kliknij tutaj

1 grudnia
Nowy Rok Liturgiczny
Angelus Domini nuntiavit Mariae, et concepit de Spiritu Sancto.
Skupiamy się na treści tych słów dzisiaj... na początku nowego roku liturgicznego. Otwiera się znowu przed nami perspektywa czasu,
który Kościół wypełnia — rok po roku — rozpamiętywaniem Bożej
tajemnicy działającej w dziejach człowieka i świata. Rok liturgiczny
jest skrótem i syntezą historii zbawienia, od początku tych dziejów
aż do ich ostatecznego wypełnienia. Jezus Chrystus, który stanowi
szczyt i centrum tej historii, nadaje pełne znaczenie poszczególnym
fragmentom liturgicznego czasu i ustala ich właściwy porządek.
Jest to ten Jezus, którego przyjście zwiastował Anioł Pański Dziewicy Maryi — a Ona poczęła Go w swoim łonie za sprawą Ducha
Świętego.
Za sprawą Ducha Świętego poświęcony jest Ojcu w Jezusie Chrystusie czas człowieka i świata: jego przeszłość, teraźniejszość
i przyszłość.
Za sprawą Ducha Świętego poświęcony jest Ojcu w Jezusie Chrystusie ów czas Kościoła, który dzisiaj, wedle cyklicznej natury ludzkiego czasu, przyjmuje swój nowy początek...
15
GRUDZIEŃ
Wejdźmy w ten nowy rok liturgiczny z wiarą i nadzieją! Wejdźmy
z miłością, jaka „rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany” (Rz 5, 5)!
Najpełniej doznała tego daru Dziewica z Nazaretu, która za sprawą
Ducha Świętego stała się Matką Boga.
2 grudnia
Adwent, to przyjście Pana
Adventus, czyli „przyjście”. Bóg przychodzi do człowieka. To jest
podstawowy wymiar naszej wiary. Żyjemy wiarą, gdy otwieramy
się na „przyjście Boga”, gdy trwamy „w adwencie”. Modlitwa „Anioł
Pański”, którą odmawiamy, przypomina nam, jak była otwarta na
przyjście Boga Najświętsza Maryja Panna: Ona wprowadza nas w Adwent.
Myślę przede wszystkim o tym adwencie, który urzeczywistnia się
w sakramencie chrztu świętego. Człowiek przychodzi na świat. Rodzi się jako dziecko swoich rodziców. Rodzice świadomi tego dziedzictwa, kierując się wiarą w Słowo Chrystusa, przynoszą to swoje
dziecko do chrztu. Pragną otworzyć jego duszę na przyjście Zbawiciela, na Jego „adwent”. W ten sposób adwent oznacza też początek
nowego życia. Zostaje niejako zdjęta z tego dziecięcia pieczęć grzechu pierworodnego i zostaje wszczepiony początek nowego życia,
Bożego życia. Chrystus bowiem nie przychodzi z próżnymi rękami.
Przynosi nam Boże życie. Chce, abyśmy życie mieli i mieli je w obfitości (por. J 10, 10).
Wiadomo, że każda parafia jest miejscem chrztu. W ten sposób
staje się ona też miejscem „przyjścia”. Nieustannie trwa „w adwencie”. Oczekuje w każdym nowym parafianinie na przyjście Pana.
GRUDZIEŃ
16
3 grudnia
Łaska przyjścia
Oczekiwanie chrześcijańskie to wytrwałość w wierze i w walce...
Adwent uświadamia wszystkim to, że dane nam zostało zbawienie przez łaskę w Przyjściu Pana naszego Jezusa Chrystusa. Otwórzmy na nowo serca nasze, aby mogła w nich działać łaska tegorocznego Adwentu w całym swoim bogactwie i głębi.
Adwent jest czasem oczekiwania; oczekiwanie chrześcijańskie to
wytrwałość w wierze i w walce, mocą łaski Chrystusa, która jest
w nas. Adwent otwiera rokrocznie jakby nowy rozdział w księdze
zbawienia, którą Bóg pisze w Kościele. Pisze poprzez dzieje człowieka.
Trzeba być pokornym, ażeby przyjmować Boże pouczenia i przykazania; trzeba być pokornym, ażeby łaska Boża mogła w nas działać,
przeobrażać nasze życie i przynosić owoc dobra.
Wzniesienie duszy dokonuje się przez poznanie Boga i Jego dróg:
„Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, naucz mnie chodzić Twoimi
ścieżkami. Prowadź mnie w prawdzie według Twych pouczeń,
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję” (Ps. 25, 4–5).
