D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk

Sygn. akt II K 1122/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 marca 2016 r.
Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący SSR Magdalena Czaplińska
Protokolant Anita Grunt
po rozpoznaniu w dniu 02.03.2016 r. sprawy:
W. J., z domu B., urodzonej (...) w K.,
córki W. i L. z domu S.
oskarżonej o to, że:
w okresie od dnia 29.11.2011 r. do dnia 15.12.2011 r. w nieustalonym miejscu, działając ze z góry powziętym zamiarem,
w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia
mieniem w kwocie 345,95 zł (...) Sp. z o. o., w ten sposób, że podając się za P. S. złożyła drogą internetową wniosek
o przyjęcie do Klubu (...), który następnie potwierdziła podrabiając podpis P. S. na „wniosku o przyjęcie do Klubu
(...) rejestracja on line”, przesłanym do w/w firmy, a w dniu 15.12.2011 r. złożyła zamówienie na produkty o wartości
345,95 zł, które odebrała, wprowadzając pokrzywdzoną firmę w błąd co do tożsamości klienta i zamiaru wywiązania
się ze zobowiązania,
tj. o przestępstwo z art. 286 § 3 k. k. w zb. z art. 270 § 1 k. k. w zw. z art. 11 § 2 k. k. w zw. z art. 12 k. k.
I. oskarżoną W. J. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, czyn ten kwalifikuje z art. 286 § 3 k. k. w zb. z
art. 270 § 1 k. k. w zw. z art. 11 § 2 k. k. w zw. z art. 12 k. k. i za to przy zastosowaniu art. 11 § 3 k. k. na podstawie art.
270 § 1 k. k. skazuje ją na karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;
II. na podstawie art. 44 § 1 k. k. orzeka przepadek dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych
nr I/323/15/P pod pozycją nr 1.;
III. na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz. U. z 2002 r.,
nr 123, poz. 1058 z późniejszymi zmianami) oraz § 1, 2, 14 ust. 2 pkt 3, 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1348 z późniejszymi zmianami)
zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. B. O. kwotę 516,60 złotych tytułem nieuiszczonych
kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu;
IV. na podstawie art. 626 § 1 k. p. k. oraz art. 624 k. p. k. zwalnia oskarżoną od obowiązku ponoszenia kosztów
sądowych, które przejmuje na rzecz Skarbu Państwa.
Sygn. akt II K 1122/15
UZASADNIENIE
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
P. S. w 2011 roku prowadziła własną działalność gospodarczą. W tym czasie zamierzała podjąć współpracę z W. J..
W celu weryfikacji poprosiła ją o przesłanie skanów dokumentów. Jednocześnie przesłała oskarżonej skan swoich
dokumentów. W ten sposób oskarżona weszła w posiadanie danych osobowych P. S.. P. S. na internetowym forum
dyskusyjnym znalazła negatywną informację o osobie W. J.. W związku z tym nie podjęła z nią współpracy.
Dowód:zeznania świadka P. S. – k. 2-4, k. 68v
Oskarżona W. J. w listopadzie 2011 r. była zainteresowana najmem mieszkania przy ulicy (...) w K.. W dniu 14 listopada
2011 r. pomiędzy I. K. a oskarżoną doszło do zawarcia stosownej umowy. Odbiór mieszkania miał nastąpić kilka dni
później. Ostatecznie nie doszło do przekazania mieszkania z powodu informacji, jaką otrzymała wynajmująca na temat
W. J..
Dowód:zeznania świadka I. K. – k.135v-136
W dniu 29 listopada 2011 roku za pośrednictwem strony internetowej www.oriflame.pl na podstawie wypełnionego
on-line wniosku o przyjęcie do Klubu (...) rejestracja online zostały zarejestrowane dane osobowe P. S. (z podaniem
adresu - ul. (...) w K.). W ślad za rejestracją on-line do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.
wpłynął wniosek o przyjęcie do Klubu (...) rejestracja online wraz z podpisem kandydata. We wniosku wskazano adres
zameldowania: G., ul. (...), m. 19. Osobą, która podała się za P. S. była oskarżona W. J..
