„Czy człowiek jest istotą najdoskonalszą

„Czy człowiek jest istotą najdoskonalszą ?”
Tematem moich rozważań będzie istota ludzka. Może warto zastanowić się
najpierw jak postrzegany jest człowiek przez poetów, pisarzy i artystów.
Sofokles w tekście „Wiele jest dziwów” przedstawia człowieka jako istotę
myślącą, najmądrzejszą i najdoskonalszą. Ujawnia nam jej zalety i wszystko oprawia w złote
ramy, malując nam olśniewającą postać.
W „Biblii” człowiek dostaje od Boga wolną rękę. Jest panem i władcą tego
co Bóg dla niego stworzył i sam susi sobie radzić. Ma ogromne pole do popisu i rozwijając
się, w pełni je wykorzystuje. Możemy wywnioskować więc, że jeżeli dostaliśmy tak ogromny
dar, Stwórca ma do nas zaufanie.
Człowiek potrafi poradzić sobie w każdej sytuacji. Będzie robił wszystko, aby
ulepszyć sobie środowisko i zapełnić pełen komfort. Przez lata wykształcił sobie wiele cech,
które pomagają mu w życiu i nauczył się jak dłużej z niego korzystać. Dzięki medycynie,
do której z pokolenia na pokolenie dochodził, potrafi przedłużyć czas swego istnienia, ale nie
może żyć wiecznie. Śmierć jest jedyną skałą na drodze do ideału. Tak obrazuje go w swoim
dziele Sofokles.
Mówił on także, że dzięki umiejętności porozumiewania się może kontaktować
się z innymi jednostkami, co bardzo ułatwia mu życie.
Na naszej drodze do stworzenia sylwetki ludzkiej napotykamy jednak też dzieła,
które malują istotę tę w innych barwach. Ujawniają nam jej drugie oblicze i pokazują z innej
perspektywy.
Symeon Potocki w swej fraszce pisze o małym „ziarenku”, delikatnej „mydlanej
bańce”, której zaszkodzić może byle dotknięcie. Jest kruchy jak szkło, jak senna przygoda,
której zaraz nadejdzie koniec.
W hymnie Jana Kochanowskiego dostrzec możemy, iż mimo że człowiek czuje
się panem świata, jest zbyt mały i słaby, aby móc go ogarnąć i stać się jego panem.
Jest on w pewnym stopniu uzależniony od Boga. Jest przez niego prowadzony,
aby nie zbłądzić ze ścieżki, jaką Pan swym złotym atramentem wykreślił mu na mapie
przeznaczenia.
Przytoczone argumenty wystarczą, aby nakreślić postać każdego z nas. Jesteśmy
bardzo zmiennymi istotami, idealnymi na swój sposób, mającymi wiele oblicz. Uczymy się
na własnych błędach, jesteśmy silni i zaradni, ale często gubimy się w tym ogromnym
świecie, stając się małym, ulotnym i lekkim ziarenkiem, które zdmuchnąć może najsłabszy
powiew wiatru.
Blanka Tarnowska