perfumy skarbem

Sygn. akt II C 1607/13
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 23 lipca 2013 roku (data stempla pocztowego) A. B. (1) wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa
reprezentowanego przez Komendanta Głównego Straży Granicznej następujących kwot: 6.466,59 zł oraz 5.000 zł –
wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania, w tym kosztami
zastępstwa procesowego.
W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 11 grudnia 2009 roku A. B. (1) zamierzał odbyć podróż lotniczą z W. do W.
w celach służbowych, tj. uczestniczenia w międzynarodowej konferencji jako jeden z jej prelegentów. Na lotnisku
im. F. C. w W. został zatrzymany przez przedstawiciela straży granicznej w związku ze znalezieniem w jego torbie
pojemnika z płynem w postaci dezodorantu o pojemności powyżej 100 ml. Przedmiot został wyrzucony, jednakże
A. B. (1) został zatrzymany i zmuszony do udania się do oddzielnego pomieszczenia celem przesłuchania. Wskutek
tych zdarzeń nie zdążył na planowany lot i był zmuszony wykupić kolejny bilet o wartości 1.688,44 zł. Ponadto nie
zdążył na planowaną konferencję i utracił wynagrodzenie z tego tytułu. A. B. (1) wniósł o zasądzenie kwoty 5.000 zł
tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych, w tym jego dobrego imienia i wizerunku zarówno w związku
z zachowaniem funkcjonariuszy Straży Granicznej jak i utraconego zaufania w środowisku zawodowym (pozew, k.
1-2).
W odpowiedzi na pozew z dnia 4 listopada 2013 roku (data stempla pocztowego) Skarb Państwa – Komendant
Główny Straży Granicznej wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania,
podnosząc zarzut przedawnienia. Wniesiono również o właściwe oznaczenie strony pozwanej jako Skarb Państwa –
Nadwiślański Oddział Straży Granicznej im. Powstania (...) (odpowiedź na pozew, k. 36-37).
Postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2014 roku dokonano właściwego oznaczenia reprezentacji Skarbu Państwa w ten
sposób, że ustalono, iż Skarb Państwa jest w sprawie reprezentowany przez Komendanta Nadwiślańskiego Oddziału
Straży Granicznej (postanowienie z dnia 8 kwietnia 2014 roku, k. 114).
W odpowiedzi na pozew z dnia 8 maja 2014 roku (data stempla pocztowego) pełnomocnik Skarbu Państwa –
Komendanta Nadwiślańskiego Oddziału Straży Granicznej wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na
swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
W uzasadnieniu zakwestionowano żądanie zwrotu kosztów dwóch biletów z W. do W.. Podniesiono również, że A.
B. (1) nie wykazał wysokości szkody określonej na kwotę 3.100 zł tytułem utraconego zarobku. Wskazano także, że
zachowanie A. B. (1) podczas kontroli w dniu 11 grudnia 2009 roku było niewłaściwe, zaś czynności funkcjonariuszy
Straży Granicznej zostały przeprowadzone zgodnie z obowiązującym prawem i z poszanowaniem godności pasażera
(odpowiedź na pozew, k. 121-126).
W toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zakupił bilet lotniczy na trasie W.-W.-W. na lot
realizowany w dniu 11 grudnia 2009 roku o godz. 7.40. Bilet był przeznaczony dla A. B. (1) (dowód: Faktura VAT, k.
20; bilet, k. 11, k. 12; karta pokładowa, k. 13; zeznania A. B. (1), k. 231-232).
W dniu 11 grudnia 2009 roku A. B. (1) przyjechał na lotnisko im. F. C. w W.. Podczas kontroli bagażowej w bagażu
podręcznym A. B. (1) wykryto pojemnik z płynem – dezodorant o pojemności powyżej 100 ml. A. B. (1) nie wyrzucił
przedmiotu, lecz zebrał swoje rzeczy i odszedł z punktu kontroli bezpieczeństwa w celu odbycia ostatecznej odprawy
biletowej. Został zatrzymany przez funkcjonariuszy Straży Granicznej lotniska i zaprowadzony do oddzielnego
pomieszczenia celem przesłuchania (okoliczności bezsporne; zeznania A. B. (1), k. 231-232; zeznania świadka I. K., k.