Dowód:zeznania świadka P. S. – k. 2-4, k. 68v
pismo (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. z dnia 9 grudnia 2014 r. – k. 112,
wniosek o przyjęciedo Klubu (...) rejestracja online z dnia 29 listopada 2011 r. – k. 113,
ogólne zasady uczestnictwa w Klubie (...) rejestracja online – k. 114,
zeznania świadka I. S. – k. 145,
ekspertyza kryminalistyczna ER-50/15 z zakresu badań dokumentów z dnia 15 czerwca 2015 r. – k. 166-177
W dniu 15 grudnia 2011 r. na nazwisko P. S., za pośrednictwem strony internetowej www.oriflame.pl, zostało
złożone zamówienie, które następnie zrealizowano. Faktura VAT nr (...) na kwotę 345,95 złotych wraz z paczką z
zamówionymi produktami O. została dostarczona oskarżonej za pośrednictwem firmy kurierskiej (...) na podstawie
listu przewozowego numer (...). Osobą, która podała się za P. S. była oskarżona W. J..
W związku z brakiem płatności za zakupione produkty (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w
W. rozpoczęła procedurę windykacji należności. Następnie na podstawie umowy o przelew wierzytelności z dnia 28
czerwca 2012 roku powyższa wierzytelność została przelana na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w K..
Dowód:zeznania świadka P. S. – k. 2-4, k. 68v,
zeznania świadka T. Z. – k. 56v,
pismo (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. z dnia 9 grudnia 2014 r. – k. 112,
zeznania świadka I. S. – k. 145,
ekspertyza kryminalistyczna ER-50/15 z zakresu badań dokumentów z dnia 15 czerwca 2015 r. – k. 166-177
P. S. nigdy nie była klientką ani konsultantką firmy (...). Nigdy nie przebywała pod adresem ulica (...) w K.. Nigdy nie
logowała się on-line na portalu O.. Nie składała wniosku o przystąpienie do klubu. Nie podpisała się na dokumencie
zatytułowanym „oriflame wniosek o przyjęcie do klubu oriflame rejestracja online” ani na dokumencie zatytułowanym
„ogólne zasady uczestnictwa w klubie oriflame rejestracja on-line”. P. S. była zameldowana pod adresem ulica (...),
(...)-(...) G..
Dowód:zeznania świadka P. S. – k. 2-4, k. 68v
Zapis odręczny – „adres zameldowania (...)-(...) G. ul. (...) S.” naniesiony pomiędzy wierszami formularza
zatytułowanego „O. wniosek o przyjęcie do klubu (...) online” nr członkowski (...) z nadrukiem daty: 2011-12-01 –
wykonała nieustalona osoba, podpis jest falsyfikatem wykonanym przez W. J..
Częściowo czytelny podpis (...) wykonany nad nadrukiem „podpis kandydata (współmałżonków)” na formularzu
zatytułowanym „O. wniosek o przyjęcie do klubu (...) online” nr członkowski (...) z nadrukiem daty: 2011-12-01 –
jest falsyfikatem wykonanym przez W. J..
Częściowo czytelny podpis (...) wykonany pod formularzem zatytułowanym – (...) W KLUBIE (...) z datą 2011-12-01
jest falsyfikatem wykonanym przez W. J..
Dowód:ekspertyza kryminalistyczna ER-50/15 z zakresu badań dokumentów z dnia 15 czerwca 2015 r. – k. 166-177
Oskarżona W. J. przesłuchana w toku postępowania przygotowawczego, w dniu 29 lipca 2015 r. przyznała się do
popełniania zarzucanego jej czynu oraz skorzystała z prawa do odmowy składania wyjaśnień oraz odpowiedzi na
pytania. Dodała, że przeprasza osobę pokrzywdzoną. Wyraziła wolę naprawienia wyrządzonej szkody.
wyjaśnienia oskarżonej W. J. – k. 187
Oskarżona W. J. przesłuchana w toku postępowania przygotowawczego w dniu 14 września 2015 r. przyznała się
do popełnienia zarzucanego jej czynu oraz skorzystała z prawa do odmowy składania wyjaśnień oraz odpowiedzi na
pytania.
wyjaśnienia oskarżonej W. J. – k. 226
Oskarżona była uprzednio wielokrotnie (21 razy) karana sądownie, w tym za przestępstwa podobne.
