naczynie, i
czyste serce, które nigdy nie będzie skrzywdzone przez pokusy, jak
długo ziemia i niebo istnieją. Ciemne serce jedynie rozpoznaje dobro i
denuncjuje zło, gdy to służy jego pragnieniom i kaprysom.”(Muslim, Kitab
al-Iman, 2/170(wyrażone innymi słowami))
On (saw) podzielił serca wystawione na pokusy na dwie kategorie:
Pierwsza, ciemne serce, które gdy wystawione na pokusy, pochłania je jak
gąbka wchłaniająca wodę, pozostawiając w nim czarną smugę. Kontynuuje
ono wchłanianie każdej oferowanej pokusy, aż jest ciemne i zepsute, co
oznacza „jak przewrócone naczynie”. Gdy do tego dojdzie, dwie
niebezpieczne choroby maja nad nim przewagę i pogrążają je w ruinie:
Pierwszą chorobą jest pomieszanie dobra ze złem do tego stopnia, że nie
rozpoznaje pierwszego i nie denuncjuje drugiego. Ta choroba może nawet
zawładnąć nim do tego stopnia, że wierzy on, że dobre jest złem i vice versa,
że sunnah jest bid’a i vice versa, że prawda jest fałszem i że kłamstwo jest
prawda.
Drugą chorobą jest ustanowienie swoich zachcianek, jako swego sędziego
ponad tym, czego nauczał Prorok (saw), tak, że jest ono niewolnikiem
kaprysów i pożądań.
Druga, czyste serce, w którym światło wiary jest jasne, i od którego
promieniuje blask. Gdy pokusa jest mu przedstawiona, przeciwstawia się jej i
odrzuca ją, a jego światło i iluminacja powiększa się dzięki temu.