D - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

Sygn. akt III AUa 87/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 kwietnia 2016 r.
Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G.
w składzie:
Przewodniczący:
SSA Alicja Podlewska
Sędziowie:
SSA Grażyna Czyżak
SSA Barbara Mazur (spr.)
Protokolant:
stażysta Katarzyna Kręska
po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2016 r. w Gdańsku
sprawy L. R.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.
o prawo do emerytury
na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.
od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 20 października 2015
r., sygn. akt VII U 920/15
1. oddala apelację;
2. zasądza od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. na rzecz ubezpieczonego L. R. kwotę 135,00
(sto trzydzieści pięć 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.
SSA Grażyna Czyżak SSA Alicja Podlewska SSA Barbara Mazur
Sygn. akt III AUa 87/16
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 25 marca 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ustalenia L. R. prawa do
emerytury w obniżonym wieku emerytalnym wskazując, że nie udowodnił on na dzień 01 stycznia 1999 r. co najmniej
15 lat pracy w szczególnych warunkach.
Odwołanie od powyższej decyzji wniósł L. R. kwestionując przyjęcie w postępowaniu administracyjnym, że nie spełnia
łącznie wszystkich ustawowych przesłanek ustalenia mu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym oraz
domagając się m.in. ustalenia, że przysługuje mu prawo do emerytury, zasądzenia od organu rentowego na rzecz
ubezpieczonego kosztów procesu według norm przepisanych oraz dopuszczenia zawnioskowanych dowodów.
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko
wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wyrokiem z dnia 20 października 2015 r. w sprawie VII U 920/15 Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał L. R. prawo do emerytury od dnia
11 lutego 2015 r. stwierdzając, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności
niezbędnej do wydania decyzji.
Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu I instancji:
L. R. został zatrudniony od dnia 30 lipca 1975 r. do dnia 31 maja 1996 r. w pełnym wymiarze czasu pracy w Zakładach
(...) i w tym okresie pracował jako kierowca samochodu ciężarowego oraz przetokowy. Większość czasu pracy pracował
jako kierowca samochodów ciężarowych wożąc paszę, zarówno do zakładu pracy jak i z zakładu pracy. Ubezpieczony
pracował na samochodach ciężarowych typu: I., S. i J., wszystkie te samochody ciężarowe są powyżej ładowności 3,5
tony. Wykonywał pracę tylko jako kierowca samochodu ciężarowego. Jego bezpośrednim przełożonym był H. K. (1) kierownik transportu w danym zakładzie pracy. Pracował z H. S., która była wagową i ważyła te samochody ciężarowe,
którymi transportowano paszę, oraz z A. S., który był przetokowym, czyli przenosił jedne wagony z jednego miejsca
na drugie, ale również widział, że wnioskodawca pracuje jako kierowca samochodów ciężarowych. Uprawnienia
do wykonywania pracy jako kierowcy samochodu ciężarowego wnioskodawca uzyskał w 77 r. i wtedy został też
przeniesiony na samochód. Pierwszym samochodem jakim jeździł był I., czyli paszowóz.
Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy oraz
w aktach organu rentowego, jak również w aktach osobowych zarchiwizowanych przez zakłady pracy, których
prawdziwość i rzetelność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Sąd ten również nie znalazł podstaw do
podważania jej wiarygodności z urzędu. Podstawę ustaleń stanu faktycznego, co do zasady, stanowiły także zeznania
świadków: H. K. (1), H. S. i A. S. w zakresie w jakim korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie
materiałem dowodowym.
Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd I instancji oparł się również na zeznaniach samego ubezpieczonego uznając, że
jako spójne oraz przekonujące zasługiwały na walor wiarygodności.
Zdaniem tego Sądu w świetle poczynionych ustaleń faktycznych odwołanie skarżącego zasługuje na uwzględnienie.
Sąd Okręgowy zważył, że przedmiotem niniejszego postępowania była kwestia ustalenia prawa ubezpieczonego
do emerytury w wieku obniżonym z tytułu pracy w warunkach szczególnych. W ocenie tego Sądu wyniki
przeprowadzonego postępowania dowodowego wykazały, że wnioskodawca legitymuje się wymaganym 15-letnim,
a nawet dłuższym stażem pracy w szczególnych warunkach, co sprawia, że stanowisko organu emerytalnego
odmawiający wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury jest niesłuszne.