Dowód: odpis wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Krowodrzy w Krakowie Wydział IX Karny z dnia 6 sierpnia
2012 r., sygnatura akt IX K 442/11 – k. 192-195,
odpis wyroku Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej Wydział II Karny z dnia 17 grudnia 2012 r., sygnatura akt II
K 486/12 – k. 197-198,
odpis wyroku Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej Wydział II Karny z dnia 30 października 2012 r., sygnatura akt
II K 166/12 – k. 198-199v,
odpis wyroku Sądu Rejonowego w Myślenicach Wydział II Karny z dnia 19 grudnia 2012 r., sygnatura akt II K 753/12
– k. 202-202v,
odpis wyroku Sądu Rejonowego w Myślenicach Wydział II Karny z dnia 22 lutego 2013 r., sygnatura akt II K 654/12
– k. 205—205v,
odpis wyroku Sądu Rejonowego w Wadowicach VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w S. z dnia 17 maja 2013
r., sygnatura akt VII K 260/13 – k. 208-208v,
odpis wyroku Sądu Rejonowego w Myślenicach Wydział II Karny z dnia 10 czerwca 2014 r., sygnatura akt II K 365/13
– k. 210-212v,
odpis wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w W. Wydział III Karny z dnia 28 kwietnia 2015 r.,
sygnatura akt III K 221/15 –k. 214,
informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego – k. 245 – 249
Sąd zważył, co następuje:
Zebrany materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości co do winy i sprawstwa oskarżonej. Sąd ustaleń w tym
zakresie dokonał w oparciu o wiarygodny materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w szczególności w postaci
dokumentów, zeznań świadków oraz opinii biegłego.
Część ze zgromadzonych w sprawie dokumentów – informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego oraz odpisy
wyroków – to dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawnione do tego podmioty w zakresie ich kompetencji i w
prawem przepisanej formie. Ich autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez strony kwestionowana. Dlatego
stanowią one obiektywne dowody stwierdzonych nimi okoliczności.
W całości na uwzględnienie zasługiwały zeznania świadka P. S. (k. 2-4, k. 68v). Świadek zrelacjonowała, w jakich
okolicznościach poznała W. J.. Zwróciła uwagę, iż wskutek procedury wzajemnej weryfikacji, oskarżona stała się
posiadaczem jej danych osobowych. W omawianym zakresie zeznania świadka nie budziły wątpliwości Sądu. Należało
zauważyć, iż w treści przedmiotowego wniosku podano rzeczywisty adres zameldowania P. S. – co z kolei musiało
prowadzić do wniosku, że oskarżona faktycznie posiadała informację o danych tej osoby. Świadek wskazała, iż nigdy
nie była klientką ani konsultantką firmy (...). Nie rejestrowała się do klubu (...), ani nie dokonywała żadnych
zamówień. Powyższe zasługiwało na uwzględnienie, albowiem - jak wynika z treści opinii biegłego z dnia 15 czerwca
2015 r. (k. 166-177) - nakreślone na przedmiotowych dokumentach podpisy były falsyfikatami wykonanymi przez W.
J..
