D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krakowie

Sygn. akt IV Ka 1049/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 lutego 2014 roku
Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: SSO Rafał Lisak
Sędziowie: SO Lidia Haj (spr.)
SR del. Janusz Kawałek
Protokolant: st. prot. Ewa Krzyk
przy udziale Marty Gdańskiej-Kusior Prokuratora Prokuratury Okręgowej,
po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2014 roku, sprawy
J. K.
oskarżonego o przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk; art. 286 § 1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa - Nowej Huty w Krakowie z dnia 19 marca 2013r. sygn. akt II K 481/11/N
wyrok w zaskarżonej części, to jest w odniesieniu do oskarżonego J. K. utrzymuje w mocy i zwalnia oskarżonego od
zwrotu należnych Skarbowi Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze; zasądza od Skarbu Państwa
na rzecz adw. A. S. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej oskarżycielom posiłkowym z urzędu w postępowaniu przed Sądem drugiej instancji.
SSO Lidia Haj SSO Rafał Lisak SSR Janusz Kawałek
Sygn. akt IV Ka 1049/13
UZASADNIENIE
wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie Wydział IV Karny Odwoławczy
z dnia 20 lutego 2014 r. sygn. akt IV Ka 1049/13
T. K. i J. K.oskarżeni zostali o to, że :
I.w dniu 06 kwietnia 2009 roku w K., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej,
bezpośrednio zmierzali do doprowadzenia P. Z. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w postaci
pieniędzy w kwocie 3.000 zł, za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd, co do ilości i autentyczności
znaków pieniężnych w postaci dolarów amerykańskich, przekazanych pokrzywdzonemu tytułem zabezpieczenia
zwrotu polskich środków płatniczych przekazanych na wymianę oraz co do zamiaru zwrotu uzyskanych w ten sposób
pieniędzy, na szkodę P. Z., lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na postawę pokrzywdzonego,
tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk,
II.nieustalonego dnia i miesiąca, jednak nie później niż w lutym 2009 roku w K., działając wspólnie i w porozumieniu,
w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzili B. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w
postaci pieniędzy w kwocie 1.200 zł, za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd, co do ilości i autentyczności
znaków pieniężnych w postaci dolarów amerykańskich, przekazanych pokrzywdzonemu tytułem zabezpieczenia
zwrotu polskich środków płatniczych przekazanych na wymianę oraz co do zamiaru zwrotu uzyskanych w ten sposób
pieniędzy, na szkodę B. S., tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk,
III.w dniu 14 marca 2009 roku w K., działając wspólnie i w porozumieniu z J. K., w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej, doprowadzili Z. D. do niekorzystnego rozporządzeniem mieniem własnym i żony D. D.w postaci pieniędzy
w łącznej kwocie 32.000 zł, za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd, co do ilości i autentyczności znaków
pieniężnych w postaci dolarów amerykańskich, przekazanych pokrzywdzonemu tytułem zabezpieczenia zwrotu
polskich środków płatniczych przekazanych na wymianę oraz co do zamiaru zwrotu uzyskanych w ten sposób
pieniędzy, na szkodę Z. D. i D. D., tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk,
a nadto J. K. oskarżony został o to, że:
IV.w dniu 16 października 2008 roku w K., działając wspólnie i w porozumieniu z inną, nieustaloną osobą, co, do
której materiały wyłączono do odrębnego prowadzenia, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził J. S. do
niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w postaci pieniędzy w kwocie 2.800 zł, za pomocą wprowadzenia
pokrzywdzonego w błąd, co do ilości i autentyczności znaków pieniężnych w postaci dolarów amerykańskich,
przekazanych pokrzywdzonemu tytułem zabezpieczenia zwrotu polskich środków płatniczych przekazanych na
wymianę oraz co do zamiaru zwrotu uzyskanych w ten sposób pieniędzy, na szkodę J. S.,
tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk,
Sąd Rejonowy dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie wyrokiem z dnia 19 marca 2013 r. sygn. akt II K 481/11/N, orzekł
w tym przedmiocie następująco :
I.uznaje oskarżonych T. K. i J. K. za winnych tego, że w dniu 06 kwietnia 2009 roku w K., działając wspólnie i w
porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd, co do zamiaru wymiany
waluty obcej, tj. dolarów amerykańskich na polskie środki płatnicze usiłowali doprowadzić P. Z. do niekorzystnego
rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 3.000,00 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi
na postawę pokrzywdzonego, tj. popełnienia występku z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i za czyn ten na mocy art.