Chodzi, jak widać, nie o poznanie abstrakcyjne, ale o takie, które
ma wpływ na życie. „Naucz mnie chodzić Twoimi drogami” — to
znaczy naucz mnie żyć po Bożemu.
W tym wewnętrznym wysiłku chodzi o to, by na nowo odkryć
i przekonać się, że „Pan jest dobry”.
Są to życzenia „adwentowe” — i prośby „adwentowe”. Przedkładam
je wam w perspektywie świąt Bożego Narodzenia.
17
GRUDZIEŃ
4 grudnia
Przygotujcie drogi Panu
„Przygotujcie drogę Panu,
prostujcie ścieżki dla Niego;
wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże” (Łk 3, 4.6).
Alleluja, alleluja, alleluja.
Czy można ujrzeć „zbawienie”?
Co to znaczy „zbawienie”?
Co to znaczy „być zbawionym”?
To znaczy: być uwolnionym od zła, wyzwolonym od zła. To znaczy równocześnie i przede wszystkim: być ogarnionym dobrem, być
wypełnionym dobrem. Zbawienie — to znaczy: udział w dobru —
udział nieodwracalny w dobru niezniszczalnym i ostatecznym. „Ludzie ujrzą zbawienie Boże”. Adwent mówi o zbawieniu, które przychodzi do człowieka od Boga. Od samego Boga.
Jaka jest wiarygodność tych słów dzisiaj? Człowiek, tak samo dzisiaj jak wówczas, wie z doświadczenia — ogólnoludzkiego doświadczenia — że jego egzystencja w świecie widzialnym nie daje mu
udziału w dobru niezniszczalnym i ostatecznym. A jeśli ta ziemska
egzystencja obdarza człowieka różnymi dobrami, jeśli suma tych dóbr
istniejących w świecie oraz wytworzonych przez rodzaj ludzki,
zwiększa się i potęguje — to równocześnie wszystkie one razem nie
są zdolne „zbawić” człowieka, czyli wyzwolić go od wszelkiego zła
i ugruntować go w pełni dobra. Owszem, człowiek dzisiejszy w kosmicznym wymiarze swej egzystencji może bardziej jeszcze i boleśniej
jeszcze odczuwać zagrożenie wielorakim złem.
Jest to jednakże argument wyłącznie negatywny. Prorok nawet
tym argumentem w ogóle się nie posługuje. Mówi wprost „zbawi was
Bóg” — „wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże”.
Bóg powiedział, że chce zbawić człowieka.
GRUDZIEŃ
18
Mówił to przez Izajasza i wszystkich Proroków. Mówił przez Jana
Chrzciciela. Przede wszystkim powiedział przez Jezusa Chrystusa.
I mocą Chrystusa mówi to stale przez Kościół.
Mówi w sposób szczególny w Adwencie.
5 grudnia
Prostujcie ścieżki Panu
„Przygotujcie drogę Panu”.
Proszę was, abyście to wezwanie przyjęli w całej prostocie swojej wiary. Człowiek przygotowuje drogę Panu, prostując dla Niego
ścieżki wówczas, gdy wgląda we własne sumienie. Gdy bada swoje
uczynki, słowa, myśli. Gdy nazywa dobro i zło po imieniu. Gdy nie
waha się wyznać swoich grzechów w sakramencie pokuty, żałując
za nie i postanawiając poprawę.
Właśnie to znaczy „prostować ścieżki”. To znaczy również: „przyjmować radosną nowinę o zbawieniu”. Każdy z nas może „ujrzeć zbawienie Boże” w swoim sercu i w swoim sumieniu wówczas, gdy
uczestniczy w odpuszczeniu grzechów jako w swym własnym, wewnętrznym adwencie.
6 grudnia
Wszyscy ujrzą zbawienie Boże
„Wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże” (Łk 3, 6).
Zbawienie Boże jest dziełem miłości większej niż ludzki grzech.
Tylko miłość może zmazać grzech, wyzwolić od zła — i tylko miłość
może ugruntować człowieka w Dobru. W dobru niezniszczalnym
i ostatecznym.
19
GRUDZIEŃ
I właśnie to Bóg naszego Adwentu: Stwórca i Odkupiciel — czyni
w słowach Izajasza takie wyznanie miłości wobec człowieka, wobec
grzesznego człowieka:
„Bo góry mogą ustąpić
i pagórki się zachwiać,
ale miłość moja nie odstąpi od ciebie
i nie zachwieje się moje przymierze pokoju” (Iz 54, 10).
Prostujmy ścieżki Pańskie.
I przygotujmy się — raz jeszcze — do spotkania z tą Miłością, która w noc Bożego Narodzenia objawi się pod postacią bezdomnej Dzieciny.
