pamięć o bohaterach

PAMIĘĆ O BOHATERACH
Od kilkunastu lat Służba Więzienna oddaje hołd i upamiętnia byłych funkcjonariuszy, pracowników i kapelanów
szczególnie zasłużonych dla polskiego więziennictwa. To ofiary represji i zbrodni sowieckich, niemieckich i okresu
stalinowskiego.
Minister Sprawiedliwości, na wniosek Dyrektora Generalnego Służby Więziennej, nadaje im pośmiertnie złote odznaki
„Za zasługi w pracy penitencjarnej”, które wręczane są członkom rodzin uhonorowanych, dyrektorom i kapelanom
jednostek organizacyjnych Służby Więziennej, w których osoby te pracowały lub pełniły służbę lub posługę. Staraniem
pasjonatów historii polskiego więziennictwa, w tym szczególnie płk. w st. spoczynku dr. Krystiana Bedyńskiego,
emerytowanego komendanta Centralnego Ośrodka Szkolenia Służby Więziennej w Kaliszu, co roku upamietniamy
kolejne postaci naszych poprzedników i ich dokonania.
29 maja 2015 r. Centralny Zarząd Służby Więziennej w Warszawie zorganizował uroczystość pośmiertnego odznaczenia
złotą odznaką „Za zasługi w pracy penitencjarnej” 9 osób, wśród których znalazła się postać Antoniego Ożgi, strażnika
więziennego z Drohobycza, zamordowanego przez NKWD. Żyjący wnuk Pana Antoniego Ożgi zamieszkuje z rodziną w
Kanadzie. Zgodnie z wcześniej stosowaną praktyką w takich przypadkach Centralny Zarząd Służby Więziennej, za
pośrednictwem Ministerstwa Spraw Zagranicznych przesłał odznaczenie pocztą dyplomatyczną do Ambasady RP w
Ottawie. Dzięki uprzejmości personelu polskiej placówki dyplomatycznej, w styczniu br. nastąpiło przekazanie panu
Romanowi Ozdze odznaki „Za zasługi w pracy penitencjarnej”, nadanej pośmiertnie jego dziadkowi Antoniemu Ożdze.
W ceremonii w Ambasadzie RP w Ottawie uczestniczyli: I Sekretarz Pan Paweł Wołowski, I Radca Pan Zbigniew Chmura
oraz attaché wojskowy płk Cezary Kiszkowiak, a ze strony rodziny odznaczonego również dwaj synowie pana Romana
Ozgi.
Biogram
Antoni Ożga s Franciszka ur. 8 stycznia 1898 r. w Samborze. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Po demobilizacji, w
połowie lat 20-tych ubiegłego wieku, rozpoczął służbę dozorcy w więzieniu w Samborze, a od lat 30-tych w więzieniu
karnym w Drohobyczu. We wrześniu 1939 r. pozostał w Drohobyczu. 13 października 1939 r. wraz z liczną grupą
funkcjonariuszy więziennych został aresztowany przez NKWD i osadzony w celach byłego więzienia sądowego
przejętego przez NKWD. Po tygodniu wszystkich zatrzymanych wywieziono do obozu filtracyjnego w Szepietówce, a
następnie do obozu specjalnego w Ostaszkowie. 10 kwietnia 1940 r. został wywieziony do siedziby Zarządu NKWD w
Kalininie (Twerze) i tam rozstrzelany. Ciało wrzucono do dołu śmierci w Miednoje.
Lista wywozowa z dnia 9 kwietnia 1940 r. nr 020/4, poz. 6, nr akt 5980.
13 kwietnia żonę Stanisławę, syna Zygmunta i dwie córki deportowano do Kazachstanu.
Autor: Krystian Bedyński
Zespół Prasowy
Centralny Zarząd Służby WięzienneZdjęcia: Ambasada RP w Ottawie
Zdjęcia: Ambasada RP w Ottawie