Pewnego słonecznego, letniego dnia, gdy przyjechali już wszyscy

Pewnego słonecznego, letniego dnia, gdy przyjechali już wszyscy goście, moje
pierogi się ugotowały. Szybko je wyjęłam, odcedziłam i rozłożyłam na talerzu.
Całość polałam śmietaną i dołożyłam kilka truskawek. Podeszłam do stołu
wcześniej nakrytego przez moje wnuki i położyłam na nim talerz z pierogami. Cała
rodzina zaczęła się nimi częstować. Nałożyłam sobie kilka na talerz. Wbiłam
widelec w pieróg. Wypłynął z niego sos truskawkowy. Podniosłam go do ust i
ugryzłam. Mmm... Ach ! Truskawki ! I w tym momencie przypomniało mi się, jak
moja babcia uczyła mnie, jak robić te wyśmienite pierogi.
Dawno, dawno temu, kiedy miałam jeszcze 13 lat i chodziłam do klasy 6b, Pan
Marcin (nasz nauczyciel języka polskiego) zadał nam do napisania opowiadanie,
którego akcję wzbudziło jakieś wydarzenie z przeszłości. Bardzo nie chciało mi się
tego pisać, ponieważ nie miałam weny twórczej. Wtedy poczułam, że jestem
głodna.
Zapytałam baci, czy zrobiłaby pierogi. Odpowiedziała mi, że tyle razy już ją o
to prosiłam, więc mogłabym w końcu zrobić je sama. Na początek uczyłam się, jak
zrobić ciasto. Wiedziałam już jakich i ile składników jest potrzebnych. Następnie
trzeba było zrobić nadzienie. Babcia wysłała mnie do ogródka, żebym zerwała
truskawki. Gdy zaczęłam już to robić, zauważyłam jakieś zwierzątko pomiędzy
krzakami. To był ptak. Miał złamane skrzydło. Szybko pobiegłam do domu i
opatrzyłam je. Następnie wróbelka włożyłam do karmnika, a później dokończyłam
zrywanie truskawek. Potem babcia kazała mi je umyć i pokroić. Gdy nadzienie było
gotowe, mogłam lepić pierogi. Poszło mi to bardzo szybko i sprawnie. Po
ugotowaniu ich, obiad był gotowy.
W ten sposób nauczyłam się robić pierogi. Zawsze gdy jem ten posiłek,
przypominają mi się czasy, kiedy miałam jeszcze 13 lat. Przepisu w ogóle
nie zmieniałam i zawsze dawałam takie same proporcje, więc smak pozostał ten
sam. Moje pierogi były, są i zawsze będą takie dobre !