15 Stereotyp Jazda na przełaj

Dokładnie tydzień później w nocy spadł pierwszy
śnieg. Dowiedziałem się o tym dopiero stojąc pod
klatką i na odwrót było już za późno. W tych pięknych okolicznościach przyrody po raz kolejny przekonałem się, że jazda na rowerze jest świetną zabawą
i nie trzeba mieć do tego fulla enduro. W odpowiednim terenie, bez względu na pogodę, wystarczy
przełajówka.
Jeśli jesteś przełajowcem z krwi i kości oraz regularnie startujesz w zawodach przełajowych możesz nie
czytać dalej. Ten tekst nie jest dokładnym porównaniem rowerów na podstawie opinii zawodowców.
Nie dowiesz się, który z rowerów lepiej nadaje się do
treningów, a który do zdobywania medali. To tekst
dla rowerzystów, którym chcemy przybliżyć charakterystykę przełaju i rowerów przełajowych. Zachęcamy
nie tylko do zakosztowania w tym stylu jazdy, ale
i do spróbowania się w tej dyscyplinie sportu. Będę
z Wami szczery, jak do tej pory nie miałem zbyt dużo
okazji jeździć na rowerze przełajowym. Można policzyć na palcach jednej ręki ile razy na takim siedziałem. Ale wbrew pozorom to zaleta, dzięki temu mam
świeże spojrzenie i będę mógł obiektywnie odnieść
się do jazdy na tego typu rowerze z perspektywy kolarza górskiego.
Stereotyp
Słysząc słowo „przełaj” większość rowerzystów wyobraża sobie gości biegających w błocie po kostki
z kolarzówkami na ramieniu - czyli sport dla wąskiej
grupy... zapaleńców. Taka zabawa kojarzy się większości z nas co najwyżej z zapaleniem... płuc.
Genezą tego sportu jest trening dla szosowców
w okresie przejściowym. Kolarze po letnim sezonie
nie mogą całkiem odpuścić treningów, a starty
w przełaju traktują jako trening uzupełniający, a później jako przygotowanie do sezonu. A jeśli ktoś będzie chciał się wykazać, to nie braknie mu ku temu
okazji. W kalendarzu imprez PZKol. na sezon 200607 jest zaplanowanych aż 19 wyścigów w przeciągu
3 miesięcy, od 28 października po 21 stycznia 2007 r.,
kiedy to w Kozienicach rozegrane zostaną mistrzostwa Polski. Na kilka dni przed przystąpieniem do
tego testu mieliśmy okazję oglądać profesjonalistów
na zawodach w Czechach. Wierzcie, niejeden z Was
jadąc na fullu zastanowiłby się przed zjazdem, który
zawodnicy pokonywali bez wahania na rowerach
przełajowych. Jest to sport bardzo widowiskowy
i śmiem twierdzić, że atrakcyjnością dla widzów
przewyższa wyścigi MTB XC. Zawody rozgrywają się
na małym obszarze, przez co łatwo mieć wgląd na
rywalizację niemal na całej trasie. Pętla ma długość
około 3 km i oczywiście część trasy trzeba pokonać
z buta. Nie będziemy tu przytaczać regulaminu, bo
ten znajdziecie na naszej stronie www.bikeboard.pl,
a zasady zawodów opisywaliśmy już w artykule Prze-
łaj w bB 9/2004. W każdym razie wymaga on aby na trasie znalazły się przeszkody, które zmuszą zawodnika do zejścia z roweru. Zawody trwają około godziny,
więc niemal każdy mógłby spróbować. Jednak jest to godzina wysiłku na maksa.
Ale kondycja to nie wszystko. Tu trzeba mieć technikę, płynnie przechodzić z jazdy
do biegu i na odwrót, umieć opanować rower na śliskiej nawierzchni i na zjazdach. Ten sport to doskonała szkoła techniki jazdy, umiejętności upadania, jak
również metoda poprawy kondycji. Ale nie od razu trzeba startować w zawodach.
My z uporem maniaka lansujemy rower przełajowy jako znakomitą alternatywę
roweru górskiego dla mieszkańców tych regionów Polski, gdzie nie ma górskich
szlaków, a zamiast kamieni i korzeni jest bez liku gładkich ścieżek o niewielkim
nachyleniu, na których rower przełajowy jest o wiele bardziej efektywny niż MTB.
O cechach charakterystycznych roweru przełajowego, jego budowie i geometrii,
pisaliśmy już przy okazji testu roweru Sunn Cycloss (bB 1/2006). Przypomnimy
tylko, że to uterenowiona szosówka. Rama jak w rowerze szosowym, ale o łagodniejszej geometrii oraz budowie pozwalającej zmieścić się ubłoconej oponie. Koła
700 z oponami o szerokości do 35 mm i wyraźnym bieżnikiem umożliwiających
jazdę w terenie. Hamulce cantilever pozwalają zmieścić się szerszej oponie. Napęd prawie jak z kolarzówki, ale z bardziej miękkimi biegami, umożliwiającymi
pokonywanie śliskich podjazdów.
Jazda na przełaj
No właśnie, a jak się jeździ w terenie? To zdumiewające, ale daję słowo - rewelacyjnie. Chyba nikogo nie trzeba przekonywać, że węższe koła toczą się po gładkiej
nawierzchni łatwiej niż opony rowerów MTB. Większa średnica koła sprawia, że
łatwiej najeżdżają na przeszkody i trochę rekompensują brak amortyzacji. Do tego
dochodzi bardziej aerodynamiczna sylwetka kolarza. Na podjazdach, nawet tych
stromych, rower przełajowy też radzi sobie niewiarygodnie. Co prawda nie ma
tak miękkich przełożeń jak góral, co wymusza podjeżdżanie na stojąco, ale jest
za to lżejszy i nawet przełożenie 40/27, jakie jest w Focusie, pozwalało pokonać
podjazd o całkiem sporym nachyleniu. Średnia masa rowerów z testu to 10 kg,
podczas gdy górale w tej klasie cenowej są o ponad 2 kg cięższe! Jeśli porównać
masę przełajówki do roweru szosowego, to jest ona przeciętnie większa o około
1,5 kg, przez co trochę gorzej przyspiesza niż rower szosowy. Zresztą wpływ na to
ma także inna niż w szosówce i bardziej zbliżona do górsko-trekkingowej geometria. Ale jak już taka przełajówka rozpędzi się, to toczy się bardzo łatwo. Na pewno
o wiele łatwiej niż „góral”. Koła wyposażone w opony o szerokości 35 mm
całkiem nieźle amortyzują podczas jazdy po szutrze. Największe obawy może
wywoływać pokonywanie zjazdów. Po prostu trzeba się przełamać, chwycić byka,
znaczy barana, za rogi i ruszyć. Za pierwszym razem, gdy zjeżdża się stromą ścieżką trzymając kierownicę w dolnym chwycie, można mieć wrażenie, że tylko cienka
granica dzieli nas od wykonania klasycznego OTB. Ale bez obaw, wbrew pozorom
nie jest to takie łatwe. Można próbować zjeżdżać chwytając kierownicę w górnym
chwycie. Jednakże na nierównych ścieżkach trudno w ten sposób hamować, bo
dłonie podczas jazdy po dziurach przesuwają się na korpusach klamkomanetek. Można też łapać kierownicę na jej płaskiej części bliżej mostka, ale w tym
15
Nasz Giant nieźle radził sobie na trasie wyścigu w Lounach
bi k e Boa rd # 9 list o p a d – gr u d z ie ń 2 0 0 6