D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin

VK 722/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 marca 2016r.
Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie w V Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący: SSR Piotr Pałczak
Protokolant Radosław Giler
Przy udziale prokuratora: Agnieszki Andrzejewskiej
po rozpoznaniu w dniach: 24.11.2015 r., 26.01.2016 r., 24.03.2016 r.
sprawy :
A. O., ur. (...) w S.,
syna T. i H. z domu B.
Oskarżonego o to, że:
I. w dniu 30 października 2010 r. w S. uderzając K. Ś. po twarzy, przewracając go na chodnik oraz rzucając w niego
butelką, spowodował u K. Ś. ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci urazu oka prawego z pęknięciem rogówki i z
płaskim odwarstwieniem siatkówki, który to uraz doprowadził do praktycznego zniesienia funkcji oka prawego tj. o
do kalectwa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2kk,
Tj. o czyn z art . 156 § 1 pkt 2 kk
II . w dniu 26 października 2010 r. (...) groził K. Ś. mu pozbawieniem życia, pryz czym groźby te wzbudziły w
pokrzywdzonym uzasadnioną obawę ich spełnienia
Tj. o czyn z art. 190 § 1 kk
I. A. O. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I części wstępnej wyroku i za przestępstwo
to na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;
II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w związku z art. 4 § 1 kk wykonanie wymierzonej oskarżonemu
kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 2 (dwóch) lat;
III. na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego na rzecz K. Ś. obowiązek zapłaty kwoty 1000 (tysiąca) złotych
tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;
IV. A. O. uniewinnia od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II części wstępnej wyroku;
V. na podstawie art. 627 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego
na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w tym opłatę w kwocie 300 (trzystu) złotych;
VI. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy adwokata M. K. (1) kwotę 619,92 zł (sześćset dziewiętnaście złotych
dziewięćdziesiąt dwa grosze) tytułem nieopłaconej obrony udzielonej z urzędu wraz podatkiem VAT.
V K 722/15
UZASADNIENIE
W dniu 30 października 2010 r w godzinach wieczornych K. Ś., znajdując się w stanie nietrzeźwości przebywał na
ulicy (...) II w pobliżu bramy numer 13 i sklepu (...). W pewnym momencie do K. Ś. podszedł A. O.. Pomiędzy
mężczyznami wywiązała się sprzeczka, początkowo słowna, a następnie doszło do wzajemnych popchnięć i uderzeń. W
toku szarpaniny K. Ś. upadł na trawnik, po czym A. O. usiadł na nim i bił go pięściami po twarzy. Na skutek zdarzenia
doszło u K. Ś. do trwałego uszkodzenia oka prawego i ogólnych potłuczeń w okolicach twarzy. Po chwili, gdy obaj
mężczyźni podnieśli się A. O. rzucił znalezioną, szklaną butelką w głowę K. Ś., a następnie oddalił się w kierunku Placu
(...). Naocznymi świadkami zdarzenia byli J. S., M. K. (2) i T. P.. Na miejsce zdarzenia został wezwany patrol policji, a
także zespół pogotowia ratunkowego, który przetransportował K. Ś. do Szpitala na (...) w S., gdzie był hospitalizowany
i leczony okulistycznie.
W wyniku zdarzenia stwierdzono u K. Ś. następujące obrażenia: obieg powieki oka prawego i okolica jarzmowa
prawa wiśniowo-oliwkowato podbiegnięte. W obrębie powieki górnej rozedma podskórna, a także rozległy wylew pod
spojówką gałkową przechodzący na tęczówkę. Źrenica oka prawego o słabej reakcji. Powieki oka lewego w biegunie
zewnętrznym i okolica kąta oka wiśniowo-oliwkowato podbiegnięte. W okolicy skroniowej lewej siniec oliwkowaty
47/38 mm.
W związku z urazem oka prawego w postaci pęknięcia rogówki i płaskim odwarstwieniem siatkówki pacjent był leczony
operacyjnie. W wyniku urazu doznanego w wyniku zdarzenia z dnia 30 października 2010 r. doszło do praktycznego
zniesienia funkcji oka prawego.
Dowód: - zeznania świadka T. P. k. 73-74, k.17-18 i 118 zbioru C
- częściowo zeznania świadka J. S. k.74-75, k. 109 zbioru C
- zeznania świadka M. C. k. 73, k.8-9 zbioru C
- protokół oględzin lekarskich nr B- (...) k. 32-36
- protokół oględzin lekarskich nr B- (...) k. 94-96
Oskarżony w przeszłości nie był karany.
