O NAS Potrzeby małego dziecka są silne i żywe. Środowisko

O NAS
Potrzeby małego dziecka są silne i żywe. Środowisko przedszkolne zaspakaja i
jednocześnie uczy samodzielnego zaspakajania zarówno potrzeb biologicznych,
psychicznych jak i społeczno – kulturowych.
Dzieci przedszkolne cechuje szybko wzrastająca aktywność ruchowa, nasila się
potrzeba kontaktu, współdziałania z rówieśnikami, wysuwa się potrzeba uznania,
akceptacji i sukcesu. Rodzi się chęć poznawania nowych rzeczy i zjawisk, chęć
współzawodnictwa, dzieci pragną pokonywać przeszkody i zadania jakie stawia mu
otoczenie. W dalszym ciągu jednak pragną się bawić.
Nasze przedszkole stara się
zapewnić dzieciom warunki sprzyjające wytwarzaniu się poczucia bezpieczeństwa,
rozwoju zdrowia psychicznego i osobowości. Zaspokojenie tych potrzeb wymaga
stosowania odpowiednich metod pracy z dziećmi.
W naszej placówce stosuje się w pracy z dziećmi następujące metody:
Metoda ,,Dobrego Startu” Marty Bogdanowicz, która przydatna jest w procesie
usprawnienia analizatorów: słuchowego, wzrokowego, kinetyczno- ruchowego, w
kształceniu orientacji przestrzennej, rozwija zdolności rozumienia i posługiwanie się
symbolami abstrakcyjnymi, ułatwia rozwijanie kontaktów społecznych i uczy
współdziałania.
Metoda ruchu rozwijającego W. Sherborne - jej celem jest nie tylko usprawnianie
ruchowe ale także uświadomienie sobie własnej wartości, odprężenie i
zrelaksowanie. Można do tego dojść stopniowo: poprzez poznanie samego siebie,
własnego ciała, następnie przeniesienie poczucia własnego bezpieczeństwa na
najbliższe otoczenie i nawiązanie stosunku z innymi ludźmi. System ćwiczeń w tej
metodzie wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z
dorosłymi baraszkowania. Podstawowe założenia tej metody to rozwijanie ruchem
trzech aspektów: świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
świadomości przestrzeni i działania w niej, dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i
nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.
Biblioterapia (bajkoterapia) - metoda ta opiera się głównie na wykorzystywaniu
terapeutycznych wartości literatury, a jej celem nadrzędnym jest niesienie pomocy
uczestnikowi terapii w odnalezieniu się w nowej, trudnej dla niego sytuacji. Dzięki
bajce dziecko rozwija swoje umiejętności emocjonalne. Uczy się nazywać to co
czuje i uświadamia sobie, że emocje te są jak najbardziej naturalne i powszechne.
Bajki terapeutyczne są źródłem określonych obrazów w wyobraźni dziecka i w ten
sposób wywołują pozytywne emocje, mają wpływ na myślenie o sobie, buduje
poczucie własnej skuteczności. Dlatego też bajkoterapia to jedna z lepszych metod na
dotarcie do dziecka, zrozumienie jego problemów i udzielenie mu wsparcia w
trudnych chwilach. Jest jedną z metod wykorzystywanych z powodzeniem w pracy z
osobami upośledzonymi umysłowo.
Metoda gimnastyki twórczej (ekspresyjnej) R. Labana – nazywana często metodą
improwizacji ruchowej. Umożliwia nauczycielowi dużą swobodę wyboru zadań
ruchowych. Musi on jednak wyjaśnić dzieciom, co mają robić, natomiast sposób
wykonania zależy wyłącznie od inwencji twórczej dziecka i doświadczeń ruchowych.
Pokaz nauczyciela jest zbędny. W metodzie tej posługujemy się różnymi formami
ruchu; naśladowanie, inscenizacja, pantomima, ćwiczenia muzyczno – ruchowe,
taniec, opowieść ruchowa itp.
