d - Sąd Rejonowy w Giżycku

Sygn. akt V K 92/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 09 października 2015 r.
Sąd Rejonowy w Giżycku w V Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w Węgorzewie w składzie:
Przewodniczący – SSR Lidia Merska
Protokolant – Joanna Kucharska
w obecności Prokuratora Macieja Prokop
po rozpoznaniu w dniach10 lipca 2015 r., 23.09.2015 i 7.10.2015r, na rozprawie
sprawy D. S. (1)
urodzonego (...) w W.
syna T. i B. z d. S.
oskarżonego o to, że: I. W dniu 17 stycznia 2015 r. w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zagroził T.
O. gwałtownym zamachem na mienie w postaci zniszczenia wyposażenia sklepu należącego do w/w i jej męża B. O.,
czym usiłował doprowadzić ją do rozporządzenia swoim mieniem poprzez zapłatę co miesiąc kwoty 200 zł, przy czym
do dokonania zapłaty nie doszło z uwagi na odmowę jej dokonania przez pokrzywdzoną i zawiadomienie organów
ścigania, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności za umyślne
przestępstwo podobne
tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
II. W dniu 17 stycznia 2015 r. w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zagroził M. K. (1) gwałtownym
zamachem na mienie w postaci zniszczenia poprzez podpalenie sklepów i restauracji należących do w/w, czym
usiłował doprowadzić pokrzywdzonego do rozporządzenia swoim mieniem poprzez zapłatę co miesiąc kwoty 1 000 zł,
przy czym do dokonania zapłaty nie doszło z uwagi na odmowę jej dokonania przez pokrzywdzonego i zawiadomienie
organów ścigania, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności
za umyślne przestępstwo podobne
tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
III. W dniu 30 października 2014 roku około godz. 14:20 w W. na ul. (...) kierował motorowerem marki R. o nr rej.
(...) w ruchu lądowym będąc w stanie nietrzeźwości o stężeniu 2,39 alkoholu etylowego we krwi
tj. o czyn z art. 178a § 1 kk
IV. W dniu 09 stycznia 2015 roku w W.w budynku Miejsko – Gminnego Ośrodka (...), działając w celu zmuszenia
dyrektora placówki D. G.do wpłaty nienależnego świadczenia groził w/w podpaleniem budynku, dokonaniem gwałtu
na pracownikach i ich podpaleniem, a nadto znieważył pokrzywdzoną wulgarnymi słowami podczas i w związku z
pełnieniem przez nią czynności służbowych, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się wciągu 5 lat od odbycia co
najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne
tj. o czyn z art. 224 § 2 kk i art. 226 § 1 kk w w. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
V. W dniu 27 lutego 2015 r. w G. na terenie Aresztu Śledczego uderzając pięścią w twarz i dusząc za szyje
współosadzonego w jednej celi P. W. (1), spowodował u niego obrażenia ciała w postaci zasinienia lewego oka oraz
zadrapania na szyi a obrażenia te spowodowały naruszenie czynności narządu ciała u ww. na okres poniżej siedmiu dni
tj. o czyn z art. 157 § 2 kk
1. Oskarżonego D. S. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to:
a) w zakresie czynów opisanych w punktach I i II na podstawie art. 13§1kk w zw. z art. 282kk w zw. z art. 64§1kk
skazuje go, zaś na podstawie art. 14§1kk w zw. z art. 282kk w zw. z art. 64§1kk przy zastosowaniu art. 91§1kk w zw. z
art. 4§1kk skazuje go na karę 2 (dwa) lata i 4 (cztery) miesięcy pozbawienia wolności;
b) w zakresie czynu opisanego w punkcie III na podstawie art. 178a§1kk skazuje go na karę 6 (sześć) miesięcy
pozbawienia wolności:
c) w zakresie czynu opisanego w punkcie IV na podstawie art. 224§2 kk i art. 226§1kk w zw. z art. 11§2kk w zw. z art.
64§1kk skazuje go, zaś na podstawie art. 224§2kk w zw. z art. 64§1kk w zw. z art. 11§3kk wymierza mu karę 8 (osiem)
miesięcy pozbawienia wolności;
d) w zakresie czynu opisanego w punkcie V na podstawie art. 157§2kk wymierza mu karę 10 (dziesięć) miesięcy
pozbawienia wolności.
2. Na podstawie art. 85kk, art. 86§1kk w zw. z art. 4§1kk orzeka wobec oskarżonego karę łączną 3 (trzy) lat i 6 (sześć)
miesięcy pozbawienia wolności.