14 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk wymierza oskarżonym następujące kary, a to oskarżonej T. K. karę 8 (ośmiu) miesięcy
pozbawienia wolności a oskarżonemu J. K. karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;
II.uznaje oskarżonych T. K. i J. K. za winnych tego, że w nieustalonym dniu stycznia 2009r., bądź lutego 2009r. w
K., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd,
co do zamiaru wymiany waluty obcej, tj. dolarów amerykańskich na polskie środki płatnicze doprowadzili B. S. do
niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w postaci pieniędzy w kwocie 1.200,00 złotych, tj. popełnienia
występku z art. 286 § 1 kk i za czyn ten na mocy art. 286 § 1 kk oraz na mocy art. 33 § 2 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3
kk wymierza oskarżonym następujące kary, a to oskarżonej T. K. karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności
oraz karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20,00
(dwudziestu 00/100) złotych a oskarżonemu J. K. karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 50
(pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20,00 (dwudziestu
00/100) złotych;
III. uznaje oskarżonego J. K.za winnego tego, że w dniu 14 marca 2009r. w K. działając wspólnie i w porozumieniu
z nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd, co do zamiaru
wymiany waluty obcej, tj. dolarów amerykańskich na polskie środki płatnicze doprowadził Z. D. do niekorzystnego
rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 31.500,00 złotych, stanowiących współwłasność tegoż
pokrzywdzonego i jego małżonki D. D., tj. popełnienia występku z art. 286 § 1 kk i za czyn ten na mocy art. 286
§ 1 kk oraz na mocy art.33 § 2 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierza oskarżonemu J. K. karę 1 (jednego) roku i
6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając
wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20,00 (dwudziestu 00/100) złotych;
IV.na zasadzie art. 414 § 1 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt. 1 kpk uniewinnia oskarżoną T. K. od popełnienia czynu zarzucanego
jej w pkt. III aktu oskarżenia i na zas. art. 630 kpk wydatkami związanymi z jej oskarżeniem w tej części obciąża Skarb
Państwa;
V. na zasadzie art. 414 § 1 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt. 1 kpk uniewinnia oskarżonego J. K. od popełnienia czynu
zarzucanego mu w pkt. IV aktu oskarżenia i na zas. art. 630 kpk wydatkami związanymi z jego oskarżeniem w tej
części obciąża Skarb Państwa;
VI. na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 i § 2 kk w miejsce kar pozbawienia wolności z osobna wymierzonych oskarżonemu J.
