1 Uchwała Nr 174/2015 Krajowej Rady Prokuratury z dnia 27

1
Uchwała Nr 174/2015
Krajowej Rady Prokuratury
z dnia 27 kwietnia 2015 r.
w sprawie stanowiska Prokuratora Generalnego w przedmiocie rozpatrzenia
wniosków Krajowej Rady Prokuratury o powołanie na stanowiska
prokuratorskie
Zgodnie z przepisami art. art. 11 oraz 14 a-j ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r.
o prokuraturze (tj. Dz. U. z 2011 r., Nr 270, poz. 1599 z późn. zm.), Prokurator
Generalny powołuje prokuratorów powszechnych jednostek organizacyjnych
prokuratury oraz prokuratorów wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury
na wniosek Krajowej Rady Prokuratury, po przeprowadzeniu szczegółowo
uregulowanej przepisami prawa procedury konkursowej. W procesie tym istotną
rolę odgrywają warunki formalne, ale przede wszystkim oceny kwalifikacji
sporządzane przez wizytatorów, opinie kolegiów poszczególnych prokuratur, ocena
Krajowej Rady Prokuratury i ostatecznie decyzja Prokuratora Generalnego.
Zasady takie zostały wprowadzone nowelą do ustawy o prokuraturze
z dnia 9 października 2009 r. (Dz. U. z 2009 r. Nr 178, poz. 1375). Jak wynika
z uzasadnienia projektu tej ustawy podstawowym celem wprowadzanych zmian
było
wzmocnienie
niezależności
prokuratury,
stworzenie
ram
prawnych
określających warunki umożliwiające realizację zadań prokuratury w sposób
respektujący zasadę apolityczności i niezależności prokuratorów, zarówno
w wymiarze zewnętrznym, jak i wewnętrznym.
Niezależność prokuratora, uznana została za gwarancję prawidłowego
funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości.
Jednym z elementów mających zapewnić niezależność prokuratora jest
wprowadzona tą nowelą procedura powoływania na stanowiska prokuratorskie
w powszechnych i wojskowych jednostkach organizacyjnych prokuratury. Zmiana
ta likwidowała arbitralny i często nieczytelny sposób dokonywania awansów
2
zawodowych, wprowadzając w to miejsce otwarte konkursy. Tym samym
zapewniano prokuratorom ścieżkę awansu zawodowego w dużej mierze niezależną
od ich przełożonych, co stanowi fundament wewnętrznej niezależności
prokuratora.
W okresie od 21 września 2010 r. do 27 kwietnia 2015 r. Krajowa Rada
Prokuratury przedstawiła Prokuratorowi Generalnemu 1140 uchwał z wnioskiem
o powołanie kandydatów na stanowiska prokuratorskie w powszechnych
i wojskowych jednostkach organizacyjnych prokuratury.
Wobec 14 osób (18 wniosków) Prokurator Generalny nie uwzględnił
przedstawionych wniosków i odmówił dokonania takiego powołania. Stanowi to
1,2% wszystkich przedstawionych wniosków.
Krajowa Rada Prokuratury z niepokojem odnotowuje fakt, iż w okresie
ostatnich trzech lat Prokurator Generalny odmówił powołania aż ośmiu
kandydatów (w tym jednego dwukrotnie), argumentując swoje decyzje negatywnymi
opinii kolegium poszczególnych prokuratur. W czterech przypadkach, w okresie
ostatnich 15 miesięcy, wprost uzasadnił swoją decyzję negatywną opinią kolegiów
lub okolicznością, iż kolegium wskazało innego kandydata.
W ocenie Rady Prokurator Generalny zignorował fakt, iż wskazani przez
Radę kandydaci uzyskiwali znakomite oceny kwalifikacji (w jednym przypadku była
to ocena dobra), bardzo dobre opinie powołanych do ich oceny zespołów
w Krajowej Radzie Prokuratury oraz okoliczność, iż uzyskali oni rekomendację
Rady w wyniku przeprowadzenia tajnych głosowań.
Krajowa Rada Prokuratury uznała, iż Prokurator Generalny uzależniając
rozstrzygnięcie konkursu jedynie od opinii lub wskazania kolegium danej
prokuratury, pominął znaczenie pozostałych, bardzo istotnych elementów
procedury konkursowej jakimi są ocena wizytatora oraz opinia Krajowej Rady
Prokuratury.
Stanowisko
Prokuratora
Generalnego
należy
odczytać
jako
zakwestionowanie ustawowo określonego sposobu powoływania na stanowiska
3
prokuratorskie, w procedurze mającej gwarantować niezależność prokuratorów.
Krajowa Rada Prokuratury w żadnej mierze nie kwestionuje prawa
Prokuratora Generalnego do podejmowania decyzji, zgodnie z przepisem art. 11
ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze, o powołaniu prokuratorów
powszechnych
jednostek
organizacyjnych
prokuratury
oraz
prokuratorów
wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury. Tym samym decyzje
Prokuratora Generalnego o odmowie dokonania takiego powołania są jego
własnymi, prawnie dopuszczalnymi decyzjami.
Niemniej jednak niepokój Krajowej Rady Prokuratury budzi, przytaczana
w ostatnim okresie, argumentacja uzasadniająca decyzje odmawiające powołania
prokuratora na wolne stanowisko tym bardziej, że w szeregu wypadków negatywna
opinia kolegium nie stanowiła przeszkody do powołania kandydata na stanowisko
prokuratora.
Z tych powodów Krajowa Rada Prokuratury wyraża zaniepokojenie tego
typu praktyką i apeluje do Prokuratora Generalnego o podejmowanie decyzji
o powołaniu na stanowiska prokuratorskie w oparciu o całokształt przedstawianych
materiałów, w pełni obrazujących sylwetkę zawodową kandydata oraz przy
poszanowaniu procedur gwarantujących prokuratorską niezależność.
Przewodniczący
Krajowej Rady Prokuratury
Edward Zalewski