Fortyfikacje

citywalk.info
Fortyfikacje
Wa¿nym elementem miasta ¶redniowiecznego by³y mury obronne. Do fortyfikowania ¦widnicy murem kamiennym
przyst±piono najprawdopodobniej w drugiej po³owie XIII w. Dokument ksiêcia wroc³awskiego Henryka Probusa z
1285 r. zabrania ¶widnickim ¯ydom zajmowania siê czymkolwiek z wyj±tkiem budowy i stró¿owania murów miejskich.
Wa¿nym elementem miasta ¶redniowiecznego by³y mury obronne. Do fortyfikowania ¦widnicy murem kamiennym
przyst±piono najprawdopodobniej w drugiej po³owie XIII w. Dokument ksiêcia wroc³awskiego Henryka Probusa z
1285 r. zabrania ¶widnickim ¯ydom zajmowania siê czymkolwiek z wyj±tkiem budowy i stró¿owania murów miejskich.
Prace fortyfikacyjne trwa³y przez ca³y XIV i XV wiek, m.in. w 1486 r. rozpoczêto budowê trzeciego pasa murów,
uzbrojonego w liczne wie¿e.
Pierwotnie do miasta prowadzi³y dwie bramy: Strzegomska na pó³nocy i Dolna na po³udniu. W pó¼niejszym czasie
przebito nastêpne bramy: Kapturow±, Piotrow±, Witoszowsk± i Kraszowick±, oraz pomocnicze przej¶cia - Bramê
Miko³ajsk± i Furtê Ko¶cieln±. Tak wiêc pod koniec XV w. ¦widnica posiada³a osiem bram. Przy bramach budowano
dla ich lepszej obrony wie¿e i basteje. Reliktami pierwszych umocnieñ miasta s± basteja bramna i kaplica ¶w. Barbary
przy ulicy Zamkowej, oraz fragmenty murów przy Alei Niepodleg³o¶ci i ul. Wroc³awskiej.
Po zdobyciu ¦l±ska przez Prusy w 1740 r. w³adze podjê³y decyzjê o przekszta³ceniu miasta w twierdzê. W latach
1747 - 1754 podjêto szeroko zakrojone prace budowlane. Przebudowano pas ¶redniowiecznych murów, buduj±c
kazamaty chronione grub± warstw± ziemi, przystosowuj±c je do ówczesnych wymagañ pola walki, m.in. ognia
artyleryjskiego. Zlikwidowano wiêkszo¶æ baszt, pozostawiaj±c tylko wie¿e chroni±ce bramy do miasta. Najs³absze
odcinki pasa wewnêtrznego wzmocniono trzema bastionami. Jednocze¶nie trwa³y prace przy budowie drugiej linii
umocnieñ wg najnowocze¶niejszych wzorów. Linia ta sk³ada³a siê z czterech fortów gwia¼dzistych i jednego
kleszczowego po³±czonych kurtynami, posi³kowanych redutami, redanami i ziemnymi szañcami. Drogi dojazdowe do
miasta zosta³y przegrodzone tzw. barierami. W mie¶cie wybudowano liczne obiekty pomocnicze: koszary i magazyny
s³u¿±ce za³odze twierdzy.
Po zakoñczeniu dzia³añ wojny siedmioletniej (1756 - 1763) w³adze wojskowe przyst±pi³y do modernizacji i
rozbudowy fortyfikacji. Odbudowano zniszczone umocnienia, wzmocniono i rozbudowano kompleksy bramne,
jednocze¶nie rozpoczêto realizacjê wysuniêtego pasa umocnieñ sk³adaj±cego siê z czterech flesz i trzech
hangardów. Przygotowano równie¿ liczne obiekty ziemne. Wszystkie te prace nie wp³ynê³y zasadniczo na poprawê
obronno¶ci twierdzy. W 1807 roku wojska napoleoñskie nie mia³y wiêkszych trudno¶ci ze zdobyciem miasta. Na
rozkaz Napoleona zaczê³o siê niszczenie umocnieñ, jednak du¿e nak³ady finansowe spowodowa³y zaniechanie
prac. W 1866 zapad³a decyzja o skasowaniu twierdzy i rok pó¼niej rozpoczêto prace rozbiórkowe. Trwa³y one z ró¿nym
natê¿eniem kilkadziesi±t lat i nie zosta³y doprowadzone do koñca.
Z umocnieñ fryderycjañskich zachowa³o siê sporo elementów. Zw³aszcza obiekty podziemne nie uleg³y rozbiórce - po
prostu je zasypano. Z zachowanych obiektów najwiêksze wra¿enie robi podwalnia - kazamata komunikacyjna wa³u
wewnêtrznego wzd³u¿ ko¶cio³a parafialnego. Zachowa³ siê w doskona³ym stanie odcinek d³ugo¶ci 260 m.
Zachowa³a siê równie¿ kazamata zewnêtrzna Bramy Witoszowskiej, kaponiera przy ulicy ¯eromskiego oraz kojec pod
wie¿± Bramy Kapturowej. Z zewnêtrznego pasa umocnieñ w najlepszym stanie przetrwa³y pozosta³o¶ci Fleszy
Nowom³yñskiej przy ul. ¦l±skiej i Fleszy Jawornickiej przy ul. Sikorskiego. Widoczne, zw³aszcza w parkach, s± narysy
fortów, redut i kurtyn.
http://www.citywalk.info
Kreator PDF
Utworzono 7 March, 2017, 07:03