Tancerze z Berlina we Wrocławiu. Całoroczny przebieg In Between

Tancerze z Berlina we Wrocławiu.
Całoroczny przebieg In Between Festivals dopełniają rozmowy z artystami na temat
metodologii pracy w tańcu współczesnym, prowadzone przez Anię Nowak, Agatę Siniarską i
Karolinę Wycisk. Celem rozmów jest stworzenie przestrzeni, w której zostaną jak
najprecyzyjniej zdefiniowane konkretne narzędzia, taktyki i metody pracy we współczesnej
choreografii. W ostatnich latach taniec i choreografia poszerzyły bowiem swoje domeny i
procedury artystyczne oraz cele swoich działań.
W formacie po-spektaklowej rozmowy, gdzie publiczność jest zaproszona do aktywnego
udziału, postaramy się jak najprecyzyjniej zarysować wiedzę na temat choreografii dziś,
określić konteksty jej funkcjonowania, by dać widowni narzędzia do refleksji nad
poszczególnymi propozycjami choreograficznymi w ramach IBF.
16.03
Spotkanie: Ania Nowak
19:00 • Centrum Inicjatyw Artystycznych
Bilety: 20 zł
MARIA F. SCARONI „DISPLAY”
Spektakl Marii Scaroni to wewnętrzny dialog, manifest ciała, dzieło taneczne na scenę
stworzone poprzez „monologowanie” z performansem „Interior Scroll” Carolee Schneemann
(1975). „Display” to próba refleksji nad ambitnymi pragnieniami tanecznego ciała do
zintegrowania sposobów produkowania znaczeń, a wszystko w procesie mieszającym
tradycyjne podejście metodologiczne z dyskursem ucieleśnionym , prawdziwie
„karnawałowym”. Spektakl pochyla się nad (kobiecym i tanecznym) ciałem i odsłania niuanse
jego tu i teraz „stawania się”. Performance art i choreografia przeplatają swoje rodowody
zderzając się na naszych oczach i niezdarnie posuwając się do przodu. Wszystko to
wzbogacone, oczywiście, szczyptą niezbędnego narcyzmu, szamanizmu i naiwnego podejścia
do tworzenia i niedosięgłego dystansowania życia od sztuki. Maria F. Scaroni Display
szkolenie emisji dźwięku/głosu Alessio Castellacci
kostiumy Peter Pleyer
spektakl powstawał w dialogu z Mariolą Groener i Stephanie Maher
KAROL TYMIŃSKI „THIS IS A MUSICAL”
Jedno z najważniejszych wydarzeń kulturalnych w roku 2015 - według magazynu
Dwutygodnik.
This is a musical to pełna wewnętrznych sprzeczności, przesiąknięta estetyką queer,
elektroniczna fantazja skonstruowana przez zaprzęgnięte do pracy ciało performera. Ciało
Tymińskiego jest instrumentem, które służy kreowaniu dźwiękowych sampli. To ono tworzy
akompaniament spektaklu – elektroniczna muzyka, którą słyszymy ma swoje źródło w
brutalnej choreografii. Słyszymy tutaj wielowarstwowe archiwum pragnień ciała, kompozycję
splecionych ze sobą czynności przeszłych i teraźniejszych, które rezonują w przestrzeni
głębokim brzmieniem, wywołując stan coraz bliższy hipnozie. Performer oscyluje pomiędzy
czułością a brutalizmem, tworząc rytmiczny pejzaż zmieniający się w obszar potencjalnej,
przypominającej trans, przestrzeni szaleństwa i przyjemności. Rozchwiane ciało na scenie
przeżywa zachwyt, balansuje na granicy, metodycznie prowadząc widza w stronę ekstazy.