3. Na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres
tymczasowego aresztowania od dnia 19.01.2015r do dnia 27.01.2015r i od dnia 30.07.2015r. do dnia 9.10.2015
4. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. B. wynagrodzenie w kwocie 619,92 (sześćset dziewiętnaście 92/100)
złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu, a kwota ta zawiera stawkę podatku VAT.
5. Zwalnia oskarżonego od obowiązku ponoszenia opłat i pozostałych kosztów sądowych.
Sygn. akt VK 92/15
UZASADNIENIE
D. S. (1) w dniu 30 października 2014r około godziny 14.30 w W. na ul. (...) kierował motorowerem marki R. o nr
rej. (...). D. S. (1) kiedy wyprzedził D. P., to jechał „wężykiem” w kierunku ul. (...). Na skrzyżowaniu ul. (...) stał na
czerwonym świetle samochód marki A.. W tym czasie odbywał się tam ruch jednostronny z uwagi na remont drogi. D.
S. (1) chciał ominąć korek, wjechał na chodnik. Po przejechaniu około 50 metrów, motorowerzysta zjechał na jezdnię
między dwoma samochodami. Jadący motorowerem D. S. (1) uderzył w bok auta i wywrócił się. D. S. (1) miał problem
ze wstaniem z ziemi, z podniesieniem skutera, był pijany. To obserwował świadek – Z. W., wracający w tym czasie z
cmentarza oraz świadek – S. S. (2). Na miejsce zdarzenia przyjechali policjanci – A. K. (1) i Z. M.. D. S. (1) zaprzeczał
by kierował motorowerem, odmówił poddaniu się badaniu na stan trzeźwości. Wobec powyższego w Szpitalu (...) w
W. pobrano mu krew do badań. Stwierdzono, iż o godzinie 15.25 miał on we krwi zawartość 2,39 promila alkoholu.
W dniu 9 stycznia 2015r około godziny 14.00 D. S. (1)przyszedł do budynku Miejsko – Gminnego Ośrodka (...) w
W.aby odebrać pieniądze na bilet do O.oraz zasiłku na zakup żywności. Dzień wcześniej zgłosił się do pracownika (...)i
złożył wniosek o przyznanie mu zasiłku na dojazd do Sądu w Olsztynie, gdzie miał mieć sprawę karną oraz o zasiłek na
żywność. Tego samego dnia – 08.01.2015r - pracownik (...)B. T.- przeprowadziła w jego miejscu zamieszkania wywiad i
umówiła się z nim na odbiór pieniędzy na 7 rano następnego dnia w kasie (...). Chodziło o to, by D. S. (1)zdążył dojechać
do O.do Sądu na godzinę 11.00. Pieniądze były przygotowane w kasie, kasjerka – M. K. (2)miała je wypłacić z samego
rana. Tylko, że D. S. (1)zgłosił się 9 stycznia 2015r po południu około godziny 14.00, kiedy posiedzenie Sądu już się
odbyło. D. G.– dyrektor (...)poinformowała go, iż nie zostaną wypłacone mu pieniądze na dojazd, ponieważ zostały mu
przyznane na określony cel. Natomiast przekazała mu żeby poczekał na powrót pracownika – B. T., która zajmowała się
jego wnioskiem, ponieważ zostanie mu wypłacony zasiłek na żywność i poszła do swojego gabinetu. D. S. (1)zareagował
w ten sposób, że zaczął używać wulgaryzmów, krzyczał nielogiczne wyrazy, stukał krzesłami, groził pracownicom, że je
zgwałci, potnie i spali. D. G.wyszła ze swojego gabinetu i poprosiła go aby się uspokoił, uprzedziła że wezwie policję. D.
S. (1)był coraz bardziej agresywny, hałasował, dobijał się do kasy, wyzywał D. G.wulgarnymi słowami. D. G.wróciła do
swojego gabinetu, zadzwoniła na policję i straż miejską, a pracownikom poleciła aby zamknęli się w swoich gabinetach.
D. S. (1)dobijał się do drzwi, krzyczał wulgarnie że rozbije drzwi, kopał w nie. Ta sytuacja trwała przez pewien czas, D.
G.kilkakrotnie dzwoniła na policję i do straży miejskiej. Przyjechali policjanci i zabrali D. S. (1).
W dniu 17 stycznia 2015r około godziny 17.00 D. S. (1) przyszedł do sklepu należącego do małżonków T. i B.