Sąd I instancji wskazał, że ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po 1948 r.
zostały uregulowane w art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.). Aktem wykonawczym, do którego odsyła ustawa emerytalna jest
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).
W wykazie A pracy w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego,
stanowiący załącznik do rozporządzenia, w dziale VIII - Prace w transporcie i łączności, pod pozycją 2,
wymieniono prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 ton,
specjalizowanych, specjalistycznych, pojazdów członowych i ciągników samochodów balastowych, autobusów,
samochodów uprzywilejowanych. Bezspornym jest, że ubezpieczony udokumentował okres składkowy i nieskładkowy
w wymiarze co najmniej 25 lat.
Zdaniem Sądu Okręgowego spełnił pozostałe przesłanki, co do przyznania mu prawa do emerytury w wieku
obniżonym, to znaczy ukończył wiek lat 60 oraz przepracował w warunkach szczególnych ponad 15 lat stażu pracy.
W ocenie tego Sądu wynik przeprowadzonego postępowania w sprawie, daje podstawy do takiego uznania.
W pierwszej kolejności Sąd I instancji wskazał, że przez cały okres zatrudnienia w (...) Wytwórni (...) od '77 r. do '96
r., z krótką przerwą na wykonywanie pracy przetokowego, wnioskodawca świadczył pracę jako kierowca samochodu
ciężarowego powyżej 3,5 tony. Mając na uwadze całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego,
Sąd ten znalazł podstawy do uznania za pracę w szczególnych warunkach właśnie pracę w firmie (...) jako
kierowcy samochodów ciężarowych. Te okoliczności zostały potwierdzone zeznaniami świadków, którzy bezpośrednio
współpracowali z wnioskodawcą, to znaczy kierownika wnioskodawcy oraz pani, która była wagową.
Na marginesie uznał, że pracę wnioskodawcy w pozostałych zakładach pracy, a przede wszystkim (...) B. B., również
należy uznać za pracę w warunkach szczególnych, jako kierowcy samochodu specjalistycznego, dlatego że w tym
okresie wnioskodawca, co wynika z jego zeznań, wykonywał pracę kierowcy betoniarki.
Z uwagi na powyższe, wobec spełnienia wszystkich wymaganych przesłanek, Sąd Okręgowy uznając, że odwołanie
skarżącego należało uwzględnić, na podstawie artykułu 477 14 § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.
W przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania
decyzji, Sąd ten orzekł jak w sentencji wyroku uznając, że ustalenie tej okoliczności wymagało przeprowadzenia
postępowania dowodowego w postępowaniu sądowym.
Apelację od powyższego wyroku wywiódł Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. zarzucając mu:
1) naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 k.p.c. - w świetle zasad doświadczenia życiowego przekonanie Sądu o
wykonywaniu przez L. R. w okresie zatrudnienia w Zakładach (...) pracy w szczególnych warunkach od 1977 r. do
1996 r. budzi poważne zastrzeżenia i wątpliwości;
2) naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niezawarcie w uzasadnieniu wyroku
wskazania podstawy faktycznej rozstrzygnięcia dowodów, na których sąd się oparł,
3) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.) oraz § 3, 4 i 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w
szczególnym charakterze (Dz. U z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) poprzez przyznanie L. R. prawa do emerytury z tytułu
pracy w szczególnych warunkach począwszy od dnia 11 lutego 2015 r.
W uzasadnieniu apelacji organ rentowy dokonał streszczenia postępowań: administracyjnego i sądowego pierwszoinstancyjnego w niniejszej sprawie oraz zakwestionował przyjęcie w oparciu o przeprowadzone w sprawie dowody,
że w okresie zatrudnienia w Zakładach (...) od 1977 r. do dnia 30 kwietnia 1987 r. i od dnia 01 maja 1988 r. do
dnia 31 maja 1996 r. L. R. stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał prace w szczególnych warunkach, o których
mowa w poz. 2, działu VIII „W transporcie i łączności”, wykazu A rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego.
