Konwertuj Rzeźba ołtarzowa „Św. Anna” z XVIII wieku do PDF

Rzeźba ołtarzowa „Św. Anna” z XVIII wieku
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
Czas powstania XVIII w. Miejsce powstania Polska Wymiary wysokość: 152 cm, długość: 40 cm, szerokość: 60 cm Numer inwentarzowy MK/H/873 Muzeum Muzeum im. Aleksandra Kłosińskiego w Kętach Tematy religijność, wyrzeźbione Technika rzeźba, polichromowanie Materiał drewno Prawa do obiektu Muzeum im. Aleksandra Kłosińskiego w Kętach Prawa do wizerunków cyfrowych domena publiczna Digitalizacja RPD MIK, projekt Wirtualne Muzea Małopolski Tagi rzeźba, Śląsk, barok, święci, 3D, sztuka sakralna, 3D plus Rzeźba ołtarzowa przedstawiająca nierozpoznaną, pozbawioną atrybutu świętą, być może św. Annę. Przypuszczalnie pochodzi z drewnianego kościoła pod wezwaniem Wszystkich Świętych w Kętach, który został rozebrany na polecenie władz austriackich. Głównym powodem tej decyzji był zły stan techniczny tej budowli. Ponadto po wielkim pożarze, który wybuchł w 1797 roku, dążono też do wyeliminowania drewnianej zabudowy z centrum miasta, by zmniejszyć zagrożenie.
Prezentowana figura zwrócona jest en face, w wykroku. Delikatnie przechylony w tył korpus oraz zwrot głowy w prawo pozwala jej przyjąć delikatnie esowaty układ sylwetki. Lewa ręka wyciągnięta w przód w wymownym geście, prawe przedramię nie zachowane. Twarz o rysach wyraźnie antykizujących z charakterystycznym prostym profilem nosa. Delikatnie zarysowane łuki brwiowe i usta, oczy zaś duże, na wpół przymknięte, drążone. Włosy falowane, fryzura z przedziałkiem na środku głowy, szykownie upięta z tyłu głowy z rozpuszczonymi wijącymi się na plecach pasmami, stanowi motyw zaczerpnięty z rzeźby antycznej. Postać ubrana w długą szatę spodnią oraz szatę wierzchnią, sięgającą kolan i przepasana w talii. Tkanina ściśle przylega do ciała na zasadzie mokrych szat, marszczona w partii torsu, z charakterystyczną zakładką materiału na piersi, poniżej układa się w grube fałdy, nie zacierające układu ciała, Brzeg szaty wierzchniej poruszony i zawinięty. Na lewe ramię narzucony płaszcz przypięty do pasa i opadający na plecy, łukowato rozwiana partia materiału.
Rzeźba jest wydrążona, tył nie został opracowany, gdyż figury ustawiane na ołtarzu, były zwrócone przodem do widza. Zwykle też z tyłu rzeźby montowano haki lub kołki do jej stabilnego ustawienia. Metoda ta miała również zapobiec spękaniu drewna, gdyż podczas jego „pracy” (drewno kurczy się i rozszerza przy zmiennej temperatury i wilgoci), cieńsza warstwa porusza się lepiej niż zwarty blok.
Prezentowana rzeźba jest przykładem sztuki śląskiego baroku. Stosowanie form antykizujących charakterystycznych dla tzw. barokowego klasycyzmu, pozwala sytuować jej wykonawcę w kręgu morawsko­wiedeńskim. Opracowanie: Muzeum im. Aleksandra Kłosińskiego w Kętach, Redakcja WMM, © wszystkie prawa zastrzeżone