Credo 22 - Stichting In de Rechte Straat

Credo
Biuletyn teologiczno-pastoralny
nr 22 - październik 2012
Adres wydawcy:
„Augustinus“
Skr. Pocztowa 28
59-902 Zgorzelec 4
E-mail: [email protected]
Autorzy:
Tomasz Pieczko:
[email protected]
Pedro Snoeijer:
[email protected]
Strony internetowe:
www.augustinus.pl
www.blogpastoratomaszpieczko.blogspot.com
www.pedrosnoeijer.blogspot.com
Nota od Redakcji
Drodzy Czytelnicy,
zarówno stricte sensu teologicznych, jak i
biblijnych.
Chcemy raczej zainspirować naszych
czytelników do ich własnych, dalszych
poszukiwań, proponując im ich pierwszy
kierunek.
Otrzymujecie kolejny numer naszego
biuletynu zatytułowanego „Credo”.
Nasze „Credo”, czyli „wierzę” jest wynikiem
chęci podzielenia się z Wami tym, co
stanowi dziedzictwo myśli Reformacji
Kościoła – protestantyzmu - która następuje
począwszy od wieku XVI.
Refleksja Reformacji w wymiarze
teologicznym, ale i pastoralnym, pozostaje
wciąż witalna dla Kościoła Powszechnego,
a zatem warto ją przybliżać, nie
zapominając naturalnie o potrzebie
aktualizacji jej przekazu.
Celowo wybraliśmy Katechizm Jana
Kalwina z roku 1545, jako porządkujący tok
naszego przekazu myśli.
Dokument ten jest nieco mniej znany w
Polsce, niemniej ze względu na jego
rzeczowość, ale i otwartość, wydaje nam się
pozostawać ciągle interesującym, jako
punkt wyjścia dla szerszej refleksji.
Autorzy zamieszczonych artykułów nie kryją
ich związku emocjonalnego z
protestantyzmem, będąc obaj
zaangażowanymi w życie Kościołów
protestanckich.
Nie aspirują także do wyczerpującego
przedstawiania poruszanych kwestii,
CREDO nr 22
Pozostajemy otwarci na Wasze pytania,
chęć pozytywnej dyskusji, życząc Wam
przede wszystkim, aby Pan stał się centrum
Waszego życia, jako tych, których dotyka
Jego Słowo.
Autorzy
1
październik 2012
Katechizm Genewski 1545 - Niedziela XXII
140. Minister:
I do czego właściwie wzywa to
pierwsze przykazanie?
Dziecko:
Abyśmy tylko dla Niego zastrzegli
jedyną cześć, która jest Mu należna,
bez zanoszenia jej gdzie indziej.
Dwudziesta druga niedziela
136. Minister:
Wyrecytuj mi pierwsze przykazanie.
Dziecko:
„Słuchaj Izraelu, Jam jest Pan, Bóg
twój, który cię wyprowadził z ziemi
egipskiej, z domu niewoli. Nie
będziesz miał innych bogów obok
mnie” (II Mojż/Wyjścia 20,2,3; V
Mojż/Powtórzonego Prawa 5, 6-7).
141. Minister:
Jaka to cześć jest Mu właściwa?
Dziecko:
Aby adorować tylko Jego, wzywać Go,
pokładać w Nim naszą ufność i
podobne temu rzeczy, które są
przypisane Jego majestatowi.
137. Minister:
Wyłóż mi jego znaczenie.
Dziecko:
Od początku czyni On jakby wstęp do
całego prawa, ponieważ przypisuje
sobie autorytet rządzenia, nazywając
siebie Przedwiecznym i Stworzycielem
świata. Natępnie mówi, że jest naszym
Bogiem, aby uczynić dla nas swe
nauczanie bardziej przyjemnym,
ponieważ skoro jest naszym Zbawcą,
dlatego też mamy być ludem Mu
posłusznym.
142. Minister:
Dlaczego mówi „obok mnie”?
Dziecko:
Ponieważ skoro widzi i zna wszystko i
jest sędzią sekretnych myśli ludzkich,
naucza, że nie tylko przez zewnętrzne
wyznanie chce być uznany naszym
Bogiem, ale także w czystej prawdzie i
uczuciu serca.