Metoda K. Orffa – ruch ma tu charakter kreatywny i rodzi się spontanicznie w
trakcie zabawy. Początkowo ruch złożony jest z prostych elementów (bieg, chód,
podskoki, obroty), z upływem czasu staje się urozmaicony, bogaty i artystyczny.
Charakterystycznym rysem tej metody jest połączenie muzyki z ruchem i słowem.
Improwizacja słowna to inaczej „umuzykalnienie” wierszy, baśni, opowieści z
zastosowaniem instrumentów, śpiewu, recytacji. Metoda ta pozwala lepiej dbać o
zdrowie fizyczne i psychiczne, rozwija dziecko i przygotowuje do poznania świata i
wejścia w życie dorosłe.
Gimnastyka rytmiczna Kniessów – jest to rodzaj gimnastyki twórczej,
utanecznionej, polegającej na poszukiwaniu coraz to nowych form ruchu
sprzężonego z rytmem, muzyką przy czym stosuje się w niej nietypowe przybory
(dzwoneczki, grzechotka, łuski orzecha kokosowego). Przybory te są barwne,
atrakcyjne i proste – powinny być one stosowane dwustronnie, tj. prawą i lewą ręką.
Podczas ćwiczeń spotyka się improwizację bez przyboru lub z przyborem, oswajanie
się z nim, manipulowanie nim. Głównie jednak metoda ta polega na naśladowaniu
ruchów prowadzącego, który zarówno ruch demonstruje jak i jest współćwiczącym.
Metoda inscenizacji – dominuje w niej aktywność emocjonalno – artystyczna. W tej
metodzie zawiera się również drama - wyrosła z praktyki ludzi teatru (wprawki,
ćwiczenia dramowe). Drama odwołuje się do indywidualności każdej jednostki,
sprzyja wydobywaniu i rozwijaniu najbardziej pożądanych cech osobowości, wyrabia
wrażliwość, działa twórczo w różnych obszarach aktywności, uwrażliwia na krzywdę
innych. Służy realizacji związanych z rozwojem dziecka emocji.
Burza mózgów – giełda pomysłów – stwarza możliwość spontanicznego zgłaszania
wszystkich pomysłów, bez ich wstępnej weryfikacji. Metoda ta służy rozwiązywaniu
problemów w sposób twórczy, rozwijaniu sprawności umysłowych oraz osobistych
zainteresowań. Rozwija kreatywność, przełamuje opory przed przedstawieniem
własnych pomysłów, pobudza wyobraźnię. W czasie burzy mózgów pracuje się
indywidualnie ale na rzecz całego zespołu, którego zadaniem jest zgromadzenie jak
największej liczby pomysłów czy faktów do danego problemu.
Poprzez stosowanie metod twórczych dzieci stają się operatywne w różnych
sytuacjach edukacyjnych i życiowych. Do najczęściej stosowanych metod z tej
grupy należy:
Metoda swobodnej ekspresji – połączona z wykonywaniem przez dzieci prac
plastycznych na temat dowolny. Metoda ta jest wyrazem najbardziej osobistych
przeżyć dziecka, kiedy samodzielnie komponuje swoje wytwory, dobiera kolory,
poszukuje własnych form plastycznych i środków wyrazu.
Metoda zadań inspirujących – koncentrująca ekspresję twórczą dziecka na tematyce
proponowanej przez nauczyciela.
Metoda projektu - polega ona na wykonaniu przez dzieci zadań poprzez
samodzielne poszukiwania pod opieką nauczyciela. Dzieci w trakcie pracy nad
projektem uczą się przeprowadzania rozmów, samodzielnego poszukiwania
materiałów, współdziałania w grupie, odpowiedzialności;
Metoda prób i błędów – polega na zastosowaniu najwłaściwszych rozwiązań
ruchowych w różnych sytuacjach. Jeśli dziecko chce np. pokonać tor przeszkód,
przejść po ławeczce wówczas myśli głównie o celu, nie zastanawia się nad
sposobami za pomocą których da się to osiągnąć. Dopiero po wielu próbach i błędach
zbliża się stopniowo do upragnionego wyniku.