K. w pkt. I, II i III niniejszego wyroku wymierza mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, zaś w miejsce kar
grzywny z osobna wymierzonych oskarżonemu J. K. w pkt. II i III niniejszego wyroku wymierza mu karę łączną 200
(dwustu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20,00 (dwudziestu 00/100)
złotych;
VII.na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk w miejsce kar pozbawienia wolności z osobna wymierzonych oskarżonej T. K. w
pkt. I i II niniejszego wyroku wymierza jej karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
VIII. na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie wymierzonej oskarżonemu J. K. kary łącznej pozbawienia
wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat;
IX. na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie wymierzonej oskarżonej T. K. kary łącznej pozbawienia
wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat;
X. na mocy art. 72 § 2 kk zobowiązuje oskarżonego J. K.do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami
przypisanymi mu w pkt. II i III, a to poprzez zapłatę:
-na rzecz pokrzywdzonego B. S. kwoty 600,00 złotych w terminie 14 (czternastu) dni od daty uprawomocnienia się
niniejszego wyroku;
- na rzecz oskarżycieli posiłkowych Z. D. i D. D. do ich niepodzielnej ręki kwoty 31.500,00 złotych w terminie 4
(czterech) miesięcy od daty uprawomocnienia się niniejszego wyroku;
XI. na mocy art. 72 § 2 kk zobowiązuje oskarżoną T. K. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem
przypisanym jej w pkt. II poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego B. S. kwoty 600,00 złotych w terminie 14
(czternastu) dni od daty uprawomocnienia się niniejszego wyroku;
XII. na mocy art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu J. K.na poczet wymierzonej mu kary łącznej grzywny okres
rzeczywistego pozbawienia wolności w przedmiotowej sprawie, tj. okres jego zatrzymania od dnia 6 kwietnia 2009
roku do dnia 7 kwietnia 2009 roku;
XIII. na mocy art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonej T. K. na poczet wymierzonej jej kary grzywny okres rzeczywistego
pozbawienia wolności w przedmiotowej sprawie, tj. okres jej zatrzymania od dnia 6 kwietnia 2009 roku do dnia 7
kwietnia 2009 roku;
XIV. na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy „Prawo o Adwokaturze” zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii
Adwokackiej w K., ul. (...) – adw. A. S. kwotę 1.446,48 (słownie: jeden tysiąc czterysta czterdzieści sześć i 48/100)
złotych, obejmującą podatek VAT w wysokości 23 % tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
z urzędu oskarżycielom posiłkowym Z. D. i D. D.;
XV. na zasadzie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt. 4 i art. 3 ust. 1 ustawy „O opłatach w sprawach karnych” z dn. 23.06.1973
r. (Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 r. z późn. zm.) zasądza od oskarżonego J. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200,00
(słownie: dwieście 00/100) złotych tytułem częściowego pokrycia wydatków oraz kwotę 1.100,00 (słownie: jeden
tysiąc sto 00/100) złotych tytułem opłaty, zaś na zasadzie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego J. K. od obowiązku
uiszczenia kosztów sądowych, tj. wydatków w pozostałej części;
XVI. na zasadzie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt. 3 i art. 3 ust. 1 ustawy „O opłatach w sprawach karnych” z dn.
23.06.1973 r. (Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 r. z późn. zm.) zasądza od oskarżonej T. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę
100,00 (słownie: sto 00/100) złotych tytułem częściowego pokrycia wydatków oraz kwotę 380,00 (słownie: trzysta
osiemdziesiąt 00/100) złotych tytułem opłaty, zaś na zasadzie art.624 § 1 kpk zwalnia oskarżoną T. K. od obowiązku
uiszczenia kosztów sądowych, tj. wydatków w pozostałej części.
Apelację wniósł obrońca oskarżonego J. K. i zaskarżając wyrok w całości, na korzyść oskarżonego, zarzucił:
1. naruszenie prawa materialnego tj. art. 72 § 2 kk w zw. z art. 74 § 1 kk poprzez określenie w ramach pkt X
zaskarżonego wyroku terminu obowiązku naprawienia szkody pokrzywdzonym D. D. i Z. D. bez obowiązkowego
wysłuchania oskarżonego;
2. rażącą niewspółmierność kary wyrażającą się zobowiązaniem oskarżonego do naprawienia szkody pokrzywdzonym
D. D. i Z. D. poprzez zapłatę na ich rzecz kwoty 31.500 zł w terminie 4 miesięcy od daty uprawomocnienia się
zaskarżonego orzeczenia, bez poczynienia ustaleń faktycznych, co do rzeczywistej sytuacji osobistej, rodzinnej,
majątkowej oskarżonego, w tym, co do stanu jego zdrowia i osiąganych przez niego dochodów, przez co wykonanie
orzeczonego środka karnego w tak krótkim terminie jest dla oskarżonego nierealne.