chor. perf. Karol Tymiński
muz. Gradual
światła. Jan Cybis
video. Michał Andrysiak
tekst. Karol Tymiński
głos. Małgorzata Naumaan
koprod. Open Latitudes, Instytut Sztuk Performatywnych
wsparcie. Tanzfabrik Berlin, Centrum w Ruchu
28.04
20:00 • Bar Barbara
Wstęp wolny
Vania Rovisco „The Archaic, Looking Out, The Night Knight”
Jeśli ruch jest odmową narracji, unikaną przez autora i w konsekwencji widza, stajemy w
obliczu dzieła, które ma być doświadczane, a nie zinterpretowane. Codzienne rytuały tworzą
nasze rozumowanie. Spektakl kwestionuje alternatywne sposoby odbioru i wykonania, które
zbyt często podyktowane są przez nasze racjonalne i przestrzenne strefy komfortu. To
miejsce, gdzie ciało, ruch, przestrzeń, dźwięk i plastyczność stapiają się w jedność. Każdy z
tych elementów działa w wewnętrznej-niezależności i komponuje się w dzieło.
Moim celem jest wykorzystanie performatywnych umiejętności, które nabyłam jako tancerka tańca
współczesnego i wplecenie ich w doświadczenia z galerii sztuki, w których funkcjonuję jako autorka
instalacji. Ze względu na charakter moich badań i zainteresowań, każda prezentacja jest poddana
reorganizacji i uwzględnia morfologię każdej przestrzeni architektonicznej. Dostraja się do specyfiki
miejsca. Praca skomponowana jest jako tryptyk.
Koncept, Interpretacja, Światło: Vania Rovisco
Kompozycje dźwiękowe: Jochen Arbeit, Stupid Green, Gordon Monahan, Marcus Rovisco
Montaż dźwięku: Marcus Rovisco
https://vimeo.com/145868614?utm_source=email&utm_medium=vimeo-cliptranscode201504&utm_campaign=29220
Vania Rovisco, artystka wizualna i performerka, ukończyła kurs Tańca współczesnego w
Forum Dança w Lizbonie (1998-2000), odbyła kurs w Ex.e.r.c.e. Montpelier. W latach 20012007 pracowała z choreografką Meg Stuart/Damaged Goods, zajmując się interpretacją
różnych utworów i projektów improwizatorskich. Od 2004 roku reżyseruje ruch w sztukach
teatralnych, pracując z takimi reżyserami jak João Brites, Gonçalo Amorim, Gonçalo
Waddington/Carla Maciel. Od 2005 do 2012 odbyła rezydowała w Berlinie, gdzie wraz z
muzykiem Jachenem Arbeitem i performerem Abrahamem Hrtado stworzyli sieć współpracy
Aktuelle Architektur der Kultur (AADK), która funkcjonuje w Niemczech, Portugalii i Hiszpanii.
W 2006 roku zaczęła własne poszukiwania artystyczne w galeriach sztuki, w formie żywych
instalacji. Z kuratorką Claudią Stemberger stworzyła instalację na Vienna Art Week for
Performing Proximity w 2010 roku. W improwizacji poszukuje w muzyce – grze na rogu
altowym i filmie, który pomaga jej konstruować pojęcia przestrzenne albo wizualną dynamikę.
Prowadzi warsztaty dla amatorów i profesjonalistów, od 2008 organizuje wydarzenia
performatywne, w 2012 zaproszona w roli kuratora przez Fundację Arpad Szenes / Vieira da
Silva. W 2013 roku premierę miał jej sceniczny występ solowy „The Archaic, Looking Out, The
Night Knight”. Obecnie mieszka w Lizbonie.
MAJ
18.05, 19:00 • MiserArt
Bilety: 20 zł
JULE FLIERL „ORPHEUS”
Solo jest dekonstrukcją wczesnoromantycznej arii "Che faro senza Euridice" z opery “Orfeusz i
Eurydyka”, jej meodii, słów, narracji, emocji i gestów. Fragmenty arii Orfeusza akumulują,
zapętlają się, opóźniają i zmieniają swoją prędkość by sformułować nową struktrę muzyczną.
To rozśpiewana rzeźba preformensu, który eksploruje materialność arii, względem niemych
gestów romantycznego baletu.