O. znajdującego się w W. na ul. (...). Poczekał, aż inni klienci opuszczą sklep i zwrócił się do T. O. z żądaniem
comiesięcznych wypłat po 200zł. Zagroził, że jeżeli nie będą mu płacili takiej kwoty to wróci do sklepu z kolegami i
powybijają szyby, zdemolują jego wyposażenie – zniszczy szafę chłodniczą i lustra. Wychodząc zabrał ze sobą małą
paczkę chipsów. T. O. od razu zawiadomiła policję. Pojechała z mężem na komendę i złożyła zawiadomienie, ponieważ
wystraszyła się tego, co mówił D. S. (1) i potraktowała jego groźby jako realne. Wiedziała, że wcześniej siedział on w
więzieniu, a wypowiadając te słowa był poważny i nie żartował.
Tego samego dnia D. S. (1) przyszedł też do właściciela restauracji (...) - M. K. (3). Od razu powiedział do M. K. (3),
że wie co on posiada, że ma on sklepy i restaurację w związku z czym nakłada na niego opłatę po 1000zł w imieniu
Rzeczypospolitej Polskiej. Zagroził, że jeżeli co miesiąc nie otrzyma 1000zł to spali sklepy i restaurację należące do M.
K. (3). W tym czasie w restauracji trwały przygotowania do imprezy, więc M. K. (3) odpowiedział tylko, że nie zapłaci
żadnych pieniędzy a cała rozmowa jest nagrywana. D. S. (2) wyszedł z restauracji, a M. K. (3) po namyśle postanowił
zgłosić to na policję, obawiając się spełnienia tych gróźb. Podczas rozmowy D. S. (1) był agresywny, był poważny i jego
wypowiedź bynajmniej nie była żartobliwa. Stosowne zgłoszenie M. K. (3) złożył w dniu 19.01.2015r. Tego samego
dnia – 17.01.2015r D. S. (1), przed przyjściem do restauracji (...), był też w sklepie należącym do M. K. (3) na ul. (...)
gdzie spytał sprzedawczynie – E. M. (1) o numer telefonu do jej szefa – M. K. (3). Ona podała mu numer, ponieważ
wystraszyła się tego w jak agresywny sposób się do nie zwracał, mówił podniesionym głosem, a wcześniej zażądał
pieniędzy od klientów sklepu – dostał 10 zł i kupił sobie piwo.
Z żądaniem opłaty w wysokości 200zł D. S. (2) zgłosił się też do sklepu (...) w W. na ul. (...). Powiedział do
sprzedawczyni J. J., że będzie co miesiąc opodatkowywał szefa na kwotę 200zł i aby to przekazała szefowi. Podał
również termin kiedy to ma być płacone i dodał również iż dwie osoby się już zgodziły. Żądanie to przekazała szefowi
– P. K. oraz współpracownicom – J. Z. i B. M.. J. J. rozpoznała D. S. (1).
D. S. (1) został zatrzymany w dniu 19.01.2015r, a w dniu 20.01.2015r Sąd Rejonowy w Giżycku zastosował wobec niego
tymczasowe aresztowanie na okres 2 miesięcy. D. S. (1) został osadzony w celi Aresztu Śledczego w G. wraz z P. W.
(1), P. P. i M. G.. Po około tygodniu zamiast P. P. do celi skierowany został M. Z. (1).
W dniu 27.02.2015r D. S. (1) zaatakował P. W. (1) w ten sposób, że w obecności pozostałych współosadzonych polecił
W. aby wstał. Wówczas D. S. (1) rzucił się na P. W. (1), uderzył go pięścią w twarz i chwycił rękoma za szyję od przodu.
Obserwowali tą agresję M. G. oraz M. Z. (1). W. odciągnęli D. S. (1) od P. W. (1), żaden z nich nie wzywał strażników. Z
wieży obserwacyjnej szamotaninę zauważył strażnik, który drogą radiową poinformował strażników - K. Ł. i K. K. (1) o
tym, że coś się dzieje w celi 110. Kiedy funkcjonariusze weszli do celi, osadzeni byli spokojni. W wyniku tej napaści P. W.
(1) doznał stłuczenia twarzoczaszki i stłuczenia stawu kolanowego prawego, a obrażenia te spowodowały naruszenie
czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni. Obrażenia te są nieprawidłowo wpisane do zarzutu z punktu V aktu
oskarżenia i nie zostały poprawione w wydanym wyroku.