138. Minister:
Ale czy to, co mówi On następnie o
wyzwoleniu z ziemi egipskiej, nie
odnosi się w szczególności do ludu
Izraela?
Dziecko:
W pierwszym rzędzie tak. Ale dotyczy
to także nas wszyskich, jako że
wyzwolił nasze dusze z duchowej
niewoli grzechu i z tyranii diabła.
Tł. Tomasz Pieczko
139. Minister:
Dlaczego wspomina o tym na
początku swego prawa?
Dziecko:
Aby przypomnieć nam, jak bardzo
jesteśmy zobowiązani iść za Jego
zamiarem i jaką niewdzięcznością
byłoby czynienie czegoś przeciwnego.
CREDO nr 22
2
październik 2012
Studium Biblijne: Księga
Powtórzonego Prawa (5. Mojżeszowa) 6,1-15
1
A to są przykazania, ustawy i prawa, których Pan, wasz Bóg, nakazał wam uczyć, abyście je
pełnili w ziemi, do której się przeprawiacie, aby ją posiąść. 2 Abyś był przejęty czcią dla Pana,
Boga twego, przestrzegając po wszystkie dni twego życia wszystkich jego ustaw i przykazań,
które Ja dziś nakazuję tobie, twoim synom i wnukom, i abyś żył długo. 3 Słuchaj ich, Izraelu, i
starannie je wykonuj, aby ci się dobrze powodziło i abyście się rozmnożyli bardzo w ziemi
opływającej w mleko i miód, jak ci przyrzekł Pan, Bóg twoich ojców.
4
Słuchaj, Izraelu! Pan jest Bogiem naszym, Pan jedynie!
5
Będziesz tedy miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z
całej siły swojej. 6 Niechaj słowa te, które Ja ci dziś nakazuję, będą w twoim sercu. 7 Będziesz je
wpajał w twoich synów i będziesz o nich mówił, przebywając w swoim domu, idąc drogą, kładąc
się i wstając. 8 Przywiążesz je jako znak do swojej ręki i będą jako przepaska między twoimi
oczyma. 9 Wypiszesz je też na odrzwiach twojego domu i na twoich bramach.
Hebrajski wyraz tu użyty wyraża zarazem
unikalność Boga jak i jedność Boga.
Każdy pobożny Żyd codziennie recytuje te
słowa, razem z innymi tekstami (Ks. Powt.
Prawa 6,4-9; 11,13-21; Ks. Liczb 15,37-41).
Także Jezus nawiązuje do tych słów jako
podsumowania Prawa Bożego (Ew. Marka
12,29-30; Ew. Mateusza 22,37 i Ew.
Łukasza 10,27).
W wydarzeniach opisanych w Księdze
Wyjścia, Izrael już doświadczył unikalności
Boga. Zostali wyzwoleni z Egiptu, a
Bogowie egipscy nie mogli nic uczynić aby
ich zatrzymać. PAN Bóg Izraela jest
wszechmocny i jest jedyny.
Izraelici śpiewali Kto jest pośród bogów
równy Tobie, Panie (Ks. Wyjścia 15,11).
Nikt bowiem nie jest równy PANU Bogu.
Izrael po długiej podróży przez pustynię
nareszcie stanął pod granicami obiecanej
ziemi Kanaan. Izraelici żyli jako niewolnicy
w Egipcie, bez perspektywy na wolność. Ale
PAN Bóg, który zawarł już przymierze z ich
przodkami: Abrahamem, Izaakiem i
Jakubem, wyzwolił ich w cudowny sposób z
niewoli egipskiej. W pustyni przy górze
Synaj Bóg zawarł przymierze z ludem
Izraela dając im jednocześnie swoje
przykazania, podsumowane w Dekalogu
(Ks. Wyjścia 19-20).
Przykazania nie mają na celu utrudniania
człowiekowi życia, lecz wręcz przeciwnie,
ich celem jest dobre i szczęśliwe życie
człowieka.