Aria autorstwa C.W. Glucka pochodzi z opery „Ofreusz i Eurydyka”, która miała swoją
premierę w 1762 roku. Orfeusz, bóg muzyki i poezji, rusza w do świata podziemi aby ocalić i
przywrócić do życia swoją ukochaną Eurydykę. Ponosi porażkę, bo nie potrafi oprzeć się
pokusie i ogląda się za siebie aby zobaczyć postać, która do niego przemawia.
Wysublimowanie, które jest nieodłącznym elementem tej romantycznej arii, zostanie rozbite
na fragmenty, którym możemy dokładniej się przyjrzeć, bez smutku i tęsknoty przypisanej
narracji pieśni „Che faro senza Euridice”. Powtórzenia, spowolnienia i przyspieszenia, pauzy,
zróżnicowana głośność, cisza, zamarzanie i ponowny strumień opowieści tworzą
choreograficzną strukturę, której podstawą jest aria. Projekt nosi nazwę "Operacja Orfeusz"
właśnie dlatego, że jest sekcją przeprowadzoną na ciele arii, która pozwala spojrzeć osobno na
wszystkie elementy i umieścić je znowu razem. Podziały oryginalnej piosenki opierają się na
podstawach muzycznych, więc można przeczytać utwór w oryginalnym tempie i kolejności,
gdy performerka uchwala jej zdeformowaną wersję. Podczas śpiewania ona wykonuje
klasyczne gesty razem z tekstem. Wskazują one na okres romantyczny, gdy gest został uznany
językiem niemego tancerza. Tylko za pośrednictwem systemu semiotyki gestu, taniec mógł
zmienić swoją rolę przerywnika w operach i zdobyć suwerenny status w hierarchii teatralnej.
W "Operacji Orfeusz" dwa języki, które w historii zachodniego teatru były rywalami, spotykają
się w jednym ciele: chorał arii i język gestów klasycznego baletu.
Choreografia /performance: Jule Flierl
Kostiumy: Dorothée Hénon
Podziękowania dla: Bojana Bauer, Loic Touzé, Anne Kerzerho, Adaline Anobile
PAWEŁ SAKOWICZ “TOTAL”
Spekulowanie o wirtuozerii tanecznej to myślenie, które może opierać się n adoświadczeniu,
ale niekoniecznie daje się empirycznie sprawdzić. Celem takiej spekulacji jest osiągniecie
określonego obrazu wirtuozerii tanecznej poprzez wykorzystanie przewidywalnych zmian
ekonomicznych, politycznych i metahumanistycznych. Cechą charakterystyczną spekulacji o
wirtuozerii tanecznej jest podejmowanie ryzyka w budowaniu radykalnych scenariuszy
dotyczących polityki pragnień.
Paweł Sakowicz jest tancerzem i choreografem. Absolwent Instytutu Nauk Politycznych
Uniwersytetu Warszawskiego oraz studiów magisterskich w London Contemporary Dance
School w zakresie performansu i choreografii. Współ pracował m.in. z Sashą Roubicek,
Jeannie Steele, Paolem Mangiolą, Marią Stokł osą, Ramoną Nagabczyńską, Sjoerdem
Vreugdenhilem, Mikoł ajem Mikoł ajczykiem, MartąZiół ek, Izą Szostak, Rebecką Lazier,
Alexem Baczyńskim-Jenkinsem i Isabelle Schad. Od kilku lat pracuje z artystami i kuratorami w
Londynie, Warszawie
i Berlinie. Jego ostatnia solowa praca "Bernhard" (2014) został a zakwalifikowana do pokazów
w ramach Polskiej Platformy Tańca 2014. Paweł był stypendystą Ministerstwa Kultury i
Dziedzictwa Narodowego, programu rezydencyjnego Instytutu Muzyki i Tańca oraz
Alternatywnej Akademii Tańca Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk.
pawelsakowicz.com
Choreografia, tekst i wykonanie: Paweł Sakowicz
Opieka artystyczna: Dalija Aćin Thelander
Realizacja techniczna i światła: Łukasz Kędzierski
Produkcja: Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk