str. 9.

Adwent
to czas radosnego
i duchowego oczekiwania
Słowo adwent pochodzi od łacińskiego „adventus” i oznacza przyjście.
Dla chrześcijan oznacza radosny czas przygotowania na przyjście Pana, a
więc przygotowanie do Bożego Narodzenia, gdy wspomina się pierwsze
przyjście Syna Bożego na ziemię i oznacza radosne oczekiwanie na ponowne Jego przyjścia na ziemię. Adwent rozpoczyna kolejny rok liturgiczny i
obejmuje 4 kolejne tygodnie począwszy od pierwszej niedzieli po uroczystości Chrystusa Króla, do pierwszych nieszporów Bożego Narodzenia.
W czasie adwentu powinna dominować radosna nadzieja. Kościół
bowiem poprzez liturgię tego okresu budzi w nas uczucia nadziei, tęsknoty
i radosnego oczekiwania. Od pierwszej niedzieli Adwentu do 16 grudnia
akcentowany jest eschatologiczny charakter tego okresu. Nasze spojrzenie
jest skierowane na drugie przyjście Chrystusa w chwale. Druga część
zaczyna się 17 grudnia i kończy w Wigilię Narodzenia Pańskiego. Tutaj
główny akcent liturgii jest położony na pierwsze przyjście Chrystusa w
Jego narodzeniu w Betlejem.
Adwent nie ma charakteru pokutnego w takim samym sensie jak
Wielki Post. Jest jednak również czasem nawrócenia i pokuty. Teksty
biblijne czytane w tym okresie wzywają nas do pokuty, nawrócenia i
odnowy. „Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie”(Mt 3, 2).
„Bracia: rozumiejcie chwilę obecną: teraz nadeszła dla was godzina
powstania ze snu. Teraz bowiem zbawienie jest bliżej nas, niż wtedy,
gdyśmy uwierzyli. Noc się posunęła, a przybliżył się dzień. Odrzućmy
więc uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła. Żyjmy
przyzwoicie, jak w jasny dzień... Przyobleczcie się w Pana Jezusa
Chrystusa (...)(Rz 13,11-14)
W IGILI A
Wkoło skrzą się białe płatki śniegu
Na szybach kreśli mróz palcami szkice
Niczym latarnia świeci pierwsza gwiazdka
Którą zawiesił anioł nocą na tę chwilę
rozpoczynać wieczerzę wigilijną z chwilą pojawienia się
na niebie pierwszej gwiazdy.
ŚWIĘTA SĄ WAŻNE DLA
RODZINY
Święta gromadzą i jednoczą rodzinę, umacniają zdrowe
więzi jej członków, pomagają nawiązać zerwane.. Są
wspaniałą okazją do pokonywania uprzedzeń, do wzajemnego
przebaczenia i podjęcia starań
dla budowania lepszej domowej
wspólnoty. Dobrze przeżyte święta stają
się doświadczeniem i bogactwem całej rodziny;
„momentem”, za którym się tęskni, do którego się powraca
i który chce się ponawiać. Umacnianiu więzi służy także
„świąteczna twórczość” rodziny, która pomoże wypracowywać i wzbogacać skarbiec własnych, domowych
tradycji. Pielęgnowanie rodzinnych zwyczajów daje
domownikom mocne poczucie wspólnoty.
PIERWSZA GWIAZDA
Przyjście na świat Jezusa Chrystusa zakończyło epokę mroku i cienia śmierci (Łk 1, 79).
Spełniła się nadzieja na nowe życie i zbawienie.
Opuszczenie krainy cienia i przejście do
radosnej światłości symbolizuje wędrówka
mędrców, którzy przybyli do Jezusa prowadzeni przez gwiazdę. Tak też światło łaski
Bożej prowadzi każdego człowieka do
spotkania z Chrystusem, Królem miłości.
Na pamiątkę znaku, któty przywiódł
mędrców do Betlejem, zwyczaj każe
wrzesień 2005 r.
OPŁATEK
Najważniejszym momentem wieczerzy wigilijnej
jest dzielenie się opłatkiem, czyli cienkim, niekwaszonym
chlebem. W tej pięknej polskiej tradycji kryje się echo
starochrześcijańskiego zwyczaju święcenia chlebów, tzw.
eulogii. Były one składane na ołtarzu podczas mszy świętej.
Eulogie nie były Ciałem Chrystusa, gdyż nie konsekrowano ich, a jedynie błogosławiono. Na znak duchowej
jedności i braterskiej miłości zanoszono je tym, którzy
nie mogli wziąć udziału w Eucharystii. Polski opłatek,
podobnie jak eulogie, jest symbolem wzajemnej miłości,
przebaczenia i jedności, a także wyrazem najgłębszych
i najszlachetniejszych życzeń, jak również gotowości
dzielenia się sobą z bliźnimi. Warto więc zadbać o to,
aby ten moment wieczerzy był właściwie rozumiany i
przeżywany.
Pachnie jedliną w zaciszu domowym
Stół biały obrus przy nim rodzina
Wśród nocnej ciszy płynie z ust kolęda
Na ziemię zesłał znów Bóg swego Syna
dzieciom z rodzin ubogich, pokrzywdzonym w wyniku
klęsk żywiołowych, sierotom. Płomień wigilijnej świecy
rozprasza ciemności smutku i zniechęcenia i jest praktycznym sposobem głoszenia orędzia pokoju i miłości.
Sami doświadczamy bezinteresownej miłości od Boga,
który bez naszych zasług ofiarował nam swojego Syna.
Przyjmując ten Dar, możemy odwzajemnić go miłością
do bliźnich.
PUSTE MIEJSCE PRZY STOLE
Piękna tradycja ustawiania na stole dodatkowego
nakrycia nawiązuje do zaduszkowego charakteru świąt
Bożego Narodzenia. Jest to bowiem czas jedności także
z tymi, którzy już odeszli do wieczności. Wolne miejsce
przy stole może także przywodzić na pamięć żyjących
członków najbliższej rodziny, którzy z różnych podwodów
nie mogą zasiąść do wigilijnego stołu. Wreszcie jest ono
wyrazem solidarności ze wszystkimi ludźmi spędzającymi
święta samotnie. Przygotowanie wolnego miejsca przy
stole wyraża gotowość życzliwego przyjęcia w ten wieczór
także niespodziewanego gościa. Nikt bowiem w te święta
nie powinien czuć się samotny.
ŚWIECA WIGILIJNA
W ostatnich latach stół wigilijny wzbogacił się o nowy element Jest nim świeca
Wigilijnego Dzieła Pomocy Dzieciom,
podjętego wspólnie przez charytatywne
organizacje trzech największych polskich Kościołów: Caritas Polską Kościoła Rzymskokatolickiego, Diakonię
Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego
w RP i Eleos Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. Fundusze ze sprzedaży tych
świec są przeznaczane na pomoc
SIANO I SŁOMA
Stara tradycja wymaga, aby w domu znalazła się
choć odrobina siana lub słomy. Kiedyś słano nimi podłogi
domów, a nawet posadzki kościołów. Dziś zachował się
zwyczaj wkładania siana pod obrus, którym przykryty
jest świąteczny stół. Siano i słoma przypominają ubóstwo
Świętej Rodziny i fakt, że nowo narodzony Jezus został
położony w żłobie.
(źródło: „Świętujmy Boże Narodzenie” ks. Bogusław Zeman
SSP, Edycja Świętego Pawła, 2004)
9