Dowód: - dane o karalności k. 125, 82
Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, iż został zaatakowany przez
pokrzywdzonego a sam jedynie się bronił. Podczas bijatyki oskarżony oddał pokrzywdzonemu, nawzajem bili się i
szarpali. Jak się uwolnił to uciekł. Oskarżony wyjaśnił, iż mógł pokrzywdzonemu coś zrobić ale nie z własnej winy.
Nie rzucał w kierunku pokrzywdzonego butelką. Na skutek tego zdarzenia doznał obrażeń ciała w postaci dwóch
złamanych żeber i pękniętego nosa. Wcześniej nie groził pokrzywdzonemu. (wyjaśnienia oskarżonego k. 46-47).
W toku postępowania przygotowawczego oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił
wówczas, iż jest pewien, że kiedy uderzał pokrzywdzonego po twarzy nie uszkodził mu oka. W wyniku zdarzenia
jemu samemu nic się nie stało, miał tylko siniaki na twarzy. Przed tym zdarzeniem nie widział żadnego urazu oka u
pokrzywdzonego. Przedtem szarpał się z pokrzywdzonym kiedy przyszedł do niego do cukierni. Podczas tego zdarzenia
pokrzywdzony go wyzywał. (wyjaśnienia oskarżonego k. 99-101,104-105).
Odnośnie zdarzenia z dnia 30 października 2010 roku wyjaśnienia oskarżonego są częściowo wiarygodne. Oskarżony
nie zaprzeczył temu, iż brał udział w bijatyce z pokrzywdzonym, wskazując jednakże, iż został zaatakowany przez
pokrzywdzonego i działał w obronie własnej. Co do tej ostatniej okoliczności wyjaśnienia oskarżonego nie znajdują
potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Należy zauważyć, iż sprzeczności pomiędzy wyjaśnieniami
oskarżonego złożonymi podczas rozprawy a tymi z postępowania przygotowawczego nie pozwalają na uznanie
wyjaśnień oskarżonego za wiarygodne w całości. W toku postępowania przygotowawczego oskarżony wyjaśnił
bowiem, iż jest pewien, iż nie uszkodził oka pokrzywdzonego natomiast podczas rozprawy oskarżony wyjaśnił, iż mógł
pokrzywdzonemu coś zrobić ale nie z własnej winy. Podczas postępowania przygotowawczego oskarżony wyjaśnił,
iż w wyniku zdarzenia nic mu się nie stało za wyjątkiem siniaków na twarzy natomiast podczas rozprawy oskarżony
wyjaśnił, iż doznał obrażeń w postaci dwóch pękniętych żeber oraz pękniętego nosa. Wyjaśnienia oskarżonego
w zakresie spowodowania uszkodzenia oka pokrzywdzonego pozostają w sprzeczności nie tylko z zeznaniami
pokrzywdzonego K. Ś. ale również z zeznaniami świadka T. P..
Zeznania pokrzywdzonego K. Ś. korespondują z innymi dowodami, a w szczególności zeznaniami T. P.. Pokrzywdzony
przyznał, iż bił się wcześniej z M. K. (2). Z zeznań pokrzywdzonego wynika również, iż kiedy dostał butelką w tył głowy,
już wówczas miał uszkodzone oko. Tak więc do uszkodzenia oka pokrzywdzonego doszło nie na skutek uderzenia
butelką, ale w wyniku uderzeń zadawanych ręką przez oskarżonego, na co wskazują również zeznania świadka T. P..
Zeznania świadka T. P. potwierdzają to, iż doszło do bijatyki pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym. Z zeznań tego
świadka wynika, iż oskarżony okładał pięściami pokrzywdzonego, a kiedy wstał rzucił w niego butelką. Po odejściu
oskarżonego pokrzywdzony mówił, że nie widzi na oko i trzymał się za oko, a następnie zadzwonił po pogotowie.
Pierwsze zeznania złożone bezpośrednio po zdarzeniu przez świadka są , w ocenie sądu bardziej wiarygodne aniżeli
kolejne złożone przez niego w toku postępowania przygotowawczego. Pierwsze zeznania świadek złożył bowiem
w niedługim czasie po zaistnieniu zdarzenia kiedy lepiej pamiętał jego przebieg. Drugie zeznania z postępowania
przygotowawczego złożone zostały przez świadka 2 lata później, kiedy to już przebieg zdarzenia musiał częściowo
zatrzeć się w jego pamięci.