Teraz pod granicami ziemi Kanaan Mojżesz
powtarza wszystkie prawa Boże.
W poprzednim rozdziale Mojżesz powtórzył
Dziesięć Przykazań - Dekalog (5,6-21, por.
Ks. Wyjścia 20,1-17). W rozważanym
fragmencie podkreślany jest fundament
wiary Izraela, mianowicie: unikalność Boga
oraz wymaganie lojalności Izraela wobec
Boga. Jest to w sumie pierwsze
przykazanie, które mówi, że jest tylko jeden
Bóg i nie ma innych bogów (por. Ks. Powt.
Prawa 5,6-7).
PAN Bóg zapewnia, że nie istnieje inny bóg
aby Jemu samemu mógł zaprzeczyć i
przeciwdziałać, jeżeli Bóg składa obietnicę,
nie ma silniejszego boga aby dać inną
obietnicę.
To ogromny kontrast z innymi religiami tych
czasów, gdzie istniała wiara w wielu bogów,
nawzajem sobie zaprzeczających. W
poczuciu ludzi życie było niepewne, gdyż w
razie walki i kłótni między bogami, życie
człowieka było zagrożone. Jeżeli jeden bóg
coś obiecał, drugi, silniejszy bóg mógł
obiecać coś innego. Izrael jako jedyny
naród posiadał ‘tylko’ jednego Boga co było
w ówczesnych czasach unikalne.
Unikalność i wyjątkowość stanowiło też
zagrożenie dla tego narodu, nie jest bowiem
łatwym pozostanie innym niż większość.
Wersety 4-9 zawierają tzw. Sjema Izrael,
podstawowe wyznanie wiary żydowskiej.
Werset 4 można tłumaczyć jak: Słuchaj,
Izraelu! Pan jest Bogiem naszym, Pan
jedynie! Ale także w następujący sposób:
Słuchaj, Izraelu! Pan jest Bogiem naszym,
Pan jest jeden!
CREDO nr 22
3
październik 2012
Bóg chce, abyśmy rozważali Słowo Boże,
dzień i noc. Tylko jeśli rozumiemy Słowo
Boże, jesteśmy w stanie je spełnić.
Dlatego też Mojżesz tak ostro ostrzega, aby
wytępić innych bogów z Kanaan: Nie
pójdziecie za innymi bogami, za bogami
ludów, które są na około was, 15 gdyż
pośród ciebie jest Pan, Bóg twój, Bóg
zazdrosny (Ks. Powt. Prawa 6,14).
Będziesz miłował PANA, Boga swojego
(w.5). Te słowa stanowią centrum całej
Księgi Powtórzonego Prawa. Można
powiedzieć, że cała Księga Powtórzonego
Prawa stanowi komentarz do tego właśnie
przykazania miłowania Boga.
Przykazanie miłości jest unikalne. W żadnej
innej religii nie znajdziemy nakazu aby
miłować Boga. W innych religiach chodzi o
posłuszeństwo, o dobre uczynki, o poddanie
się, ale nie znajdziemy w nich miłości do
bogów jako centralny element wiary.
W związku małżeńskim mąż i żona kochają
się wzajemnie, nie dlatego, ponieważ jest to
ich obowiązkiem, lecz dlatego, ponieważ
oboje tego chcą i zależy im na wzajemnej
relacji. Ta miłość jest też ekskluzywna: nie
można kochać w ten sposób dwie osoby na
raz.
Kochający mąż i żona spędzają dużo czasu
razem, ponieważ pragną coraz lepiej
poznać drugą osobę, chcą wiedzieć kim
on/ona jest, jaka jest jego/jej historia
życiowa.
Podobnie jest też z nami w naszej relacji z
Bogiem. Bóg stworzyciel zna nas jak nikt
inny – przecież On nas stworzył. On miłuje
nas, i dlatego chce, abyśmy Go poznali.
Miłość zawsze potrzebuje drugiej osoby.
Relacja może tylko istnieć jeśli miłość
znajdzie odpowiedź w miłości od drugiej
osoby. Dlatego Bóg pragnie naszej miłości, i
chce abyśmy spędzali czas z Nim i Go
coraz lepiej poznawali.