202; zeznania świadka K. G., k. 171-173; notatka urzędowa z dnia 11 grudnia 2009 roku, k. 1-2 akt V W 1601/2010;
notatka urzędowa z dnia 11 grudnia 2009 roku, k. 4-5 akt V W 1601/2010).
W związku z przeprowadzonymi czynnościami A. B. (1) nie zdążył na planowany lot. Wobec tego (...) Spółka z
ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zakupił bilet lotniczy na trasie W.-W. na lot realizowany również w
dniu 11 grudnia 2009 roku w godzinach późniejszych. Bilet był przeznaczony dla A. B. (1) (dowód: Faktura VAT, k.
20; zeznania A. B. (1), k. 231-232).
W Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w W., Wydział V Karny toczyło się postępowanie przeciwko A. B.
(1), któremu zarzucono, że w dniu 11 grudnia 2011 roku nie zastosował się do polecenia funkcjonariusza Straży
Granicznej związanego z wykonywaniem czynności służbowych w celu zapewnienia bezpieczeństwa osób, statków
powietrznych, obiektu lotniskowego, tj. nie usunął z bagażu podręcznego pojemnika z płynem o pojemności powyżej
100 ml, samowolnie oddalił się z punktu kontroli bezpieczeństwa nie reagując na polecenia funkcjonariusza
nakazujące powrót i podjęcie decyzji w przedmiocie pozostawionego pojemnika z płynem, przez o zakłócił kontrolę
bezpieczeństwa w Terminalu I, nie okazał również dokumentu tożsamości podczas legitymowania. Wyrokiem z
dnia 29 listopada 2011 roku Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. V Wydział Karny uniewinnił A. B. (1) od
popełnienia zarzucanego mu czynu (okoliczności bezsporne, potwierdzone dokumentami zgromadzonymi w aktach
V W 1601/2010).
Pismem z dnia 9 września 2012 roku A. B. (1) wezwał Komendanta Nadwiślańskiego Oddziału Straży Granicznej do
zapłaty kwoty 11.566,59 zł, na którą składają się następujące kwoty: 1.682,15 zł z tytułu poniesionej szkody w postaci
niewykorzystania zakupionego biletu lotniczego, 1.684,44 z tytułu poniesionej szkody w postaci zakupu nowego biletu
na lot z W. do W., 3.100 zł z tytułu utraconego wynagrodzenia oraz 5.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie
dóbr osobistych. Wezwanie zostało ponowione w piśmie z dnia 31 października 2012 roku (dowód: pismo z dnia 9
września 2012 roku, k. 17-19; pismo z dnia 31 października 2012 roku, k. 21-23).
A. B. (1) często odbywa podróże lotnicze (dowód: wydruk M.&M., k. 32-33).
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy
albowiem żadna ze stron nie zakwestionowała ich prawdziwości, a Sąd analizując zebrany w sprawie materiał
dowodowy nie dopatrzył się okoliczności mogących skutkować powstaniem wątpliwości co do ich prawdziwości. Nadto
powyżej opisany stan faktyczny w całości nie był sporny pomiędzy stronami. Wszystkie powołane okoliczności Sąd
mógł zatem uznać za ustalone już na zasadzie art. 229 i 230 k.p.c. Zgodnie z art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty
przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności
ze stanem rzeczywistym, a w myśl art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o
faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.
W toku postępowania Sąd dopuścił również dowód z zeznań świadków: K. G., K. S., S. J. i I. K. - na okoliczność
zdarzenia z dnia 11 grudnia 2009 roku. Wszyscy świadkowie byli funkcjonariuszami straży granicznej na lotnisku im.
F. C. w W. i odbywali służbę w chwili zdarzenia. Jednakże z uwagi na upływ czasu, a także nagminność podobnych
zdarzeń podczas kontroli bezpieczeństwa, Sąd uwzględnił ich zeznania tylko w zakresie, w jakim korespondowały
one z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonych w sprawie. Niemniej uznając wspomniane zeznania
za wiarygodne, Sąd ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie oparł się również na rzetelnych notatkach
funkcjonariuszy Straży Granicznej, znajdujących się w aktach sprawy o wykroczenie o sygn. V W 1601/2010.
Sąd dopuścił również dowód z nagrań z kamer umieszczonych na lotnisku im. F. C. w W. zapisanych na dwóch
płytach CD, znajdujących się w aktach sprawy o wykroczenie o sygn. V W 1601/2010. Nagrania zostały odtworzone
na rozprawie w dniu 10 sierpnia 2015 roku. Z uwagi na jakość nagrania ani sędzia referent, ani pełnomocnicy stron,
w szczególności pełnomocnik A. B. (2), nie rozpoznali pozwanego wśród osób uwidocznionych na nagraniu i nie
byli w stanie wskazać momentu, w którym miałoby dojść do przekroczenia uprawnień przez funkcjonariuszy Straży
Granicznej wobec powoda. Ponadto na nagraniach nie została zarejestrowana jakakolwiek sytuacja, która mogłaby
zostać oceniona jako nadużycie uprawnień przez funkcjonariuszy Straży Granicznej.
Sąd dopuścił także dowód z zeznań stron ograniczając ten dowód do przesłuchania strony powodowej. Sąd oceniając
zatem wniosek uwzględnił zatem w pierwszej kolejności subsydiarności tego dowodu z art 299 k.p.c. jak również
o czym było wspominane wyżej to iż dowód ten uznany został za wiarygodny w tym zakresie, który wynikał z
przeprowadzonego postępowania dowodowego.
Podsumowując wyniki postępowania dowodowego, którego przebieg znajduje odzwierciedlenie w protokołach
posiedzeń Sąd zwraca uwagę, iż żadna ze stron nie żądała sprostowania lub uzupełnienia protokołu (art. 160 k.p.c.)
ani też nie zgłaszała zastrzeżeń do protokołu (k. 162 k.p.c.).
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo w żadnym zakresie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 417 § 1 k.c., że za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy
wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego
lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Przesłankami odpowiedzialności po myśli powołanego
przepisu są zatem: szkoda, fakt jej wyrządzenia przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy
wykonywaniu władzy publicznej oraz łączący te zdarzenia normalny adekwatny związek przyczynowy.
Zgodnie z art. 4421 § 1 k.c. roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu
z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej
naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie
wywołujące szkodę.
Dla rozpoczęcia biegu terminu a tempore scientiae nie jest konieczne, aby poszkodowany, który dowiedział się o
szkodzie, znał już rozmiar szkody (por. uchwała SN (7) z dnia 11 lutego 1963 r., III PO 6/62, OSN 1964, nr 5, poz.
87; wyrok SN z dnia 24 listopada 1971 r., I CR 491/71, OSN 1972, nr 5, poz. 95 oraz wyrok SA w Gdańsku z dnia
21 października 2011 r., I ACa 625/11, LEX nr 1112459). Także nie jest konieczne, aby poszkodowany dowiedział się
równocześnie o szkodzie, jak i o osobie zobowiązanej do jej naprawienia. Jeżeli o dłużniku dowie się później niż o samej
szkodzie, wówczas termin przedawnienia rozpocznie bieg w tej późniejszej dacie (por. wyrok SN z dnia 10 kwietnia
2002 r., IV CKN 949/00, Biul. SN 2002, nr 11, s. 11). Ustalenie wiedzy poszkodowanego o szkodzie dla oznaczenia
biegu terminu a tempore scientiae nie stanowi rekonstrukcji rzeczywistego stanu świadomości poszkodowanego,
lecz przypisanie mu świadomości wystąpienia szkody, opartego na obiektywnie sprawdzalnych okolicznościach (por.
wyrok SN z dnia 8 grudnia 2004 r., I CK 166/04, LEX nr 277853, a także wyrok SN z dnia 21 października 2011 r.,
IV CSK 46/11, LEX nr 1084557).
W niniejszej sprawie należy stwierdzić, iż powód dowiedział się o ewentualnej szkodzie już w dniu zdarzenia tj. w dniu
11 grudnia 2009 roku. W tym dniu bowiem nie zdążył na rejs lotniczy, na który miał wykupiony bilet, a także skorzystał
z podróży kolejnym rejsem z W. do W. - oraz potencjalnej utracie wynagrodzenia za uczestnictwo w konferencji
mającej miejsce w W.. Zatem roszczenie należy uznać za przedawnione z dniem 11 grudnia 2012 roku. Tymczasem
powód wniósł powództwo dopiero w dniu 23 lipca 2013 roku.
