stawki wynajmu pojazdu turystyka

Sygn. akt II C 2802/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 stycznia 2014 roku
Sąd Rejonowy dla W. M. w W. II W. C.
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Aleksandra Koman
Protokolant: Luiza Drąg
po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2014 roku w W. na rozprawie
sprawy z powództwa M. W.
przeciwko (...)T. U.Spółka Akcyjna z siedzibą w W.
o zapłatę
1. zasądza od pozwanej (...) T. U. Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda M. W. kwotę 1.000,00 zł. (jeden
tysiąc złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 marca 2012 roku do dnia zapłaty;
2. oddala powództwo w pozostałej części;
3. zasądza od powoda M. W. na rzecz pozwanej (...) Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 172,12
zł. (sto siedemdziesiąt dwa złote 12/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sygn. akt II C 217/13
UZASADNIENIE
wyroku z dnia 23 stycznia 2014 roku
W pozwie z dnia 04 października 2012 roku, który wpłynął do Sądu Rejonowego L. L., powód M. W. wniósł o
zasądzenie od pozwanego (...) T. U.Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 1.670,34 zł wraz z ustawowymi odsetkami
od dnia 17 marca 2012 roku do dnia zapłaty. Powód wniósł również o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu w
wysokości 30 zł oraz innych kosztów w wysokości 27,70 zł.
W uzasadnieniu powód wskazał, że dochodzi roszczenia w związku z umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej
sprawcy szkody komunikacyjnej, w której uszkodzony został pojazd powoda marki N. (...) o nr rej. (...). Na skutek
kolizji w dniu 28 grudnia 2011 roku pojazd powoda został odholowany do warsztatu naprawczego. Powód w dniu
kolizji wynajął samochód zastępczy marki F. (...) od E.sp. z o.o. w P. na okres naprawy uszkodzonego pojazdu, jednak
maksymalnie na okres 15 dni roboczych. W tym samym dniu powód oraz E. sp. z o.o. w P. zawarli umowę cesji
wierzytelności, obejmującej prawo do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Okres najmu pojazdu, którym
została objęta umowa cesji upłynął w dniu 19 stycznia 2012 roku. W związku z koniecznością dalszego korzystania
z pojazdu zastępczego, powód wynajmował pojazd w okresie od 19 stycznia 2012 roku do 27 stycznia 2012 roku, za
co sam uiścił wynagrodzenie w wysokości 1.670,34 zł. Powód wskazał, że samochód był mu niezbędny zarówno ze
względów prywatnych jak i zawodowych. Powód podniósł, że odebrał uszkodzony pojazd po jego naprawie w dniu 27
stycznia 2012 roku i w tym dniu zwrócił wynajmowany pojazd. Powód wystąpił do pozwanego o zwrot kosztów najmu
pojazdu zastępczego za okres 8 dni od dnia 19 stycznia 2012 roku. Pozwany odmówił wypłacenia kwoty tytułem zwrotu
kosztów najmu pojazdu za wskazany przez powoda okres.
(pozew k. 2 – k. 6; k.38 – k. 39)
W dniu 05 listopada 2012 roku Sąd RejonowyL. L. wydał nakaz zapłaty, w którym uwzględnił roszczenie powoda w
całości.
(nakaz zapłaty k. 8)
W dniu 30 listopada 2012 roku pozwany wniósł sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, w którym wniósł o
oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu
pozwany wskazał, że powód nie ma legitymacji procesowej oraz, że wynajął pojazd zastępczy po stawkach zawyżonych
w stosunku do występujących na rynku lokalnym, przez co koszty najmu wykraczają poza ramy adekwatnego
związku przyczynowego ze zdarzeniem powodującym szkodę. Pozwany zarzucił powodowi również, iż uszkodzony
pojazd pozostawał w warsztacie naprawczym w czasie wykraczającym poza konieczny czas naprawy, co skutkowało
przerwaniem adekwatnego związku przyczynowego. Podniesiono również, że powód nie współdziałał z pozwanym w
celu minimalizacji powstałej szkody.
(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 11 – k.12)
Postanowieniem z dnia 10 grudnia 2012 roku Sąd Rejonowy L. L. stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu od nakazu
zapłaty i przekazał sprawę do Sądu Rejonowego dla W.M. w W..