Wyrokiem z dnia 06.10.2010r D. S. (1) został skazany na karę 2 lat i 7 miesięcy pozbawienia wolności za popełnienie
czynu kwalifikowanego z art. 280§1kk w zw. z art. 64§1kk – sygn. akt VK 307/10. Karę odbywał od dnia 22.04.2011r
do dnia 3.09.2013r, a na jej poczet został zaliczony okres tymczasowego aresztowania od dnia 18.07.2010r do dnia
6.10.2010r. (k. 95, 124).
D. S. (1) skazano również za czyny z art. 226§1kk i art. 222§1kk na karę łączną 1 roku pozbawienia wolności –
wyrok z dnia 11.05.2011r sygn. akt VK 138/10. Postanowieniem z dnia 10.03.2011r zarządzono wykonanie zawieszonej
kary. Karę odbywał od dnia 03.09.2013r do dnia 03.03.2014r. Postanowieniem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia
03.03.2014r warunkowo zwolniono i wyznaczono okres próby do dnia 03.03.2016. Pozostałą karę odbywał od dnia
27.01.2015r do dnia 30.07.2015r – k. 98.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadków – S. S. (2) k. 309v, D. P. k. 310v, Z. W. k. 88 –
89, D. G. k. 309, A. K. (2) k. 310, M. K. (2) k. 310 – 310v, Z. M. k. 310v, M. K. (3) k. 309v, E. K. k. 378, E. M. (1) k.
309v – 310, J. J. k. 23v, B. T. k. 69 – 70, P. W. (1) k. 308v – 309, T. O. k. 377v, R. O. k. 377v – 378, M. Z. (1) k. 378,
M. Z. (2) k. 378v, P. P. k. 379, K. K. (1) k. 406v, K. Ł. k. 406v, P. W. (2) k. 407, a także protokołu pobrania krwi k. 83,
wyników k. 82, protokołu zatrzymania k. 10, opinii k. 176, sprawozdania k. 160 – 164.
Oskarżony D. S. (1) składając wyjaśnienia przed Sądem nie przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu
czynów. Później zmienił swoje wyjaśnienia i oświadczył, iż przyznaje się do popełnienia zarzucanych mu czynów, z
wyjątkiem pobicia P. W. (1). W swoich wyjaśnieniach nie zaprzeczał by w dniu 09.01.2015r był w (...) oraz w dniu
17.01.2015r w restauracji (...) oraz sklepie małżonków O., gdzie żądał pieniędzy. Tłumaczył, że nie miał pieniędzy na
żywność, nie otrzymał pomocy od kuratora i był głodny. Tylko, że zwrócić należy uwagę iż po otrzymaniu 10 zł w sklepie
(...) od klientów sklepu, kupił sobie piwo a nie żywność. Zaprzeczał by kierował w dniu 30.10.2014r motorowerem
w W. na ul. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, tylko że był widziany przez trzy osoby – świadków S. S. (2), D. P. i Z.
W.. Każdy ze świadków obserwował inny moment przejazdu oskarżonego, a S. S. (2) dokładnie obserwował to jak
nie mógł on wstać z ziemi po upadku. Na miejsce przyjechali policjanci – Z. M. i A. K. (1), którzy wylegitymowali
wskazanego im kierowcę oraz przeprowadzili czynności procesowe. Doprowadzili oskarżonego na badanie krwi, gdzie
ponad wszelką wątpliwość stwierdzono iż był on w stanie nietrzeźwości. Sąd ocenił dowody z zeznań świadków jako
wiarygodne, ponieważ wzajemnie się uzupełniają i opisują poszczególne etapy przejazdu oskarżonego motorowerem
aż do momentu kontroli. Zdaniem Sądu oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czyny kwalifikowanego
z art. 178a§1kk.
Chronologicznie kolejnym czynem oskarżonego było jego zachowanie w Miejsko – Gminnym Ośrodku(...)w W.(zarzut
IV). Zdaniem Sądu opis zachowań oskarżonego D. S. (1)przedstawiony przez D. G., A. K. (2)i M. K. (2)jest wiarygodny.