Niemniej jednak, gdyby powództwo nie uległo przedawnieniu, w ocenie Sądu w dalszym ciągu nie zasługiwałoby na
uwzględnienie z uwagi na jego nieudowodnienie.
Sąd analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dopatrzył się bowiem uchybień w postępowaniu
funkcjonariuszy Straży Granicznej przeprowadzających kontrole w dniu 11 grudnia 2009 r. Funkcjonariusze Straży
Granicznej, pełniący służbę w tymże dniu na lotnisku im. F. C. w W. wykonywali swoje obowiązki zgodnie z
obowiązującymi procedurami.
Zgodnie z obowiązującym w dacie zdarzenia rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie
Krajowego Programu Ochrony Lotnictwa Cywilnego realizującego zasady ochrony lotnictwa (Dz.U. z 2007 r., nr
116, poz. 803 ze zm.) z bagażu kabinowego pasażera usuwa się przedmioty umieszczone na liście przedmiotów,
których przewóz jest zabroniony m.in. substancje płynne (żele, pasty, emulsje, płynne/stałe mieszanki oraz zawartość
pojemników pod ciśnieniem, pasty do zębów, żele do włosów, napoje, zupy, syropy, perfumy, dezodoranty, planki do
golenia, aerozole, oraz inne produkty o podobnej konsystencji) za wyjątkiem płynów znajdujących się w pojedynczych
opakowaniach o pojemności nie przekraczającej 100 ml lub równowartości, umieszczonych w jednej wielokrotnie
zamykanej przeźroczystej torebce plastikowej o pojemności do 1 litra (§36 ust. 1 i §49 ust. 3). Zgodnie z § 49
ust. 4 pkt 4 przedmioty zabronione do przewozu w bagażu kabinowym, o ile nie są zabronione do przewozu
w bagażu rejestrowanym, mogą być po usunięciu z bagażu kabinowego umieszczone w specjalnie do tego celu
przeznaczonym pojemniku i zniszczone na koszt przewoźnika lotniczego lub zarządzającego lotniskiem. Służba
ochrony nie wpuszcza na pokład statku powietrznego osoby, która odmawia usunięcia z rzeczy osobistych lub bagażu
kabinowego przedmiotów, o których mowa w § 49 ust. 1. (§51).
Mając na uwadze powyższe regulacje i procedury, należy wskazać, iż funkcjonariusz w ramach swoich uprawnień
i obowiązków zabronił powodowi przejścia przez kontrolę bezpieczeństwa z dezodorantem o pojemności powyżej
100 ml. Powód nie wyrzucił przedmiotu, lecz zabrał swoje rzeczy i odszedł. Nie zareagował również na wołanie
funkcjonariusza, w związku z tym interweniowali inni funkcjonariusze, w granicach swoich uprawnień. Zgodnie z
§ 9 cytowanego wyżej Rozporządzenia prawo dostępu do strefy zastrzeżonej lotniska mają wyłącznie m.in. pasażer
posiadający ważne dokumenty podróży, w szczególności karty pokładowe wydane przez przewoźnika zawierające
nazwisko odprawionego pasażera, oraz dokumenty potwierdzające jego tożsamość, wraz z wizami, o ile są wymagane.
Dostęp do strefy zastrzeżonej lotniska jest kontrolowany przez służbę ochrony lotniska lub Straż Graniczną, przy
wykorzystaniu urządzeń elektronicznych i dokumentów o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2 i osobowych środków
ochrony. Funkcjonariusze zatem mieli prawo zatrzymać i prosić o okazanie dokumentów powoda, ponieważ nie
zakończył on procedury kontroli bezpieczeństwa. Powód nie wykazał, aby byli oni w stosunku do niego agresywni, czy
też uwłaczali jego godności podczas realizowania swoich obowiązków. Funkcjonariusze Straży Granicznej postępowali
zgodnie z obowiązującymi regulaminami i procedurami. W związku z tym należy uznać, że działania podjęte w
stosunku do powoda w dniu 11 grudnia 2009 roku nie były bezprawne ani zawinione, co wyklucza uznanie żądania
zadośćuczynienia i odszkodowania.
Należy podkreślić, iż gdyby nawet zachowanie funkcjonariuszy można byłoby ocenić jako bezprawne, to zdaniem Sądu
powód nie wykazał w żaden sposób, by zdarzenie z dnia 11 grudnia 2009 roku doprowadziło do powstania szkody
o charakterze majątkowym i niemajątkowym i w związku z tym żądanie zapłaty odszkodowania i zadośćuczynienia
byłoby usprawiedliwione.
Szkodę w rozumieniu art. 361 k.c. stanowi różnica między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po
wystąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek, a stanem, jaki by w jego majątku nie istniał, gdyby zdarzenie nie
nastąpiło. Zobowiązanie do zapłaty odszkodowania obejmuje tylko normalne następstwa działania lub zaniechania,
z którego szkoda wynikła. Istnienie związku przyczynowego ma wpływ bezpośredni na ustalenie odszkodowania,
stanowi bowiem przesłankę odpowiedzialności, decydując o tym czy dana osoba w ogóle ponosi odpowiedzialność
za szkodę i jakie są granice tej odpowiedzialności. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 20
lutego 2002 r. (V CKN 908/00, niepublikowany) pierwotne znaczenie ma ustalenie istnienia normalnego związku
przyczynowego, a ocena czy określony skutek jest „normalny” (typowy, występujący w zwykłej kolejności rzeczy)
zawsze powinna być dokonana na podstawie całokształtu okoliczności konkretnej sprawy, przy uwzględnieniu zasad
doświadczenia życiowego. O szkodzie zaś decyduje uszczerbek – zmniejszenie majątku poszkodowanego, który
nastąpił wbrew jego woli. Taką wykładnię zaprezentował także Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z 18 maja
2004r. (III CZP 24/04, niepublikowany) wskazując dodatkowo, iż samo określenie rozmiaru szkody nie przesądza
jeszcze o wysokości odszkodowania, każdorazowo granice obowiązku naprawienia szkody wyznaczone są przez
normalny związek przyczynowy między zdarzeniem wywołującym uszczerbek a szkodą. Oczywistym jest, iż szkodą
jest wszystko to, co stracił poszkodowany, a więc nie tylko zmniejszenie aktywów, ale i zwiększenie pasywów.
Instytucja zadośćuczynienia określona jest w art. 448 k.c., zgodnie z którym w razie naruszenia dobra osobistego
sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia
pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez
niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Przesłankami
odpowiedzialności na podstawie cytowanego przepisu są: naruszenie dobra osobistego, powodujące szkodę
niemajątkową oraz związek przyczynowy między tym naruszeniem a szkodą niemajątkową, która spowodowana jest
naruszeniem (por. G. Bieniek (w:) Komentarz..., s. 452).
W judykaturze i piśmiennictwie przeważa stanowisko, że przesłanką przyznania świadczeń przewidzianych w
art. 448 k.c. (obu roszczeń objętych jego treścią) jest wina sprawcy naruszenia dobra osobistego – zarówno
umyślna, jak i nieumyślna, w tym nawet culpa levissima, czyli podstawą tej odpowiedzialności jest nie tylko
bezprawne, ale także zawinione działanie sprawcy naruszenia dobra osobistego. Za takim stanowiskiem przemawia
przede wszystkim usytuowanie art. 448 k.c. w obrębie tytułu VI „Czyny niedozwolone", dla których podstawową
zasadą odpowiedzialności jest wina. Gdyby uwzględnienie żądania pieniężnego zależało wyłącznie od bezprawności
naruszenia dobra osobistego, instytucja ta umieszczona zostałaby w części ogólnej kodeksu cywilnego, w obrębie art.
