Narzędzie do polowania na foki i morświny

Narodowe Muzeum Morskie w Gdańsku
Narzędzie do polowania na foki i morświny
Numer inwentarza: CMM/OR/826
Tytuł: Narzędzie do polowania na foki i
morświny
Autor: nieznane
Czas powstania: przed 1939
Rodzaj: etnografia
Miejsce powstania: nieznane
Miejsce pozyskania: Jastarnia, Polska
Materiał: żelazo
Technika: kucie
Materiał i technika Kawałek żelaza wykuty w formę
opisowo: ostrza, z otworem na trzonek.
Dział: MUZEUM RYBOŁÓWSTWA W HELU
Darczyńca: Juliusz Struck z Jastarni
Lokalizacja: magazyn
Data dodania: 16/08/2012
Bibliografia: Maria Znamierowska-Prüfferowa,
Tradycyjne rybołówstwo ludowe w
Polsce na tle zbiorów i badań
terenowych Muzeum Etnograficznego
w Toruniu, Toruń 1988; karta
katalogu naukowego muzealiów
etnograficznych, autor: Mirosław
Kuklik; KZ-2/95
Opis: Narzędzie do polowania na foki i
morświny w rejonie Półwyspu
Helskiego składało się z żelaznego
ostrza zakończonego zadziorem,
które osadzano na trzonku długości
ok. 1-2 m. Na końcu trzonka
przywiązana była lina długości
80-100 m. Nad Zatoką Gdańską na
foki polowano zimą z lodu. Gdy głowa
foki ukazała się w otworze
oddechowym w lodzie, starano się
uderzyć ją ostrzem poniżej łopatki.
Foka nie mogła już uciec, a kiedy
osłabła i padła, myśliwy wyciągał ją
dzięki linie przywiązanej do trzonka.
Rybacy kaszubscy narzędzie
nazywali beka (od beknąć – uderzyć).
Powszechnie używali go przed II
wojną światową, kiedy nad Zatoką
Gdańską foki jeszcze występowały.
Strona 1 z 1