Wszystkie pracownice (...)w W.w dniu 09.01.2015r były obecne w miejscu swojej pracy, miały bezpośredni kontakt
z oskarżonym i doskonale słyszały jak się zachowywał w miejscu publicznym, jakich używał słów i gróźb pod ich
adresem. Zachowanie oskarżonego nie było usprawiedliwione żadnymi okolicznościami, co więcej B. T.poprzedniego
dnia dopełniła wszelkich formalności aby następnego dnia rano wypłacić całość zapomogi dla oskarżonego. Podkreślić
należy, że nawet umówiła mu transport samochodem służbowym z ośrodka na przystanek tak aby zdążył na 7.30 –
odjazd autobusu do O.. Zachowanie oskarżonego było zupełnie nieracjonalne i pozbawione jakichkolwiek przyczyn.
Oskarżony nie zaprzeczał by krzyczał, wyzywał i groził pracownicom (...).
Odnośnie zarzutów z dnia 17.01.2015r kiedy to oskarżony udał się do M. K. (3) oraz małżonków T. O. i B. O. z żądaniem
płacenia haraczu na jego rzecz – zarzut I i II, to zdaniem Sądu, okoliczności tych zdarzeń również są jednoznaczne. Ich
przebieg bezpośrednio wynika z relacji pokrzywdzonych, którzy szczegółowo w dniach kiedy składali zawiadomienia,
opisali zachowanie sprawcy. Przedstawili swoje obawy, strach przed realizacją gróźb oskarżonego. Wskazywali, że
w rozmowie z nimi oskarżony bynajmniej nie żartowała, a swoje żądania kierował jak najbardziej na serio. To, że z
czasem świadkowie niejako oswoili się z tą sytuacją – twierdzili, że nie boją się żądania oskarżonego kiedy składali
zeznania przed Sądem – nie mogą świadczyć o tym, że w chwili zdarzenia nie odczuwali żadnych obaw, skoro złożyli
od razu zawiadomienia. Poza tym oskarżony został osadzony, więc ponownie się do nich zgłosił, nie zgłosił się też
po odbiór pieniędzy. Po prostu obiektywnie oceniając sytuację, oskarżony został pozbawiony możliwości realizacji
całości czynu, ponieważ został tymczasowo aresztowany. Tłumaczenie oskarżonego, że chciał aby dali mu pieniądze
bo był głodny, jest tylko jego linią obrony, tak aby umniejszyć swoją winę. Przecież oskarżony nie zaproponował że
może wykonać jakiekolwiek prace, ani nie prosił o pomoc finansową. Od razu zagroził, że jak nie dostanie pieniędzy
to będzie niszczył wyposażenie sklepów, restauracji, wyrządzi szkody w mieniu. Wobec tych dowodów, Sąd przyjął iż
oskarżony dopuścił się również tych przestępstw.
Zdarzenie z dnia 27.02.2015r znane jest jedynie z relacji oskarżonego oraz współosadzonych więźniów. Żaden ze
strażników Aresztu Śledczego nie widział jego całego przebiegu, zaś funkcjonariuszy zaalarmował strażnik wieży na
zewnątrz. Strażnik ten przekazał jedynie, że w celi 110 coś się dzieje. Niewątpliwie P. W. (1) doznał obrażeń: stłuczenia
twarzoczaszki – obrzęku okolicy jarzmowej lewej i stłuczenia stawu kolanowego prawego – otarcia naskórka 2 x 1
cm okolicy przedrzepkowej prawej. Wynika to z opinii k. 176 sporządzonej na podstawie dokumentacji medycznej
z tego dnia k. 185. Zauważyć należy, iż od razu po zdarzeniu świadkowie – M. Z. (1) i M. G. oraz pokrzywdzony –
P. W. (1) zrelacjonowali wychowawcy – P. W. (2) – przebieg wydarzeń w celi. Wszyscy oni stwierdzili, że oskarżony
zaatakował P. W. (1) nie mając do tego żadnego powodu. Relacja ich szczegółowo została opisana w sprawozdaniu
z dnia 05.03.2015r k. 161 – 164. Późniejsze ich zeznania są nie tak kategoryczne, a wręcz wskazujące na winę P. W.
(1). Żaden z nich nie był przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego, więc nie sposób zweryfikować ich
relacji z tą, która byłaby złożona na gorąco. Z ich zeznań wynika również, że to zdarzenie było komentowane wśród
współwięźniów, a P. W. (1) w ogóle nie chciał aby toczyło się w tej sprawie jakiekolwiek postępowanie. To zdaniem Sądu
świadczy o tym, że relacja świadków i pokrzywdzonego zaraz po zdarzeniu jest informacją wiarygodną. Późniejsze
zeznania świadków, są niewiarygodne, ponieważ mogły być ustalone między nimi, tak aby jak najmniej zaszkodzić
oskarżonemu. Tak hermetyczne środowisko jak osadzeni niechętnie współpracuje z organami ścigania, obawiając się
również odwetu ze strony innych więźniów. Przecież każdy z nich podkreślał, że nie chciał interwencji strażników
więziennych. Faktycznie strażnicy – K. Ł. i K. K. (2) znaleźli się w tej celi przypadkowo, po informacji strażnika
znajdującego się na zewnątrz. Tylko on miał możliwość obserwowania przez okno co dzieje się w środku.