Organ ten podkreślił, że zebrany materiał dowodowy wskazuje, że od dnia 01 maja 1987 r. i 01 kwietnia 1988 r.
ubezpieczony wykonywał obowiązki przetokowego, zaś za pozostały sporny okres potwierdza jedynie wykonywanie
pracy na stanowisku kierowcy.
W konkluzji apelacji organ rentowy wnosił o:
1) zmianę zaskarżonego wyroku i o oddalenie odwołania, ewentualnie,
2) uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.
Pismem procesowym z dnia 11 stycznia 2016 r., w odpowiedzi na apelację organu rentowego, L. R. wniósł o jej
oddalenie w całości i zasądzenie od tego organu na rzecz ubezpieczonego kosztów zastępstwa procesowego za II
instancję według norm przepisanych.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja organu rentowego nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ nie zawiera zarzutów skutkujących uchyleniem
lub zmianą wyroku Sądu I instancji.
Ustosunkowując się na wstępie do zarzutu naruszenia prawa procesowego, a w szczególności art. 328 § 2 k.p.c. poprzez
nie wskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podstawy faktycznej rozstrzygnięcia wskazać należy, że zarzut
ten jest zasadny jedynie wówczas, gdy treść uzasadnienia sądu pierwszej instancji całkowicie uniemożliwia sądowi
drugiej instancji ocenę toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia (por. wyrok S.N. z dnia 24 lutego 2006
r., II CSK 136/05, LEX nr 200973).
Zdaniem Sądu II instancji, wbrew stanowisku apelującego, transkrypcja wygłoszonego uzasadnienia zaskarżonego
wyroku daje możliwość prześledzenia toku rozumowania Sądu Okręgowego - wskazuje podstawę faktyczną
rozstrzygnięcia, jak również zawiera wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, co
niezasadnym czyni zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c.
Z apelacji wynika również zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny
dowodów, a w konsekwencji błędne ustalenie, że w spornym okresie zatrudnienia w Zakładach (...) S.A. w G. L. R.
wykonywał prace kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.
Skuteczne postawienie zarzutu sprzeczności istotnych ustaleń ze zgromadzonymi dowodami lub naruszenia art. 233
§ 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, lub
nie uwzględnił wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów, jedynie to bowiem może być przeciwstawione
uprawnieniu do dokonywania swobodnej oceny dowodów (por. wyrok S.N. z dnia 13 października 2004 r., III CK
245/04, LEX nr 174185).
W ocenie Sądu Apelacyjnego skarżący nie zdołał wykazać wadliwości rozumowania Sądu I instancji z punktu widzenia
zaprezentowanych powyżej kryteriów co niezasadnym czyni zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. art. 233 § 1
k.p.c. i poczynienia ustaleń faktycznych sprzecznych z zebranym materiałem dowodowym.
Sąd II instancji podziela poczynione w postępowaniu sądowym pierwszo-instancyjnym w przedmiotowej sprawie
ustalenia faktyczne i przyjmuje je za własne, a zatem nie zachodzi potrzeba ich powtarzania w tym uzasadnieniu (por.
wyrok S.N. z dnia 11 czerwca 1999 r., II CKN 391/98, LEX nr 523662).
Istota sporu w niniejszym postępowaniu sprowadza się do oceny, czy ubezpieczony spełnia łącznie wszystkie,
wynikające z treści art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm., nazywanej dalej ustawą emerytalną), warunki ustalenia
mu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, a w szczególności przesłankę w postaci osiągnięcia w dniu
wejścia ustawy emerytalnej w życie, tj. w dniu 01 stycznia 1999 r., wymaganego w przepisach dotychczasowych do
nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze (art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej).
Nie jest natomiast przedmiotem sporu i nie budzi wątpliwości spełnianie pozostałych przesłanek ustalenia mu prawa
do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej.
Ocena kwestii spełniania przesłanki z art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej zależy od odpowiedzi na pytanie, czy
okres zatrudnienia ubezpieczonego w Zakładach (...) w G. od stycznia/lutego 1977 r. do dnia 31 maja 1996 r. podlega
zaliczeniu do wymaganego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.