Zabawy tematyczne (twórcze) i konstrukcyjne – polegają na nadawaniu różnym
przedmiotom umownego znaczenia oraz na naśladowaniu prostych czynności
(kierowanie pojazdem, sprzątanie itp.) U dzieci 3,4 letnich są one mniej
skomplikowane. Czasami jednak odtwarzają nawet sceny z ulicy, domu, teatru czy
przedszkola. Często zdarzenia są fikcyjne, zmyślone. Podobnie zabawy
konstrukcyjne mają walory działalności twórczej. Ich higieniczno- zdrowotne walory
wzrastają szczególnie wtedy gdy odbywają się w plenerze. (woda, piasek, ogród).
Zabawy te często wymagają współdziałania, co sprzyja zaspakajaniu potrzeby
kontaktu i współżycia społecznego.
Wśród metod zaspakajających te potrzeby można zaliczyć metody zabawowe.
Pedagogika zabawy „Klanza” proponuje sytuacje, w których uczestnik grupy może
bez lęku rozwijać swoje najlepsze strony. Wybrane zabawy zapewniają dobrowolność
uczestnictwa, uwzględniają wszystkie poziomy komunikowania, uznają pozytywne
przeżycia jako wartość, unikają rywalizacji i posługują się różnymi środkami wyrazu.
Doskonałą metodą regulująca stosunki między dziećmi i ustalająca wzajemne prawa
i obowiązki jest metoda umów.
Metoda opowieści ruchowej – polega na tym, że nauczyciel przez odpowiedni dobór
tematu wymyślonego przez siebie opowiadania działa na wyobraźnię dziecka, skłania
je do odtwarzania ruchem treści tego opowiadania. Układ opowiadania winien
opierać się na zasadach wszechstronności ruchu, stopniowania wysiłku i zmienności
pracy mięśniowej. Dzieci przedszkolne doskonale rozumieją charakter kontaktu
społecznego jakim jest przyjaźń. Środowisko przedszkolne poprzez nawiązywanie
więzi emocjonalnych z nauczycielką i innymi dziećmi zaspakaja również potrzebę
bezpieczeństwa i kontaktu uczuciowego.
METODY ODTWÓRCZE
1. Zabawy naśladowcze – polegają na naśladowaniu ruchów zwierząt, ludzi,
przedmiotów martwych
2. Metoda zabawowo naśladowcza – zbliżona do poprzedniej; dziecko ilustruje
ruchem znane mu czynności ludzi, zwierząt, zjawisk przyrody. Wykorzystujemy tu
pamięć ruchową dzieci. Ruchy nie muszą być dokładne, dajemy dziecku możliwość
swobody i fantazji. Należy jednak objaśnić ruch ze względów bezpieczeństwa ale
krótko i obrazowo.
3. Metoda zadaniowa (bezpośredniej celowości) – stanowi formę przejściową od
ćwiczeń stosowanych w formie ruchów naśladowczo zabawowych do zadań
wykonywanych wg pewnych prawideł. Polega na odpowiednim doborze pozycji
wyjściowej i przemyślanym przebiegiem ruchu często z przyborem (piłka, krążek,
szarfa). Cechą istotną tej metody jest powtarzanie tego samego ruchu w celu
przyswojenia określonej czynności.
4. Metoda ścisła - polega na ruchu odwzorowanym z pokazu lub wykonywanym na
podstawie słownego ujęcia ruchu. Ćwiczenia wykonywane są na komendę lub w
podanym rytmie (klaskanie, tupanie itp.). Stosowana w grupach starszych pozwala
wytworzyć pewne stereotypy ruchowe konieczne dla opanowania określonych
umiejętności czy cech motorycznych.