Odnośnie obrażeń pokrzywdzonego – P. W. (1) Sąd ocenił opinię biegłego chirurga jako wiarygodną i rzetelną, popartą
wiedzą i doświadczeniem zawodowym lekarza. Sąd omyłkowo nie zmienił opisu czynu w punkcie V aktu oskarżenia
odnośnie szczegółowego określenia odniesionych obrażeń przez pokrzywdzonego.
Odpowiedzialności karnej za popełnienie przestępstwa kwalifikowanego z art.178a§1kk podlega ten m. in., kto
znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym. Z treści art. 115§16 pkt 2kk
wynika, że stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,25 mg/l. Z analizy pobranej
krwi wynika, że oskarżony miał zawartość alkoholu o godzinie 15.25 – 2,39 promila. Będąc w tym stanie nietrzeźwości
prowadził motorower w W. na ul. (...). Reasumując poczynione powyżej ustalenia faktyczne stwierdzić należy, iż
oskarżony dopuścił się popełniania zarzucanego mu czynu z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim. Oskarżony
doskonale zdawała sobie sprawę z tego co robi jadąc w tym stanie nietrzeźwości motorowerem. Nie sposób przyjąć, iż
ze względu na zawartość alkoholu nie zdawał sobie sprawy z tego, co robi.
Artykuł 224§2kk stanowi, że ten kto stosuje przemoc lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia funkcjonariusza
publicznego albo osoby do pomocy mu przybranej do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej
podlega karze. Niewątpliwie oskarżony swoim zachowaniem chciał doprowadzić do tego, by zmusić D. G. do
wypłaty nienależnego mu świadczenia grożąc przy tym podpaleniem budynku. Czynność ta leżała w kompetencjach
pracownika (...), choć poleciła by oskarżony poczekał na pracownika zajmującego się jego wnioskiem. Jej obecność
nie wpłynęła na oskarżonego pozytywnie, nie uspokoił się a wręcz przeciwnie stał się jeszcze bardziej agresywny i
zaczął ją wyzywać.
Artykuł 226§1 kk stanowi o odpowiedzialności karnej za przestępstwo polegające na znieważeniu funkcjonariusza
publicznego albo osoby mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Przedmiotem
ochrony jest prawidłowa działalność instytucji państwowych i samorządowych przez ochronę koniecznego dla
wykonywania tej działalności poszanowania dla funkcjonariuszy pełniących obowiązki służbowe. Czynność sprawcza
polega na znieważeniu funkcjonariusza publicznego poprzez takie zachowanie sprawcy, które stanowi wyraz pogardy
dla drugiego człowieka (Kodeks Karny, Część szczególna, komentarz do art. 117 – 277 kodeksu karnego, pod redakcją
Andrzeja Zolla, 225-226). Funkcjonariuszem publicznym w myśl art. 115§13kk jest pracownik organu państwowego
lub samorządu terytorialnego, osoba zajmująca kierownicze stanowisko w innej instytucji państwowej. Zdaniem Sądu
oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim. Doskonale
zdawał sobie sprawę z tego, gdzie się znajduje, jakie słowa i pod czyim adresem wypowiada. Oskarżony na rozprawie
przeprosił D. G. za swoje zachowanie.