Wnioskodawca nie przedłożył świadectw wykonywania prac w szczególnych warunkach ani świadectw pracy, w
których wskazany wyżej zakład pracy, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego,
stwierdziłyby sporny okres zatrudnienia jako okres pracy w szczególnych warunkach.
W sądowym postępowaniu odwoławczym fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie mogą być jednak
udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi w Kodeksie postępowania cywilnego, a do sądu
należy ocena ich wiarygodności (por. wyrok S.N. z dnia 02 lutego 1996 r., II URN 3/95, LEX nr 24774).
W związku z powyższym ubezpieczony ma szerokie możliwości udowodnienia faktu świadczenia w spornym okresie
zatrudnienia prac w szczególnych warunkach wymienionych w wykazie rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego
stale i w pełnym wymiarze czasu, przy zastosowaniu różnorodnych środków dowodowych.
Z faktu, że właściwy minister, kierownik urzędu centralnego, czy centralny związek spółdzielczy, w porozumieniu z
Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych, ustalił w podległych i nadzorowanych zakładach pracy, że dane stanowisko
pracy jest stanowiskiem pracy w szczególnych warunkach, może płynąć domniemanie faktyczne, że praca na tym
stanowisku w istocie wykonywana była w takich warunkach i odwrotnie, brak konkretnego stanowiska pracy w takim
wykazie może – w kontekście całokształtu ustaleń faktycznych – stanowić negatywną przesłankę dowodową (por.
wyrok S.N. z dnia 16 listopada 2010 r., I UK 124/10, LEX nr 707404).
W przypadku ustalenia, że stanowisko pracy ubezpieczonego widniejące na dokumentach dotyczących spornych
okresów zatrudnienia, figuruje w wykazie stanowiącym załącznik do właściwego zarządzenia resortowego albo
uchwały, zachodziłoby zatem domniemanie faktyczne, że w okresie zatrudnienia na tym stanowisku wykonywał on
prace w szczególnych warunkach.
Z treści dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych L. R., jak również zawartych w dokumentacji płacowej
(akta ZUS) wynika, że w okresie zatrudnienia w Zakładach (...) S.A. w G. od dnia 30 lipca 1975 r. do dnia 30 kwietnia
1987 r. był on zatrudniony na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego/kierowcy samochodowego, od dnia 01
maja 1987 r. do dnia 30 kwietnia 1988 r. był zatrudniony na stanowisku przetokowego, zaś od dnia 01 maja 1988 r.
do dnia 31 maja 1996 r. był zatrudniony na stanowisku kierowcy.
Stanowiska te nie są wymienione w pkt 1-4, poz. 2 „Prace kierowców samochodów ciężarowych, specjalizowanych,
specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o
liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach
publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów” oraz w pkt 1-9, poz. 13 „Prace zakładowych służb kolejowych
bezpośrednio związane z utrzymaniem ruchu pociągów”, działu VIII „W transporcie i łączności”, wykazu stanowiącego
załącznik nr 1 do zarządzenia nr 55 Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 14 lipca 1983 r. w sprawie
prac wykonywanych w szczególnych warunkach (Dz. Urz. MRiGŻ z dnia 31 października 1983 r. Nr 3, poz. 7).
W odniesieniu do okresów zatrudnienia na tych stanowiskach nie zachodzi zatem domniemanie faktyczne
wykonywania prac w szczególnych warunkach.