24 k.c. Nadto ograniczenie możliwości przyznania świadczeń, o których mowa w omawianym przepisie, do wypadków
zawinionego naruszenia dóbr osobistych pozwala na uzasadnienie celowości utrzymania art. 445 k.c. (tak wyroku SN
z dnia 12 grudnia 2002 r., V CKN 1581/2000, OSNC 2004, nr 4, poz. 53; wyrok SN z dnia 1 kwietnia 2004 r., II CK
115/2003, niepubl.; wyrok SN z dnia 16 września 2004 r., IV CK 707/2003, niepubl.; wyrok SN z dnia 15 czerwca
2005 r., IV CK 805/2004, niepubl.; wyrok SN z dnia 28 września 2005 r., I CK 256/2005, niepubl.; wyrok SN z dnia
19 stycznia 2007 r., III CSK 358/2006, niepubl.; wyrok SN z dnia 24 stycznia 2008 r., I CSK 319/2007, niepubl.). Za
poglądem tym opowiada się również większość piśmiennictwa (por. np. B. Lewaszkiewicz-Petrykowska, W sprawie
wykładni art. 448 KC, PS 1997, nr 1, s. 3 i n.; M. Safjan (w:) Kodeks..., s. 1464; A. Szpunar, Zadośćuczynienie za szkodę
niemajątkową, Bydgoszcz 1999, s. 212; J. Pietrzykowski, Nowelizacja kodeksu cywilnego z 23 sierpnia 1996 r., PS
1997, nr 3, s. 3).
W szczególności powód nie wykazał, by okoliczności zdarzenia z 11 grudnia 2009 r. w jakikolwiek sposób wpłynęły na
jego opinię w środowisku zawodowym i zaszkodziły jego wizerunkowi wśród osób przebywających na terenie lotniska.
Również utrata wizerunku i pozycji zawodowej nie została w żaden sposób wykazana. Powód jedynie twierdził, iż
musiał długo pracować na odbudowanie swojej pozycji, lecz na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2015 roku przyznał,
że już rok po zdarzeniu dostał awans na stanowisko wiceprezydenta firmy na całą Europę. Powyższe okoliczności
przemawiają za nieuwzględnieniem żądania zadośćuczynienia w jakimkolwiek zakresie wobec braku naruszenia dóbr
osobistych powoda.
Powód nie sprostał również obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. i nie wykazał zasadności
wysokości dochodzonego roszczenia w zakresie odszkodowania. Powód domagał się zasądzenia kosztów dwóch
biletów lotniczych – jednego na lot, na który nie zdążył w związku z prowadzoną kontrolą, oraz drugiego na kolejny
lot na trasie W.-W. oraz zwrotu utraconego wynagrodzenia. Oba bilety zostały zakupione przez (...) Sp. z o.o., nie
zaś przez powoda, zatem nie sposób przyjąć, iż jego majątek doznał uszczuplenia w związku z koniecznością ich
zakupu. Należy tez mieć na uwadze, że ewentualne odszkodowanie mogłoby dotyczyć tylko jednego biletu, skoro
powód ostatecznie skorzystał z usług przewoźnika i dotarł do W.. Ponadto powód nie wykazał, by żądana kwota 3.100
zł z tytułu utraconego zarobku stanowiła 1/30 jego miesięcznego wynagrodzenia. Powód nie wykazał również, że jego
wynagrodzenie zostało pomniejszone o żądaną kwotę i by w dniu 11 grudnia 2009 r. korzystał z urlopu bezpłatnego
w związku z nieobecnością na konferencji. Co więcej w toku postępowania powód przyznał, iż tego samego dnia w
godzinach wieczornych spotkał się w celach biznesowych z uczestnikami zaplanowanej konferencji i ostatecznie wziął
w niej udział, choć dopiero następnego dnia.
Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił powództwo w całości.
O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 98 k.p.c. Wobec oddalenia powództwa, należy uznać, że
strona powodowa przegrała spór w całości. Na koszty procesu poniesione przez pozwanego składały się jedynie
koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2.400 zł ustalone na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez
Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.
Zgodnie z art. 83 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
jeżeli przepisy ustawy przewidują obowiązek działania i dokonywania czynności połączonej z wydatkami z urzędu,
sąd zarządzi wykonanie tej czynności, a kwotę potrzebną na ich pokrycie wykłada tymczasowo Skarb Państwa.
W orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa
wydatkach. W pkt 3. wyroku nakazano pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa kwotę 731,60 zł tytułem zwrotu
kosztu nieuiszczonych kosztów sądowych, tymczasowo wydatkowanych ze środków Skarbu Państwa stanowiących
zwrot kosztów podróży dla świadków.
W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.