Podobnie jak mąż kochający swą żonę chce
czynić co jej się podoba, podobnie wierzący
chce czynić wolę Bożą. Miłość do Boga
wyraża się w radosnym posłuszeństwie, w
radosnym spełnianiu Prawa Bożego.
Posłuszeństwo Prawu Bożemu wyrażane w
ten sposób nie jest legalizmem, lecz jest
odpowiedzią ludzką na miłość Bożą. (Por.
Psalm 119, który rozwija ten temat).
Pergamin z 1768 zawierający Dziesięciu Przykazań.
Synagoga portugalska w Amsterdamie.
Będziesz je wpajał w twoich synów –
używany tu hebrajski wyraz oznacza
ostrzenie podobnie jak ostrzy się kosę lub
sierp. Forma gramatyczna podkreśla
powtarzanie się czynności (por. Ks. Powt.
Prawa 4,9). Można byłoby to też tłumaczyć:
będziesz to wkuwać w swoje dzieci.
Bóg zawarł przymierze nie tylko z
Izraelitami, którzy w tym momencie żyli, ale
także z następnymi pokoleniami. Znakiem
przynależności do tego przymierza było
obrzezanie.
Dlatego Mojżesz podkreśla w tym tekście a
także w innych miejscach jak ważne jest
przekazywanie wiary i wiedzy o Bogu
dzieciom.
Apostoł Paweł w Liście do Rzymian
podkreśla, że także my, chrześcijanie,
zostaliśmy przez wiarę w Jezusa Chrystusa
włączeni do Izraela, w przymierze z
Abrahamem (Rzymian 4,9-12).
Podobnie jak Izrael, który został wyzwolony
z niewoli egipskiej, my zostaliśmy
wyzwoleni z mocy ciemności i przeniesieni
do Królestwa umiłowanego Syna (Kolosan
1,13).
Słowa wypowiedziane przez Mojżesza
przed trzema tysiącami lat są wciąż bardzo
aktualne.
Prawo Boże, czyli Słowo Boże powinno być
w naszym sercu. Dla nas serce jest
miejscem emocji, ale wg hebrajskiego
sposobu myślenia, serce było miejscem
gdzie mieści się intelekt człowieka.
CREDO nr 22
4
październik 2012
Bożego (Ks. Wyjścia 13,1-10, 11-16; Ks.
Powt. Prawa 6,4-9; 11,13-21), które
przywiązują na czole i rękach podczas
modlitwy oraz tzw. mezuzy - małe rurki
zawierające pergamin z tekstami z Tory (Ks.
Powt. Prawa 6,4-9; 11,13-21) umocowane
na futrynie drzwi. Archeolodzy odkryli tefiliny
i mezuzy pochodzące z okresu I i II w. p.n.e.
Także nas obowiązuje nakaz, aby
przekazać Słowo Boże naszym dzieciom,
aby też oni poznali Kim jest Bóg i jaka jest
Jego wola.
Są to formy zewnętrzne, które mogą być
dobre i pomocne, ale mogą też stać się
pustymi formami i rytuałami. Istotnym jest
to, co takie znaki oznaczają i na co
wskazują.
Prawo Boże powinno znajdować się u nas
na czole (dosłownie między oczami), czyli,
dla każdego kto nas spotyka musi być
jasnym, że żyjemy według Prawa Bożego.
Prawo powinno być na naszych rękach:
przy wszystkim co czynimy musi być
jasnym, że żyjemy według Słowa Bożego.
Słowo Boże powinno kierować nami kiedy
pracujemy, kiedy robimy zakupy lub
oglądamy telewizję, kiedy wypełniamy PIT
lub rozmawiamy przy płocie z sąsiadem.
Słowo Boże powinno kierować naszym
całym życiem, powinno być w praktyce
obecne w każdym aspekcie i momencie
naszego życia.
Góra Synaj
Powinniśmy o Prawie Bożym mówić
przebywając w swoim domu, idąc drogą,
kładąc się i wstając.