I „wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże”.
I pomyślmy jeszcze, że ta zbawcza miłość, która przychodzi do
człowieka w noc betlejemską, i która objawia się w krzyżu i zmartwychwstaniu — trwa nieustannie, wpisana w życie Kościoła jako sakrament Ciała i Krwi, jako Pokarm dusz.
Ilekroć ten Sakrament sprawujemy, ilekroć przyjmujemy ten Pokarm — gotujemy drogę Panu, prostujemy ścieżki dla Niego.
Obyśmy zawsze, a zwłaszcza w czasie Adwentu, łaknęli i pragnęli
tego Pokarmu!
Obyśmy poprzez Sakrament Ciała i Krwi budowali drogę, którą
przyjdzie do nas Bóg w tajemnicy swego Narodzenia.
7 grudnia
Adwent zaprasza do pokoju Bożego
Co znaczy Adwent? Adwent jest odkryciem wielkiego dążenia ludzi i narodów do domu Pana...
Pan jest Bogiem Pokoju, jest Bogiem Przymierza z człowiekiem.
Kiedy w Noc Betlejemską ubodzy pasterze udali się w drogę ku stajGRUDZIEŃ
20
ni, w której dokonało się pierwsze przyjście Syna Człowieczego, rozległ się śpiew Aniołów:
„Chwała Bogu na wysokościach
A na ziemi pokój ludziom, w których ma upodobanie” (Łk 2, 14).
Ta wizja pokoju Bożego należy do całego oczekiwania mesjanistycznego w Starym Przymierzu...
„On będzie rozjemcą pomiędzy ludami
i wyda wyroki dla licznych narodów.
Wtedy swe miecze przekują na lemiesze,
a swoje włócznie na sierpy.
Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza,
nie będą się więcej zaprawiać do wojny.
Chodźcie, domu Jakuba,
postępujmy w światłości Pana” (Iz 2, 4–5).
Adwent niesie ze sobą zaproszenie do pokoju Bożego wszystkim
ludziom. Konieczną jest rzeczą, abyśmy budowali ten pokój i ciągle
go odbudowywali w sobie samych i z innymi: w rodzinach, w stosunkach z sąsiadami, w śro dowiskach pracy, w życiu całego
społeczeństwa...
Aby służyć temu pokojowi o wszechstronnych wymiarach, trzeba
słuchać także słów proroka:
„Chodźcie, wstąpmy na Górę Pana, do świątyni Boga Jakuba! Niech
nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami. Bo Prawo
wyjdzie z Syjonu i słowo Pana z Jeruzalem” (Iz 2, 3)...
Adwent jest czasem, w którym trzeba uczyć się na nowo Prawa
Pańskiego i Jego słów. Jest czasem wzmożonej katechezy. Prawo
i Słowo Pana winny na nowo przeniknąć serce, winny odnaleźć swoje potwierdzenie w życiu społecznym. One służą dobru człowieka!
One budują pokój!
21
GRUDZIEŃ
8 grudnia
Pierwsza z odkupionych
Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który Ciebie, Dziewico z Nazaretu, napełnił wszelkim
błogosławieństwem duchowym w Chrystusie. W Nim jesteś Niepokalanie Poczęta! Wybrana na Jego Matkę, zostałaś w Nim i przez
Niego odkupiona bardziej niż ktokolwiek z ludzi! Wolna od dziedzictwa pierworodnego grzechu, poczęłaś się i przyszłaś na świat w stanie uświęcającej łaski: łaski pełna!
W dniu dzisiejszym czcimy tę tajemnicę wiary. W dniu dzisiejszym wraz z całym Kościołem czcimy Twoje Odkupienie: ów najszczególniejszy udział w odkupieniu świata i człowieka, który tylko
Tobie przypada: tylko Tobie.
Bądź pozdrowiona, Maryjo,
Alma Redemptoris Mater!
Ty, która jesteś Pierwsza z Odkupionych, dopomóż nam, ludziom
zmierzającego do swego końca dwudziestego stulecia, a zarazem drugiego milenium po Chrystusie — odnaleźć naszą własną cząstkę w tajemnicy Odkupienia; dopomóż nam głębiej pojąć Boski i ludzki zarazem wymiar tej tajemnicy i pełniej czerpać z jej niewyczerpalnych
zasobów; i wszystkim na świecie braciom i siostrom odkupionym bezcenną Krwią Chrystusa.
O to Cię prosimy w dzisiejszą uroczystość: o Łaskawa, o Litościwa,
o Słodka Panno Maryjo. Amen.
GRUDZIEŃ
22