Bieszczadzki Park Narodowy

Bieszczadzki Park Narodowy mieści się na południowo- wschodniej części kraju w worku bieszczadzkim.
Znajduje się on w zachodniej części Beskidów Wschodnich. W Bieszczadach niema łąk tylko są połoniny.
Najładniejsze z nich to Caryńska i Wietlińska. W Polsce najwyższym szczytem w bieszczadach jest szczyt
Tarnicy wynoszący 1346 m. nad poziomem morza. Rosną tam lasy bukowe, jodłowe, cisowe i mieszane. Został
założony w 1973r. Zajmuje powierzchnię 27,834 hektarów z czego pod ścisła ochroną jest 1,825 hektarów.
Mieszkają tam zwierzęta takie jak:
Żubr, niedźwiedź brunatny, żbik, dzik, ryś, jeleń oraz wiele, nadobnica alpejska, biegacz zielonozłoty, biegacz
fioletowy, biegacz skórzasty, mieniak tęczowiec, pokłonnik osinowiec, chruściki, widlenice, pstrągi potokowe,
traszki górskie, traszki karpackie, salamandry plamiste, rzechotki drzewne, węże eskulapa, zaskrońce zwyczajne,
orzechówki, kwiczołaki, orliki krzykliwe, orły przednie, puszczyki, jeże wschodnie, lisy, wilki, łanie i wiele,
wiele innych.
Roślinność występuje tam taka:
Bagno zwyczajne ( żeby pani nie pomyliła tego kwiatu z bagnem to piszę to żeby pani wiedziała że to jest
kwiat),wełnianka pochwowata, dziewieścił bezłodygowy, krwawica pospolita, żywiec gróczołowaty, żywokost
sercowaty, lulecznica kraińska, sałatnica leśna, śnieżyczka przebiśnieg, śnieżyca wiosenna, lapiężnik różowy,
lapiężnik wyłysiały, pióropusznik strusi, knieć górska, pełnik alpejski, ciemiężyca biała, dzwonek wąskolistny,
pszeniec biały, goździk skupiony, tojad wschodniokarpacki, węźymord górski, ostrożeń ostrokarpacki, zawilec
narcyzowaty, kostrzewa niska, goryczka trojeściowa, rojnik górski, porzeczka alpejska, arnika górska, kozłek
trójlistkowy, tocja alpejska, lilia złotogłów, opieńka miodowa, borowik szlachetny, żagiew łuskowata,
muchomor czerwony i wiele, wiele innych.
Oznaczeniem togo parku narodowego jest ryś. Opiszę teraz jego wygląd:
Uszy ma szpiczaste zakończone małymi kitami, głowa niezbyt duża, wielkie żółte oczy, brązowy nosek,
niezadóży tułów i ogon którym prawie że ciągle macha. Cały jest rudy. Wracając do połonin to jeszcze się trochę
wtrącę. Słowo połonina wzięło się z tego, że kiedyś ludzie wypalali te miejsca dla przemysłu i w słowie połonina
mieszczą się dwa słowa łonina- to kiedyś po góralsku znaczyło łąka, a po- że jest po czymś. Gór w Bieszczadach
jest mnóstwo, a ja byłem tylko na kilku z nich.
Źródła :
1. Encyklopedia PWN w trzech tomach, pod redakcją Dariusza Klisiewicza, Wydawnictwo naukowe PWN,
Warszawa 1999;
2. Przyroda Bieszczadzkiego Parku Narodowego, Tomasz Winnicki, Bogdan Ziemanek, Wydawnictwo
Bieszczadzkiego Parku Narodowego, Ustrzyki Dolne 1998;
3. Przeżycia własne.