(postanowienie k. 29)
W odpowiedzi na pozew, która wpłynęła do Sądu w dniu 11 maja 2013 roku pozwany podniósł, że wypłacił E. Sp.
z o.o. w P. kwotę 2.520,00 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Wskazano przy tym, iż na mocy
umowy cesji E. sp. z o.o. w P. nabył od powoda wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego
w związku ze szkodą z 28 grudnia 2011 roku. Tym samym powód nie ma legitymacji procesowej czynnej w niniejszym
postępowaniu. Pozwany podniósł również, że powód nie udowodnił wysokości szkody, a sam fakt wystawienia faktury
na określoną kwotę nie oznacza, iż powód poniósł taki koszt. Pozwany podniósł również, że powód nie wykazał, aby
okres najmu w wysokości 8 dni był adekwatny od uzasadnionego okresu naprawy. Co więcej stawka najmu pojazdu
zastępczego celowo została zawyżona ponad rzeczywistą wartość najmu pojazdu. Podniesione zostało przy tym, że
zgodnie z art. 361 k.c. zobowiązany ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania i zaniechania
z którego szkoda wynikła. Zatem pozwany nie może ponosić odpowiedzialności za wszelkie straty powoda. Pozwany
podniósł, że powód nie wykazał, aby okres najmu samochodu zastępczego był niezbędny i związany z okresem naprawy
uszkodzonego pojazdu. Co więcej, powód powinien współdziałać z pozwanym w celu zapobieżenia zwiększeniu szkody,
czego w niniejszej sprawie nie uczynił.
(odpowiedź na pozew k. 92 – k.97)
W dniu 22 maja 2013 roku do Sądu wpłynęło oświadczenie Rzecznika Ubezpieczonych zawierające istotny dla sprawy
pogląd. Rzecznik Ubezpieczonych wskazał, że roszczenie powoda o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego jest w
jego opinii zasadne. Rzecznik wskazał, że w jego ocenie powodowi należy się zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego
za okres, w którym faktycznie w związku z naprawą nie był w stanie korzystać z uszkodzonego pojazdu. Rzecznik
wskazał, że powód przeniósł na wynajmującego wierzytelność z tytułu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego jedynie
za okres pierwszych 22 dni.
(pismo rzecznika k.131 – k. 136)
W kolejnych pismach procesowych strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie, przy czym powód wniósł również
o zwrot kosztów przejazdów do Sądu jak również o zwrot utraconego zarobku, zgodnie z przedstawionymi rachunkami
i zaświadczeniem od pracodawcy.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 28 grudnia 2011 roku w G. doszło do kolizji drogowej z udziałem pojazdu marki N. (...) o nr rej. (...),
stanowiącego własność powoda M. W. oraz pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...), stanowiącego własność J. K..
Kierujący pojazdem marki A. (...) został uznany za wyłącznie winnego spowodowania kolizji i ukarany mandatem
karnym. Sprawca w chwili kolizji posiadał ubezpieczenie w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów
mechanicznych w (...) T. U.Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.. Bezpośrednio po kolizji samochód powoda został
odholowany do warsztatu naprawczego – autoryzowanej stacji obsługi w G.. Tego samego dnia powód zgłosił szkodę
pozwanemu. W związku z tym, że zakład naprawczy nie dysponował na czas naprawy autem zastępczym skierował
powoda do E. sp. z o.o. w P. celem wynajmu pojazdu zastępczego. W dniu 28 grudnia 2011 roku powód zawarł z
E. sp. z o.o. w P. umowę najmu pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) Powód oświadczył w umowie, że zgłosił szkodę
w towarzystwie ubezpieczeniowym sprawcy szkody i będzie współdziałał z wynajmującym w zakresie dochodzenia
roszczeń dotyczących pokrycia przez towarzystwo ubezpieczeniowe kosztów najmu auta zastępczego. W § III umowy
strony uzgodniły, że okres najmu zostaje określony na czas naprawy, nie dłużej jednak niż 15 dni roboczych (od
poniedziałku do piątku włącznie). Za ten okres rozliczenie między wynajmującym, a powodem nastąpiło w formie
bezgotówkowej poprzez zbycie na wynajmującego wierzytelności powoda względem pozwanego – prawa do zwrotu
kosztów z tytułu najmu pojazdu. Strony bowiem w § IV.2 postanowiły, że zaspokojenie roszczeń E. sp. z o.o. z tytułu
czynszu najmu za auto nastąpi poprzez przeniesienie na tę spółkę wierzytelności z tytułu zwrotu kosztów najmu
auta zastępczego, przysługującej powodowi względem towarzystwa ubezpieczeń. W tym celu powód oraz E. sp. z o.o.
zawarli umowę cesji, stanowiącą załącznik nr 2 do umowy. Zgodnie z umową cesji powód przelał na rzecz E. sp. z
o.o. wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego przysługującą powodowi w związku ze
szkodą komunikacyjną z dnia 28 grudnia 2011 roku.