W przeważającej części na uwzględnienie zasługiwały zeznania świadka I. S. (k. 145). Wymieniona osoba była
pracownikiem (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. Opisała proces rejestracji danych P. S. w systemie w dniu 29 listopada
2011 r. Zwróciła uwagę na treść przesłanej dokumentacji. Wskazała, iż w dniu 15 grudnia 2011 r. zostało złożone
zamówienie na łączną kwotę 345,95 złotych. Podała, iż zostało ono zrealizowane, a spółka nie otrzymała należnej
zapłaty. Zeznania świadka korespondowały z treścią pisma (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. z dnia 9 grudnia 2014 r.,
jak i z zeznaniami T. Z. (w zakresie sprzedaży wierzytelności). Świadek wskazywała na dane pochodzące z procesu
rejestracji – stąd wskazanie na P. S.. Niemniej, wobec wniosków opinii biegłego, nie mogło budzić wątpliwości, że to
W. J. podała się za P. S.. Podkreślenia wymaga, iż oskarżona przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu.
Sąd, co do zasady, uwzględnił zeznania T. Z. (k. 56v), który był pracownikiem (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w K.
– podmiotu, który nabył wierzytelność od (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. Świadek w treści swoich zeznań wskazywał
na P. S.. Niemniej, jak już podano wyżej, przeprowadzone postępowania dowodowe pozwoliło na ustalenie, iż osobą
odpowiedzialną za zaistniałą sytuację była W. J..
Brak było podstaw do kwestionowania zeznań świadka I. K. (k.135v-136). Wymieniona prowadziła biuro
nieruchomości w K.. Podała, że w listopadzie 2011 r. W. J. była zainteresowana najmem lokalu przy ulicy (...) w K..
Zeznania świadka miały znaczenie dla sprawy o tyle, że wyjaśniały podstawę wskazania przez oskarżoną tego właśnie
adresu. Świadek zwróciła jednocześnie uwagę, iż mogło się tak zdarzyć, iż zamawiający umówił się z kurierem, że
doręczenie nastąpi faktycznie w innym miejscu.
Na przymiot wiarygodności zasługiwało także pismo (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. z dnia 9 grudnia 2014 r. (k. 112).
Wymieniony dokument stanowił szczegółową informację o okolicznościach rejestracji w Klubie (...), jak i dokonanego
zamówienia na kwotę 345,95 złotych. Treść pisma odzwierciedla informacje systemowe (podane w toku rejestracji),
posiadane przez ten podmiot. Podane okoliczności znalazły potwierdzenie w zeznaniach I. S. oraz T. Z.. Wobec
wniosków opinii biegłego nie mogło jednak budzić wątpliwości, że to W. J. podała się za P. S.. Podkreślenia wymaga,
że oskarżona przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu.
Odnosząc się do dokumentu w postaci wniosku o przyjęcie do klubu (...) rejestracja online oraz dokumentu
zatytułowanego „ogólne zasady uczestnictwa w klubie (...) rejestracja online”, należy wskazać, iż bezspornie zostały
one przedłożone w (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. Powyższe wynika wprost z treści pisma rzeczonej spółki z dnia
9 grudnia 2014 r. Omawiane dokumenty, w zakresie znajdujących się tam zapisów i podpisów, zostały poddane
badaniom przez biegłego. Na tej podstawie ustalono, iż to W. J. podała się za P. S. oraz podrobiła jej podpisy.
Sporządzona w sprawie ekspertyza kryminalistyczna ER-50/15 z zakresu badań dokumentów z dnia 15 czerwca 2015 r.
(k. 166-177) była obiektywna oraz rzetelna. Została ona bowiem sporządzona przez osobę posiadającą specjalistyczną
wiedzę z racji stosownego wykształcenia i doświadczenia zawodowego. Opinia była jasna – żaden ze zwrotów użytych
przez biegłego zarówno w zakresie wnioskowania, jak również w części opisowej, nie nasuwał zastrzeżeń co do
komunikatywności. Opinia była też pełna, gdyż odnosiła się do wszystkich okoliczności relewantnych z punktu
widzenia sprawy. Zastosowana metodyka oraz wyciągnięte wnioski były spójne i logiczne. Zostały one oparte na
aktualnej wiedzy i prawidłowych spostrzeżeniach, a przy tym w toku postępowania nie były przez żadną ze stron
kwestionowane. Wnioski opinii zostały należycie umotywowane, a stanowisko biegłego zawiera zgodne z wiedzą
fachową i precyzyjne konkluzje, znajdujące oparcie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym.