Jednakże przeprowadzone w sprawie dowody: z treści dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych,
dotyczących spornego okresu zatrudnienia, a w szczególności: podania z pisemną adnotacją z dnia 20 stycznia 1977 r.,
wniosku o przeniesienie służbowe z dnia 24 października 1983 r., podania z pisemną adnotacją z dnia 05 maja 1986 r.,
podania z pisemną adnotacją z dnia 30 marca 1987 roku, wniosku z pisemną adnotacją z dnia 14 kwietnia 1987 roku,
umowy o pracę z dnia 01 maja 1987 r., angażu z dnia 01 kwietnia 1988 r., zakresu czynności przetokowego z dnia 01
maja 1987 r., jak również zeznania świadków: H. K. (2) (k. 67 akt sprawy 00:04:44), A. S. (k. 67 akt sprawy 00:09:58)
i H. S. (k. 67 akt sprawy 00:15:01) oraz przesłuchanie L. R. (k. 67 akt sprawy 00:20:42), w zakresie korespondującym
z treścią w/w dokumentów wskazują, że w okresach: od stycznia 1977 r. do dnia 30 kwietnia 1987 r. i od dnia 01
maja 1988 r. do dnia 31 maja 1996 r. ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał prace w szczególnych
warunkach, o których mowa w poz. 2, działu VIII, wykazu A rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego, tj. prace
kierowcy samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, zaś od dnia 01 maja
1987 r. do dnia 30 kwietnia 1988 r. stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał prace w szczególnych warunkach
wymienione w poz. 13, działu VIII, wykazu A rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego, tj. prace zakładowych
służb kolejowych bezpośrednio związane z utrzymaniem ruchu pociągów.
Wprawdzie zasadnie zatem Sąd Okręgowy uznał, że zaliczeniu do wymaganego w przepisach dotychczasowych do
nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym podlegają okresy zatrudnienia wnioskodawcy w
Zakładach (...) S.A. w G.: od lutego 1977 r. do dnia 30 kwietnia 1987 r. i od dnia 01 maja 1988 r. do dnia 31 maja
1996 r. jako okresy wykonywania prac w szczególnych warunkach, o których mowa w poz. 2, działu VIII, wykazu
A rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego, lecz niezasadnie pominął okres jego zatrudnienia na stanowisku
przetokowego od dnia 01 maja 1987 r. do dnia 30 kwietnia 1988 r., w którym wykonywał inne prace w szczególnych
warunkach, wymienione w poz. 13, działu VIII, wykazu A tego rozporządzenia.
Podlegające zaliczeniu do wymaganego do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym okresu
zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymienione wyżej okresy zatrudnienia L. R.
w Zakładach (...) S.A. w G.: dają na dzień 01 stycznia 1999 r. łącznie ponad 19 lat pracy w szczególnych warunkach.
Ubezpieczony spełnia zatem sporną przesłankę ustalenia mu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym,
z art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej.
Wobec spełnienia łącznie wszystkich ustawowych przesłanek z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, zachodzi
podstawa prawna do przyznania wnioskodawcy tego świadczenia.
Niezasadny jest zatem podniesiony w apelacji zarzut naruszenia prawa materialnego, a w szczególności art. 184 ustawy
emerytalnej w zw. z § 4 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego.
Za chybione uznać natomiast należy zarzuty naruszenia § 3 i § 8 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego,
ponieważ w niniejszej sprawie przepisy te nie znajdują zastosowania.
Prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do
nabycia tego prawa (art. 100 ust. 1 ustawy emerytalnej).
Zgodnie zaś z art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do
tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z
uwzględnieniem ust. 2 (który dotyczy renty rodzinnej i nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie).
Wprawdzie ostatnią przesłankę do ustalenia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, tj. osiągnięcie
wieku 60 lat dla mężczyzn L. R. spełnił w dniu 30 maja 2014 r., lecz wniosek o emeryturę złożył dopiero w dniu 11
lutego 2015 r., a zatem prawidłowo Sąd I instancji przyjął, że świadczenie to należy mu wypłacić od tego dnia.
Wobec powyższego, uznając apelację za bezzasadną, na mocy art. 385 k.p.c., Sąd Apelacyjny orzekł jak w pkt 1 sentencji
wyroku.
O kosztach procesu – kosztach zastępstwa procesowego L. R., na mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 99 k.p.c., art. 108 §
1 k.p.c., § 2 ust. 1 i 2, § 11 ust. 2 i § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002
r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.) w zw. z § 21 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015
r., poz. 1804), Sąd ten orzekł jak w pkt 2 sentencji wyroku.
SSA Barbara Mazur SSA Alicja Podlewska SSA Grażyna Czyżak