Przeczytaj (strona1-15)

Język C++
Język C++
• Programy komputerowe obracają się wokół dwóch
grup pojęć:
– danych,
– algorytmów.
Dane to informacje używane i przetwarzane przez
program.
Algorytmy to metody działania wykorzystywane
w programach.
Język C++
• Kod programu w języku c++ jest zwykłym tekstem
napisanym w dowolnym edytorze w postaci
tzw. pliku źródłowego, któremu nadaje się
rozszerzenie cpp i kompiluje za pomocą kompilatora,
do pliku wykonywalnego.
• Dla ułatwienia wykorzystuje się zintegrowane
środowiska
programistyczne,
które
zawierają
niezbędne narzędzia do tworzenia programu m.in.
edytor i kompilator.
Struktura programu w języku c++
#include<…>
#include<…>
using namespace std;
int main()
{
//kod programu
return 0;
}
Struktura programu w języku c++
#include<…>
Dyrektywy preprocesora
#include<…>
Użycie standardowej przestrzeni
using namespace std;
nazw std
int main()
{
//Kod programu
return 0;
}
Nagłówek funkcji
Treść funkcji
Preprocesor
Preprocesor to program komputerowy, którego
zadaniem jest przetworzenie kodu źródłowego, w
sposób określony przez programistę, za pomocą
dyrektyw preprocesora, na kod wyjściowy – tak
przetworzony kod źródłowy poddawany jest analizie
składniowej i kompilacji.
Preprocesor
jest
najczęściej
zintegrowany
z kompilatorem języka programowania.
Dyrektywy preprocesora
#include … - dyrektywa włączająca tekst innego pliku
źródłowego
w
miejscu
jej
wystąpienia
w pliku podlegającym aktualnie przetwarzaniu, przy
czym możliwe jest zagłębione występowanie dyrektywy
include.
#define … - definiuje stałe i makroinstrukcje
(pseudofunkcje)
#undef … - usuwa definicje stałej lub makra
Dyrektywa #include
Dołącza wskazany plik źródłowy w miejscu wystąpienia
dyrektywy.
#include <nazwa_pliku>
#include "nazwa_pliku "
#include <iostream> dołącza plik nagłówkowy
do obsługi strumieni I/O, dzięki czemu można
wypisywać dane na standardowe wyjście.
#include iostream.h nagłówek niestandardowy,
pomagający zachować wsteczną zgodność.
Dyrektywa #include
#include <cstdlib> określa kilka ogólnych funkcji celu,
w tym dynamiczne zarządzanie pamięcią, generowanie
liczb losowych, komunikacji z otoczeniem, arthmetics
całkowitych, wyszukiwanie, sortowanie i konwersje.
#include <math> oferuje zestaw funkcji matematycznych.
using namespace std
Dyrektywa using namespace std; pozwala na użycie
standardowej przestrzeni nazw std.
Przestrzeń nazw służy do określenia, które zmienne
i funkcje można użyć w danym miejscu
zostało wprowadzone po to, aby zapobiegać
nakładaniu się nazw zmiennych, funkcji itp.
Funkcja main()
Funkcja main() jest to główna funkcja programu,
wewnątrz której tworzy się kod źródłowy programu.
Na końcu tej funkcji można umieścić wiersze:
– system("pause"); - polecenie to zatrzymuje
wykonanie programu do momentu naciśnięcia
jakiegoś klawisza (pozwala zobaczyć efekt pracy
programisty)
– instrukcja return 0; - kończy działanie funkcji
main()
int main(int argc, char *argv[])
Do programu można wprowadzić dane zaraz
przy wywołaniu. Aby było to możliwe do głównej
funkcji main() dodaje się int argc, char *argv[].
Zmienna argc przechowuje ilość argumentów
podanych podczas wywołania programu, zmienna argv
jest tablicą która przechowuje te zmienne.
Zasady stosowane w pisaniu kodu
źródłowego
• W kodzie źródłowym nie używa się polskich liter
• W języku c++ rozróżnia się małe i wielkie litery
• Większość instrukcji w kodzie źródłowym należy
kończyć średnikiem.
• W kodzie programu warto używać komentarzy dla
poprawienia czytelności kodu.
Komentarz jednowierszowy umieszczamy po znaku //,
zaś wielowierszowy miedzy znakami /* … */.
Komentarze są ignorowane przez kompilator.