Mając na uwadze powyższe, brak było podstaw do kwestionowania wyjaśnień oskarżonej W. J.. Oskarżona, pomimo
oświadczenia, iż korzysta z prawa do odmowy składania wyjaśnień podała, że przeprasza osobę pokrzywdzoną oraz
wyraziła wolę naprawienia szkody.
Zgromadzony materiał dowodowy nie pozostawiał wątpliwości, iż W. J. dopuściła się zarzucanego jej czynu
kwalifikowanego z art. 286 § 3 k. k. w zb. z art. 270 § 1 k. k. w zw. z art. 11 § 2 k. k. w zw. z art. 12 k. k.
Przepis art. 286 § 3 k. k. określa uprzywilejowany typ przestępstwa oszustwa. Omawiane przestępstwo polega
na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem m.in. przez wprowadzenie w błąd.
Wprowadzenie w błąd z kolei to wytworzenie w świadomości innej osoby fałszywego obrazu pewnego wycinka
rzeczywistości. Środkiem użytym do wprowadzenia w błąd może być np. słowo, pismo, fałszywe narzędzie lub
urządzenie. Przy czym błąd musi dotyczyć tzw. istotnych okoliczności, które mogą mieć wpływ na podjęcie przez
osobę oszukiwaną decyzji o rozporządzeniu mieniem. Wystarczające jest przy tym ustalenie jakiegokolwiek działania,
które może spowodować błędne wyobrażenie o rzeczywistości u osoby rozporządzającej mieniem (postanowienie SN
z dnia 26 czerwca 2003 r., V KK 324/2002, LexisNexis numer (...)). Oszustwo jest przestępstwem materialnym,
którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego. Powstanie szkody w mieniu
nie jest koniecznym warunkiem do przyjęcia, że doszło do tak pojmowanego niekorzystnego rozporządzenia (wyrok
SN z 30 sierpnia 2000 r., V KKN 267/2000, LexisNexis nr (...)). Niekorzystne rozporządzenie mieniem nie
musi pozostawać w związku z osiągnięciem przez sprawcę korzyści majątkowej. Osiągnięcie korzyści nie należy
do znamion przestępstwa oszustwa. Jest to przestępstwo umyślne, zaliczane do tzw. celowościowej odmiany
przestępstw kierunkowych. Charakterystyczny dla strony podmiotowej tego przestępstwa zamiar bezpośredni
powinien obejmować zarówno cel działania sprawcy, jak i sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania
tego celu. Przypisanie przestępstwa oszustwa. wiąże się z wykazaniem, że sprawca obejmował swoją świadomością
i zamiarem bezpośrednim kierunkowym wprowadzenie w błąd innej osoby oraz to, że doprowadza ją w ten sposób
do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (postanowienie SN z 4 stycznia 2011 r., III KK 181/2010, LexisNexis
nr (...)). Korzyścią majątkową, stanowiącą cel działania sprawcy przestępstwa oszustwa, jest ogólne polepszenie
sytuacji majątkowej, co może polegać na zwiększeniu aktywów lub zmniejszeniu pasywów. W związku z tym treść
celu sprawcy, jako znamię wartościujące, może być wypełniona różnymi określeniami odnoszącymi się do sytuacji
majątkowej sprawcy (lub innej osoby) (wyrok SA w Warszawie z dnia 4 października 2013 r., II AKa 280/13, LEX
nr 1381570). Pamiętać również należy, iż zgodnie z art. 115 § 4 k. k., korzyścią majątkową lub osobistą jest korzyść
zarówno dla siebie, jak i dla kogoś innego.