Wynajęty pojazd był powodowi niezbędny zarówno do celów prywatnych jak i zawodowych. Powód od 2003
roku pracuje w firmie zajmującej się pośrednictwem pracy dla marynarzy. W ramach wykonywanych obowiązków
zawodowych często podróżuje do S., gdzie wizytuje statki oraz do innych miast na obszarze kraju. Pojazd był również
niezbędny powodowi dla celów osobistych, gdyż na dzień 30 grudnia 2011 roku planował przywiezienie swojej matki
od siostry z O. do G.. Matka powoda wymagała bowiem stałej opieki, dlatego powód wraz z siostrą sprawowali nad
nią opiekę na zmianę. Siostra powoda nie dysponowała w tym czasie własnym samochodem.
(okoliczność bezsporna; polisa OC sprawcy szkody k. 40; mandat karny k. 41; zeznania powoda w charakterze strony
k. 221 – k. 224; umowa najmu pojazdu zastępczego nr (...) k. 42 - k. 45; umowa cesji wierzytelności nr (...) k. 46;
umowa użyczenia pojazdu prywatnego do celów służbowych nr (...) k.49 – k. 52)
Naprawa uszkodzonego pojazdu marki N. (...) zakończyła się w dniu 27 stycznia 2012 roku, z uwagi na okres świąteczny
oraz dodatkowe oględziny pojazdu dokonane przez rzeczoznawcę pozwanej w dniu 16 stycznia 2012 roku ze względu
na wykrycie podczas naprawy samochodu dodatkowych uszkodzeń, których nie wykryto przy oględzinach wstępnych.
Dodatkowa kalkulacja po drugich oględzinach została doręczona zakładowi naprawczemu w dniu 23 stycznia 2012
r. W tym też dniu zakład naprawczy dokonał zmówienia odpowiednich części, zaś w dniu 25 stycznia 2012 r.
warsztat wysłał pozwanej ponownie kosztorys do weryfikacji. Powód przez cały okres pozostawania auta w zakładzie
naprawczym monitorował proces naprawy, dzwoniąc do warsztatu i ponaglając o szybkie zakończenie naprawy. W
dniu 17 stycznia 2012 roku powód informował pozwaną, że naprawa auta nie zakończy się przed dniem 19 stycznia
2012 roku tj. wygaśnięciem umowy najmu zawartej z E.sp. z o.o. i wystąpił do pozwanej z zapytaniem, czy pozwana
pokryje koszty najmu pojazdu po zakończeniu umowy najmu, lecz nie otrzymał od pozwanej żadnej odpowiedzi. W
okresie od dnia 19 stycznia 2012 roku do dnia 27 stycznia 2012 roku powód wynajmował pojazd zastępczy odE.sp. z
o.o. w P. za stawkę 169,75 netto zł za dobę, co skutkowało wystawieniem w dniu 07 lutego 2012 roku przez E. sp. z
o.o. w P. powodowi faktury VAT nr(...)na kwotę 1.670,34 zł brutto za okres 8 dni najmu. Jednocześnie E. sp. z o.o.
poinformowała powoda, że zgodnie z warunkami umowy koszt wynajmu pojazdu zastępczego ponad okres 15 dni
roboczych, wynikających z umowy obciąża najemcę czyli powoda. Powód zapłacił należność wynikającą z wystawionej
faktury w dniu 14 lutego 2012 roku, pomniejszając ją o kwotę 400 zł., wpłaconą tytułem kaucji przy zawieraniu umowy
najmu z dnia 28 grudnia 2011 roku.
(wiadomość e-mail k. 47; wiadomość e-mail k. 53 – k. 54; wiadomość elektroniczna wraz z opisem harmonogramu
oględzin k. 126 - 127; faktura VAT nr (...)k. 57; pismo E. Sp. z o.o. w P. k. 142; potwierdzenie przelewu k. 143, zeznania
powoda k. 221 – k. 224, pismo k. 142).