Mojżesz zachęca, aby Słowo Boże było
tematem naszych rozmów w domu, i na
ulicy, w gronie rodzinnym i z przyjaciółmi,
ale nawet z obcymi. I to od początku dnia,
kiedy wstajemy, aż do końca dnia, kiedy
kładziemy się spać, czyli krótko mówiąc:
zawsze i wszędzie.
Prawo Boże ma przesiąkać każdy aspekt
naszego życia (por. Ks. Przysłów 6,20-22).
Prawo Boże powinniśmy przywiązać jako
znak do swojej ręki i będą jako przepaska
między twoimi oczyma oraz wypisać na
odrzwiach twojego domu (w. 8-9).
Ortodoksyjni Żydzi traktują ten werset
poważnie i dosłownie. Posiadają tzw. tefiliny
- małe skrzynie zawierające teksty z Prawa
Biblia jest Słowem Bożym, który głosi nam,
Kim jest Bóg i co On uczynił. Słowo Boże
zawiera ewangelię, głoszącą nam
zbawienie, nam, i naszym dzieciom.
Pedro Snoeijer
Dalsze artykuły i studia biblijne na blogu autora:
www.pedrosnoeijer.blogspot.com
Pierwsze Przykazanie
bardzo mnie kocha i jak bardzo jest
właściwym i dobrym dla mnie, gdy jestem
Mu posłuszny: Bóg jest moim
Zbawicielem, który wyprowadził mnie z
domu niewoli, z wszelkiej niewolil,
ponieważ wyzwolił moją duszę z niewoli
duchowej, z grzechu i tyranii zła.
Przez to samo ukazuje mi jak byłoby
niewłaściwym nie okazywać Mu
wdzięczności i czynić cos przeciwnego niż
Te słowa: Jam jest Pan, Bóg twój, który cię
wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu
niewoli, są swoistym wprowadzeniem do
całego Prawa Bożego.
Określając się jako Pan, Bóg przypisuje
sobie wszelki autorytet i moc władania.
Przez prawo stworzenia Bóg jest moim
Panem, który może mną władać tak, jak
On sam uznaje to za właściwe.
Jednak zaraz po tym, kiedy mówi o byciu
moim Bogiem, chce dać mi poznać, jak
CREDO nr 22
5
październik 2012
to, co nakazuje nam On sam w Jego
Prawie.
niebiosa, że nie będzie deszczu, a
ziemia nie wyda swego plonu, i szybko
zginiecie w tej pięknej ziemi, którą Pan
wam daje.
oraz 17,2-7; 31,16-18; 32,39.
2. Księga Izajasza:
43,10-13: Wy jesteście moimi
świadkami - mówi Pan - i moimi
sługami, których wybrałem, abyście
poznali i wierzyli mi, i zrozumieli, że to
Ja jestem, że przede mną Boga nie
stworzono i po mnie się go nie
stworzy. Ja, jedynie Ja, jestem Panem,
a oprócz mnie nie ma wybawiciela. Ja
zwiastowałem, wybawiałem i
opowiadałem, a nie kto inny wśród
was, i wy jesteście moimi świadkami mówi Pan - a Ja jestem Bogiem i nadal
nim będę, a nie ma nikogo, kto by
mógł wyrwać z mojej ręki. Gdy ja coś
czynię, któż to zmieni?
44,8: Nie trwóżcie się i nie lękajcie się!
Czy wam tego już dawno nie
opowiedziałem i nie zwiastowałem? I
wy jesteście moimi świadkami. Czy
jest bóg oprócz mnie? Nie, nie ma
innej opoki, nie znam żadnej.
3. Ewangelia według Mateusza:
4,10: Wtedy rzekł mu Jezus: Idź precz,
szatanie! Albowiem napisano: Panu
Bogu swemu pokłon oddawać i tylko
jemu służyć będziesz.
Bóg nie jest naprawdę naszym Bogiem,
jak dopiero wtedy, gdy przypisujemy
jedynemu i prawdziwemu Bogu wszystkie
rzeczy, które są Mu właściwe i które są
jego z Jego prawa.
Należy oddać Bogu to, co jest Jego.