Przestępstwo określone w art. 270 § 1 k. k. penalizuje natomiast fałszerstwo materialne dokumentu. W orzecznictwie
podkreśla się, że z podrobieniem dokumentu mamy do czynienia, gdy nie pochodzi od tej osoby, w imieniu
której został sporządzony. W istocie chodzi więc o nadanie jakiemuś przedmiotowi pozorów dokumentu w celu
wywołania wrażenia, że zawarta w nim treść pochodzi od wymienionego w nim wystawcy (por. wyrok SN z dnia 27
listopada 2000 roku, III KKN 233/98, Orz. Prok. i Pr. 2001, nr 5, poz. 4). Należy dodać, że podrobieniem będzie
spreparowanie dokumentu w imieniu osoby istniejącej lub fikcyjnej, a nawet podpisanie autentycznego dokumentu
cudzym nazwiskiem, chociażby za zgodą osoby zainteresowanej (por. wyrok SN z dnia 25 października 1979 r., II
KR 10/79, OSNPG 1980, nr 11, poz. 127). Zarówno podrobienie, jak i przerobienie dokumentu musi być dokonane
przez sprawcę w celu użycia dokumentu za autentyczny, co jest realizowane także wtedy, gdy celem działania sprawcy
jest użycie dokumentu nie przez niego samego, lecz przez inną osobę (zob. uchwała SN z dnia 17 marca 2005 r., I
KZP 2/05, OSNKW 2005/3/25). Przestępstwo z art. 270 § 1 k. k. in principio ma charakter kierunkowy. Do zespołu
jego znamion należy działanie "w celu użycia (dokumentu) za autentyczny". Może być zatem popełnione wyłącznie w
zamiarze bezpośrednim.
Zgodnie zaś z art. 11 § 2 k. k., jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy
karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.
Przepis art. 12 k. k. stanowi natomiast, że dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w
wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony. Innymi słowy ustawodawca przesądził, że
przy spełnieniu pewnych warunków wiele zachowań stanowi jednorazowe wypełnienie znamion jakiegoś typu czynu
zabronionego. Zastosowanie art. 12 k. k. uzależnione jest z jednej strony od przesłanki podmiotowej (subiektywnej)
w postaci „z góry przyjętego zamiaru”, z drugiej od przesłanek przedmiotowych, takich jak „krótkie odstępy czasu”
oraz tożsamość pokrzywdzonego, jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste. Przesłanka powziętego z góry
zamiaru oznacza, że sprawca chce popełnić dwa lub więcej zachowań albo przewiduje możliwość ich popełnienia i
na to się godzi (zob. postanowienie SN z 12 kwietnia 2007 r., WZ 7/07, OSNwSK 2007, Nr 1, poz. 817), a zarazem
przystępując do realizacji pierwszego zachowania, obejmuje zamiarem wszystkie zachowania połączone znamieniem
ciągłości (zob. wyrok SN z 09 grudnia 2009 r., V KK 290/09, LEX nr 553738). Brzmienie art. 12 k.k. przesądza o tym, że
czyn ciągły charakteryzuje się jednym zamiarem (tym samym, a nie takim samym) obejmującym wszystkie elementy
składowe. W orzecznictwie podnosi się, że sprawca w chwili podejmowania pierwszego zachowania musi mieć zamiar
popełnienia (co najmniej w ogólnym zarysie) pozostałych zachowań składających się na czyn ciągły (postanowienie
SN z 12 kwietnia 2007 r., WZ 7/07, OSNwSK 2007, Nr 1, poz. 817; podobnie wyrok SA w Katowicach z 31 października
2012 r., II AKa 441/12, LEX nr 1236452).
Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że przeprowadzone postępowanie dowodowe
pozwoliło na ustalenie, iż to oskarżona W. J., podając się za P. S., w dniu 29 listopada 2011 r. złożyła drogą internetową
wniosek o przyjęcie do Klubu (...), który następnie potwierdziła podrabiając podpis P. S. na „wniosku o przyjęcie
do Klubu (...) rejestracja on line”, przesłanym do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., a
w dniu 15 grudnia 2011 r. złożyła zamówienie na produkty o wartości 345,95 złotych, które odebrała, wprowadzając
pokrzywdzoną spółkę w błąd co do tożsamości klienta i zamiaru wywiązania się ze zobowiązania. Wykorzystanie
danych osobowych P. S., jak i podrobienie jej podpisu, stanowiło sposób na doprowadzenie pokrzywdzonej spółki do
niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Nie budziło żadnej wątpliwości, iż oskarżona nie miała zamiaru wywiązać się
z zaciągniętego zobowiązania, wszak nie po to posłużyła się cudzą tożsamością. Całkowicie poza sporem był również
zamiar kierunkowy oskarżonej – działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.