Pismem z dnia 15 lutego 2012 roku powód wystąpił do pozwanej o zwrot kwoty wskazanej w fakturze (...) . Pismem
z dnia 22 lutego 2012 roku pozwana odmówiła wypłaty wskazanej kwoty. Wskutek odwołania powoda od decyzji
odmawiającej przyznania odszkodowania, pozwana podtrzymała swoje stanowisko. W piśmie z dnia 22 lutego 2012
roku pozwana uznała jedynie, iż uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego wynosił 18 dni, zaś stawka najmu za
dobę przyjęta została w wysokości 140,00 zł. Pozwana uznała za zasadny najem pojazdu zastępczego w okresie od
zgłoszenia szkody tj. od 28 grudnia 2011 roku do momentu przeprowadzenia oględzin pojazdu przez rzeczoznawcę
w dniu 30 grudnia 2012 roku oraz 4 dni technologicznego czasu naprawy pojazdu plus 2 dni weekendowe oraz
dodatkowo 9 dni z uwagi na zgłoszony w dniu 11 stycznia 2012 roku dodatkowy zakres uszkodzeń i związane z tym
ponowne oględziny pojazdu. Pozwany przyznał odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego w kwocie 2.520,00
zł. i wypłacił je E. sp. z o.o. w P. w dniu 02 maja 2012 roku.
(pismo powoda k. 55; korespondencja stron k. 58 – k.62; potwierdzenie przelewu k. 116)
Powód w dniu 21 maja 2012 roku wystąpił do Rzecznika Ubezpieczonych o interwencję w jego sprawie. Rzecznik podjął
interwencję, jednakże pozwany nie zmienił swojego stanowiska i nie wypłacił powodowi żądanego odszkodowania
tytułem zwrotu kosztów najmu auta zastępczego.
(korespondencja powoda, rzecznika oraz pozwanego k.63 – k. 78)
Średnia wysokość stawki dobowej za najem pojazdu zastępczego marki F. (...) lub podobnego pojazdu tej samej klasy,
obowiązująca w województwie pomorskim, ze szczególnym uwzględnieniem miasta G., przy okresie wynajmu pojazdu
na okres 8 dni, wynosiła 125,00 zł. brutto.
(opinia biegłego k.166 – k. 186)
Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o przywołane wyżej dokumenty złożone do akt niniejszej sprawy, które
nie budziły wątpliwości Sądu, a także na podstawie zeznań powoda oraz opinii biegłego. Wobec kwestionowania
przez pozwanego zasadności przyjętej stawki dobowej za najem pojazdu zastępczego oraz w związku ze zgłoszonym
wnioskiem dowodowym, Sąd uznał za niezbędne przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia
średniej wysokości stawki dobowej brutto za najem pojazdu zastępczego marki F. (...) lub podobnego pojazdu tej samej
klasy, obowiązującej w województwie pomorskim, ze szczególnym uwzględnieniem miasta G., przy okresie wynajmu
pojazdu na okres 8 dni. Sąd uznał, że opinia biegłego została sporządzona w sposób profesjonalny oraz rzetelny. Opinia
jest logiczna, spójna, wyczerpująca oraz została sporządzona przez biegłego dysponującego odpowiednią wiedzą w tym
zakresie. Strony nie kwestionowały ustaleń poczynionych przez biegłego, a Sąd nie znalazł podstaw do podważania
wiarygodności opinii biegłego z urzędu. Sąd uznał również za wiarygodne zeznania powoda, gdyż są one logiczne,
spójne i całkowicie korelują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo zasługiwało na uwzględnienie, co do kwoty 1.000,00 zł. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 17 marca
2012 roku do dnia zapłaty. W pozostałym zaś zakresie powództwo podlegało oddaleniu.
W niniejszej sprawie powód domagał się zasądzenia od pozwanego (...) T. U.S.A. w W. kwoty 1.670,34 zł wraz z
ustawowymi odsetkami od dnia 17 marca 2012 roku do dnia zapłaty jako odszkodowania z tytułu konieczności
korzystania z samochodu zastępczego marki F. (...) o nr rej. (...) który został przez powoda wynajęty w związku z
uszkodzeniem samochodu marki N. (...) o nr rej. (...), stanowiącego jego własność.
Na wstępie zauważyć należy, iż pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności za skutki kolizji drogowej z dnia
28 grudnia 2011 roku oraz faktu powstania szkody w pojeździe powoda. Okolicznością sporną między stronami był
okres, za który powód może domagać się zwrotu kosztów z tytułu najmu pojazdu zastępczego oraz koszt tego najmu.
Pozwany kwestionował ponadto legitymację procesową czynną powoda, wskazując, że powód zbył wierzytelność
wynikającą z umowy najmu pojazdu na rzeczE.sp. z o.o. w P..
