Libański

Libański (EE 38)
Libanontaube, Libanais, Lebanon
Pochodzenie
Rasa ma pochodzenie orientalne. Ojczyną jej jest Syria oraz Liban. Nie jest
wykluczone, Ŝe w przeszłości ze względu
na bliskie stosunki i powiązania polityczno-gospodarcze, była takŜe hodowana w
Palestynie.
Do Europy dotarły w XIX wieku i po raz
pierwszy zostały opisane przez Francuzów: Boitard’a i Corbie w 1884 roku. Do
Niemiec były sprowadzane kilkakrotnie.
Po II wojnie światowej zostały sprowadzone do Niemiec z Ameryki Północnej i Anglii.
W Polsce są mało znane, chociaŜ uwaŜa
się je za jedne z najpiękniejszych gołębi na
świecie. ChociaŜ libańskie są mocno
rozpowszechnione we Francji, to jednak
do Federacji Europejskiej zostały one
zgłoszone przez Niemców.
Opis budowy
Libańskie są gołębiami mocnymi, dobrze zbudowanymi, o silnym korpusie.
Patrząc z boku, wyraźnie dostrzegalne
są trzy cechy tej rasy, które je wyróŜniają:
linia grzbietu opadająca w kierunku
ogona,
szyja tylko nieznacznie zwęŜająca się
w kierunku głowy,
wyraźnie widoczna tzw. Ŝyła.
Średniej długości szyja osadzona jest
na szerokiej, zaokrąglonej i nieco unieFot. Zdzisław Jakubanis
sionej piersi. śyła sprawia wraŜenie, Ŝe
libańskie nie mają w ogóle wyciętego podgardla.
Szerokie, chociaŜ niezbyt długie skrzydła wskazują, Ŝe gołębie libańskie dobrze latają.
Powinny one przylegać do korpusu i spoczywać na wąskim, nie dotykającym podłoŜa ogonie.
Szerokie plecy, szczególnie w ramionach harmonizują z silnymi, chociaŜ stosunkowo niskimi, gładkimi, bez piór nogami. Pazurki muszą być u libańskich zgodne
z kolorem dzioba.
Libański
Na silnej szyi osadzona jest mocna, zaokrąglona, bez jakichkolwiek ozdób z piór
głowa, o dobrze wysklepionym i podniesionym czole. Oczy od pomarańczowego do
czerwonego koloru wyraŜają Ŝywotność i zdecydowany charakter gołębi libańskich.
Barwa brwi zaleŜna jest od koloru upierzenia. U gołębi Ŝółtych i czerwonych jest zdecydowanie jasna, u pozostałych odmian ciemna. Podobnej barwy jest mocny i średniej
długości dziób. śółte i czerwone gołębie mają dziób jasny, pozostałe ciemny.
Do duŜych błędów w budowie zaliczamy: wąski korpus, cienką szyję, wysoką
postawę, długi i spiczasty dziób oraz brak Ŝyły.
Kolory i rysunek
W zasadzie libańskie występują tylko w kilku kolorach, ale za to o róŜnym rysunku.
Jednokolorowe mogą być czerwone (ahmai), Ŝółte (asfar), czarne (aswad), jasnoniebieskie (azraq) oraz ciemnoniebieskie z czarnymi pasami na skrzydłach.
Czarne, czerwone, Ŝółte i niebieskie występują takŜe z białymi pasami na skrzydłach oraz z lustrami w ogonie. Te odmiany mogą mieć takŜe białe lotki z ciemnymi
obrzeŜeniami. U ciemno niebieskich białe pasy od strony ogona są czarno obrzeŜone.
Rzadko występują niebieskie bez pasów.
Fot. Zdzisław Jakubanis
Pięknie prezentują się gołębie łuskowate. Zazwyczaj ich łuskowatość podobna jest
do łuskowatości mewek orientalnych.
Znane są takŜe libańskie czarne, z tarczami w kolorze brązu oraz czarne z brązowymi pasami, bez lub z rysunkiem zięby. Gołębie tej odmiany są jednak nieco mniejsze
od libańskich w wyŜej omówionych odmianach barwnych.
2
Libański
Fot. Zdzisław Jakubanis
Warte podkreślenia jest, Ŝe czarne mają bardzo mocno lśniące pióra, czerwień zaś
jest wyjątkowo głęboka i czysta.
Do błędów w ubawieniu zaliczamy: nieczyste kolory, dziób koloru rogowego
u czerwonych i Ŝółtych, domieszka koloru niebieskiego u czarnych, czerwonych
i Ŝółtych, nieczysty pas na ogonie u czerwonych i Ŝółtych, u łuskowatych rdza
w pasach i łuskowatości.
Uwagi dotyczące hodowli
Gołębie libańskie nie są trudne w hodowli. Dla mało doświadczonych hodowców
stwarzają jednak pewne problemy. Nie moŜna dowolnie kojarzyć z sobą róŜnych odmian barwnych. Doświadczeni hodowcy opracowali pewne zasady kojarzenia gołębi w
róŜnych odmianach. Najlepiej trzymać w gołębniku tylko jedną lub dwie odmiany i pracować nad intensywnością koloru upierzenia.
Obrączka numer 9.
Manfred Uglorz
3