Nakazując nam odwrócenie się od
wszystkich fałszywych bożków, ukazuje
On nam cel tego pierwszego przykazania,
czyli byśmy:
Wielbili, adorowali Boga jedynego,
poddając się Jego wielkości i będąc
posłusznymi Jego nakazom;
Pokładali naszą ufność w Nim samym,
wierząc Jego obietnicom;
Prosili Go o pomoc we wszystkich
naszych potrzebach;
Dziękowali Mu za wszystkie Jego
dobrodziejstwa.
Aby przenieść to przykazanie Boże w
praktykę, musimy poddać się swoistej
„próbie negatywnej”:
Wszelkie uwielbienie/adoracja,
wszelkie poddanie, wszelkie
posłuszeństwo, które nie odnosi się do
Boga i nie znajduje w Nim swego
źródła i swojej racji bytu, jest idolatrią
(czyli oddawaniem czci fałszywym
bożkom).
Wszelka prośba o pomoc, proszona
lub otrzymana poza Jego
suwerennością, poza Nim, który jest
przyczyną wszelkiego prawdziwego
dobra, jest idolatrią.
Wszelkie poczucie wdzięczności, które
poddaje nas w zależność od jakiejś mocy,
siły, czymkolwiek by ona nie była,
prowadzi nas do popadnięcia w niewolę
od fałszywych bożków. Reguły te dotyczą
wszystkich naszych działań zewnętrznych,
Guido Reni, Mojżesz z tablicami Prawa, ok.1624
Bóg wymaga, abyśmy wielbili Jego
wyłącznie, dając temu wyraz w swoim
Słowie, np.:
1. V Mojż/Powtórzonego Prawa:
8,11: Bacz, abyś nie zapomniał Pana,
Boga twego, zaniedbując jego
przykazania, prawa i ustawy, które ci
dziś nadaję.
11,16-17: Strzeżcie się, aby wasze
serce nie dało się zwieść i abyście nie
odstąpili i nie służyli bogom innym i nie
oddawali im pokłonu, gdyż Pan
wybuchnie na was gniewem i zamknie
CREDO nr 22
6
październik 2012
ale także naszych zachowań, czy nawet
myśli najbardziej intymnych.
Każdy wierzący chrześcijanin musi zmóc
się z pytaniami, szczerze postawionymi,
odnoszącymi się do jego życia, opierając
się o powyższy, wynikający z przykazania
Bożego, schemat.
Warto zadać sobie takie proste i
wydawałoby się banalne pytania:
- Jak np. wygląda mój stosunek do
pieniądza? Czy widzę w nim normalny (i
konieczny!) element do prowadzenia
godnego życia (na które zasługuje każdy
człowiek), czy też staje się on dla mnie
chorobliwym pożądaniem, związanym z
przekonaniem, że może on regulować
wszystkie moje potrzeby i pragnienia? Czy
jestem zazdrosny wobec tych, którzy mają
go więcej niż ja? Czy pieniądz nie ma
nade mną jakiejś przemożnej władzy? Czy
może jestem dla posiadania go gotów
zdobyć się na najbardziej skrajne
działanie, czy przyzwolić na nie?
- Czy jestem wolny od snobizmu? Co
kieruje moimi relacjami z innymi ludźmi?
- Czy nie jestem zahipnotyzowany
pragnieniem sukcesu, pragnieniem bycia
zawsze na szczycie, pierwszym planie?
Może staram się wcisnąć w światło
sukcesu innych?
- A może żyję poczuciem wyższości nad
innymi, np. przez moje wyznawane i
wynikające z takiej lub innej
przynależności wartości? Może sama
przynależność do takiej, czy innej
wspólnoty kościelnej daje mi poczucie
wyższości nad innymi?...
- Być może ufam tylko sobie, pokładam
tylko w sobie nadzieję, w moim prawie do
tego czy innego, w moich zdolnościach,
moich „relacjach”, „układach”?...
- Jakie jest centrum, wokół którego krąży
moje życie? Czy jest to moje „ja”, moja
praca, moje plany, ambicje?
- Jakie są cele, którym podporządkowuję
świadomie lub nieświadomie moje życie?