Zgodnie z art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje
się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których
odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na której rzecz zostaje zawarta umowa ubezpieczenia
(ubezpieczony). Zgodnie z § 4 tego przepisu uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio
od zakładu ubezpieczeń. Do ustalenia pojęcia szkody i zakresu odszkodowania zastosowanie mają przepisy kodeksu
cywilnego. W ocenie Sądu zatem roszczenie powoda oparte jest na przepisach art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 34 ustawy z
dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim
Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych.
Sąd uznał, że zarzut pozwanego o braku legitymacji procesowej powoda do dochodzenia roszczeń wskazanych w
pozwie jest bezzasadny.
Pozwany wskazywał, że wobec zawarcia przez powoda z E.sp. z o.o. umowy przelewu wierzytelności, przysługujących
powodowi w związku z kolizją z dnia 28 grudnia 2011 roku powód został pozbawiony legitymacji do dochodzenia
roszczeń, związanych z najmem pojazdu zastępczego, które przysługują wyłącznie E. sp. z o.o. Sąd nie podziela tego
poglądu. Sąd mając na względzie brzmienie art. 65 § 1 i 2 k.c. dokonał wykładni oświadczeń woli zawartych w umowie
z dnia 28 grudnia 2011 roku, zawartej pomiędzy powodem, a E. sp. z o.o. W tym miejscu podkreślić należy, że umowa
cesji stanowi integralną część umowy najmu pojazdu z dnia 28 grudnia 2011 r. na co wskazuje brzmienie § IV.2 tej
umowy. W § III.1 umowy strony zastrzegły, że umowa najmu pojazdu zastępczego zawierana jest na czas naprawy
pojazdu, niemniej jednak nie dłużej niż na 15 dni roboczych. W pkt IV powód zobowiązał się zapłacić E. czynsz najmu,
niemniej jednak w pkt IV.2 strony zastrzegły że zaspokojenie roszczeń E. wobec powoda z tytułu czynszu najmu za auto
zastępcze nastąpi poprzez przeniesienie na E. wierzytelności z tytułu zwrotu kosztów najmu przysługującej powodowi
względem towarzystwa ubezpieczeń OC sprawcy szkody. Mając na względzie powyższe wskazać zatem należy, że
obie umowy należy czytać i wykładać łącznie. Dokonując natomiast wykładni oświadczeń woli zawartych w obu tych
umowach stwierdzić należy, że skoro umowa najmu pojazdu została zawarta na okres od dnia 28 grudnia 2011 r. do
dnia 19 stycznia 2012 roku (15 dni roboczych) to pomimo, że naprawa pojazdu trwała nadal to umowa cesji obejmowała
jedynie wierzytelności związane z kosztami najmu pojazdu za ten okres, a nie obejmowała wszystkich roszczeń powoda
wobec towarzystwa ubezpieczeń wynikających ze szkody z dnia 28 grudnia 2011 r. W ocenie Sądu zatem zgodnym
zamiarem stron i celem umowy najmu i stanowiącej jej integralną część umowy cesji było to, aby wynajmujący nabył
od powoda jedynie wierzytelność za okres wskazany w umowie czyli okres naprawy uszkodzonego pojazdu najemcy,
jednak nie dłużej niż 15 dni roboczych. Sąd stanął zatem na stanowisku, że po wygaśnięciu stosunku najmu w dniu
19 stycznia 2012 roku powód zawarł z E. sp. z o.o. kolejną umowę najmu na dotychczasowych warunkach, przy
czym w okresie od dnia 19 stycznia 2012 roku do dnia 27 stycznia 2012 roku między wynajmującym, a najemcą
nie obowiązywał już stosowany przez wynajmującego system rozliczenia bezgotówkowego. Powód sam zobowiązał
się uiścić wynagrodzenie z tytułu najmu pojazdu, a wynajmujący wyraził na powyższe zgodę. Powyższe potwierdza
korespondencja mailowa z dnia 19 stycznia 2012 roku miedzy powodem, a E., w której powód wprost stwierdza
„(…) z konieczności muszę kontynuować najem. Potwierdzam, że zostałem poinformowany, że od godz. 15.00 dnia
dzisiejszego 19 stycznia mogą Państwo oczekiwać płatności za wynajem z mojej strony, o ile taka będzie Państwa
decyzja potwierdzam, że pokryję koszt wynajmu od dnia dzisiejszego” (k. 53). Mając na względzie powyższe nie budzi
wątpliwości, że umowa cesji obejmowała jedynie wierzytelności związane z kosztami najmu pojazdu za okres od
dnia 28 grudnia 2011 r. do dnia 19 stycznia 2012 roku (15 dni roboczych), a tym samym powód posiada legitymację
procesową do wystąpienia z roszczeniem zawartym w pozwie, gdyż roszczenie to obejmuje koszty wynajmu za okres
od dnia 20 stycznia 2012 r. do dnia 27 stycznia 2012 r.