Co więcej, zasadnie wskazano, iż w realiach przedmiotowej sprawy zaistniały przesłanki do przyjęcia instytucji czynu
ciągłego. W. J. działała ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu. Odnosząc się do pierwszej z
wymienionych przesłanek nie może budzić wątpliwości, że oskarżona w chwili podejmowania pierwszego zachowania
miała zamiar popełnienia pozostałych zachowań składających się na czyn ciągły. Dokonując rejestracji konta w Klubie
(...), W. J. wiedziała, iż kolejnym etapem będzie złożenie zamówienia i niewywiązanie się ze zobowiązania. Oskarżona
działała w okresie od dnia 29 listopada 2011 r. do dnia 15 grudnia 2011 r., co niewątpliwie mieści się w pojęciu krótkich
odstępów czasu.
Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia, iż w czasie popełnienia przez oskarżoną przypisanego jej czynu zachodziła
jakakolwiek okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności
wyłączające winę W. J.. Oskarżona jest i już w trakcie popełniania czynu była osobą dorosłą. Naruszyła ona przepisy
obowiązującego prawa, zdając sobie sprawę z ich treści i zagrożenia karnego, jakie niesie zachowanie w opisanym
kształcie – oszustwo i podrobienie dokumentów to przestępstwa pospolite, których karalność jest w społeczeństwie
powszechnie znana. Oskarżona była uprzednio wielokrotnie karana za przestępstwa podobne. W. J. jest całkowicie
zdolna do poniesienia odpowiedzialności karnej za czyn, którego się dopuściła. Oskarżona działała w zamiarze
bezpośrednim. Stopień zawinienia należało zatem ocenić jako znaczny.
Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy wymienione w art. 115 § 2 k. k. Przepis
art. 286 § 3 k. k. znajduje się w grupie przepisów chroniących własność, a więc wartość istotną, jaka powinna podlegać
ochronie przez państwo, wartość podlegającą również ochronie konstytucyjnej. Przedmiotem ochrony, do którego
odnosi się przestępstwo z art. 270 k. k., jest bezpośrednio wiarygodność dokumentów, a w następstwie pewność
obrotu prawnego. Oskarżona przestępstwa oszustwa dopuściła się poprzez wprowadzenie pokrzywdzonej spółki w
błąd – co stanowi najbardziej wyrafinowany sposób popełnienia tego przestępstwa. Oskarżona dokładnie zaplanowała
popełnienie przestępstwa i przygotowała się do jego popełnienia, tym samym działała z premedytacją. Podając się
za inną osobę, a następnie podrabiając podpis P. S., wprowadziła pokrzywdzoną spółkę w błąd co do tożsamości
klienta i zamiaru wywiązania się ze zobowiązania. Negatywnie należało ocenić postać zamiaru, albowiem oskarżona
działała z zamiarem bezpośrednim. W przedmiotowej sprawie doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w
kwocie 345,95 zł – co jest wartością małą. Podkreślania wymaga, iż przestępstwo zostało dokonane w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej, przez co negatywnie należy ocenić motywację sprawcy. Mając na uwadze powyższe, w ocenie
Sądu, społeczna szkodliwość czynu oskarżonej była średnia.
Wymierzając oskarżonej karę Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k. k., zgodnie
z którym Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej
dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod
uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie
kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę Sąd był zobligowany wziąć pod uwagę, w
myśl art. 53 § 2 k. k., przede wszystkim motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia
ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste
sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o
naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie
się pokrzywdzonego.