- Czy daję sobie przyzwolenie na
dokonywanie pewnych rzeczy lub służenie
pewnym sprawom, których moje sumienie
nie akceptuje lub nawet wiem, że nie
cieszą się one aprobatą Bożą, bądź są
wprost niezgodne z Jego przykazaniami?
Tintoretto, Mojżesz otrzymujący Tablice Prawa,
1560-62
Jest jednak koniecznym wyszukać w
naszym życiu te małe i duże bożki, które
rywalizują w nas swoimi wymaganiami
między sobą, które są gdzieś schowane, w
jakimś kącie naszego serca lub naszych
myśli. Jeśli kierują nami w sposób nawet
nieświadomy, czy sekretny – już jakby
wygrały tę partię życia.
Jak pisze prorok Ezechiel (rodz.28),
zajmują one w naszej duszy miejsce
Boga.
Między Bogiem i idolami, bożkami, nie ma
możliwości na żaden kompromis.
Kochać Boga, to nienawidzić bożki.
Trzeba walczyć z całym zaangażowaniem
ze wszystkim, co uzurpuje sobie chwałę
Bożą.
Trzeba walczyć z wszelkim zniewoleniem,
jakiekolwiek by ono nie było.
Trzeba walczyć ze wszystkim, co nie
wpisuje się w służbę Bogu, tę jakiej nas
naucza Jezus Chrystus; walczyć
przeciwko wszystkiemu co sprawia, że
nasz Stworzyciel i nasz Bóg nie ma nas
całych dla siebie.
Taka walka z bożkami, z idolami, jest
walką całego naszego życia i przez całe
Te pytania można mnożyć, pogłębiać,
stawiać wiele nowych z nimi związanych.
CREDO nr 22
7
październik 2012
nasze życie. Jeśli ktoś uważa, jest
przekonany nawet, że jest od nich wolny,
to istnieje duże prawdopodobieństwo, że
czegoś nie dostrzega z należytą odwagą i
jasnością.
Jezus uczy wyraźnie, że fałszywe bożki
nie będą nigdy fundamentem, faktorem
twórczym prawdziwie szczęśliwego życia
społecznego, naszego ducha, czy świata
całego, ale są zawsze związane z czymś,
co prowadzi do kłamstwa, do destrukcji.
On jest przyczyną i źródłem wszelkiego
szczęścia, wszelkiego dobra.
Nic nie przychodzi dla mnie, co miałoby
mnie prawdziwie ubogacić, nic co nie
pochodzi z Jego ojcowskiej ręki.
Wiara w jedynego Boga zawiera w sobie
nieufność wobec wszystkich mocy i panów
tego świata.
Służąc Jemu samemu, jestem prawdziwie
wolny od wszelkiego poddania, wszelkiej
niewoli.
Poprzez moje powołanie odkryte w życiu,
moją pracę, moje dobra, moje uczucia,
tylko Bogu i Bogu jedynemu chce służyć.
Muszę zawsze pamiętać, że Bóg nie jest
konkurentem mojej pracy, moich miłości
życia, mojej rodziny, bliskich. Ale to Jego
stawiając w centrum mego życia, Jemu
wszystko oddając, mogę prawdziwie być
dla innych, kochać ich, cieszyć się moim
życiem, rozwijać je w sposób
konstruktywny i pełny.
Z obawy przed utratą mojej duszy i mojego
zbawienia, muszę unikać i uciekać przed
wszelką idolatrią, czcią bożków pod jej
wszelkimi postaciami i uznać, że Bóg jest
jedynym prawdziwym Bogiem, i że nie ma
innego Boga, jak tylko On.
Mam oddać się, zaufać Jemu samemu,
Jemu być posłusznym i Jemu cześć
oddawać.
Tomasz Pieczko
To Jemu mam ufać, Jego prosić o pomoc
we wszelkich sprawach, w Jego kierunku
muszą płynąc wszystkie moje najgłębsze
dziękczynienia.
CREDO nr 22
Dalsze artykuły na ten i inne tematy oraz
rozważania biblijne – na blogu autora:
www.blogpastoratomaszpieczko.blogspot.com
8
październik 2012