Przechodząc do dalszych rozważań wskazać należy, że pozwany kwestionował w niniejszej sprawie roszczenie powoda
zarówno co do zasady jak i wysokości.
Sąd, mając na względzie brzmienie art. 361 § 1 k.c. stanął na stanowisku, że odpowiedzialność ubezpieczyciela
dotyczyć może jedynie normalnych następstw zdarzenia, z którego szkoda wynikła. Sąd podziela przy tym wielokrotnie
zajmowane przez Sąd Najwyższy stanowisko, zgodnie z którym ponoszenie kosztów wynajmu pojazdu zastępczego
pozostaje w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym, a powód może żądać od pozwanego
zwrotu kosztów wynajmu takiego pojazdu poniesionych jedynie w okresie potrzebnym na naprawę jego samochodu
uszkodzonego w wypadku komunikacyjnym. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2004 roku, II CK
494/03)
W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia lub
uszkodzenia, z którym łączy się konieczność oddania jej przez pewien okres czasu do naprawy, stanowi szkodę
majątkową. Co do zasady, normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 §1 k.c. jest niemożność korzystania
z samochodu przez poszkodowanego w sytuacji jego uszkodzenia i to w oderwaniu od faktu, czy samochód ten
wykorzystywany był do celów zarobkowych, czy też służył do zaspokajania normalnych i doniosłych społecznie
funkcji życiowych, niezwiązanych z prowadzoną działalnością zarobkową. Jeżeli poszkodowany poniósł z związku
z tym koszty, które były konieczne na wynajem samochodu zastępczego to mieszczą się one w granicach skutków
szkodowych podlegających wyrównaniu. Zdaniem Sądu, za właściwy okres, za który przysługuje powodowi zwrot
kosztów najmu pojazdu zastępczego należy uznać czas, w którym powód faktycznie w związku z naprawą nie był
w stanie używać własnego pojazdu. Postulat pełnego odszkodowania przemawia więc za przyjęciem stanowiska o
potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego
środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia. (por. orzeczenie Sądu
Najwyższego z dnia 8 września 2004 r. w sprawie IV CK 672/03) W ocenie Sądu odszkodowanie należy się jednak
jedynie za okres odpowiadający okresowi pomiędzy dniem wyrządzenia szkody, a dniem naprawienia pojazdu, biorąc
pod uwagę wszelkie technologiczne uwarunkowania związane z przywróceniem pojazdu do stanu poprzedniego oraz
z przeprowadzeniem postępowania likwidacyjnego przez ubezpieczyciela. Zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, że w
majątku powoda powstała szkoda majątkowa, której część stanowią koszty zasadnego wynajmu pojazdu zastępczego
na czas dokonywanej naprawy uszkodzonego pojazdu. Sąd stanął na stanowisku, że samochód zastępczy był powodowi
konieczny i niezbędny do przemieszczania się zarówno w miejscu zamieszkania, na terenie G., gdzie powód wykonuje
obowiązki służbowe jak i na terenie całej Polski, gdyż powód wykonywał specyficzną pracę, wymagającą pozostawania
w stałej dyspozycji i mobilności. Wreszcie samochód ten potrzebny był także powodowi z uwagi na okoliczności
osobiste tj. konieczność sprawowania opieki nad chorą matką, którą miał odebrać od siostry w O. i przywieźć do S.,
pokonując tym samym odległość około 580 km. Oceniając natomiast zarzut pozwanego odnośnie okresu korzystania
z tego pojazdu zastępczego jak i wysokości jego najmu Sąd Rejonowy miał na uwadze utrwalone orzecznictwo Sądu
Najwyższego zgodnie, z którym koszty najmu przez poszkodowanego tzw. samochodu zastępczego obejmować mogą
tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu. Sąd uznał, że powód miał prawo dysponować sprawnym
pojazdem przez czas naprawy swojego samochodu niezależnie od tego do jakich celów służył mu uszkodzony pojazd, a
tym samym zwrot kosztów wynajmu pojazdy zastępczego należy się za okres, w którym powód faktycznie, w związku
z naprawą pojazdu, nie mógł z niego korzystać.