Zasady stosowane w pisaniu kodu
Wcięcia służą do analizy i szybkiej identyfikacji bloków
kodu.
if (warunek1) {
if (warunek2){
//kod programu
}
else{
//kod programu
}
}
else {
//kod programu
}
Zmienna
Zmienna (ang. variable) to miejsce w pamięci
operacyjnej, przechowujące pojedynczą wartość
określonego typu.
Każda zmienna ma nazwę, dzięki której można się do
niej odwoływać.
Zmienna
Przy tworzeniu nazw zmiennych obowiązują zasady:
– nazwa może zawierać jedynie cyfry, litery i znak
podkreślenia,
– nazwa nie może zaczynać się od cyfry,
– rozróżnia się małe i wielkie litery,
– nazwami nie mogą być słowa kluczowe języka c++
np. int, return, include, itp.
– w nazwach nie stosuje się spacji i polskich liter.
Zmienna
Aby użyć zmiennych w programie, należy je najpierw
zadeklarować.
typ_zmiennej nazwa_zmiennej;
Zmienną deklaruje się w dowolnym miejscu w programie,
przed jej pierwszym użyciem.
Przypisanie wartości zmiennej:
typ_zmiennej nazwa_zmiennej = wartosc_zmiennej;
lub
typ_zmiennej nazwa_zmiennej;
nazwa_zmiennej = wartosc_zmiennej;
Typ zmiennej
Typ zmiennej określa rodzaj informacji, jakie można
w niej przechowywać. Mogą to być liczby całkowite,
rzeczywiste, pojedynczy znak ...
Można także tworzyć własne typy zmiennych.
Wielkość i zakres liczb danego typu różnią się
w zależności od systemu operacyjnego.
Typy zmiennych
intt
shortt
longt
float
double
long
doublet
bool
chart
Typy zmiennych
Można zadeklarować kilka zmiennych tego samego
typu, oddzielając poszczególne zmienne przecinkiem.
W liczbach zmiennoprzecinkowych do oddzielenia
części ułamkowej stosujemy kropkę.
Ponadto liczbę możemy zapisać w
naukowej
5.456e3=5456,
4567.78e-2=45.6778.
tzw. postaci
Typy zmiennych
Wartości
zmiennej
typu
char
umieszczamy
w apostrofach , jeżeli znak wypisujemy przy pomocy
kodu ASCII, to wartością takiej zmiennej będzie liczbą
z tablicy kodu ASCII symbolizująca dany znak.
Z kodem ASCII przy zmiennych typu znakowego
związane jest również słowo kluczowe unsigned, które
powoduje, że wartość zmiennej przy którym ono stoi
musi być liczbą dodatnią. Wykorzystując kod ASCII
większy od 127 żeby nie zostały zwrócone liczby ujemne
stosuje się unsigned int, czyli wartościami mogą być
tylko liczby dodatnie.
Stałe
Stała to niezmienna wartość, której nadano nazwę
celem łatwego jej odróżnienia od innych, często
podobnych wartości, w kodzie programu np.
const int STALA = 10;
Użycie const (ang. constant) mówi kompilatorowi,
że ma do czynienia ze stałą, dlatego oczekuje również
podania jej wartości.
Stałe mają tę zaletę, że ich wartości możemy określać
za pomocą innych stałych.
Strumienie cin i cout
Obiekty cin i cout służą do komunikacji z konsolą znakową,
wymagają biblioteki iostream. Obiekt cin jest strumieniem
wejścia konsoli (console input). Umożliwia on odczyt danych
z klawiatury.
cin >> zmienna1;
cin >> zmienna2;
cin >> zmienna1 >> zmienna2;
Obiekt cout jest strumieniem wyjścia konsoli (console output).
Pozwala on wypisywać teksty na ekranie konsoli. Przesyłanie
danych do strumienia:
cout << zmienna1;
cout << zmienna1 << zmienna2;
manipulator getline
#include <cstdlib>
#include <iostream>
using namespace std;
int main(int argc, char *argv[])
{
cout << "Podaj tekst: ";
string tekst;
getline(cin, tekst);
cout << tekst << endl;
return 0;
}
Operatory arytmetyczne:
+ dodawanie
- odejmowanie
* mnożenie
/ dzielenie
% reszta z dzielenia
Operator przypisania:
= przypisanie
Operatory relacji:
< mniejsze niż
> większe niż
<= mniejsze lub równe
>= większe lub równe
== równe
!= różne
&& iloczyn logiczny (and)
|| suma logiczna (or)
! negacja (not)
Bibliografia:
• Stephen Prata; Język C++. Szkoła programowania; Wydanie V;
Helion 2006