W oparciu o powyższe zarzuty, apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w ramach punktu X poprzez
zobowiązanie J. K. do naprawienia szkody poniesionej przez D. D. i Z. D. w terminie 5 lat od daty uprawomocnienia
się przedmiotowego orzeczenia.
Sąd Odwoławczy rozważył, co następuje;
Apelacja obrońcy oskarżonego na uwzględnienie nie zasługiwała, gdyż podniesione w niej zarzuty okazały się
nieuzasadnione.
W sytuacji, kiedy skarżący objął skargą całość wyroku, przedmiotem kontroli uczyniono całość tego orzeczenia.
W ocenie sądu odwoławczego, sąd I instancji prawidłowo przeprowadził w sprawie postępowanie, w trakcie, którego
wnikliwie i rzetelnie zweryfikował wszystkie okoliczności zarzucanych oskarżonemu czynów.
Całość ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego, sąd a quo poddał ocenie odpowiadającej zasadom wiedzy,
logiki i doświadczenia życiowego. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku sąd wyjaśnił, jakie i w oparciu, o które i
jak ocenione dowody poczynił ustalenia faktyczne. Szczegółowo i zgodnie z wymogami art. 7 kpk wyjaśnił, którym
dowodom i z jakich powodów dał wiarę a którym waloru tego odmówił, także wyjaśniając powody takiego postąpienia.
Na podstawie swobodnie ocenionego materiału dowodowego sąd I instancji trafnie ustalił stan faktyczny sprawy oraz
dokonał prawidłowej kwalifikacji prawnej ustalonego w sprawie zachowania się oskarżonego.
Apelujący, zaskarżając wyrok w całości, nie wykazał, aby sąd a quo dowolnie ocenił dowody, błędnie ustalił stan
faktyczny albo nieprawidłowo ocenił go pod względem prawnym.
Brak było podstaw do kwestionowania w jakimkolwiek zakresie, a zwłaszcza przez wzgląd na zawarte w apelacji
zarzuty, zasadności zawartego w punkcie X wyroku orzeczenia o nałożeniu na oskarżonego na mocy art. 72 § 2 kk
obowiązku naprawienia szkody w kwocie 31.500 zł do niepodzielnej ręki pokrzywdzonych D. i Z. D., w terminie 4
miesięcy od daty uprawomocnienia się wyroku.
Nie ma racji skarżący zarzucając, że sąd a quo obraził przepisy art. 72 § 2 kk i art. 74 § 1 kk wskutek nałożenia na
oskarżonego obowiązku naprawienia szkody, bez uprzedniego wysłuchania oskarżonego.
Jeżeli chodzi o wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 26 stycznia 2012 r. II AKa 518/11, KZS 2012/7-8/79 do
którego dla wsparcia zasadności tej tezy odwołuje się skarżący, to wynika z niego, że jakkolwiek przepis art.74 §1 kk
obliguje sąd przed zastosowaniem środka probacyjnego, o jakim mowa w art.72 § 2 kk do wysłuchania oskarżonego,
to jednak nie precyzuje, na czym miałoby ono polegać. W orzeczeniu tym wyrażono pogląd, (który apelujący już
pomija), iż przyjąć należy, że wystarczające w tej mierze będzie odebranie od oskarżonego danych dotyczących miejsca
aktualnego zatrudnienia, możliwości finansowych, zarobkowych, dochodów, posiadanego majątku, sytuacji rodzinnej
i osób pozostających na jego utrzymaniu w celu ustalenia, czy zobowiązanie takie będzie możliwe do wykonania i w
jakim terminie. Procedowanie polegające na wysłuchaniu oskarżonego po uprzedzeniu go, że sąd może taki środek
zastosować jeszcze przed wydaniem wyroku, byłoby swoistym przesądzeniem o winie, a więc nie byłoby odpowiednie.