W niniejszej sprawie, Sąd przyjął, iż niezbędny okres naprawy pojazdu trwał od 28 grudnia 2011 roku do dnia 27
stycznia 2012 roku (włącznie), przy czym pokrycie kosztów najmu za okres od dnia 28 grudnia 2011 r. do dnia
19 stycznia 2012 r. odbyło się bezgotówkowo pomiędzy E. sp. z o.o., a pozwaną, gdyż ten okres objęty był umową
cesji, zaś koszty najmu za okres od dnia 20 stycznia 2012 r do dnia 27 stycznia 2012 r. (8 dni) powód uiścił sam,
co wprost wynika, z załączonego do akt potwierdzenia przelewu (k. 142) Sąd przyjął przy tym, że tak długi okres
naprawy pozostawał poza kontrolą powoda. Nie miał on bowiem żadnego wpływu ani na jego wydłużenie, ani na
jego skrócenie. Okres naprawy uległ wydłużeniu nie tylko z uwagi na okres Świąt Bożego Narodzenia i Nowego
Roku, ale również z uwagi na ujawnienie się nowych uszkodzeń w pojeździe powoda i konieczność wykonania
ponownych oględzin i powtórnej kalkulacji kosztów naprawy przez pozwaną. Z powyższego wynika, że powód nie miał
żadnego wpływu na okres trwania naprawy, co więcej próbował on wypływać na przyspieszenie prac naprawczych,
stale monitorując i dzwoniąc do zakładu naprawczego. Z zeznań powoda oraz dokumentu prywatnego – informacji
M. M. – pracownika warsztatu wynika, że jeszcze w dniu 25 stycznia 2012 roku warsztat oczekiwał na akceptację
zweryfikowanego kosztorysu naprawy pojazdu w związku z dodatkowymi oględzinami dokonanymi przez pozwaną w
dniu 16 stycznia 2012 r. Tym samym niewątpliwe jest, że naprawa pojazdu trwała do dnia 27 stycznia 2012 r., kiedy to
powód dokonał zwrotu wynajmowanego pojazdu. W związku z powyższym Sąd uznał, że powodowi należy się zwrot
kosztów najmu pojazdu zastępczego za okres od dnia 20 stycznia 2012 r. do dnia 27 stycznia 2012 r. (8 dni).
Odnosząc się do wysokości roszczenia wskazać należy, że powód domagał się w niniejszej sprawie zwrotu kosztów
wynajmu pojazdu zastępczego za okres 8 dni przy zastosowaniu stawki w kwocie 169,75 zł netto (208,79 zł. brutto) za
dobę najmu. W związku z podnoszonym przez pozwanego twierdzeniem jakoby powyższa stawka najmu pojazdu za
dobę była znacznie zawyżona, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego, który ustalił, iż średnia stawka dobowa brutto za
najem pojazdu określonej klasy w województwie pomorskim wynosi 125 zł. Biegły sądowy w opracowanej opinii ustalił,
iż stawki wynajmu pojazdów zastępczych o podobnym standardzie do pojazdu F. (...) wahały się od 120 zł do 130 zł
za dobę najmu. W zaistniałym stanie faktycznym nie było zatem możliwe precyzyjne wskazanie jaka stawka najmu
pojazdu zastępczego była najczęściej stosowana na lokalnym rynku w dacie likwidacji szkody. W tej sytuacji w ocenie
Sądu zastosowanie znalazł przepis art. 322 k.p.c. stanowiący, iż jeżeli w sprawie o naprawienie szkody, sąd uzna, że
ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione może w wyroku zasądzić odpowiednia
sumę według swojej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy. Sąd uznał więc, tak jak uczynił to
biegły, iż arytmetyczna średnia stawka za wynajem mieściła się na poziomie 125 zł. brutto.
Uznając żądanie pozwu za uzasadnione co do zasady Sąd przyjął, że stawka najmu w wysokości 208,79 zł., za jaką
powód wynajął samochód była znacznie zawyżona. Opinia biegłego w sposób jednoznaczny wykazała, że stawka ta
była niewspółmiernie wysoka w odniesieniu do stawek oferowanych przez pozostałych przedsiębiorców na rynku
lokalnym, a tym samym przyjęcie jej za podstawę ustalenia odszkodowania należnego powodowi byłoby niewłaściwe.