Zeznania świadka J. S., zawierają sprzeczności, które nie pozwalają na uznanie ich za w pełni wiarygodne. Świadek
ten podczas rozprawy zeznał, iż oskarżony nie rzucał butelką, co pozostaje w sprzeczności nie tylko z zeznaniami
pokrzywdzonego ale również z zeznaniami T. P.. Według świadka to pokrzywdzony pierwszy zaczepił oskarżonego.
Swoje odmienne w tym zakresie zeznania złożone w toku postępowania przygotowawczego świadek tłumaczył tym, iż
rzekomo pokrzywdzony miał mu dawać pieniądze aby zeznawał na niekorzyść oskarżonego. Takie twierdzenia świadka
nie znajdują potwierdzenia w żadnym dowodzie. Również zeznania złożone przez tego świadka w postępowaniu
przygotowawczym nie pozwalają na dokonanie na ich podstawie nie budzących wątpliwości ustaleń albowiem świadek
ten był przesłuchiwany w sprawie pierwszy raz po upływie ponad 2 lat od zdarzenia, tak wiec jego przebieg mógł już
zatrzeć się w jego pamięci.
Z przeprowadzonych dowodów, w tym z zeznań świadka M. K. (2) wynika, iż dzień przed zdarzeniem w wyniku którego
pokrzywdzony doznał uszkodzenia ciała doszło do bijatyki pomiędzy pokrzywdzonym a M. K. (2). Przeprowadzone
dowody nie wskazują na to, aby pokrzywdzony już wcześniej, na skutek bójki z M. K. (2) doznał obrażeń skutkujących
utratą wzroku w prawym oku. Nie wynika to ani z zeznań K. Ś., ani z zeznań M. K. (2), który zeznał, iż później dowiedział
się o tym, iż pokrzywdzony zaatakował oskarżonego, a oskarżony mu oddał na skutek czego coś się stało z okiem
pokrzywdzonego. Ponadto z zeznań T. P. wynika, iż to po bijatyce z oskarżonym pokrzywdzony chwytał się za oko,
mówiąc, iż nie widzi i w związku z tym wówczas dopiero wezwał pogotowie.
Zeznania świadka D. S. nie pozwalają na dokonanie ustaleń faktycznych na ich podstawie gdyż świadek była
przesłuchana dopiero 2 lata po zdarzeniu. Wobec tego jej zeznania są niezborne, charakteryzują się brakiem spójności,
nie wiadomo kiedy zdarzyły się wydarzenia o których świadek mówi. Nie było przy tym możliwości bezpośredniego
przesłuchania świadka celem doprecyzowania jej zeznań.
W ocenie sądu brak jest przekonywujących dowodów wskazujących na to, iż to pokrzywdzony pierwszy zaatakował
oskarżonego oraz, że ten ostatni jedynie bronił się. Zeznania świadków w zakresie tego kto zaczął bijatykę są pełne
sprzeczności. Z kolei świadek, którego zeznania są najbardziej wiarygodne to jest T. P., jak wynika z jego pierwotnych
zeznań, nie był obecny podczas rozpoczęcia się starcia pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym. W ocenie sądu
wykazane na skutek postępowania dowodowego okoliczności, a mianowicie zazdrość o konkubinę D. S. mogły skłonić
oskarżonego do agresywnych zachowań wobec pokrzywdzonego.
Odnośnie zdarzenia z dnia 26.10.2010r. i rzekomo kierowanych przez oskarżonego gróźb pod adresem
pokrzywdzonego brak jest przekonywującego materiału dowodowego pozwalającego na przypisanie oskarżonemu
sprawstwa w zakresie tego czynu. Jedynym dowodem wskazującym na popełnienie tego czynu są bowiem zeznania
K. Ś.. Jedyna osoba, która miała był obecna podczas tego zdarzenia a mianowicie D. S. nie potwierdziła, aby
podczas zdarzenia doszło do wypowiadania gróźb. Z jej zeznań wynika, iż podczas zdarzenia w cukierni oskarżony
się zdenerwował i nawyzywał pokrzywdzonego, ale świadek nie słyszała aby któryś z nich drugiemu groził. Tak więc
wobec nieprzyznania się przez oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu i wobec braku innych, za wyjątkiem
zeznań pokrzywdzonego dowodów, należało oskarżonego uniewinnić od popełnienia tego czynu. Zeznania K. Ś. w tym
zakresie nie stanowią bowiem dostatecznego dowodu ze względu na istniejący pomiędzy nim a oskarżonym konflikt.