Z kolei w wyroku z dnia 23 marca 2000 r. II AKa 38/00, Legalis nr 48852, Sąd Apelacyjny w Krakowie orzekł,
iż wysłuchanie skazanego –art., 74§ 1kk, co do czasu i sposobu wykonania obowiązków jest uzasadnione, gdy się
tego domaga, więc sam przewiduje skazanie. W pozostałych sytuacjach żądanie odeń wypowiedzi, co do obowiązków
oznaczałoby przesądzenie winy, byłoby więc nieodpowiednie.
Przekładając to na grunt niniejszej sprawy zauważyć należy, że faktycznie sąd a quo nie rozpytywał oskarżonego, co
do warunków naprawienia szkody przez oskarżonego.
Jak wynika z wyżej przytoczonych orzeczeń nie, było ku temu podstaw, gdyż tą drogą sąd ujawniłby, jaki wyrok
zamierza wydać. Z drugiej strony oskarżony z własnej woli zrezygnował z udziału w rozprawie i nie brał w niej udziału.
Brak w tej sytuacji podstaw do czynienia wobec zaskarżonego orzeczenia jakichkolwiek zarzutów. Z drugiej strony
zauważyć należy, że chociaż oskarżony nie stawił się na rozprawę, to podane przez niego do protokołów przesłuchania
w postępowaniu przygotowawczym informacje, co do stanu rodzinnego, majątkowego, dochodów dają wystarczającą
podstawę do zweryfikowania, że zaskarżone orzeczenie jest trafne, w tym w zakresie ustalonego przez sąd a quo
terminu naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych D. i Z. D..
Bezpodstawnie skarżący zarzucił, że sąd I instancji nakładając na oskarżonego obowiązek naprawienia szkody nie
czynił ustaleń, co do jego sytuacji majątkowej, rodzinnej, zdrowotnej oskarżonego i wysokości jego dochodów.
Należy zauważyć, że sąd nałożył na oskarżonego obowiązek naprawienia szkody, który w realiach sprawy
sprowadza się do zwrotu pokrzywdzonym pieniędzy, których oskarżony w wyniku przestępstwa bezprawnie pozbawił
pokrzywdzonych, zabierając im je w wyniku popełnionego na ich szkodę oszustwa.
Niewątpliwie oskarżony nigdy nie miał i nie ma tytułu prawnego do dysponowania pieniędzmi pokrzywdzonych i ma
obowiązek ich zwrotu. Brak podstaw by przez wzgląd na rzekomo trudną sytuację majątkową oskarżonego, osiągane
przez niego dochody czy stan zdrowotny odciągać w czasie obowiązek zwrotu na rzecz pokrzywdzonych stanowiących
ich własność pieniędzy. Sytuacja majątkowa i rodzinna oskarżonego nie może usprawiedliwiać odwlekania terminu
zwrotu pokrzywdzonym bezprawnie pozbawionych ich pieniędzy, gdyż de facto doprowadzi to do sytuacji, w której to
oskarżonemu kosztem pokrzywdzonych umożliwi się swobodne korzystanie z owoców jego przestępstwa, co jest nie
do zaakceptowania. Nie ulega też wątpliwości, że reparacja sytuacji majątkowej oskarżonego nie może następować
kosztem pokrzywdzonych, którzy nie mają ku temu żadnego obowiązku. Pokrzywdzeni, co słusznie zauważył sąd a
quo, są też osobami w bardzo podeszłym wieku a do popełnienia przestępstwa doszło już kilka lat, temu, bo 14 marca
2009 roku, trudno, zatem znaleźć powody do tego, aby przez uwzględnienie apelacji obrońcy umożliwiać oskarżonemu
dalsze bezprawne korzystanie z pieniędzy pokrzywdzonych.
Obowiązek naprawienia przez oskarżonego szkody nie ma związku z dochodami, sytuacją majątkową, możliwościami
zarobkowymi oskarżonego, gdyż wyrządzona pokrzywdzonym szkoda nie ma związku z tymi przesłankami, gdyż
w warunkach niniejszej sprawy obowiązek naprawienia szkody nie odbywa się kosztem majątku oskarżonego, lecz
sprowadza się do zwrotu gotówki w której bezprawnym posiadaniu oskarżony się znalazł.