Sąd uznał zatem za zasadne przyjęcie do obliczenia wysokości należnego powodowi odszkodowania stawki określonej
przez biegłego w opinii, tj. stawki 125 zł brutto za dobę. Nie można przy tym jednak zarzucić powodowi, iż był
obowiązany wynająć pojazd po najniższej stawce, ale przy zachowaniu należytej staranności powinien był zapoznać
się z ofertą innych przedsiębiorców, oferujących najem pojazdu zastępczego, czego powód nie uczynił. Należy przy
tym zauważyć, iż stawka przyjęta przez przedsiębiorcę, od którego powód wynajął pojazd zastępczy, nie tylko rażąco
przekracza uśrednioną stawkę najmu, ale także stawkę maksymalną, jaką przyjął biegły przy sporządzeniu swojej
opinii, a która wyniosła 130 zł brutto, tym samym nieuzasadnione byłoby przyjęcie tak rażącą wysokiej stawki jako
podstawy do ustalenia odszkodowania.
Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 1.000,00 zł, obliczoną jako iloczyn stawki w wysokości
125 zł oraz okresu trwania najmu w wysokości 8 dni. W pozostałej zaś części powództwo zostało oddalone.
O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. zgodnie z którym odsetki ustawowe należą się
wówczas, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, przy czym nieistotne jest, czy powodem niezapłacenia
należnej sumy były okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność i czy wierzyciel poniósł jakąkolwiek
szkodę. Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych,
Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń
wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego
zawiadomienia o szkodzie. Datę początkową odsetek ustawowych Sąd ustalił zgodnie z żądaniem pozwu, na dzień 17
marca 2012 roku, mając na względzie, że zgłoszenie szkody pozwanej nastąpiło w dniu 15 lutego 2012 roku, a zatem
termin 30 dni, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy upłynął w dniu 16 marca 2012 roku, co powoduje, że odsetki od
dochodzonej pozwem kwoty należy liczyć od dnia następnego.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosunkowo je rozdzielając. Sąd miał przy tym na uwadze
charakter sprawy oraz ewidentny brak porozumienia stron, który doprowadził do niniejszego postępowania. Bowiem
z jednej strony powód wystąpił z żądaniem wygórowanym, z drugiej strony strona pozwana, mając wiedzę jako
podmiot profesjonalny nie przyjęła propozycji polubownego załatwienia sprawy, odmawiając zapłaty w postępowaniu
likwidacyjnym.
Żądanie powoda obejmowało kwotę 1.670,34 zł., a Sąd uwzględnił powództwo jedynie w części tj. w zakresie kwoty
1.000,00 zł., tym samym powód wygrał proces w stosunku (...) czyli przegrał w stosunku (...) i w takim stosunku do
kosztów całego postępowania winien ponieść koszty. Sąd ustalił, że koszty powoda wyniosły 630 zł., gdyż zgodnie z art.
98 § 2 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie
jest adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty
przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa
w sądzie. Suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia
jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego. Przedstawione przez powoda rachunki za
przejazdy oraz za utracony zarobek znacznie wykraczały poza kwotę, jaka przysługiwałaby pełnomocnikowi powoda,
jeśli taki zostałby w sprawie ustanowiony. W niniejszej sprawie wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powoda
wyniosłoby 600 zł. i taką też kwotę Sąd przyjął jako należną powodowi za przejazdy oraz utracony zarobek. Kwota
zaś 30 zł. to kwota tytułem opłaty od pozwu. Koszty pozwanego wyniosły łącznie 1.368,71 zł., na które złożyła się
opłata skarbowa za pełnomocnictwo w kwocie 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w wysokości 600 zł.
ustalone na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie
opłat za czynności adwokatów oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
przez adwokatów ustanowionego z urzędu, a także kwota 751,71 zł tytułem wynagrodzenia biegłego, wypłaconego z
zaliczki uiszczonej przez pozwaną. Łączna kwota wszystkich kosztów postępowania to 1.998,71 zł. Zgodnie z zasadą
stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu strony powinny ponieść jego koszy w takim stopniu w jakim przegrały
sprawę. Zgodnie z powyższą zasadą powoda powinny obciążać koszty w kwocie 802,12 zł. (1.998,71 x (...)). Różnicę
wynikającą z porównania kosztów, które poniósł powód, a które powinien ponieść (630 zł. – 802,12 zł. = -172,12 zł.)
należało zatem zasądzić od powoda na rzecz pozwanego, o czym Sąd orzekł w pkt 3 wyroku.
Mając na uwadze wszystkie naprowadzone wyżej okoliczności Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.