Zgodnie z art. 11 § 3 k. k., w wypadku określonym w art. 11 § 2 k. k. Sąd wymierza karę na podstawie przepisu
przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie
na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.
Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował fakt, iż oskarżona była uprzednio wielokrotnie karana (21 razy!), w
tym za przestępstwa podobne. Uwzględniono również okoliczności rzutujące na średnią społeczną szkodliwość czynu
(omówione powyżej). Dotyczy to takich elementów, jak: postać zamiaru, motywacja i sposób zachowania się sprawcy.
W przedmiotowej sprawie doszło niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 345,95 złotych – co jest wartością
małą. Powyższe musiało wpłynąć łagodząco na ocenę rodzaju i rozmiaru ujemnych następstw przestępstwa. Na
korzyść oskarżonej należało zaliczyć przyznanie się do popełnienia zarzucanego czynu, wyrażenie skruchy oraz woli
naprawienia szkody.
W związku z tym Sąd uznał, że kara 5 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia społecznej
szkodliwości czynu, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i
generalnej. Wymierzona kara niewątpliwie będzie akcentowała jej wychowawczą rolę, co ma na celu uświadomienie
oskarżonej naganności jej postępowania i wzbudzenie w niej refleksji o konieczności przestrzegania obowiązującego
porządku prawnego. Wobec uprzedniej wielokrotnej karalności oskarżonej, świadczącej o jej znacznej demoralizacji
i całkowitym braku poszanowania dla porządku prawnego, nie mogła mieć zastosowania instytucja warunkowego
zawieszenia wykonania orzeczonej kary.
W punkcie II. wyroku na podstawie art. 44 § 1 k. k. orzeczono przepadek dowodu rzeczowego opisanego w wykazie
dowodów rzeczowych nr I/323/15/P pod pozycją nr 1 –to jest wniosku o przyjęcie do Klubu (...) nr członkowski (...) z
dnia 29 listopada 2011 r. (k. 113-114). Określony w art. 44 § 1 k. k. przepadek przedmiotów pochodzących bezpośrednio
z przestępstwa ma charakter obligatoryjny, chyba że przedmioty te podlegają zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu
uprawnionemu podmiotowi (zob. art. 44 § 5 k. k.). Przedmiotem pochodzącym bezpośrednio z przestępstwa jest
wyłącznie taki przedmiot, którego warunkiem uzyskania jest realizacja znamion określonego przestępstwa. Orzeczenie
tej postaci przepadku poprzedzone zatem być musi ustaleniem związku o charakterze bezpośrednim pomiędzy
określonym przedmiotem, który ma być nim objęty, a popełnionym przestępstwem rozpoznawanym w danej sprawie
(zob. wyrok SN z dnia 15 kwietnia 2008 r., II KK 29/2008, LexisNexis nr (...)). Przy orzekaniu omawianego środka
chodzi m. in. o przedmioty będące produktem przestępstwa (np. sfałszowane dokumenty). W przedmiotowej sprawie
nie zaistniała przesłanka negatywna, określona w art. 44 § 5 k. k., albowiem z uwagi na sfałszowanie podpisów na
przedmiotowych dokumentach nie mają one prawa występować w dalszym obiegu.
W punkcie III. wyroku, na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity:
Dz. U. z 2002 r., nr 123, poz. 1058 z późniejszymi zmianami) oraz § 1, 2, 14 ust. 2 pkt 3, 19 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1348 z późniejszymi
zmianami) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. B. O. kwotę 516,60 złotych tytułem
nieuiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu. Sąd wziął pod uwagę niezbędny nakład pracy
adwokata, a także charakter sprawy i wkład pracy obrońcy w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia.
W punkcie IV. wyroku, na podstawie art. 626 § 1 k. p. k. oraz art. 624 k. p. k. – wobec faktu, iż oskarżona jest
pozbawiona wolności – zwolniono W. J. od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, które przejęto na rzecz Skarbu
Państwa.