Niezależnie od okoliczności, że oskarżony wskutek przestępstwa wszedł w bezprawne posiadanie pieniędzy
pokrzywdzonych a zatem jego majątek uległ bezpodstawnemu wzbogaceniu i nie ma podstaw do utrzymywania tego
stanu rzeczy przez wydłużanie terminu naprawienia szkody, zauważyć należy, że brak podstaw do przyjęcia w ślad za
tezami apelacji , że oskarżony jest w trudnej sytuacji materialnej, co ma stanowić przeszkodę w dokonaniu naprawienia
szkody w terminie ustalonym przez sąd I instancji.
Z treści apelacji wynika, że oskarżony ma stałe dochody w postaci renty.
Z podanych przez oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnień wynika, że przyjechał do Polski z żoną, w
celach turystycznych i na zakupy, w tym celem zakupu kolejnego samochodu, w sytuacji, kiedy do Polski już przyjechał
swoim samochodem marki H. o wartości 7000 EURO. W trakcie zatrzymania go przez policję posiadał przy sobie 1744
dolary amerykańskie i inną walutę oraz telefon komórkowy. Oskarżony jest też właścicielem domu jednorodzinnego.
Powyższe okoliczności przeczą zapewnieniom apelującego o trudnej sytuacji majątkowej oskarżonego. Powszechnie
wszak wiadomo, że osoby ubogiej nie byłoby stać ani na wyjazd zagraniczny na zakupy do innego kraju ani na zakup
dwóch samochodów, że nie wspomnieć o posiadaniu przy sobie takiej gotówki.
Apelujący nie wykazał, zatem aby oskarżony nie był w stanie obiektywnie obowiązku tego wykonać w nałożonym przez
sąd terminie. Podkreślenia wymaga, że w realiach niniejszej sprawy nałożony na oskarżonego obowiązek naprawienia
pokrzywdzonym szkody w kwocie 31.500 zł czerpie swe źródło w przypisanym oskarżonemu przestępstwie oszustwa
popełnionego na ich szkodę w dniu 14 marca 2009 roku, w trakcie realizacji, którego oskarżony w ciągu jednego
zaledwie dnia wszedł w sposób bezprawny, drogą przestępstwa w posiadanie kwoty 31.500 zł stanowiących własność
pokrzywdzonych pieniędzy. W tej sytuacji oskarżony od samego początku nie miał i nadal nie posiada tytułu prawnego
do posiadania ani tym bardziej wykorzystania ich.
Uwzględnienie wniosku apelacji o wydłużenie terminu do naprawienia szkody aż do 5 lat od daty prawomocności
wyroku a więc praktyce w sumie na okres 10 lat od daty popełnienia przestępstwa, czy na jakikolwiek inny niż ustalony
przez sąd I instancji termin, doprowadziłoby do wydania orzeczenia oczywiście rażąco niesprawiedliwego. Tą drogą
kosztem pokrzywdzonych sanowano by bowiem dalsze korzystanie przez oskarżonego z bezprawnie pozbawionych
ich pieniędzy.
Mając powyższe okoliczności na uwadze nie uwzględniono apelacji obrońcy oskarżonego a w sytuacji kiedy kontrola
odwoławcza nie ujawniła okoliczności, o jakich mowa w art.439 kpk lub art. 440 kpk, wyrok w zaskarżonej części, tj.
w odniesieniu do oskarżonego J. K. utrzymano w mocy.
Na rzecz pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych zasądzono koszty udzielonej im z urzędu przed Sądem drugiej
instancji pomocy prawnej, przez oskarżycieli nie uregulowanej, ustalając wysokość wynagrodzenia na podstawie §
14 ust.2 pkt.4 i 7 w zw.z §2 ust.1,2,3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.Dz.U.Nr
163,poz.1348 w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej z urzędu. W skład przyznanego wynagrodzenia adwokata wliczono 23% należnego
podatku VAT .
SSO Lidia Haj SSO Rafał Lisak SSR Janusz Kawałek