Odpowiedzialności za popełnienie czynu kwalifikowanego z art. 282kk podlega ten, kto w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej, przemocą, groźbą zamachu na życie lub zdrowie albo gwałtownego zamachu na mienie, doprowadza inną
osobę do rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym albo do zaprzestania działalności gospodarczej. Wymuszenie
rozbójnicze jako przestępstwo kierunkowe może być popełnione tylko w zamiarze bezpośrednim. Stosowane przez
sprawcę środki łączą się z użyciem przemocy, groźby zamachu na życie lub zdrowie albo gwałtownego zamachu
na mienie. Groźba zamachu na życie lub zdrowie musi stanowić zagrożenie co najmniej takim uszczerbkiem dla
zdrowia, o którym mowa w art. 157 § 2. Natomiast przez groźbę gwałtownego zamachu na mienie należy rozumieć
zapowiedź, w wypadku niespełnienia żądania, każdego bezprawnego zamachu godzącego w to mienie za pomocą
szybko i intensywnie stosowanej przemocy, mogącej spowodować zniszczenie, uszkodzenie mienia albo pozbawienie
nad nim władztwa – uchwała SN z 19 lutego 1997 r., I KZP 39/96 (Prok. i Pr. 1997, nr 3, poz. 7, dodatek). Zachowanie
sprawcy wypełnia znamiona każdej z wymienionych gróźb zarówno wtedy, gdy grozi on własnym działaniem na szkodę
pokrzywdzonego, jak i wtedy, gdy groźba dotyczy mającego nastąpić w przyszłości działania innych osób – wyrok SN
z 25 lutego 1997 r., IV KKN 376/96 (OSNKW 1997, nr 7–8, poz. 61). Należy zauważyć, że wprowadzenie w art. 282,
jako sposobu wymuszenia rozbójniczego, również „przemocy" wskazuje, że w sytuacji, gdy była to przemoc pośrednia,
a więc nieskierowana przeciwko osobie, także natychmiastowe rozporządzenie mieniem (przez jego wydanie) będzie
stanowiło przestępstwo z art. 282 – wyrok SA w Lublinie z 16 czerwca 1999 r., II AKa 89/99 (KZS 1999, nr 12, poz.
35) - Komentarz do art.282 Kodeksu karnego : Ewa Monika Guzik-Makaruk, Emil Pływaczewski – LEX.
Zdaniem Sądu oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim
kierunkowym, działał z chęci osiągnięcia zysku. Nie osiągnął tego zysku, ponieważ odmówiono mu wypłaty pieniędzy
a pokrzywdzeni zawiadomili policję. Swoje działania podjął w określonym, majątkowym celu. Odnośnie małżonków
O. – poczekał, aż będą sami w sklepie, tak żeby uniknąć obecności świadków. Podobnie odnośnie M. K. (1), swoje
żądanie przedstawił tylko jemu, bez obecności osób postronnych. Oskarżony zmierzał do uzyskania nielegalnego,
stałego dochodu, wykorzystując strach pokrzywdzonych przed zniszczeniem należącego do nich mienia.
Odpowiedzialności za popełnienie czynu kwalifikowanego z art. 157§2kk podlega ten, kto powoduje naruszenie
czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż siedem dni. Na podstawie przeprowadzonego
postępowania dowodowego stwierdzić należy, że oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstwa kwalifikowanego
z art. 157§2kk wobec pokrzywdzonego P. W. (1). Przedmiotem ochrony w wypadku tego przestępstwa jest zdrowie
człowieka, rozumiane jako prawidłowość procesów fizjologicznych i związana z tym wydolność człowieka do spełniania
jego funkcji społecznych. Czynność sprawcza polega na „powodowaniu” opisanych w art. 157§1 bądź 2 skutków, a
pojęcie to obejmuje wszystkie zachowania pozostające w związku przyczynowym i normatywnym ze skutkiem. Skutek
jest znamieniem czynu określającym jego kwalifikację w zależności od spowodowanych naruszeń czynności narządów
ciała bądź rozstroju zdrowia (Kodeks karny, Część szczególna pod red. Andrzeja Zolla, komentarz do art. 117 – 277
Kodeksu karnego, Zakamycze 1999, s. 288 i n.). Spowodowanie jedynie nieznacznych skutków – śladów naruszenia
nietykalności cielesnej – stanowi o popełnieniu czynu kwalifikowanego z art. 217§1kk, natomiast skutki spowodowane
działaniem oskarżonego kwalifikują jego czyn jako przestępstwo z art. 157§2kk. Z opinii lekarskiej jednoznacznie
wynika, iż doznane przez pokrzywdzonego P. W. (1) obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała na
okres poniżej dni 7 – art. 157§2kk. Również w zakresie tego czynu Sąd doszedł do przekonania, iż oskarżony dopuścił
się tego czynu z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim. Oskarżony zaatakował P. W. (1) bez żadnego powodu, nie
był przez niego prowokowany. Został odciągnięty od pokrzywdzonego przez współosadzonych, a sam dobrowolnie nie
odstąpił od ataku.
Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego Sąd wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego
dobra, rozmiar wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia poszczególnych czynów, postać zamiaru i
motywację sprawcy. Każdy z tych czynów charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości, grozi w
dobra różnego rodzaju – bezpieczeństwo w ruchu drogowym, czynności urzędowe, znieważenie funkcjonariusza
publicznego, mienie i zdrowie. Opinia biegłych psychiatrów odnośnie stanu zdrowia oskarżonego, sporządzona po jego
obserwacji, kategorycznie stwierdza iż jest on osobą zdrową psychicznie. W czasie popełnienia każdego z czynów miał
zachowaną zdolność rozumienia znaczenia czynów i kierowania swoim postępowaniem. Stwierdzono u niego jedynie
zaburzenia osobowości typu osobowości dyssocjalnej a także uzależnienia mieszanego. Sad ocenił opinię biegłych jako
rzetelną i wiarygodną, a zauważyć należy iż nie była to obserwacja jednorazowa, tylko dłuższa, kilkutygodniowa.
Wymierzając oskarżonemu kary za poszczególne przestępstwa Sąd miał na względzie to, że był on dotychczas karany
za przestępstwa podobne i odbywał kary pozbawienia wolności. W zakresie czynów opisanych w punktach I i II aktu
oskarżenia Sąd wymierzył karę przy zastosowaniu art. 91§1kk na podstawie art. 14§1kk w zw. z art. 282kk i art. 64§1kk
w wymiarze 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu jedynie surowa kara izolacyjna wymierzona
oskarżonemu spełni swoją funkcję w zakresie prewencji szczególnej wobec niego. Nie można pozwolić na to, by
oskarżony pozostał w przekonaniu iż jego zachowanie było usprawiedliwione jego ówczesną sytuacja materialną i
pozwalało na wymuszenia rozbójnicze. Takie zachowanie świadczy o tym, że oskarżony nie przestrzega panujących w
społeczeństwie reguł i norm prawnych, tym bardziej iż wcześniej był karany za podobne przestępstwo.
Odnośnie czynu opisanego w punkcie III Sąd wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, a więc w granicach
dolnego zagrożenia. Sąd doszedł do przekonania, iż oskarżony swoim zachowaniem największe niebezpieczeństwo
stanowił dla swojego życia i zdrowia, choć również innych uczestników ruchu drogowego. Podejmowane przez niego
manewry świadczyły przede wszystkim o jego stanie nietrzeźwości, a raczej stanie upojenia alkoholowego.
Wymiar kary za czyn opisany w punkcie IV aktu oskarżenia to 8 miesięcy pozbawienia wolności, mając przede
wszystkim na względzie okoliczności popełnienia czynu oraz fakt uprzedniego skazania za przestępstwo podobne.
Oskarżony na tyle wystraszył pracowników (...), że dyrektor D. G. poleciła im zamknąć się w swoich gabinetach i
czekać na przyjazd policji. Jego zachowanie nie było racjonalne, nie było to zachowanie wzburzonego człowieka tylko
człowieka nieobliczalnego.
Za popełnienie czynu z art. 157§2kk Sąd wymierzył karę 10 miesięcy pozbawienia wolności mając przede wszystkim na
względzie okoliczności w jakich doszło do jego dokonania – w miejscu izolacji, wśród współosadzonych. W miejscu,
gdzie pokrzywdzony nie miał nawet szansy ucieczki przed napastnikiem, ani możliwości obrony.
Sąd orzekł bezwzględną karę łączną pozbawienia wolności - trzech lat i sześciu miesięcy. W ocenie Sądu taki wymiar
kary zasadniczej jest adekwatny do wagi popełnionych przestępstw. Należy mieć na względzie to, iż dopuścił się
oskarżony tych wszystkich czynów w krótkim okresie czasu, działał umyślnie, nie zważając na żadne normy prawne,
a do tego był już wcześniej karany za przestępstwa podobne.
Sąd omyłkowo nie orzekł wobec oskarżonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, do czego
był obowiązany w myśl art. 42§2kk.
Na poczet orzeczonej kary łącznej Sąd zaliczył oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania.
Zgodnie z art. 618§1pkt 11 kpk Sąd przyznał wynagrodzenie adw. W. B. za obronę wykonywaną z urzędu (§16
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu – Dz. U. nr 163, poz.1348
z późn. zm.). Przyznane wynagrodzenia w myśl § 2 ust. 3 w/w rozporządzenia uwzględniają stawkę podatku VAT.
Sąd na podstawie art. 624kpk zwolnił oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania albowiem jego
sytuacja materialna nie pozwala na ich uiszczenie.