W ocenie sądu zeznania świadka M. C. są całkowicie wiarygodne. Znajdują one potwierdzenie w dowodach z opinii
lekarskich. Ponadto świadek nie miała żadnych powodów do tego aby zeznawać nieprawdę a powody takie nie ujawniły
się również w toku postępowania.
Wiarygodne w pełni są dowody z dokumentów, w tym z opinii sadowo- lekarskich, które w żaden sposób nie były
kwestionowane przez żadną ze stron.
Oskarżony A. O. pobił pokrzywdzonego K. Ś. przy czym uderzając go ręką po twarzy, w tym po oku spowodował u
pokrzywdzonego skutek w postaci urazu oka prawego, który to uraz spowodował, iż pokrzywdzony w oku tym utracił
wzrok. Utrata wzroku w jednym oku nie jest tożsama wprawdzie z całkowitą utratą wzroku stanowi jednak inne
ciężkie kalectwo. Tym samym należało ustalić, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa
opisanego w art. 156 § 1 pkt 2 kk.
Przy wymiarze kary na niekorzyść oskarżonego policzono działanie w miejscu publicznym oraz natężenie agresji
oskarżonego przejawiające się w biciu leżącego już na ziemi pokrzywdzonego. Na korzyść oskarżonego policzono jego
uprzednią niekaralność oraz to, iż od popełnienia czynu upłynęło już ponad 5 lat, a w tym czasie oskarżony przestrzegał
obowiązującego porządku prawnego.
W ocenie sądu mając na względzie znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu przejawiający się przede wszystkim
w zaistniałym skutku w postaci utraty przez pokrzywdzonego wzroku w jednym oku należało przyjąć, iż kara
pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku i 6 miesięcy będzie adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości
czynu oraz okaże się wystarczająca dla osiągniecia celów kary w zakresie oddziaływania społecznego oraz prewencji
indywidualnej.
Oskarżony po raz pierwszy wszedł w konflikt z prawem karnym popełniając przestępstwo, dla tego też w ocenie
sądu zaistniały podstawy do warunkowego zawieszenia wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności.
Czyn, którego dopuścił się oskarżony został popełniony w trakcie obowiązywania kodeksu karnego w brzmieniu
obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 roku, dlatego też mając na względzie przepis art. 4 § 1 kk należało wobec
oskarżonego zastosować przepis art. 69 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie wskazanej
powyżej nowelizacji Kodeksu karnego jako względniejszym dla oskarżonego. Obecnie bowiem ustawodawca nie
przewiduje możliwości warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze
przekraczającym rok.
Mając na uwadze, iż od popełnienia czynu przez oskarżonego upłynęło już ponad 5 lat podczas których oskarżony
nie popełnił żadnego nowego przestępstwa w ocenie sądu wystarczającym jest warunkowe zawieszenie wykonania
wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności na dwuletni okres próby.
W toku postępowania pokrzywdzony nie wykazał, aby krzywda której bez wątpienia doznał na skutek utraty wzroku w
jednym oku wystąpiła w natężeniu uzasadniającym orzeczenie na jego rzecz zadośćuczynienia w wysokości wskazanej
podczas rozprawy. Należy wskazać, iż kwotę zadośćuczynienia pokrzywdzony podał bez głębszego przemyślenia,
w sposób spontaniczny na skutek pytania zadanego mu przez oskarżyciela publicznego, przy czym podaną kwotę
pokrzywdzony raczej powiązał z kosztami zabiegu mającego na celu przywrócenie wzroku w jego oku, które to
koszty w całości zostaną pokryte przez NFZ. Mając na uwadze powyższe w ocenie sądu zasadnym było orzeczenie od
oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia w kwocie 1000 złotych.
O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu oraz o kosztach sądowych orzeczono zgodnie z obowiązującymi w tej mierze
przepisami nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od ich ponoszenia.
ZARZĄDZENIE
1) Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć prokuratorowi.
2) Wyrok wraz z uzasadnieniem opublikować na Internetowym Portalu Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum
w Szczecinie.